Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trochę bez ładu i składu. Stoi za tą książką historia interesujących kobiet i ciekawych czasów, ale tak bardzo nie przekłada się to na samą treść, jak tylko może. Wielokrotnie powtórzone myśli, rozdziały dotyczące wszystkiego i niczego... Wątki które chcielibyśmy rozwinąć, dowiedzieć się więcej, prowadzą ostatecznie do niczego. Dużo zamieszkania, nieostrości w opisach, brak klarownego przedstawienia sytuacji bohaterek. Szkoda, bo jest tu wiele fascynujących faktów, które giną w mozolnym tekście. Książka jest letnia w swojej wymowie, nie przedramatyzowana, nawet te smutne wydawałoby się wydarzenia pozostają bez impaktu.

Trochę bez ładu i składu. Stoi za tą książką historia interesujących kobiet i ciekawych czasów, ale tak bardzo nie przekłada się to na samą treść, jak tylko może. Wielokrotnie powtórzone myśli, rozdziały dotyczące wszystkiego i niczego... Wątki które chcielibyśmy rozwinąć, dowiedzieć się więcej, prowadzą ostatecznie do niczego. Dużo zamieszkania, nieostrości w opisach, brak...

Karykaturalne wręcz wypaczenie rzeczywistości przez pozbawienie jej niemal wszystkich przejawów dobra, w dobitny sposób uwypukla okowy społecznych wymagań i założeń dotyczących kobiet. Jedne z najbardziej antypatycznych bohaterek w dziejach literatury topią się w swoich urojeniach, miotając się jak szalone pomiędzy przerażeniem a pychą, buntem a potrzebą przynależności, okrucieństwem i skrajną potrzebą miłości. Kobiety Groteski przedstawiają nam świat z różnych perspektyw widząc go jednak tak różnie, że trudno stwierdzić co jest prawdą, a co ułudą... Być może leżą one bliżej siebie niż się wydaje.
Nie da się polubić tych kobiet, ale każdej z nich jest się w stanie współczuć, co gorsza w każdej z nich można odnaleźć coś co gnębi nas i dusi, zmusza do schowania się pod kołdrą, nie pozwala nam uciszyć własnego szaleńczego śmiechu rozbrzmiewającego w ciemnościach.
Jak kłamiemy by móc przeżyć kolejny dzień w świecie równie nieszczęśliwych ludzi? Jak upadlamy się, by dzięki tej zaniżonej poprzeczce, chociaż przez chwilę poczuć się zwycięsko? Jak nienawidzimy, bo to jedyne, co pozwala zapełnić przestrzeń splugawionej miłości? A co jeśli nienawiść i kochanie niczym się od siebie nie różnią? Jak pragnąć akceptacji nie pokazując swoich słabości? Jak nie pomylić prostytucji z panowaniem, a dawania z braniem?
Wyborne studium charakterów zgniatanych przez gorset niewidocznych prawideł społecznych. Dobre dla głowy, ale bolesne dla serca.

Karykaturalne wręcz wypaczenie rzeczywistości przez pozbawienie jej niemal wszystkich przejawów dobra, w dobitny sposób uwypukla okowy społecznych wymagań i założeń dotyczących kobiet. Jedne z najbardziej antypatycznych bohaterek w dziejach literatury topią się w swoich urojeniach, miotając się jak szalone pomiędzy przerażeniem a pychą, buntem a potrzebą przynależności,...

Wydawałoby się, że sięgamy po typową biografię, a tu wtem...! Tekst okazuje się być raczej tekstem hagiograficznym. Boski Daniken przedstawiony przez autora zamiast do badacza bogów aspiruje raczej do proroka czy świętego.
Trudno uwierzyć w większość zawartej tu treści, część przytoczonych historii jest raczej fantazyjną interpretacją, a część z nich w ogóle nie posiada puenty będąc w efekcie zabawnymi jedynie dla autora i ludzi we wspomnianych wydarzeniach partycypujących.
Czy to ważne? Nieszczególnie.
Czy polecam? Też nieszczególnie.

Wydawałoby się, że sięgamy po typową biografię, a tu wtem...! Tekst okazuje się być raczej tekstem hagiograficznym. Boski Daniken przedstawiony przez autora zamiast do badacza bogów aspiruje raczej do proroka czy świętego.
Trudno uwierzyć w większość zawartej tu treści, część przytoczonych historii jest raczej fantazyjną interpretacją, a część z nich w ogóle nie posiada...