Prawda

Rewelacyjna część przygód Świata Dysku w której wykorzystano wiele kultowych motywów z np. filmu Pulp Fiction. Szpila i Tulipan rewelacyjni, zwłaszcza Tulipan z powodu jego obsesji na punkcie sztuki. Sama akcja przypominała mi trochę klimat filmów dziennikarskich odnoszących się do lat 60-70 xx wieku. Uwielbiałem też wampira zainteresowanego (mało powiedziane) fotografią. To stworzyło po raz kolejny jedną z ...onych lepszych części że Świata Dysku. Polecam

Rewelacyjna część przygód Świata Dysku w której wykorzystano wiele kultowych motywów z np. filmu Pulp Fiction. Szpila i Tulipan rewelacyjni, zwłaszcza Tulipan z powodu jego obsesji na punkcie sztuki. Sama akcja przypominała mi trochę klimat filmów dziennikarskich odnoszących się do lat 60-70 xx wieku. Uwielbiałem też wampira zainteresowanego (mało powiedziane) fotografią....

Moim zdaniem jedna z lepszych części Świata Dysku. Pratchett poprzez gry słowne i postacie żyjące w fikcyjnym świecie, porusza realne problemy, z charakterystycznym dla niego poczuciem humoru.
Postacie są barwne.Jak na przykład wampir ikonografik, który po wykonaniu "zdjęcia z lampą" każdorazowo zamienia się w kupkę popiołu ❤️

Moim zdaniem jedna z lepszych części Świata Dysku. Pratchett poprzez gry słowne i postacie żyjące w fikcyjnym świecie, porusza realne problemy, z charakterystycznym dla niego poczuciem humoru.
Postacie są barwne.Jak na przykład wampir ikonografik, który po wykonaniu "zdjęcia z lampą" każdorazowo zamienia się w kupkę popiołu ❤️

Czasami zapominam jakim dobrym pisarzem był Pratchett. Ale potem przychodzi taki czas, że koniecznie muszę przeczytać kolejną książkę ze Świata Dysku i nigdy nie jest to stracony czas.
A cytaty z Pratchetta są zawsze na czasie.

Czasami zapominam jakim dobrym pisarzem był Pratchett. Ale potem przychodzi taki czas, że koniecznie muszę przeczytać kolejną książkę ze Świata Dysku i nigdy nie jest to stracony czas.
A cytaty z Pratchetta są zawsze na czasie.

Znowu wybrałam sobie odpowiednią książkę w odpowiednim momencie. W dodatku bez świadomości, że to jest ta książka i ten moment.
Książka o słowach usatysfakcjonowałaby mnie zawsze. A tu – jak to u Pratchetta – jest dużo więcej. I jak zwykle u Pratchetta, tu są warstwy. Ta podstawowa, fabularna, która wciąga lub nie; i ta właściwa, podskórna. Zwykle patrzę na tę drugą, bo to ona zostaje mi w pamięci i powoduje (często bardzo gorzkie) refleksje. Stale podziwiam autora za tę bożą iskrę, która pozwoliła mu pisać w ten sposób.
Do rzeczy: Prawda jest o słowach i o tym, jak wielką mają moc. Lektura ponadczasowa, bo z pewnością inaczej czytelnicy odbierali ją, gdy powstała (2000 rok), a inaczej odczytują ją teraz, gdy – parafrazując Kinga – świat poszedł naprzód. Niekoniecznie w tę stronę, której byśmy chcieli.
Prawda mówi też o wolności słowa i niezależności prasy. O wpływach i zależnościach biznesowych, które na tę wolność i niezależność wpływają. O tym, jak słowami można wykreować lub zepsuć czyjś wizerunek.
A z wierzchu? Prawda mówi o Ankh-Morpork. O specyfice tego jedynego w swoim rodzaju miasta. (Po kilkuletniej znajomości z autorem, kiedy czytam o Ankh-Morpork, czuję się, jakbym po długiej podróży wracała do domu. Trochę dziwne, jeśli uwzględnię, co to za miasto.) I o ludzkich …onych charakterach. Tu, jak zwykle, wystarczą autorowi dwa celne zdania, żeby oddać sedno. Dzięki temu chce mi się do niego wracać i wracać.
Poczytajcie.

Znowu wybrałam sobie odpowiednią książkę w odpowiednim momencie. W dodatku bez świadomości, że to jest ta książka i ten moment.
Książka o słowach usatysfakcjonowałaby mnie zawsze. A tu – jak to u Pratchetta – jest dużo więcej. I jak zwykle u Pratchetta, tu są warstwy. Ta podstawowa, fabularna, która wciąga lub nie; i ta właściwa, podskórna. Zwykle patrzę na tę drugą, bo to...

Prawda to prawdziwa petarda! Najbardziej w świecie Pratchetta lubię poznawanie nowych histori i nowych bohaterów. Niestety świat Dysku to często cyklicznie pojawiające się te same postacie i dosyć schematyczne odpowiadające postacią wydarzenia które się rozgrywają, jednak tutaj jest inaczej. Prawda jest bardzo orzeźwiająca podobała mi się tak samo jak Ruchome obrazki i była do niech konstrukcyjne podobna. Znów mamy spisek na pozbycie się Patrycjusza, swoją drogą jedynego normalnego w całym Świecie dysku, biedny chop. Prawda pokazuje w zabawny sposób jak działa świat polityki, finansjery i prasy, jak się przenika i jak jest zależny jeden od drugiego...I jaką moc ma słowo. No czyste złoto!

Prawda to prawdziwa petarda! Najbardziej w świecie Pratchetta lubię poznawanie nowych histori i nowych bohaterów. Niestety świat Dysku to często cyklicznie pojawiające się te same postacie i dosyć schematyczne odpowiadające postacią wydarzenia które się rozgrywają, jednak tutaj jest inaczej. Prawda jest bardzo orzeźwiająca podobała mi się tak samo jak Ruchome obrazki i była...

"Prawda" jest moim 28 spotkaniem ze znakomitą twórczością Terry'ego Pratchetta.
Jest to jak zwykle spotkanie udane i bardzo przyjemne.
Mamy tu wartką akcję, intrygę a więc i tajemnicę, oryginalne poczucie humoru i naukę.
Świat Dysku jest oczywiście paralelą ziemskiego globu, naszej historii, techniki, nauki, socjologii.
Tym razem autor opowiada nam o początkach druku, o pierwszej gazecie, fotografii oraz o dziennikarstwie.
Także o postępie jaki z tym się wiązał, skończyło się bowiem średniowiecze, którego końca cezurą było wynalezienie druku przez Gutenberga.
Mamy tu zamach na Patrycjusza.
Sceny są średniej długości, dużo tu zabawnych dialogów, a każdy z nich określa osobowość postaci, dzięki czemu są one bardzo ciekawe i chce się czytać o ich losach.
Postacią która mi się spodobała jest William de Worde, pierwszy dziennikarz Świata Dysku.

Akcja toczy się w Ankh-Morpork. Autor umie mieszać fikcję z prawdą a raczej fikcją opowiadać rzeczywistość. Dzięki czemu z książki można się dużo dowiedzieć jeśli zna się już z danej dziedziny podstawy.

Polecam tą wspaniałą przygodę, naprawdę z "Prawdą".

"Prawda" jest moim 28 spotkaniem ze znakomitą twórczością Terry'ego Pratchetta.
Jest to jak zwykle spotkanie udane i bardzo przyjemne.
Mamy tu wartką akcję, intrygę a więc i tajemnicę, oryginalne poczucie humoru i naukę.
Świat Dysku jest oczywiście paralelą ziemskiego globu, naszej historii, techniki, nauki, socjologii.
Tym razem autor opowiada nam o początkach druku, o...

Jedna z najlepszych książek z serii Świata Dysku. Również jedna z najbardziej "praczettowskim" klimatem i sposobem prowadzenia akcji. :)

Jedna z najlepszych książek z serii Świata Dysku. Również jedna z najbardziej "praczettowskim" klimatem i sposobem prowadzenia akcji. :)

Najsłabsza książka Pratchetta, jaką dotąd czytałam. Męcząca, nieśmieszna (nie wierzyć opisom z okładek!), tylko fragmentami intrygująca. Ciekawa była postać mówiącego psa wmawiającego wszystkim, że psy przecież nie mówią oraz opis spotkania pana Tulipana ze Śmiercią.
Raczej nie polecam.

Najsłabsza książka Pratchetta, jaką dotąd czytałam. Męcząca, nieśmieszna (nie wierzyć opisom z okładek!), tylko fragmentami intrygująca. Ciekawa była postać mówiącego psa wmawiającego wszystkim, że psy przecież nie mówią oraz opis spotkania pana Tulipana ze Śmiercią.
Raczej nie polecam.

Powoli, wielkimi krokami zbliżam się do końca całego cyklu Świata Dysku wydanego w formie kieszonkowej kolekcji przez Edipresse oraz Prószyński i S-ka. Zanim jednak do niego dotrę (końca znaczy się) minie jeszcze sporo czasu – w końcu postanowiłem czytać po jednym tytule każdego miesiąca. Czasem się też trafi miesiąc bez Pratchetta, jak na przykład lipiec 2019, więc wszystko się jeszcze bardziej wydłuży. Sierpień jednak jak widać na załączonym obrazku był zdecydowanie pratchettowy – na warsztat wziąłem „Prawdę”, która wchodzi w skład podcyklu o Straży Miejskiej (chyba mój ulubiony) oraz cyklu biznesowego. Czasem brytyjski autor stworzy coś gorszego, czasem coś lepszego, ale prawdą jest, że „Prawda” to coś naprawdę niesamowitego i mega przyjemnego.

W Ankh-Morpork możesz być kim zechcesz – pod warunkiem, że inni chcą, abyś stał się tym, kim stać się chcesz. Miasto jednak jest w stanie przyjąć niemalże każdą profesję i jeśli jesteś obrotny, to zbudujesz swoje imperium nawet na siuśkach. William de Worde umie jednak niewiele – zna się na słowach. Wydawałoby się, że to o wiele za mało, aby osiągnąć sukces w takim miejscu jak Ankh-Morpork, jednak wraz z małą, nieświadomą pomocą pewnej grupy krasnoludów udaje mu się stworzyć pierwszą w mieście azetę. Cóż, oznacza to dla niego dokładnie to, co dla każdego dziennikarza w każdym zakątku wszechświata. Trochę życzeń śmierci, odrobinę wariatów kręcących się wszędzie wokół oraz problemy natury biznesowo-egzystencjalnej. Kaszka z mleczkiem.

„Zresztą arystokraci nie lubią patrzeć, jak głodują inni z wyższych sfer. Znajdują im jakieś bezensowne zajęcia za bardzo sensowne pieniądze...”

Jak zapewne wiadomo wszystkim fanom twórczości Terry’ego Pratchetta (a wszystkim nie-fanom lub jeszcze-nie-fanom będzie zaraz wiadomo), każda z powieści brytyjskiego autora skupia się na jednym lub kilku głównych tematach, wokół których pisarz tworzy swoją satyrę. „Prawda” – jak być może niektórym tytuł może co nieco sugerować – kręci się wokół ogólnie pojętego dziennikarstwa i jego „wolności słowa”, potyczek w tym temacie z lokalną władzą (zarówno wykonawczą, jak i sądowniczą), a także codziennych problemów przeciętnej redakcji. Nie jest to jednak wszystko! Na dodatek mamy stereotypową przestępczą parę, która jest niemalże nietykalna a jej reputacja wyprzedza złoczyńców na długo przed ich pojawieniem się w mieście. Co daje taka mieszankę? Mnóstwo dobrej zabawy!

„Prawda” zawiera dokładnie ten humor, który cenię u Pratchetta. Jednocześnie zabawny, prześmiewczy, ale w dobrym guście. Można się przy wielu fragmentach roześmiać wniebogłosy, ale z zachowaniem pewnego rodzaju szacunku do obiektów, dzięki którym ten śmiech powstał. Ponownie zresztą brytyjski pisarz nieco wyprzedził wydarzenia i poruszył temat, który obecnie jest na językach niemalże wszystkich ludzi Europy Zachodniej – wolność słowa w mediach oraz niezależność prasy. Trzeba przyznać, że w świetle tych wszystkich afer oraz czegoś, co można nazwać wojną między mediami a resztą świata, czytanie tej konkretnej pozycji nabiera zupełnie innego wydźwięku, niż gdy robiło się to wtedy, kiedy dopiero pojawiła się na rynku.

„Ale ludzie bardzo mocno przejmują się rzeczami. Bez rzeczy są tylko sprytniejszymi zwierzętami”.

Mega fajna książka, którą można polecić każdemu fanowi twórczości Pratchetta, chociaż nadaje się również dla tych, którzy nie są do końca pewni, czy jego powieści będą dobrą lekturą. Na pewno niewiele się straci, jeśli zacznie się swoją przygodę od „Prawdy”. Co prawda (he-he) wiele się już „do tej pory” wydarzyło i każdy świeżo upieczony czytelnik dostanie historię, która pogalopowała nieco do przodu, ale bez niezrozumiałych szczegółów. „Ogółów” również. Po prostu komendant Vimes będzie już po wielu przygodach a kościół Oma będzie po prostu kościołem Oma. W całości jest to jednak osobna historia, która zawiera w sobie to, co Pratchett ma najlepsze – od humoru poprzez świetnie skrojone postacie a na Ankh-Morpork kończąc. Albo zaczynając. Albo… No… Ankh-Morpork po prostu jest. :)

Powoli, wielkimi krokami zbliżam się do końca całego cyklu Świata Dysku wydanego w formie kieszonkowej kolekcji przez Edipresse oraz Prószyński i S-ka. Zanim jednak do niego dotrę (końca znaczy się) minie jeszcze sporo czasu – w końcu postanowiłem czytać po jednym tytule każdego miesiąca. Czasem się też trafi miesiąc bez Pratchetta, jak na przykład lipiec 2019, więc...

No takie średnie bym powiedział. Właściwie to fabuła jest nudna a większość postaci nieciekawa. Sytuację ratuje ciągle rozsypujący się przy świetle wampir - fotograf oraz ludzie z absurdalnymi pomysłami na artykuły do gazety.

No takie średnie bym powiedział. Właściwie to fabuła jest nudna a większość postaci nieciekawa. Sytuację ratuje ciągle rozsypujący się przy świetle wampir - fotograf oraz ludzie z absurdalnymi pomysłami na artykuły do gazety.