Irena Matuszkiewicz

Fela, zażywna, prawie 80-tka, na skutek komplikacji zdrowotnych, których nota bene, nie przyjmuje do wiadomości, została zmuszona - w swoim mniemaniu dosłownie - do zamieszkania przy rodzinie córki. Wszystko jej przeszkadza: córka, wnuczka, zięć - każde z innego powodu, wystrój domu, spokój, która w nim panuje, a przede wszystkim to, że to nie ona, Funia, jest w centrum uwagi. Na pociechę ma koleżanki - rówieśniczki, z którymi znajduje wspólny język - wśród nich znowu może być sobą: trochę gwiazdą, trochę biedactwem z okropną rodziną. Funia, na pociechę zapisuje wspomnienia swojego ciężkiego życia… i tu robi się ciekawie: córka też w formie wspomnień, opowiada o życiu Feli - ze swojej perspektywy, ale w przeciwieństwie do matki wie, że dwa różne spojrzenia, na to samo wydarzenie, nie oznacza że to drugie, to inne od naszego - jest kłamstwem. Podobało mi się zestawienie dwóch punktów widzenia - pomogło zrozumieć działania i matki, i córki, ale Feli nie polubiłam.