Camilla Way

Przeszłość to przeszłość. Zamierzchła historia. Zamknięta w korytarzach myśli, zduszona mijającym czasem wielka księga życia. Ale nie dla wszystkich. Nie dla bohaterów Nie dla nich. Ta przeszłość jest dla nich niezwykle uciążliwa i latami przemierza ich umysły. Jest jak uwięziony duch. Potrząsa łańcuchami w ciemnym lochu niepamięci. A ich głuchy tembr próbuje przedostać się przez setki innych wspomnień, by zakłócić dźwięki codzienności. By męczyć. I kąsać. By torturować umysł tym, co kiedyś się wydarzyło. A w końcu, by boleśnie zacisnąć na gardle obręcze. A gdy ta przeszłość zaczyna tworzyć drażniący i dokuczliwy duet z zemstą, wtedy wychodzą na światło dzienne wszystkie stare i nowe grzechy. Ten duet uosabia Hannah. Upragniona córka. Mocno zaburzona socjopatka, która staje się pariasem o pustych oczach, pozbawionych jakichkolwiek emocji. Z widocznym błyskiem zadowolenia, gdy komuś dzieje się krzywda. Wciąż ocenia i kalkuluje. Świdruje spojrzeniem. Manipuluje otoczeniem. Rozdrapuje rany, które i tak trudno zasklepić. Jak huragan przetacza się przez życie swoich rodziców i wielu innych ludzi zamieniając je w nieufną koegzystencję przepełnioną strachem. Ma w tym układzie wielką przewagę. Wie coś i używa tego jako środka do osiągnięcia własnych celów. Zawiera z nimi niemą umowę, której skutki odczują bardzo boleśnie. A potem Wdowi Klif, syk płomieni i pytanie czy „zemsta to rodzaj sprawiedliwości”?… Ciekawy thriller z dwoma przestrzeniami czasowymi, z których to ta z lat osiemdziesiątych zainteresowała mnie bardziej. I gdybym nie czytała „Idealnego dziecka” Lucindy Berry może spojrzałabym na tę historię przychylniej. * Postać Hannah jest oczywiście wrogo nastawiona do świata, miewa nagłe zmiany zachowania, ucieka się do przemocy fizycznej, ale zabrakło mi w tym napięcia i dynamiki i samego głosu Hannah. Co spowodowało, że kończąc tę książkę miałam mieszane odczucia. Zdecydowanie nie było tego oczekiwanego wow! Spodziewałam się więcej małej socjopatki.