--- Potwierdzam, że jest to trudna lektura, język naszpikowany niejasnymi pojęciami i licznymi odniesieniami nie należy do najprzyjemniejszych. Moje refleksje poniżej:

1. "Bestia, która wykrzyczała miłość w sercu świata" - zbiór zaczyna się abstrakcyjnym, dziwnym i pozbawionym logiki opowiadaniem, w którym (chyba) przeplatają się mary i zwidy szaleńca skazanego na karę śmierci w komorze gazowej za wielokrotne morderstwa. Dla mnie niezrozumiałe i męczące... - 1pkt.

2. "Jeffty ma 5 lat" - tytuł dosłowny, bo jest to kingowska opowiastka o zapętlonym w czasie wiecznym pięciolatku i jego przyjaźni z dorastającym narratorem... - 7pkt.

3. "Dryfując między wysepkami Largenhansa..." - bardzo techniczne, naukowe opowiadanie o poszukiwaniu swej duszy przez bohatera i pomagającego mu naukowca-geniusza. Za dużo tu akceleratorów, graserów, synchrotronów, kwarków i innych protonów + abstrakcyjne zakończenie... - 5pkt.

4. "Nie mam ust, a muszę krzyczeć" - znów opowiadanie abstrakcyjne, częściowo na jawie częściowo w umyśle głównego bohatera, uwięzionego razem z pozostałą czwórką ostatnich ludzi w podziemiach, torturowanych i sztucznie podtrzymywanych przy życiu przez nienawidzący ludzi, wszechpotężny komputer z okresu zimnej wojny, która zakończyła się unicestwieniem ziemi... (zachęcony przez KsiążkoweBajdurzenie na YT liczyłem na więcej) - 6pkt.

5. "Rola marzeń sennych" - wreszcie opowiadanie, na jakie czekałem: oszczędny dramat podszyty gęstym, niepokojącym, mastertonowskim horrorem z finałem w posiadłości na odludziu... Mniammm! - 8pkt.

6. "Paladyn zgubionej godziny" - znów obyczajowy dramat o męskiej przyjaźni z fantastyczno-magicznym zakończeniem, o przekazywaniu roli paladyna pałacu znalezionemu przypadkiem następcy. Chyba najlepsze opowiadanie w całym zbiorze. - 8,5pkt.

7. "Ukorz się pajacu, rzecze Tiktaktor" - krótka utopia, w której czas rządzi światem i za byle spóźnienie grozi surowa kara, łącznie z "wyłączeniem", czyli uśmierceniem. Porządek ten burzy Arlekin, ale przyjdzie mu za to słono zapłacić... - 6pkt.

8. "Ptak śmierci" - tytułowe opowiadanie, pomijając wplecione w nie egzaminacyjne pytania (?),to przedziwna historia niczym biblijna apokalipsa, gdzie rola "boga" i "węża" zostały odwrócone, a człowiek (Nathan, potomek Adama z Raju) postawiony nade wszystkim... - 6pkt.

--- Potwierdzam, że jest to trudna lektura, język naszpikowany niejasnymi pojęciami i licznymi odniesieniami nie należy do najprzyjemniejszych. Moje refleksje poniżej:

1. "Bestia, która wykrzyczała miłość w sercu świata" - zbiór zaczyna się abstrakcyjnym, dziwnym i pozbawionym logiki opowiadaniem, w którym (chyba) przeplatają się mary i zwidy szaleńca skazanego na karę...

Niektóre perełki. Moje oceny:
Bestia, która wykrzyczała miłość w sercu świata - 6/10
Ukorz się pajacu, rzecze Tiktaktor - 10/10
Nie mam ust, a muszę krzyczeć- 10/10
Jeffty ma pięć lat - 10/10
Dryfując między wysepkami Langerhansa: szerokość 38° 54' N, długość 77° 00' 13" W - 7/10
Paladyn zgubionej godziny - 7/10
Rola marzeń sennych - 6/10
Ptak śmierci - 7/10

Niektóre perełki. Moje oceny:
Bestia, która wykrzyczała miłość w sercu świata - 6/10
Ukorz się pajacu, rzecze Tiktaktor - 10/10
Nie mam ust, a muszę krzyczeć- 10/10
Jeffty ma pięć lat - 10/10
Dryfując między wysepkami Langerhansa: szerokość 38° 54' N, długość 77° 00' 13" W - 7/10
Paladyn zgubionej godziny - 7/10
Rola marzeń sennych - 6/10
Ptak śmierci - 7/10

Niezbyt lekka lektura, jednak jak najbardziej godna polecenia. Najważniejsze żeby nie zrazić się szatą graficzną okładki.

Niezbyt lekka lektura, jednak jak najbardziej godna polecenia. Najważniejsze żeby nie zrazić się szatą graficzną okładki.

Ellison to klasyk,klasyk dla amerykanów i tych którzy wladaja angielskim,wybór w języku Polskim jest ograniczoy do kilku tytułów. "Ptak smierci" to dobry zbiór opowiadań lecz w przypadku tego autora zawsze zostaje niedosyt .Polecam wszystkim którzy lubią dobrą i inteligentną sf + kurczę ludzie poszargajmy poprawność polityczną bo robi się naprawdę nudno !

Ellison to klasyk,klasyk dla amerykanów i tych którzy wladaja angielskim,wybór w języku Polskim jest ograniczoy do kilku tytułów. "Ptak smierci" to dobry zbiór opowiadań lecz w przypadku tego autora zawsze zostaje niedosyt .Polecam wszystkim którzy lubią dobrą i inteligentną sf + kurczę ludzie poszargajmy poprawność polityczną bo robi się naprawdę nudno !

Zbiór „best of” legendarnego autora fantastyki - Harlana Ellisona, zawierający jego najsłynniejsze, nagradzane opowiadania, w tym niezwykły, mroczny horror sci-fi, „Nie Mam Ust A Muszę Krzyczeć”.

+

Wybuchła trzecia wojna światowa. Główne komputery wojskowe walczących stron połączywszy się między sobą uzyskały wspólną świadomość, znaną jako Asocjacyjny Superkomputer (AS). Tenże AS zakończył działania wojenne, wybijając całą ludzkość. Z wyjątkiem pięciu osób, które uwięził na wieczność w swych kazamatach (Ellison wyobraża sobie komputer na miarę ówczesną, jako „ogromny kompleks podziemnych korytarzy i sal”).
Tam sztucznie utrzymuje ich przy życiu ponad sto lat, a przez cały ten czas poddaje ich nieustającym torturom fizycznym i psychicznym. Deformuje ich ciała i umysły, generuje wzajemne konflikty, a wszystko to z powodu śmiertelnej nienawiści, jaką pała do ludzkiej rasy.
Pewnego razu narrator odkrywa jedyną metodę ucieczki - to oczywiście śmierć. Uwalnia w ten sposób od wiecznych mąk pozostałych, niestety, w ten sposób pozostaje sam na sam z rozwścieczonym komputerem na wieczność…

+

Na kilkunastu stronach opowiadania mieszają się post-apo, klasyczne sci-fi z archetypicznym motywem zbuntowanego komputera (szlak tej opowieści powiedzie prosto do Matrixa),brutalny horror i weirdowy namysł o sensie (czy raczej bezsensie) ludzkiego istnienia. Depresyjna, nihilistyczna opowieść, bardzo mroczne, bardzo intensywne przeżycie czytelnicze.
Na podstawie opowiadania powstała (z udziałem samego Ellisona jako scenarzysty) w połowie lat 90tych rewelacyjna gra komputerowa, rozbudowująca całą opowieść (przede wszystkim o flashbackowe wątki opisujące losy bohaterów przed uwięzieniem w trzewiach ASa).

+

Z pozostałych opowiadań najbardziej wyróżnia się „Ukorz Się Pajacu, tak rzecze Tiktaktor”. W totalitarnej tyranii przyszłości punktualność jest największą świętością, wszyscy obywatele przestrzegają jej z najwyższą starannością, bowiem każda minuta spóźnienia skraca okres życia będący w ich dyspozycji (w skrajnych przypadkach może dość do natychmiastowego „wyłączenia”). Kontrolę nad całym tym systemem sprawuje Tiktaktor (wyborna, lepsza nawet od orybinału („Tictocman”) gra słów tłumacza - brawa) - a wyzwanie rzuca mu buntowniczy Arlekin, serią happeningów zaburzający porządek, dyscyplinę społeczną i powodujący katastrofalne Spóźnienia.

Inne zapadające w pamięć opowiadanie to kolejny miks gatunkowy - science fiction (wyprawa wgłąb organizmu ludzkiego - jak w filmie „Fantastyczna Podróż”),horroru (bohaterami są poszukujący swej duszy Larry Talbot - Wilkołak oraz jego przyjaciel dr. „Victor” (Frankenstein) oraz artystowskiego weird fiction (bohater wędruje wewnątrz samego siebie, odkrywa „krajobrazy wewnętrzne”, dociera do mrocznej fortecy, w której skrywać się ma jego dusza).

No i jest w końcu sataniczny, miltonowski „Ptak Śmierci”, gdzie danikenowskie sci fi łączy się (te gatunkowe połączenia to cecha charakterystyczna dla Ellisona) z biblijną opowieścią o walce człowieka i stowarzyszonego z nim „węża” (tutaj, zbuntowanego kosmity) z opresją „Boga”. Mocne, nieco obrazoburcze.

Inne opowiadania, mimo ich sławy i rozlicznych nagród, nieco dziś już spłowiały. „Bestia, Która Wykrzyczała Miłość…” to szalony kolaż wizji i scen i wydaje się zbyt trudna, zaplątana fabularnie , „Jeffy Ma 5 Lat” to dość banalna opowieść o chłopcu zamkniętym w czasie, „Rola Marzeń Sennych” - kolejny tekst weird fiction, i wreszcie „Paladyn Zgubionej Godziny” - w którym tytułowa godzina dzieli świat od kresu wszystkiego, godzina, która jest chroniona przez specjalnie wybieranych „paladynów”.

+

Ellison to pisarz wybitny, to widać, słychać i czuć podczas lektury jego opowiadań. Oczywiście, „Ptak Śmierci” to taki jego „debest”, creme de la creme jego twórczości - bo napisał tych opowiadań, dosłownie, chyba tysiące - niemniej potencjał twórcy poznaje się właśnie oceniając maskimum jego możliwości, jego najlepsze dzieła.
Niesłychana wyobraźnia, śmiałe łączenie gatunków, fantastyczne pomysły, to charakterystyczne cechy dla prozy Ellisona. Prozy wyjątkowo intensywnej - tutaj dosłownie każde słowo się liczy i ma znaczenie. Nie można ani na chwilę spuścić oka, ani na chwilę „odpłynąć”, zdekoncentrować się, bo zaraz czytelnik gubi się w gąszczu tropów i metafor.

Z drugiej strony fakt, że coś jest obiektywnie wybitne nie znaczy zaraz, że każdemu musi się równie mocno podobać. Rozmach Ellisona, nieokiełznana wyobraźnia, wielokierunkowość fabularna jego prozy budzi - przynajmniej we mnie - więcej szacunku niż zachwytu. Owszem - mroczny „matrixowy” „Nie Mam Ust…” to kanon, zarówno dla horroru jak i science fiction (10/10),ale pozostałe opowiadani raczej dla kulturowej świadomości przeczytałem, niż napędzany czytelniczą pasją.
Niemniej - trzeba znać.

Zbiór „best of” legendarnego autora fantastyki - Harlana Ellisona, zawierający jego najsłynniejsze, nagradzane opowiadania, w tym niezwykły, mroczny horror sci-fi, „Nie Mam Ust A Muszę Krzyczeć”.

+

Wybuchła trzecia wojna światowa. Główne komputery wojskowe walczących stron połączywszy się między sobą uzyskały wspólną świadomość, znaną jako Asocjacyjny Superkomputer (AS)....

Wydanie fatalne, okładka koszmar grafika, skład również nie ułatwia przyswajania treści.

Same opowiadania jak najbardziej na plus. Kilka bardzo ciekawych, intrygujących historii, i genialne "Nie mam ust a muszę krzyczeć".

Wydanie fatalne, okładka koszmar grafika, skład również nie ułatwia przyswajania treści.

Same opowiadania jak najbardziej na plus. Kilka bardzo ciekawych, intrygujących historii, i genialne "Nie mam ust a muszę krzyczeć".

Zbiór opowiadań. Podobno tych najlepszych i nagrodzonych. Zawiera: „Ukorz się pajacu, rzecze Tiktaktor”, „Nie mam ust, a muszę krzyczeć”, „Ptak śmierci”, „Bestia, która wykrzyczała miłość w sercu świata”, „Jeffty ma pięć lat”, „Dryfując między wysepkami Langerhansa”, „Paladyn zgubionej godziny” i „Rola marzeń sennych”.

W przypadkach zbiorów opowiadań, nowel, esejów itp. zwykle bywa tak, że jedne podobają się mniej, inne bardziej. U Ellisona jest inaczej, bo jego opowiadania albo mi się podobają, albo ich nie rozumiem. Niestety, nieco więcej tych drugich, ale… niewiele więcej. Znakomite są: „Jeffty ma pięć lat” i „Nie mam ust, a muszę krzyczeć”, ale po recenzjach innych czytelników widzę, że każdemu spodobało się coś innego i z innych powodów.

Koncertowo spie… okładka – gdyby nie polecenie kolegi, zapewne bym po nią nie sięgnął. Jednak poza tym, i tylko moim skromnym zdaniem, jest to zapewne niezła pozycja dla miłośników mocno fantastycznej fantastyki.

To wszystko.

Zbiór opowiadań. Podobno tych najlepszych i nagrodzonych. Zawiera: „Ukorz się pajacu, rzecze Tiktaktor”, „Nie mam ust, a muszę krzyczeć”, „Ptak śmierci”, „Bestia, która wykrzyczała miłość w sercu świata”, „Jeffty ma pięć lat”, „Dryfując między wysepkami Langerhansa”, „Paladyn zgubionej godziny” i „Rola marzeń sennych”.

W przypadkach zbiorów opowiadań, nowel, esejów itp....

Czym jest Ptak Śmierci?

Czym jest Ptak Śmierci?

każdy fan fantastyki powinien poznać tą pozycję - to niesamowite opowiadania

każdy fan fantastyki powinien poznać tą pozycję - to niesamowite opowiadania

Jest w tym w sumie krótkim zbiorze, jeden lub dwa teksty bardzo dobre (np. Nie mam ust, a muszę krzyczeć),ale są również teksty słabe, przekombinowane, a być może takie, które nie przetrwały próby czasu (a przecież wszystkie zdobyły prestiżowe nagrody!). Może w swoim czasie były to utwory w jakiś sposób przełomowe i nowatorskie, ale dziś nie robią już takiego wrażenia. Naprawdę chicałem docenić klasykę, kanon literatury fantastycznej, ale po obcowaniu z tą pozycją nie jestem w stanie wystawić oceny wyższej niż sześć gwiazdek.

Jest w tym w sumie krótkim zbiorze, jeden lub dwa teksty bardzo dobre (np. Nie mam ust, a muszę krzyczeć),ale są również teksty słabe, przekombinowane, a być może takie, które nie przetrwały próby czasu (a przecież wszystkie zdobyły prestiżowe nagrody!). Może w swoim czasie były to utwory w jakiś sposób przełomowe i nowatorskie, ale dziś nie robią już takiego wrażenia....