Joanna Bator – jedna z najważniejszych polskich pisarek, laureatka prestiżowych nagród, m.in. Nagrody Literackiej Nike oraz Nagrody im. Hermana Hessego. Autorka bestsellerów tłumaczonych na wiele języków, w tym zekranizowanego Ciemno, prawie noc i Gorzko, gorzko, które doceniły setki tysięcy czytelników. Wielbicielka japońskiej kultury, podróżniczka mieszkająca w Podkowie Leśnej, w Domu pod Ptakiem Nakręcaczem, w towarzystwie ukochanych psów i kotów.
Ta książka jest...specyficzna, żeby nie powiedzieć dziwna. Nie każdemu musi się spodobać, mnie zaciekawiła. Nie znałam fabuły, nie wiedziałam, o czym będzie, więc może dlatego rozwiązanie wątków zrobiło na mnie takie wrażenie. To ciężka lektura, choć początkowo może się taka nie wydawać. Powiedziałabym nawet, że dla niektórych to może być za wiele. Językowo momentami ekscentryczna, jednak właściwie nie mam się do czego przyczepić poza sceną erotyczną, która moim zdaniem trochę komiczna. No ale niech będzie, nie można mieć wszystkiego. Na pewno warto po nią sięgnąć.
Krótkie, choć jednocześnie treściwe opowiadania o pozornie niepowiązanych ze sobą postaciach. Pozornie, bo w każdej opowieści autorka subtelnie wplotła element, który łączy przedstawionych bohaterów. Szalenie mi się to podobało, bo wymagało zachowania czujności i skupienia, no i dodało fajnego smaczku.
Całość czytało mi się naprawdę dobrze i przyjemnie. Jest w tym wszystkim pewien element niedopowiedzenia, nieoczywistości, może nawet magii. Taki raczej już charakterystyczny dla historii, które tworzy Joanna Bator.