Prawda

Najsłabsza książka Pratchetta, jaką dotąd czytałam. Męcząca, nieśmieszna (nie wierzyć opisom z okładek!), tylko fragmentami intrygująca. Ciekawa była postać mówiącego psa wmawiającego wszystkim, że psy przecież nie mówią oraz opis spotkania pana Tulipana ze Śmiercią.
Raczej nie polecam.

Najsłabsza książka Pratchetta, jaką dotąd czytałam. Męcząca, nieśmieszna (nie wierzyć opisom z okładek!), tylko fragmentami intrygująca. Ciekawa była postać mówiącego psa wmawiającego wszystkim, że psy przecież nie mówią oraz opis spotkania pana Tulipana ze Śmiercią.
Raczej nie polecam.

Pokaż mimo to

Powoli, wielkimi krokami zbliżam się do końca całego cyklu Świata Dysku wydanego w formie kieszonkowej kolekcji przez Edipresse oraz Prószyński i S-ka. Zanim jednak do niego dotrę (końca znaczy się) minie jeszcze sporo czasu – w końcu postanowiłem czytać po jednym tytule każdego miesiąca. Czasem się też trafi miesiąc bez Pratchetta, jak na przykład lipiec 2019, więc wszystko się jeszcze bardziej wydłuży. Sierpień jednak jak widać na załączonym obrazku był zdecydowanie pratchettowy – na warsztat wziąłem „Prawdę”, która wchodzi w skład podcyklu o Straży Miejskiej (chyba mój ulubiony) oraz cyklu biznesowego. Czasem brytyjski autor stworzy coś gorszego, czasem coś lepszego, ale prawdą jest, że „Prawda” to coś naprawdę niesamowitego i mega przyjemnego.

W Ankh-Morpork możesz być kim zechcesz – pod warunkiem, że inni chcą, abyś stał się tym, kim stać się chcesz. Miasto jednak jest w stanie przyjąć niemalże każdą profesję i jeśli jesteś obrotny, to zbudujesz swoje imperium nawet na siuśkach. William de Worde umie jednak niewiele – zna się na słowach. Wydawałoby się, że to o wiele za mało, aby osiągnąć sukces w takim miejscu jak Ankh-Morpork, jednak wraz z małą, nieświadomą pomocą pewnej grupy krasnoludów udaje mu się stworzyć pierwszą w mieście azetę. Cóż, oznacza to dla niego dokładnie to, co dla każdego dziennikarza w każdym zakątku wszechświata. Trochę życzeń śmierci, odrobinę wariatów kręcących się wszędzie wokół oraz problemy natury biznesowo-egzystencjalnej. Kaszka z mleczkiem.

„Zresztą arystokraci nie lubią patrzeć, jak głodują inni z wyższych sfer. Znajdują im jakieś bezensowne zajęcia za bardzo sensowne pieniądze...”

Jak zapewne wiadomo wszystkim fanom twórczości Terry’ego Pratchetta (a wszystkim nie-fanom lub jeszcze-nie-fanom będzie zaraz wiadomo), każda z powieści brytyjskiego autora skupia się na jednym lub kilku głównych tematach, wokół których pisarz tworzy swoją satyrę. „Prawda” – jak być może niektórym tytuł może co nieco sugerować – kręci się wokół ogólnie pojętego dziennikarstwa i jego „wolności słowa”, potyczek w tym temacie z lokalną władzą (zarówno wykonawczą, jak i sądowniczą), a także codziennych problemów przeciętnej redakcji. Nie jest to jednak wszystko! Na dodatek mamy stereotypową przestępczą parę, która jest niemalże nietykalna a jej reputacja wyprzedza złoczyńców na długo przed ich pojawieniem się w mieście. Co daje taka mieszankę? Mnóstwo dobrej zabawy!

„Prawda” zawiera dokładnie ten humor, który cenię u Pratchetta. Jednocześnie zabawny, prześmiewczy, ale w dobrym guście. Można się przy wielu fragmentach roześmiać wniebogłosy, ale z zachowaniem pewnego rodzaju szacunku do obiektów, dzięki którym ten śmiech powstał. Ponownie zresztą brytyjski pisarz nieco wyprzedził wydarzenia i poruszył temat, który obecnie jest na językach niemalże wszystkich ludzi Europy Zachodniej – wolność słowa w mediach oraz niezależność prasy. Trzeba przyznać, że w świetle tych wszystkich afer oraz czegoś, co można nazwać wojną między mediami a resztą świata, czytanie tej konkretnej pozycji nabiera zupełnie innego wydźwięku, niż gdy robiło się to wtedy, kiedy dopiero pojawiła się na rynku.

„Ale ludzie bardzo mocno przejmują się rzeczami. Bez rzeczy są tylko sprytniejszymi zwierzętami”.

Mega fajna książka, którą można polecić każdemu fanowi twórczości Pratchetta, chociaż nadaje się również dla tych, którzy nie są do końca pewni, czy jego powieści będą dobrą lekturą. Na pewno niewiele się straci, jeśli zacznie się swoją przygodę od „Prawdy”. Co prawda (he-he) wiele się już „do tej pory” wydarzyło i każdy świeżo upieczony czytelnik dostanie historię, która pogalopowała nieco do przodu, ale bez niezrozumiałych szczegółów. „Ogółów” również. Po prostu komendant Vimes będzie już po wielu przygodach a kościół Oma będzie po prostu kościołem Oma. W całości jest to jednak osobna historia, która zawiera w sobie to, co Pratchett ma najlepsze – od humoru poprzez świetnie skrojone postacie a na Ankh-Morpork kończąc. Albo zaczynając. Albo… No… Ankh-Morpork po prostu jest. :)

Powoli, wielkimi krokami zbliżam się do końca całego cyklu Świata Dysku wydanego w formie kieszonkowej kolekcji przez Edipresse oraz Prószyński i S-ka. Zanim jednak do niego dotrę (końca znaczy się) minie jeszcze sporo czasu – w końcu postanowiłem czytać po jednym tytule każdego miesiąca. Czasem się też trafi miesiąc bez Pratchetta, jak na przykład lipiec 2019, więc...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

No takie średnie bym powiedział. Właściwie to fabuła jest nudna a większość postaci nieciekawa. Sytuację ratuje ciągle rozsypujący się przy świetle wampir - fotograf oraz ludzie z absurdalnymi pomysłami na artykuły do gazety.

No takie średnie bym powiedział. Właściwie to fabuła jest nudna a większość postaci nieciekawa. Sytuację ratuje ciągle rozsypujący się przy świetle wampir - fotograf oraz ludzie z absurdalnymi pomysłami na artykuły do gazety.

Pokaż mimo to

Co to jest prawda? Czy prawdą jest to czego się uczymy? Czy prawdą jest to co powtarzają nam inni? Czy prawdą jest to w co bardzo wiele osób wierzy?
Prawdą z pewnością jest to co napisane. Bo przecież nie można sobie tak po prostu drukować historii bez weryfikacji.
Co jeśli dostatecznie dużo osób, dodajmy ważnych osób, wierzy że ich rządy będą lepsze niż obecnej władzy? Czy to się stanie prawdą? Z odpowiednimi pieniędzmi jest taka możliwość.
William de Worde trafia na ważny temat, ważny jak sądzi dla wszystkich mieszkańców Ankh-Morpork. Postanawia dotrzeć do prawdy i co ważniejsze opisać ją dla wszystkich obywateli. Przy okazji wkurzy wielu ważnych obywateli, niektórych przestępców, a nawet zadrze z gadającym psem.

Co to jest prawda? Czy prawdą jest to czego się uczymy? Czy prawdą jest to co powtarzają nam inni? Czy prawdą jest to w co bardzo wiele osób wierzy?
Prawdą z pewnością jest to co napisane. Bo przecież nie można sobie tak po prostu drukować historii bez weryfikacji.
Co jeśli dostatecznie dużo osób, dodajmy ważnych osób, wierzy że ich rządy będą lepsze niż obecnej władzy?...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie najlepsza i nie najgorsza książka Pratchetta. Co oznacza że podobała mi się tylko bardzo, a nie rzuciła na ziemię i kazała prosić o więcej, jak to bywa z niektórymi jego książkami:) Polecam, chociaż jeżeli ktoś nie czytał "Piekła pocztowego", to polecam je o jedną gwiazdkę bardziej;)

Nie najlepsza i nie najgorsza książka Pratchetta. Co oznacza że podobała mi się tylko bardzo, a nie rzuciła na ziemię i kazała prosić o więcej, jak to bywa z niektórymi jego książkami:) Polecam, chociaż jeżeli ktoś nie czytał "Piekła pocztowego", to polecam je o jedną gwiazdkę bardziej;)

Pokaż mimo to

Ciekawa wariacja na temat druku, prasy, dziennikarstwa i wiadomości prasowych oraz ich funkcjonowaniu w świadomości opinii publicznej. Jak zwykle, z przymrużeniem oka.

Ciekawa wariacja na temat druku, prasy, dziennikarstwa i wiadomości prasowych oraz ich funkcjonowaniu w świadomości opinii publicznej. Jak zwykle, z przymrużeniem oka.

Pokaż mimo to

William de Worde dość przypadkowo zostaje redaktorem pierwszej na Dysku (g)azety:
"Puls Ankh - Morpork. Prawda Cię wyzwoli A - Z" której codzienne redagowanie, drukowanie i wydawanie okazuje się bardzo niebezpieczne. Pisanie prawdy może zagrażać życiu, szczególnie jeśli w grę wchodzi polityka. Prawda, to nie jest też coś co szczególnie interesuje czytelników: "to, co leży w interesie publicznym, nie jest tym samym czym interesuje się publiczność."
William musi więc zdecydować, czy jego azeta ma być zwykłym brukowcem w pół wymyślonym, pół wyssanym z palca, czy, mimo zagrożeń choćby ze strony pana Szpili i ...onego pana Tulipana, będzie dążył do poznania i ukazania prawdy.
Ciężki kawałek chleba to całe codziennikarstwo, jednak kiedy masz do pomocy krasnoludy, wampira na odwyku, węgorze elektryczne, chochliki, pannę Sacharissę - prawda warta jest swojej ceny.
25 tom Świata Dysku to pełna genialnych postaci (za wspomnianych wyżej ...onych panów Szpilę i Tulipana podnoszę ocenę o jedną gwiazdkę), przezabawna, i - jak to u Pratchetta - pełna prawd o nas i świecie historia.

William de Worde dość przypadkowo zostaje redaktorem pierwszej na Dysku (g)azety:
"Puls Ankh - Morpork. Prawda Cię wyzwoli A - Z" której codzienne redagowanie, drukowanie i wydawanie okazuje się bardzo niebezpieczne. Pisanie prawdy może zagrażać życiu, szczególnie jeśli w grę wchodzi polityka. Prawda, to nie jest też coś co szczególnie interesuje czytelników: "to, co...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kłamstwo zdąży obiec cały świat zanim prawda nałoży buty.

Młody pan William de Worde utrzymuje się z pisania. Właściwie jest pierwszym w Świecie Dysku dziennikarzem. Wszystko dzięki nowemu wynalazkowi - prasie drukarskiej - oraz grupie zaradnych krasnoludów, no i oczywiście talentowi do składania słów i wrodzonemu wścibstwu samego Williama. Owe wścibstwo sprawia, że chłopak trafia na ślad wielkiej afery w kręgach władzy Ankh - Morpork, który to z kronikarskiego obowiązku stara się rozgryźć i opisać.

W Prawdzie jest wszystko to co uwielbiam w książkach Terrego Pratcheta: absurdalne poczucie humoru, fajna, lekka akcja i wreszcie ciekawe spostrzeżenia o nas - tym razem obrywa się ignorancji, chciwości, łatwowierności i ksenofobii - sir Terry pokazuje jak łatwo jest mediom zmanipulować człowieka (w dobrej czy złej wierze). Prawda napisana jest niepowtarzalnym Pratchettowskim stylem, i jak zawsze, świetnie przetłumaczona przez pana Piotra Cholewę.
Właśnie. Nie będę odkrywczy, ale co począć: To pan Cholewa jest w dużej mierze autorem sukcesu Świata Dysku w Polsce, i jeśli kiedyś tłumacz będzie miał okazję spotkać się z autorem (oby później niż wcześniej), to panie Pratchett jest mu pan winny olbrzymie piwo, za pański niepowtarzalny styl, który udało mu się powtórzyć i uczynić jeszcze niepowtarzalniejszym, co więcej w szorstkim słowiańskim języku.

Słowem (krótkiego) podsumowania: kto zna Pratchetta ten wie czego się spodziewać. Autor miewa lepsze i gorsze (ta jest lepsza) książki jednak zawsze trzymają poziom. Dla mnie Prawda jest jednym z fajniejszych "Pratchettów", jakie przeczytałem w ostatnich latach.

Kłamstwo zdąży obiec cały świat zanim prawda nałoży buty.

Młody pan William de Worde utrzymuje się z pisania. Właściwie jest pierwszym w Świecie Dysku dziennikarzem. Wszystko dzięki nowemu wynalazkowi - prasie drukarskiej - oraz grupie zaradnych krasnoludów, no i oczywiście talentowi do składania słów i wrodzonemu wścibstwu samego Williama. Owe wścibstwo sprawia, że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Opis na okładce może być trochę mylący – ja po jego przeczytaniu odniosłem wrażenie, że całość kręci się wokół Williama de Worde, a tymczasem wątków jest kilka, epizodycznie pojawia się wielu bohaterów znanych z poprzednich książek Pratchetta, oraz kilku niespotkanych do tej pory - pan Tulipan i pan Szpila, mimo że to ewidentnie czarne charaktery, pretendują do grona moich ulubionych w serii; szkoda tylko, że to drugoplanowe postacie.

William został trochę wbrew własnej woli wciągnięty w wir wydarzeń; naprawdę wszystko skupia się wokół pewnej afery związanej z samym Vetinarim, którą młody de Worde stara się opisać zgodnie z prawdą w nowopowstałej, pierwszej gazecie Ankh-Morpork. Jako że sprawa ma charakter kryminalno-polityczny, William szybko zyskuje potężnych i niebezpiecznych wrogów oraz konkurencję, która za wszelką cenę chce go wygryźć z interesu. Generalnie książka opowiada o powstaniu i rozwoju „Pulsu Ankh-Morpork”.

Z dziełami Pratchetta mam czasami taki problem, że pierwsze 80-150 stron czyta mi się bardzo dobrze, ale później coś idzie nie do końca w zgodzie z moim gustem i zaczynam trochę mieć dość. Tutaj przez cały czas czytałem z takim samym zapałem, a książka urzekała i bawiła do samego końca; ze wszystkich części serii które do tej pory przerobiłem, ta jest jedną ze śmieszniejszych. Od lat za najlepsze książki ze Świata Dysku uważałem Piekło pocztowe i Złodzieja czasu, teraz do tej dwójki dołączyła jeszcze Prawda – dla mnie prezentują podobny poziom. Warto przeczytać ze względu na wspomnianą gazetę i Sacharissę, która czasem pojawia się w innych książkach, pisząc dla „Pulsu” i jest jedną z tych postaci, które tworzą niepowtarzalny klimat miasta.

Opis na okładce może być trochę mylący – ja po jego przeczytaniu odniosłem wrażenie, że całość kręci się wokół Williama de Worde, a tymczasem wątków jest kilka, epizodycznie pojawia się wielu bohaterów znanych z poprzednich książek Pratchetta, oraz kilku niespotkanych do tej pory - pan Tulipan i pan Szpila, mimo że to ewidentnie czarne charaktery, pretendują do grona moich...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To jest ...ona genialna książka!
A wszystko zaczęło się od plotki, że krasnoludy potrafią przemienić ołów w złoto. Dorzućcie do tego straż, ankh-morporskie wyższe sfery, lekko obłąkanego wampira i próbą zabójstwa w Pałacu. A wszystko pod lekko zamroczonym okiem Havelocka Vetinariego. To jest właśnie "Prawda"

To jest ...ona genialna książka!
A wszystko zaczęło się od plotki, że krasnoludy potrafią przemienić ołów w złoto. Dorzućcie do tego straż, ankh-morporskie wyższe sfery, lekko obłąkanego wampira i próbą zabójstwa w Pałacu. A wszystko pod lekko zamroczonym okiem Havelocka Vetinariego. To jest właśnie "Prawda"

Pokaż mimo to