Polska poetka, pisarka i tłumaczka. Siostra fotografika Edwarda Hartwiga i endokrynologa Walentego Hartwiga.
W czasie II wojny światowej działała w AK.
Studentka Tajnego Uniwersytetu Warszawskiego, UW oraz KUL.
Autorka słuchowisk radiowych, reportaży, bajek dla dzieci, tomików poezji i esejów.
Tłumaczka na polski dzieł wielu autorów francuskich. m.in. Denisa Diderota, Guillaume'a Apollinaire'a i Eugène'a Delacroix.
Odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1997).
Wybrane książki: "Z niedalekich podróży" (Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1954),"Apollinaire" (pierwsze wydanie: PIW, 1962),"Gérard de Nerval" (PIW, 1972),"Chwila postoju" (Wydawnictwo Literackie, 1980),"Jak długo trwać będą dawne imiona" (Gdzie Indziej, 1996),"Zawsze powroty - dzienniki podróży" (Wydawnictwo Sic!, 2001),"Wiersze wybrane" (Wydawnictwo a5, 2010).
Mąż: Artur Międzyrzecki (do 02.11.1996, jego śmierć).http://juliahartwig.blogspot.com/
Julia Hartwig, obok m.in. Józefa Czechowicza i Józefa Łobodowskiego, należy do grona najbardziej znanych poetów związanych z Lublinem. Kilka dni temu, Ośrodek „Brama Grodzka – Teatr NN” wydał książkę „Miasto niezapomniane. Lublin Julii Hartwig”, która jest poświęcona właśnie tej poetce.
Julia Hartwig urodziła się 14 sierpnia 1921 w Lublinie. Podczas II wojny światowej była łączniczką Armii Krajowej, uczestniczką podziemnego życia kulturalnego. Studiowała polonistykę i romanistykę na Tajnym Uniwersytecie Warszawskim (1942–1944) i Uniwersytecie Warszawskim (1946) oraz Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W latach 1947–1950 przebywała we Francji, gdzie była stypendystką rządu francuskiego i urzędniczką w dziale kulturalnym Ambasady Polskiej w Paryżu. W 1954 roku poślubiła poetę i prozaika – Artura Międzyrzeckiego. W latach 1952–1969 była autorką słuchowisk nadawanych w Polskim Radiu. Sygnatariuszka „Memoriału 101”. W 1989 roku była członkiem Komitetu Obywatelskiego przy przewodniczącym NSZZ „Solidarność” Lechu Wałęsie. Julia Hartwig była członkiem Związku Literatów Polskich, polskiego Pen Clubu, Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W 2015 Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu przyznał jej tytuł doktora honoris causa. Zmarła 13 lipca 2017 w Gouldsboro.
Książka podzielona jest na dziewięć rozdziałów, które zawierają teksty autorstwa Julii Hartwig. Poprzedza je krótki wstęp Joanny Zętar i Aleksandra Wójtowicza, redaktorów tej publikacji. Pierwsze dwie części poświęcone są Lublinowi. Możemy w nich przeczytać o historii miasta, o osobach z nim związanych, a także, jaki przedwojenny Lublin zapamiętała autorka. Trzeci rozdział zawiera rozmowę, jaką Julia Hartwig przeprowadziła ze swoim bratem Edwardem, wybitnym fotografikiem. Rozmawiają w nim o początkach jego przygody z fotografią, rozwijającej się karierze i jego największych sukcesach. Czwarta część, to wspomnienia autorki, w którym opisuje, jak ogromną rolę w jej rodzinie odrywała fotografia (jej ojciec i brat byli fotografami).
Więcej na moim blogu: http://oczytany.eu/miasto-niezapomniane-lublin-julii-hartwig-julia-hartwig/
Piękny tomik, refleksyjny, pisany jeszcze bardziej osobiście niż większość poprzednich i... niestety, ostatni. Jest coś niesamowicie poruszającego w późnych wierszach poetów, te słowa o zbliżającym się odejściu, takie nienachalne, niebezpośrednie, pełne delikatności a jednak krystalicznie świadome. Dziewięćdziesięciopięcioletnia Julia Hartwig nie skupia się jednak zbytnio na sobie, nie chce wywołać taniego wzruszenia, jest jak zawsze, znakomitą intelektualistką - pisze o wielkich tego (i tamtego) świata, o miejscach i ludziach jej bliskich fizycznie i duchowo, choćby przez krótki moment; pisze też pięknie i zaskakująco o poezji:
Nie jest poetą
ten co zapisuje
ale ten co tę chwilę
na zawsze zapamiętał