Tlen

Science-fiction? Metafizyczne rozważania na temat technologii przyszłości? Zderzenie tradycyjnych wartości z nowoczesnością?
Nic z tego, nie w tej książce. Dostaniemy tu za to perypetie przemądrzałej starej baby, która jest stylistką modową we wsi zabitej dechami. Ma nawet konkurencję w postaci swojej przyjaciółki! Ta wieś liczy ze trzydzieści chałup… pomysł z robieniem biznesów modowych w tym otoczeniu jest niedorzeczny, a niestety poświęcono mu sporo miejsca.
Kolejnym słabym wątkiem jest telenowela, która odgrywa się w życiu głównej bohaterki – romans Mae z sąsiadem jakoś zniosłam (choć opisy ich schadzek… fuj), ale jej nowe miłosne odkrycie w końcowych rozdziałach sprawiło, że poczułam się jak przy oglądaniu Mody na sukces.
Powieść wypełniona jest po brzegi elementami, które nic nie wnoszą, robiąc jedynie bałagan. Fikcyjny azjatycki kraj, w którym toczy się akcja, jest przedstawiony w sposób powierzchowny i nieprzekonujący, a wątek uciśnionego ludu Eloi nakreślono zbyt płytko, by miał jakieś znaczenie. I po co komu życiorysy połowy mieszkańców tej wiochy?
Postacie w książce są nie do polubienia. Trochę broni ich fakt, że żyją w zacofanym społeczeństwie i mają inną mentalność, ale nie da się czytać bez irytacji tych wszystkich mądrości dotyczących roli kobiety i obserwować absurdalnych konfliktów, które nie miałyby miejsca, gdyby bohaterowie normalnie ze sobą rozmawiali, a nie kierowali się dumą i prymitywnymi zasadami.
Sama kwestia Tlenu, nowej technologii, to połączenie pseudonaukowego, abstrakcyjnego bełkotu o niczym oraz pomysłów, które bardzo się zestarzały od czasu napisania książki w 2005 roku. Gdy porówna się wizję autora z tym, jakie obecnie mamy możliwości technologiczne, to odczuwa się lekkie zażenowanie. Te "cudowne" telewizory, które drukują obrazki i wysyłają maile, no niesamowite... Do tego jeszcze gadający pies, który chyba będzie prześladować mnie w koszmarach. Po co był ten wątek, skoro zniknął szybciej niż się pojawił? Tłumaczenie psu, czym jest wszechświat... ta rozmowa była absurdalna.
I wisienka na torcie, czyli kuriozalna ciąża Mae. Dziecko rozwijające się w żołądku. Po co to zostało wymyślone. Dlaczego. Przez pół książki czekałam na to, aż je wreszcie wyrzyga. A jak już to uczyniła, zrobiło się jeszcze głupiej.
Jakby tego wszystkiego było mało, tłumacz dorzucił coś od siebie – koszmarny, niekonsekwentny przekład, który (wespół z literówkami) jeszcze potęguje irytację. Choć przypuszczam, że oryginał też do najlepszych stylistycznie nie należy (tak „poetyckich” porównań jak na co drugiej stronie tej książki to jeszcze nie widziałam, mają subtelność gruzu) (tutaj wszystko ma subtelność gruzu).
Ta książka jest zła. Bardzo zła. Męcząca, irytująca, żenująca, nudna i po prostu głupia. Żal mi tego papieru, który został na nią zmarnowany. I po co było to wydawać po polsku kilkanaście lat od premiery? Istnieje tyle lepszych powieści…

Science-fiction? Metafizyczne rozważania na temat technologii przyszłości? Zderzenie tradycyjnych wartości z nowoczesnością?
Nic z tego, nie w tej książce. Dostaniemy tu za to perypetie przemądrzałej starej baby, która jest stylistką modową we wsi zabitej dechami. Ma nawet konkurencję w postaci swojej przyjaciółki! Ta wieś liczy ze trzydzieści chałup… pomysł z robieniem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Karzistan, kraj w gdzieś w Azji. Wioseczka, od wieków żyjąca tradycją. I zderzenie z przyszłością. W całym kraju wprowadzany jest Tlen, interfejs, wykorzystujący sformatowane fragmenty mózgu do bezpośredniego, nowoczesnego pływania w wirtualnym zalewie informacji. Test Tlenu nie wypada zbyt dobrze, ludzie nie są przygotowani na tak wielki skok w przyszłość, taką zmianę. Niespodziewanie przy okazji testu dwie kobiety z wioski, Mae i cioteczka Tung, splatają się w jednym ciele w osobowościowy węzeł nie do rozdzielenia. Mae, w kwiecie wieku, zmotywowana do otwarcia na przyszłość i stara, zakorzeniona w przeszłości babcia Tung, nie widząca w postępie nic dobrego.. Brzmi dramatycznie? Musi być walka, tradycja z postępem, otwartość z zaściankową nieufnością, wybaczanie i miłość, szaleństwo i rozsądek. To wszystko w wykreowanym niby rzeczywistym świecie, z własną ciężką historią, animozjami narodowościowymi, międzyludzkimi. Polecam.

Karzistan, kraj w gdzieś w Azji. Wioseczka, od wieków żyjąca tradycją. I zderzenie z przyszłością. W całym kraju wprowadzany jest Tlen, interfejs, wykorzystujący sformatowane fragmenty mózgu do bezpośredniego, nowoczesnego pływania w wirtualnym zalewie informacji. Test Tlenu nie wypada zbyt dobrze, ludzie nie są przygotowani na tak wielki skok w przyszłość, taką zmianę....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Oj, zdecydowanie najgorszy tytuł z "Uczty wyobraźni" jaki do tej pory czytałem. Idealna ilustracja do powiedzenia "Nie oceniaj książki po okładce". "Tlen" okładkę ma prześliczną.

Wyjściowy pomysł był super: w jaki sposób mieszkańcy zacofanej wioski położonej w środkowoazjatyckim państewku poradzą sobie z wkroczeniem w erę nowoczesnej technologii? Im dalej w las, tym jednak gorzej: zarówno nudniej, bezsensowniej i coraz bardziej skomplikowanie. Niestety nie jest to skomplikowanie na poziomie zawiłości fabuły czy zaskakujących zwrotów akcji, a raczej tego kto akurat jest najlepszą przyjaciółką głównej bohaterki.


Ach, no i jedna gwiazdka w dół za wątek ciąży. Okropieństwo.

Oj, zdecydowanie najgorszy tytuł z "Uczty wyobraźni" jaki do tej pory czytałem. Idealna ilustracja do powiedzenia "Nie oceniaj książki po okładce". "Tlen" okładkę ma prześliczną.

Wyjściowy pomysł był super: w jaki sposób mieszkańcy zacofanej wioski położonej w środkowoazjatyckim państewku poradzą sobie z wkroczeniem w erę nowoczesnej technologii? Im dalej w las, tym jednak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

skumajcie choćby sam początek:
Na wskutek testów nowej technologii, młoda kobieta zostaje „obdarowana” pamięcią pewnej staruszki kochającej swojego wnuka. Jednakże owa babcina miłość w umyśle młodej kobiety transformuje sie w pożądanie seksualne.
Dobre co?
I'm too old for this shit - ze się posłużę pewnym cytatem…

skumajcie choćby sam początek:
Na wskutek testów nowej technologii, młoda kobieta zostaje „obdarowana” pamięcią pewnej staruszki kochającej swojego wnuka. Jednakże owa babcina miłość w umyśle młodej kobiety transformuje sie w pożądanie seksualne.
Dobre co?
I'm too old for this shit - ze się posłużę pewnym cytatem…

Pokaż mimo to

Jedna z gorszych książek, które zmęczyłem. Na opowiadanie może i by się to nadawało, ale nie na powieść. Elementów z science fiction tam jest bardzo mało, praktycznie nic, większość to jakieś rozterki miłosne kobiety o imieniu Mae. Są fragmenty, które zaskakują, ale można by je zmieścić na paru stronach. Dla mnie słaba.

Jedna z gorszych książek, które zmęczyłem. Na opowiadanie może i by się to nadawało, ale nie na powieść. Elementów z science fiction tam jest bardzo mało, praktycznie nic, większość to jakieś rozterki miłosne kobiety o imieniu Mae. Są fragmenty, które zaskakują, ale można by je zmieścić na paru stronach. Dla mnie słaba.

Pokaż mimo to

Choć pomysł wyjściowy powieści jest interesujący, lecz jego realizacja pozostawia wiele do życzenia. Przedstawienie małej, zacofanej wioski w górach u progu nowoczesności może zainteresować czytelnika, lecz czym dalej w las to jest coraz gorzej.
Autor Tlenu postanowił osadzić akcje powieści w fikcyjnym kraju leżącym gdzieś w środkowej Azji (Karzistanie). Dla mnie wizja owego kraju nie wypadła realistycznie. Opisy są skąpe, przez co trudno wyobrazić sobie miejsce akcji. Wiele kwestii budzi poważne wątpliwości. Już od pierwszych zdań powieści, z których dowiadujemy się, że Mea była ekspertem modowym w swojej wiosce liczącej trzydzieści trzy domy. W dalszych rozdziałach bohaterka chce otworzyć własny biznes, w tym celu p[przeprowadza ankiety dotyczące mody i okazuje się, że ma ona konkurencje.
Zdarza się, że życie pisze najdziwniejsze scenariusze. Lecz sposób w jaki wzbogaciła się główna bohaterka, przy użyciu Internetu, nie brzmi wiarygodnie. Wątpliwości można także mieć odnośnie do samych mieszkańców wsi. Na przykład pewien romans był utrzymywany w sekrecie dośc długo, jak na miejsce gdzie każdy o każdym wie. I jakim cudem taka mała społeczność, odcięta od informacji pod koniec powieści okazuje się taka otwarta i pełna tolerancji? Dochodzą do tego także drobiazgi, takie jak to że mąż Mae ma na imię Joe. Tłumacz zresztą dokłada swoje, gdyż zamiast przetłumaczyć pewne nazwy, zostawia je po angielsku, co brzmi jeszcze bardziej kuriozalnie (Upper Street, Lower Street, Green Valley, Red Mountain. Przy okazji kwestii związanych z polskim wydaniem wspomnę też, że znajduje się bardzo duża liczba literówek w tekście.
Słabo wypada warstwa techniczna powieści. Autor nie wyjaśnia nam jasko i przystępnie czym jest tytułowy Tlen i jak on działa. Miesza motywy, nazwijmy to science ficion z wątkami metafizycznymi, wręcz religijnymi. Autor lekcji fizyki i biologii nie odrobiła. Ponieważ wszystko co się dzieje w powieści niestety odbiega od rzeczywistych faktów. Na przykład Mea nosi swe dziecko w żołądku, co z przyczyn biologicznych jest nie możliwe. Autor koncepcje Tlenu jako technologii, przedstawia jako zapowiedź rajona Ziemi.
Na blurbie okładki można wyczytać, że „Mea Chung to chyba najpełniej kobieca bohaterka współczesnej fantastyki naukowej…” lecz nie wiem kto to napisał, jeśli mężczyzna, to można się tylko przerazić, tym jak widzą nas przedstawiciele płci przeciwnej. W pierwszych rozdziałach Mae jest przedstawiona jako osoba uczestnicząca w wioskowych intrygach, potem zas upozowana zostaje na świętą. Troszczy się o dobro wioski, dobrodusznie przebacza tym, którzy ją skrzywdzili i niesie pochodnie cywilizacji.
Fabuła powieści rozwija się ślamazarnie. W momencie gdy życie Mae się bardzie komplikuje, autor kilka miesięcy jej nowgo życia przedstawia w formie maili pisanych przez innych bohaterów. Ten przeskok wygląda, tak jakby dla Ryman’a znudziło się prowadzenie akcji albo nie miał pojęcia jak przedstawić bohaterkę w kłopotach i wolał ją uwiecznić w chwili, gdy już udało jej się wyjść z kryzysu.
Nie rozumiem, dlaczego „Tlen” zdobył branżowe nagrody. Zdarzają się w nim sceny i dialogi, które wypadają przekonująco, a sam pomysł na pokazanie walki tradycji z nowoczesnością, choć nie oryginalny, nie jest też niewarty poruszania, zwłaszcza w obecnych czasach. Jednak ogólne wrażenie niespójności, nierówności oraz ten nieszczęsny pomysł sprawiają, że powieść rozczarowuje pomimo ambitnych założeń. Zwłaszcza, jak na kolejną pozycję z „Uczty Wyobraźni”.

Choć pomysł wyjściowy powieści jest interesujący, lecz jego realizacja pozostawia wiele do życzenia. Przedstawienie małej, zacofanej wioski w górach u progu nowoczesności może zainteresować czytelnika, lecz czym dalej w las to jest coraz gorzej.
Autor Tlenu postanowił osadzić akcje powieści w fikcyjnym kraju leżącym gdzieś w środkowej Azji (Karzistanie). Dla mnie wizja...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta książka chciałaby być inteligentna i poruszająca problemy społeczne - wychodzi jej to średnio, ale broni się czasem psychodelią (gadający pies), czasem prawdziwszym rysem wiejskiej społeczności. Mae jest miejscami irytująca, ale w jakiś sposób bywa prawdziwa. Zakończenie trochę zbyt cukierkowe, pochwała Tlenu również.
Ale to nie jest mój problem z tą książką.
Problemem, gigantycznym, który odebrał książce całą wiarygodność (i fascynuje mnie jak mało osób zwróciło na to uwagę) jest ciąża Mae.
Laska zachodzi w ciążę w żołądku po połknięciu spermy i krwi miesięcznej (gość który ją tam pieścił potem ją pocałował) to dziecko się tam zagnieżdża, rozwija i końcowo ona je rodzi przez przełyk, przeżywają oboje.
Próbowałabym wymyślić coś bardziej głupiego, ale się nie da. To jest absolutne dno, niżej upaść się nie da.
Internet między mózgami? Spoko, mogę w to uwierzyć. To? Nie ma takiej opcji. Skutkiem czego wszystko co chciałby mi powiedzieć autor jest z gruntu ignorowane, bo ta porażka biologiczna jest tak epicka, że nie sposób mi nad nią przejść do porządku dziennego.
Druga gwiazdka za to, że poza tym to nie jest bardzo zła książka i pojawia się gadający pies

Ta książka chciałaby być inteligentna i poruszająca problemy społeczne - wychodzi jej to średnio, ale broni się czasem psychodelią (gadający pies), czasem prawdziwszym rysem wiejskiej społeczności. Mae jest miejscami irytująca, ale w jakiś sposób bywa prawdziwa. Zakończenie trochę zbyt cukierkowe, pochwała Tlenu również.
Ale to nie jest mój problem z tą książką.
Problemem,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tlen - Geoff Ryman z podtytułem Albo mieć i nie mieć. To kolejny trochę spóźniony tytuł na naszym rynku literatury fantastycznej. W dzisiejszym świecie rozwiniętego internetu, projektu SpaceX Elona Muska, mediów społecznościowych zagarniających inne, tradycyjne modele społecznej komunikacji, powieść Rymana z 2005 roku już nie robi takiego wrażenia. Oryginalne pozostaje osadzenie akcji w fikcyjnym państwie usytuowanym gdzieś na styku Chin, Tybetu i Kazachstanu oraz silne, kobiece główne bohaterki, co jest rzadkie w męskiej prozie, tej gatunkowej jeszcze bardziej, do tego ukazane w swoich tradycyjnych, społecznych rolach...

więcej: http://gloswglowie.blogspot.com/2017/05/globalizacja-jest-wsiowa.html

Tlen - Geoff Ryman z podtytułem Albo mieć i nie mieć. To kolejny trochę spóźniony tytuł na naszym rynku literatury fantastycznej. W dzisiejszym świecie rozwiniętego internetu, projektu SpaceX Elona Muska, mediów społecznościowych zagarniających inne, tradycyjne modele społecznej komunikacji, powieść Rymana z 2005 roku już nie robi takiego wrażenia. Oryginalne pozostaje...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka niełatwa i z pewnością nie taka jakiej się spodziewałem. Nie sądziłem, że zamiast rasowego sci-fi dostane do rąk obyczajową historie o kobiecie rodartej pomiędzy tym co było a tym co ma nadejść. Ale sądzę, że literatura powinna zaskakiwać i być nieoczywista. A jako że lubię wyzwania, przeczytałem mimo początkowej niechęci. Dobrze się stało, bo powieść wynagradza trud i wysiłek weń włożony. Ale nie dla każdego.

Książka niełatwa i z pewnością nie taka jakiej się spodziewałem. Nie sądziłem, że zamiast rasowego sci-fi dostane do rąk obyczajową historie o kobiecie rodartej pomiędzy tym co było a tym co ma nadejść. Ale sądzę, że literatura powinna zaskakiwać i być nieoczywista. A jako że lubię wyzwania, przeczytałem mimo początkowej niechęci. Dobrze się stało, bo powieść wynagradza...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tłumaczenie książki jest fatalne. W malutkiej górskiej wiosce, na azjatyckim krańcu świata mamy "Upper Street", "Lower Street" i jeszcze jakiś inny "Street" Mieszkańcy jeżdżą polną drogą na zakupy do "Green Valey City", bo po co tłumacząc z angielskiego zmieniać, jak może być tak nowocześnie. Absolutny hit stanowi jednak scena, w której całą wioska zasypana jest śniegiem, drogi nieprzejezdne, a bohaterka boi się roztopów bo termometr wskazuje "35 stopni Celsjusza", co w ocenie tłumacza jest odpowiednikiem 35 degree w Farenheicie. Felerów jest oczywiście więcej.

I na tym w zasadzie kończą się wady książki. Gdyby nie tłumaczenie, to z czystym sercem dałbym 9/10, jednakże konieczność zastanawiania się co napisano w oryginale musi rzutować negatywnie na ocenę. Książka jest wielowątkowa, mimo że od zagranicznej premiery minęło 12 lat nadal jest aktualna. Autor serwuje nam skomplikowane rozważania o przyszłości, oryginalny i pomysł, dobrze opisaną kulturę ludzi ze wsi na krańcu świata i co równie ważne - licznych, ciekawych bohaterów.

Polecam dla każdego kto ma cierpliwość do słabych tłumaczeń.

Tłumaczenie książki jest fatalne. W malutkiej górskiej wiosce, na azjatyckim krańcu świata mamy "Upper Street", "Lower Street" i jeszcze jakiś inny "Street" Mieszkańcy jeżdżą polną drogą na zakupy do "Green Valey City", bo po co tłumacząc z angielskiego zmieniać, jak może być tak nowocześnie. Absolutny hit stanowi jednak scena, w której całą wioska zasypana jest śniegiem,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to