W pewnym momencie czytając zorientowałam się, że jest to część serii. Co więcej, miałam kiedyś krótki kontakt z jej pierwszą częścią. Do której zresztą jeszcze wrócę, bo książka była świetna. Nie była idealna i w pewnym momencie miałam nawet mały kryzys obawiając się, że do końca powieści będę śledzić dwa czarne charaktery cudownie radzące sobie z przeciwieństwami losu jak gdyby tylko po to, aby ich los znowu skrzyżował się z losem głównych bohaterów. Na szczęście, nie było tak źle. Pewna irytacja mnie nie opuściła, ale autorka zadbała o to, aby mnie zaskoczyć.

Zachwyciła mnie fabuła, język, i – tak jak wiele innych osób – przemówienia Adama Pierwszego – swego rodzaju komentarz do wydarzeń opisanych we wcześniejszych rozdziałach. Z uwagą czytałam nawet pieśni i było w nich coś urokliwego. Niektóre sama bym podśpiewywała, gdybym była Ogrodniczką.

Jak dorosnę, będę jak Toby.

W pewnym momencie czytając zorientowałam się, że jest to część serii. Co więcej, miałam kiedyś krótki kontakt z jej pierwszą częścią. Do której zresztą jeszcze wrócę, bo książka była świetna. Nie była idealna i w pewnym momencie miałam nawet mały kryzys obawiając się, że do końca powieści będę śledzić dwa czarne charaktery cudownie radzące sobie z przeciwieństwami losu jak...

Nie nazwałbym tego dystopią, ale jakaś mroczna futurologia tu się przewija; sporo motywów Biblijnych. Dobre językowo.

Nie nazwałbym tego dystopią, ale jakaś mroczna futurologia tu się przewija; sporo motywów Biblijnych. Dobre językowo.

Margaret Atwood w kolejnej dystopii, mniej znanej może niż "Opowieść podręcznej", za to coraz bardziej i w niepokojący sposób zbliżającej się do świata, w którym żyjemy. Tematem przewodnim jest bowiem katastrofa klimatyczna, wymieranie gatunków oraz nieadekwatne działania ludzi w postaci większego stechnologizowania, manipulacji genetycznych, rządów korporacji, a także pogłębiającego się chaosu, demoralizacji i nierówności społecznych. Bohaterowie powieści należą do sekty Ogrodników, czczącej naturę, wszelkie żywe stworzenia i sprzeciwiającej się mainstreamowi. Dużo miejsca autorka poświęca jedzeniu mięsa i braku poszanowania człowieka dla zwierząt.

"Zdradziliśmy zaufanie Zwierząt, zbezcześciliśmy naszą świętą funkcję szafarzy. Boże polecenie, byśmy wypełnili Ziemię, nie znaczyło, że mamy ją zapełnić ludźmi po same brzegi, unicestwiając wszystko pozostałe."

Atwood już od dawna pisze i mówi o ekologii, ta trylogia nie jest nowa, jednak - jak wspomniałam - nabiera coraz bardziej złowieszczego wydźwięku i staje się coraz mniej "fiction". Przedstawiony świat jest bardzo ponury, już nie wspominając o tym, że wszystko to zmierza do nieuchronnej apokalipsy w postaci globalnej pandemii (w pierwszej części, Oryks i Derkacz owe wydarzenia są przedstawione z perspektywy innych bohaterów). Nie jest to spojler, ponieważ wiadomo to już od początku. Ciekawe są "kazania" przywódcy Ogrodników, zamieszczane na początku każdej części - początkowo wydawały mi się one takim typowo religijnym bełkotem, ale kiedy się wczytałam, dostrzegłam, że to w nich Atwood przekazuje pewne ideały. Jednak dla mnie uniwersum tu stworzone jest trochę za bardzo "wymyślone" - Atwood stworzyła wiele neologizmów, swoistej "nowomowy", na opisanie rzeczy i stosunków panujących w tym świecie. Jest to normalne w książkach fantastycznych, ale tu brakowało mi ich wyjaśnienia, a dwa, że jest ich za dużo moim zdaniem. Nie mamy więc wątpliwości, że mamy do czynienia z fantastyką.

Margaret Atwood w kolejnej dystopii, mniej znanej może niż "Opowieść podręcznej", za to coraz bardziej i w niepokojący sposób zbliżającej się do świata, w którym żyjemy. Tematem przewodnim jest bowiem katastrofa klimatyczna, wymieranie gatunków oraz nieadekwatne działania ludzi w postaci większego stechnologizowania, manipulacji genetycznych, rządów korporacji, a także...

Druga część trylogii... Trylogii, która mnie pozytywnie zaskoczyła... Czytając Rok potopu zdziwiłam się bo sądziłam na początku, że to odrębna historia, niezwiązana z poprzednią... Jednak szybko wszystko zaczęło się rozjaśniać... Przyznam, że była bardziej drastyczna od tamtej, ale jak zwykle dała dużo do myślenia.. Zostawiła mnie z przerażającą wizją przyszłości, która niestety jest możliwa... :-( tych, którzy nie czytali - zachęcam 😉 ale polecam zacząć od części pierwszej żeby wszystko było jasne :-)

Druga część trylogii... Trylogii, która mnie pozytywnie zaskoczyła... Czytając Rok potopu zdziwiłam się bo sądziłam na początku, że to odrębna historia, niezwiązana z poprzednią... Jednak szybko wszystko zaczęło się rozjaśniać... Przyznam, że była bardziej drastyczna od tamtej, ale jak zwykle dała dużo do myślenia.. Zostawiła mnie z przerażającą wizją przyszłości, która...

Margaret Atwoot ma chyba dar jasnowidzenia. Potem jej książki są bardziej na czasie niż by się komukolwiekmogło wydawać.

Margaret Atwoot ma chyba dar jasnowidzenia. Potem jej książki są bardziej na czasie niż by się komukolwiekmogło wydawać.

Książka bardzo dobra, ale moim zdaniem jednak nie aż tak dobra jak część pierwsza.

Plusy:
+ Pogłębienie obrazu świata i życia w uniwersum cyklu, zwłaszcza w biedniejszych częściach miast, czyli plebsopoliach - opisane ciekawie, ale też brutalnie i przygnębiająco.
+ świetne splatanie się losów postaci pomiędzy I i II tomem,
+ przemówienia Adama Pierwszego i pieśni Ogrodników - miejscami może trochę nudnawe, ale bardzo składne, doceniam też, ile pracy musiała włożyć autorka, żeby stworzyć tego typu treści.

Minusy:
- momentami akcja spowalnia odrobinę za bardzo, spora część fabuły to w zasadzie opowieść obyczajowa na temat życia w sekcie. I jest to w sumie dobrze napisana opowieść, więc na pewno znajdą się osoby, dla których może to być nawet atutem.
- przez osadzenie czasu akcji równolegle z tomem I, fabuła okazała się znacznie bardziej przewidywalna niż tego oczekiwałem, trochę brakowało tego odkrywania nieznanego świata, które towarzyszyło mi przy okazji tomu 1.
- czarne charaktery - szablonowe prymitywne zbiry, nic nie wnoszące oprócz epatowania przemocą. Nie to co Glenn-Derkacz w części pierwszej - to był naprawdę udany czarny charakter! :)

Po pierwszym tomie natychmiast chwyciłem drugi, ale na tym etapie mój entuzjazm nieco się ochłodził, więc trzeci tom na pewno przeczytam, ale dopiero za jakiś czas.

Książka bardzo dobra, ale moim zdaniem jednak nie aż tak dobra jak część pierwsza.

Plusy:
+ Pogłębienie obrazu świata i życia w uniwersum cyklu, zwłaszcza w biedniejszych częściach miast, czyli plebsopoliach - opisane ciekawie, ale też brutalnie i przygnębiająco.
+ świetne splatanie się losów postaci pomiędzy I i II tomem,
+ przemówienia Adama Pierwszego i pieśni...

Dla mnie część druga nie okazała się tak dobra, jak tom pierwszy. Może dlatego, że pierwsza część cyklu MaddAddam wzięła mnie z zaskoczenia. Nie znałem świata, nie wiedziałem czego oczekiwać, nie miałem pojęcia, co pojawi się za kolejnym zakrętem. W przypadku "Roku potopu" wiedziałem już mniej więcej, w jakim świecie się znajduję i co z tego wynikło.

Perspektywa czasowa drugiego tomu jest mniej więcej zbieżna z tą z pierwszej części, zupełnie różne jest natomiast miejsce akcji. Tym razem oglądamy świat z poziomu plebsopolii.

Mamy tutaj zdecydowanie bardziej rozbudowane opisy świata. Dowiadujemy się więcej o funkcjonowaniu społeczeństwa, podziale na grupy, popularnych rozrywkach itp. Bardzo łatwo dostrzec podobieństwa pomiędzy społeczeństwem "Roku potopu", a rzeczywistością, w której żyjemy obecnie. Pewnie, że w świecie książki niektóre zachowania osiągnęły swoje ekstrema i do tego nam jeszcze daleko, ale i tak łatwo dodać dwa do dwóch. Poza tym zdobywamy sporo nowych informacji dotyczących bohaterów pierwszej części. Zaczynamy rozumieć "kto zacz" i skąd się to wszystko wzięło. Czy końcowe spotkanie jest trochę naciągane? Bo ja wiem... Czytając książkę nie odniosłem takiego wrażenia. Może dopiero później pomyślałem sobie, że trochę to mało prawdopodobne. Ale nie czepiajmy się detali.

Plusem drugiej części cyklu jest zachowanie klimatu i atmosfery "Oryksa i Derkacza". Zarówno "Oryks i Derkacz" jak i "Rok potopu" rozbudziły moją ciekawość na tyle, że z przyjemnością sięgnę po trzeci tom cyklu MaddAddam, aby dowiedzieć się, jak to wszystko się kończy.

Aha, jedyne czego nie rozumiem w drugiej części, to hymny Ogrodników. Czemu one niby miałyby służyć? O ile jeszcze propagandowe kazania Adama Pierwszego jestem w stanie pojąć, o tyle pojęcia nie mam, po jakie licho autorka wkomponowała w książkę wszystkie te pieśni...

Dla mnie część druga nie okazała się tak dobra, jak tom pierwszy. Może dlatego, że pierwsza część cyklu MaddAddam wzięła mnie z zaskoczenia. Nie znałem świata, nie wiedziałem czego oczekiwać, nie miałem pojęcia, co pojawi się za kolejnym zakrętem. W przypadku "Roku potopu" wiedziałem już mniej więcej, w jakim świecie się znajduję i co z tego wynikło.

Perspektywa czasowa...

Nieco słabsza od pierwszej części, ale całość trylogii znakomita.

Nieco słabsza od pierwszej części, ale całość trylogii znakomita.

Książkę się połyka i chyba także się jest połykanym przez autorkę. Wiele rzeczy jest do przemyślenia.

Książkę się połyka i chyba także się jest połykanym przez autorkę. Wiele rzeczy jest do przemyślenia.

To dobra powieść cenionej autorki. Ciekawa akcja, pomysłowe realia fantastycznego świata. Końcówka trochę słabsza - zbyt wiele zbiegów okoliczności, trudno uwierzyć że z pandemii uratowali się akurat główni bohaterowie, to jest nieprawdopodobne nawet w powieści fantastycznej. Sekta Ogrodników budzi moją sympatię.

To dobra powieść cenionej autorki. Ciekawa akcja, pomysłowe realia fantastycznego świata. Końcówka trochę słabsza - zbyt wiele zbiegów okoliczności, trudno uwierzyć że z pandemii uratowali się akurat główni bohaterowie, to jest nieprawdopodobne nawet w powieści fantastycznej. Sekta Ogrodników budzi moją sympatię.