Kanadyjska pisarka i poetka, krytyczka literacka, aktywistka społeczna i ekologiczna. Studiowała w Victoria College na Uniwersytecie Toronto, a następnie w Radcliffe College na Uniwersytecie Harvarda (otrzymała stypendium im. Woodrowa Wilsona). Światową sławę zyskała najpierw jako poetka. Jesienią 1961 roku otrzymała Medal im. E.J. Pratt za tomik poezji „Double Persephone”.
Wykładała na takich uczelniach jak: University of British Columbia (1965),Sir George Williams University w Montrealu (1967-1968),University of Alberta (1969-1979),York University w Toronto (1971-1972) i New York University, gdzie była profesorem angielskiego.
W swojej twórczości dotyka tematyki feministycznej. Utwory osadza często w realiach kanadyjskich. Ma na swoim koncie kilka zbiorów poezji, książki dla dzieci, eseje. Jej najbardziej znany utwór to antyutopijna powieść „Opowieść podręcznej” (1985). Książka ta została sfilmowana w 1990 roku przez Volkera Schlöndorffa według scenariusza Harolda Pintera, a w 2017 roku Bruce Miller nakręcił serial telewizyjny na jej podstawie. Inna popularna powieść Atwood to „Ślepy zabójca” (2000),wyróżniona prestiżową Nagrodą Bookera.
Laureatka Nagrody Księcia Asturii (2008),wymieniana wśród kandydatów do Literackiej Nagrody Nobla.http://margaretatwood.ca/
Margaret Atwood z jednej strony bawi się motywami znanymi z Orwella, gdzie kontrola ma pokazać prawdziwe ludzkie oblicze, z drugiej wymyśla nowy eksperyment więzienny.
Bohaterami książki czyni małżeństwo Charmaine i Stana, którzy znaleźli się w bardzo trudnej sytuacji materialnej i zmuszeni są mieszkać w samochodzie. Gdy natrafiają na ogłoszenie o tajemniczym projekcie Pozytron, który jest eksperymentem społecznym gwarantującym własny dom i zatrudnienie, od razu zgadzają się na wzięcie w nim udziału. Od tej chwili mają życ w specyficznym świecie: będą przez miesiąc mieszkać w nowym domu, miesiąc będą spędzać w więzieniu. Jednak z pozoru idealne nowe życie szybko zaczyna się gmatwać.
I choć pomysł na książkę jest ciekawy, to niestety brak dynamiki i ostatecznie słabe wykorzystanie głównego plotu, sprawiły że książka zawiodła mnie po całości. Jakoś ją zmęczyłam, z ulgą odłożyłam na półkę i jestem przekonana, że nie będę o niej myśleć. Duży zawód.
Cóż za misterna szkatułka!
Głównie słuchałam audiobooka, a w papierze doczytałam to, czego brakowało w nagraniach dostępnych na Legimi (tak, skandal) i na początku bałam się, że nie da się ze słuchu nadążyć za historią.
Bo splatają się w całej powieści trzy główne wątki: historia snuta przez Iris Chase, książka jej zmarłej siostry Laury pt. "Ślepy zabójca" oraz opowieść o mieście Sakiel-Norn opowiadana w powieści Laury. Dosyć to skomplikowane już na tej plaszczyźnie.
W końcu jednak zaskoczyło.
Historia jest skomplikowana, ale wciągająca. Jednocześnie w pewnym momencie staje się nużąca, miałam dosyć powolnej akcji i przedłużania wszystkiego na siłę, szczególnie, że rozwiązania wielu zagadek można było się domyślić zaraz po połowie powieści, a trzeba było czekać jeszcze kilkaset stron na wyjaśnienia.
Ostatecznie - interesująca powieść, podziwiam misterność konstrukcji, ten "tetris" elementów i bardzo podoba mi się mądrość, jaka została ukryta w opowieści Iris. I dużo jest tutaj smutku, bo to nie jest wcale wesoła historia.