Trochę się rozczarowałam - to moja trzecia książka autorki i z każda koleja którą czytam jest gorsza od poprzedniej."Handmaid's tale była bezkonkurencyjna a Testamenty i Wdowi Las to próby wskrzeszenia jej sukcesu - niestety nieskuteczne.Zbiór luźnych opowiadań - na początku jakoś szło ale poźniej miałam problem z dobrnięciem do końca.

Trochę się rozczarowałam - to moja trzecia książka autorki i z każda koleja którą czytam jest gorsza od poprzedniej."Handmaid's tale była bezkonkurencyjna a Testamenty i Wdowi Las to próby wskrzeszenia jej sukcesu - niestety nieskuteczne.Zbiór luźnych opowiadań - na początku jakoś szło ale poźniej miałam problem z dobrnięciem do końca.

Margaret Atwood w pierwszej kolejności kojarzona jest z „Opowieścią podręcznej”, która „wróciła” do czytelników za sprawą niedawnej ekranizacji. Dla mnie jednak inicjującym momentem okazała się lektura powieści „Serce umiera ostatnie”. W powyższym zbiorze opowiadań znaleźć można echa obu tych książek.

„Wdowi las” składa się z 3 części, z których początek i koniec stanowi historia Nell i Tiga, kochających się i wspominających swoje życie małżonków. W części 2 spotykamy nie poddającą się schematom galerię pełną niezwykłych postaci. Moje serce skradł ślimak zaklęty w ciele nudnej pracownicy banku. Za to opowiadanie „Moja matka czarownica” zostawi na dłużej obraz kobiecych bohaterek - silnych, niepokornych i szalonych.

Atwood wielokrotnie w swoich tekstach przemyca własne poglądy, komentuje kondycję społeczeństwa i puszcza oko do czytelnika wychodząc poza schemat utopii, dystopii czy powieści obyczajowej. Pełne inteligentnego humoru i uszczypliwości opowiadania charakteryzuje świetna konstrukcja i język, co w każdej - dłuższej czy krótszej formie - jest znakiem rozpoznawczym autorki.

I chociaż nie mogę powiedzieć, że „Wdowi las” od deski do deski trafił w mój czytelniczy gust, to warto zwrócić na niego uwagę szczególnie jeśli planujecie poznać twórczość Atwood, a nie wiecie od czego zacząć. Znajdziecie tu bowiem wszystkie tropy, które zaprowadzą Was dalej lub wręcz przeciwnie, pokażą że twórczość Atwood nie jest dla Was. Pierwsza i ostatnia miłość, krok w to co nieznane na Ziemi i dalej, w kosmosie. Ludzka zazdrość i poczucie uwięzienia w czasie i miejscu. Po to wszystko, a nawet więcej zapraszam Was do lektury „Wdowiego lasu”.

Margaret Atwood w pierwszej kolejności kojarzona jest z „Opowieścią podręcznej”, która „wróciła” do czytelników za sprawą niedawnej ekranizacji. Dla mnie jednak inicjującym momentem okazała się lektura powieści „Serce umiera ostatnie”. W powyższym zbiorze opowiadań znaleźć można echa obu tych książek.

„Wdowi las” składa się z 3 części, z których początek i koniec stanowi...

Kanadyjska pisarka, poetka i krytyczka literacka, aktywistka społeczna i ekologiczna. Zdobywczyni Nagrody Bookera w 2000 i 2019... czy czytaliście kiedyś książkę Margaret Atwood?

Do tej pory nie miałam jeszcze przyjemności czytać książek Atwood i wiem, że wiele dobrego musiało mnie w takim razie ominąć.
"Wdowi las", to zbiór opowiadań, który wciąga i który naprawdę dobrze się czyta. Są histore krótkie, a są i takie, które kilkukrotnie mają w książce kontynuację.
I właśnie to mnie najbardziej złapało za serce. Mamy tutaj dwójkę bohaterów, Tiga i Nell. Na początku są szaloną parą, która cieszy się z życia. Gdy wracamy do nich po jakimś czasie, Tig już coraz gorzej się czuje, odchodzi, co dla nich obojga jest ciężkie. Gdy zaglądniemy do nich później, Nell już będzie sama, skazana na samotne porządkowanie wszystkich rzeczy i będąc razem z nią w tym procesie żałoby, jest nam po prostu smutno, nie sposób nie przejąć się czytanymi słowami, szczególnie dlatego, że narracja jest prowadzona w pierwszej osobie. Jest więc wrażenie, że to sama autorka książki nie radzi sobie po śmierci najbliższej osoby, ale jednocześnie odsłania przed nami ten ból, przeradzający się niekiedy w rozpacz.
Ale nie jest też tak, że każde opowiadanie wzbudza tyle przejmujących emocji. Są to naprawdę inteligentne i pomysłowe historie, często surrealistyczne, jednak tak barwnie opisane, że wszystko możemy sobie wyobrazić.
Po lekturze "Wdowiego lasu", jestem fanką Margaret Atwood i polecam Wam tę książkę :)

Kanadyjska pisarka, poetka i krytyczka literacka, aktywistka społeczna i ekologiczna. Zdobywczyni Nagrody Bookera w 2000 i 2019... czy czytaliście kiedyś książkę Margaret Atwood?

Do tej pory nie miałam jeszcze przyjemności czytać książek Atwood i wiem, że wiele dobrego musiało mnie w takim razie ominąć.
"Wdowi las", to zbiór opowiadań, który wciąga i który naprawdę dobrze...

No cóż, spodziewałam się wodotrysków, a dostałam zbiór opowiadań, w moim przekonaniu tylko przeciętnych.
Trzy z nich podobały mi się na 7 lub nawet 8 gwiazdek. Były to: "Moja matka czarownica" oraz dwa ostatnie. Były ciepłe, zabawne, ale również smutne z dużą dozą miłości do osób, które już odeszły.
Dwa opowiadania, w których spotykają się starsze kobiety i rozmawiają sobie na różne tematy były całkiem dobre. No, jeszcze może trzy pierwsze też były całkiem niezłe.
Pozostałe, to takie bredzenie, które według mnie do niczego nie doprowadza. No bo dusza ślimaka wnika w kobietę, pracującą w banku, albo ośmiornica czyta ludziom jakieś bzdurne opowiadanie, czy też ludzie obdzierają ze skóry inną kobietę i ćwiartują jej szczątki..... Są też inne, które nie wiem w jakim celu zostały napisane. Myślę, że Atwood w czasie pandemii nie miała co robić i pisała to, co po prostu ślina jej na język przyniosła.
Odczułam ulgę, gdy książka się wreszcie skończyła.

No cóż, spodziewałam się wodotrysków, a dostałam zbiór opowiadań, w moim przekonaniu tylko przeciętnych.
Trzy z nich podobały mi się na 7 lub nawet 8 gwiazdek. Były to: "Moja matka czarownica" oraz dwa ostatnie. Były ciepłe, zabawne, ale również smutne z dużą dozą miłości do osób, które już odeszły.
Dwa opowiadania, w których spotykają się starsze kobiety i rozmawiają...