Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pogranicze. Kawałek naszego świata przeniesiony w inną rzeczywistość. Tam gdzie magia i technika idą ze sobą w parze a wszechobecne zimno dominuje nad tym wszystkim. Miejsce gdzie niejaki Sopel przeżywa swoje przygody. Miejsce, które już mi się znudziło.
Tym razem do lektury przygód Sopla/Śliskiego musiałem się zmuszać. Po lekturze pierwszej części Czarnych snów obiecałem sobie, że dociągnę tę historię do końca i dam sobie spokój. No cóż, z rozpędu przeczytałem jeszcze Czarne Południe licząc, że autor wreszcie zakończy wycieczki po krainie mrozem i dziwadłami płynącej. Tu i ówdzie pojawiają się niestety głosy, że to jeszcze nie koniec. Ale ja już wysiadam.
Pamiętam jak sięgając po pierwszą część przygód Sopla / pod wpływem jej tłumacza – EGMa / przy lekturze towarzyszyło mi uczucie frajdy. Czegoś nowego, czegoś co miałem okazję poznać po raz pierwszy. Specyficzny chłodny klimat, atmosfera tajemnic i niedopowiedzeń rekompensowały niezbyt dobry styl autora. Jednak im dalej w las, im więcej książek Kornew wypuścił tym lektura stawała się coraz gorsza.
To co najbardziej uderza podczas czytania to totalna schematyczność wydarzeń. Coś jakbym grał w jakąś liniową strzelankę. Bohater co chwila pakuje się w kłopoty, co chwila każdy chce się go pozbyć/wykorzystać. Jednak dzięki szczęściu i cwaniactwu udaje mu się wyjść cało z opresji. Do tego dodajmy zanik tej tajemniczości i obycie się ze światem przez czytelnika i nie pozostaje już nic co by mogło zachwycić.
Czarne sny / Czarne południe to bardzo przeciętne czytadła, które zmarnowały potencjał oferowany przez pierwszą książkę w uniwersum pogranicza. Można sobie darować.
Kolejnej części tym razem już nie przeczytam.

Pogranicze. Kawałek naszego świata przeniesiony w inną rzeczywistość. Tam gdzie magia i technika idą ze sobą w parze a wszechobecne zimno dominuje nad tym wszystkim. Miejsce gdzie niejaki Sopel przeżywa swoje przygody. Miejsce, które już mi się znudziło.
Tym razem do lektury przygód Sopla/Śliskiego musiałem się zmuszać. Po lekturze pierwszej części Czarnych snów obiecałem...