Na Zachodzie bez zmian

Wielka literatura. Czujesz się jakbyś był na froncie i jesteś tym straconym pokoleniem, które miało to nieszczęście dojrzewać na wojnie.

Wielka literatura. Czujesz się jakbyś był na froncie i jesteś tym straconym pokoleniem, które miało to nieszczęście dojrzewać na wojnie.

Pokaż mimo to

Uwielbiam książki Remarque`a, ale ta podobała mi się najmniej z powodu drastycznych opisów z pola walki.

Uwielbiam książki Remarque`a, ale ta podobała mi się najmniej z powodu drastycznych opisów z pola walki.

Pokaż mimo to

Na początku czytało mi się znośnie, potem jednak coraz bardziej męczyłam tę pozycję niż ją czytałam. Nie wiem czy to wina tłumaczenia, ale momentami książka była bardzo chaotyczna. Oddanie doświadczeń szarego żołnierza oraz obraz samego frontu na plus.

Na początku czytało mi się znośnie, potem jednak coraz bardziej męczyłam tę pozycję niż ją czytałam. Nie wiem czy to wina tłumaczenia, ale momentami książka była bardzo chaotyczna. Oddanie doświadczeń szarego żołnierza oraz obraz samego frontu na plus.

Pokaż mimo to

Nie rozumiem fenomenu książki, ani zachwytu nad pacyfistycznym charakterem. A nawet poddaję w wątpliwość aktualność tego pacyfizmu. Książka została napisana w latach 30 i jest adresowana do ludzi którzy nie byli na froncie lub znają wojnę tylko z propagandy. Teraz ze świadomością co działo się podczas II Wojny, uważam, że nie można piać z zachwytu nad "pacyfizmem" i naganą wojny pierwszej, jak moi przedmówcy w swoich komentarzach.

Autor prezentuje serie luźno powiązanych historii, szkiców których wspólnym mianownikiem jest grupa młodych żołnierzy. Wywody moralne, filozoficzne, polityczne i odczucia narratora mają miejsce, ale nie są zbyt obszerne, co mi odpowiadało. Ponieważ książka jest quasi biograficzna traktuję te szkice jak pewnego rodzaju źródło, nie jak powieść.
Te właśnie szkice z życia codziennego żołnierzy są dla mnie bardzo interesujące. Przedstawiają bowiem wycinki zazwyczaj pomijane w opracowaniach i innych książkach, głód w okopach, frotowe wychodki, wszy, rzeczywistość lazaretów. Wszystko opisane bardzo bezpośrednio. My być może jesteśmy przyzwyczajeni do takich bezpośrednich i brutalnych wyrażeń, jednak dla ludzi z przed 100 lat ta książka musiała być niemałym szokiem.

Zabierając się za książkę mniej więcej wiedziałem o co w niej chodzi. Zakończenie było bardzo zaskakujące a przy okazji smutne. Wybornie podsumowało tytuł i treść książki.

Na "Na zachodzie bez zmian" opierają się inne powieści w tym współczesne. Jest to klasyka literatury okopowej. Wiele odniesień także w "Stalowych szczurach" Gołkowskiego. Dlatego polecam ją, żeby zacząć na niej literackie wgłębienie się w Wielką Wojnę. Polecam traktować ją również jako źródło wiedzy na temat życia codziennego żołnierzy nie jako monumentalne dzieło pacyfizmu.

Nie rozumiem fenomenu książki, ani zachwytu nad pacyfistycznym charakterem. A nawet poddaję w wątpliwość aktualność tego pacyfizmu. Książka została napisana w latach 30 i jest adresowana do ludzi którzy nie byli na froncie lub znają wojnę tylko z propagandy. Teraz ze świadomością co działo się podczas II Wojny, uważam, że nie można piać z zachwytu nad "pacyfizmem"...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Swietna ksiazka o I wojnie swiatowej a wlasciwie o ludziach uczestnicacych w niej i o dramacie jaki wyrzadzila milionom mlodych ludzi pozbawiajac ich nadzieji zycia badz konczyn , jest to chyba jedna z najbardziej znanych ksiazek na swiecie mimo tylu lat od wyadania nadal cieszaca sie popularnoscia przeczytalem jednym tchem byla tak wciagajaca .

Swietna ksiazka o I wojnie swiatowej a wlasciwie o ludziach uczestnicacych w niej i o dramacie jaki wyrzadzila milionom mlodych ludzi pozbawiajac ich nadzieji zycia badz konczyn , jest to chyba jedna z najbardziej znanych ksiazek na swiecie mimo tylu lat od wyadania nadal cieszaca sie popularnoscia przeczytalem jednym tchem byla tak wciagajaca .

Pokaż mimo to

Rewelacja!

Rewelacja!

Pokaż mimo to

Czytając tę książkę zdałem sobie sprawę jak niedokładnym stwierdzeniem jest słowo "wojna". Wydawać by się mogło że w tej książce tylko to się zawiera. Ale jest jeszcze coś innego. Jest przesłanie... Najprostsze, ale i najtrudniejsze. Sprawia to że książę ciężko ująć w słowa, szczególnie w słowniku pacyfisty.

W czasie co kolejnych werbunkowych produkcji wypełnionych chwytającymi za serce scenami, honorowymi pojedynkami i wzruszającymi powiewającymi flagami, po przeczytaniu tej książki, wydaje nam się co oznacza to słowo. Wydaje nam się, bo autor udowadnia, że kto tego nie przeżył, nie jest w stanie tego zrozumieć.

Wojna.

To przeżycie zmieniające człowieka w bestię. Szaleństwo. Stada biegnących na siebie z bagnetami żołnierzy, tylko po to , by mordować się bez litości. Ludzi którzy gdyby tylko urodzili się w innym miejscu na mapie, mogli by być braćmi, i najlepszymi przyjaciółmi.

To zaraza, która odbiera człowiekowi człowieczeństwo, zamieniając go w mięso armatnie, w numer w statystyce, w nagrobek na polu, sprowadzając człowieka do roli przedmiotu. Do obiektu na mapie wpływów.

To przerażająca i wręcz okrutna próba, która sprowadza całą wiedzę i dorobek ludzkości do panicznego strachu odbierającego umysł, by przeżyć do kolejnego dnia. I świadomości utraty czegoś więcej. Utraty samego siebie i przyszłości. Dająca świadectwo, że z wojny się nie wraca.

Te słowa to tylko słowa. Niczym nie da się tego opisać. Nie da się tego ocenić. Sam opis tego umniejsza koszmar, bo ujmuje go w zrozumiałe ramy. Czegoś czego bez przeżycia, nie da się zrozumieć.

Ale to wszystko znajduje swoje znaczenie, w jednym tylko słowie. W tym słowie zawiera się niewypowiedziany strach, okrucieństwo i działania które wymykają się pojmowaniu. Wypowiedzieć je to jakby nie wypowiedzieć nic, a zarazem powiedzieć wszystko.

Na nic to się jednak zda, jeżeli nie zrozumiemy przesłania.

A Jest to najtrudniejsze, i najprostsze zarazem przesłanie.

Nigdy więcej wojny.

Nigdy.

Czytając tę książkę zdałem sobie sprawę jak niedokładnym stwierdzeniem jest słowo "wojna". Wydawać by się mogło że w tej książce tylko to się zawiera. Ale jest jeszcze coś innego. Jest przesłanie... Najprostsze, ale i najtrudniejsze. Sprawia to że książę ciężko ująć w słowa, szczególnie w słowniku pacyfisty.

W czasie co kolejnych werbunkowych produkcji wypełnionych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jedna z najwybitniejszych powieści antywojennych w historii. Pozycja obowiązkowa na półce obok "trylogii wojennej" Jamesa Jonesa, "Rzeźni nr 5", "Szwejka" czy "Okrętu" Buchheima.
Dość wczesny Remarque, więc temat wojenny nie został poszerzony o temat kobiecy ;) Za to opisy pól bitew, brudu, smrodu, ludzkiego strachu, przemocy, ale i przyjaźni, oddania - wybitne. Jedna z pierwszych prób rozliczeń z IWŚ w Niemczech, niestety wujek Adolf jej literackich walorów nie docenił...
Polecam. A jako uzupełnienie proponuję "Dracha" Twardocha, jeśli po Remarque'u czytelnik ma niedosyt opisów pól bitewnych I WŚ ;)

Jedna z najwybitniejszych powieści antywojennych w historii. Pozycja obowiązkowa na półce obok "trylogii wojennej" Jamesa Jonesa, "Rzeźni nr 5", "Szwejka" czy "Okrętu" Buchheima.
Dość wczesny Remarque, więc temat wojenny nie został poszerzony o temat kobiecy ;) Za to opisy pól bitew, brudu, smrodu, ludzkiego strachu, przemocy, ale i przyjaźni, oddania - wybitne. Jedna z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Na zachodzie bez zmian" Remarque'a jest klasyką XX-wiecznej literatury antywojennej i jest tak nie bez powodu, bowiem autor sam był weteranem Wielkiej Wojny, człowiekiem, który brutalne realia okopowego życia przeżył na własnej skórze i postanowił je bez upiększeń opisać; należał do tzw. straconego pokolenia, pokolenia nieszczęśliwych młodzieńców, którzy swojej młodości tak naprawdę nigdy nie zaznali, a zamiast tego doświadczyli cierpienia, strachu i śmierci, jak również niezrozumienia i odrzucenia.
I wszystko to zostało w tej niezbyt grubej książce zawarte. Jest to kwintesencja horroru, jaki może zgotować człowiekowi tylko drugi człowiek. Podczas czytania wręcz czujemy zapach mokrej, świeżo skopanej ziemi, odpór rozkładających się zwłok oraz ciężki, duszący opar dymu. Rozumiemy i czujemy strach głównych bohaterów, gdy gwizd i grzmot spadających pocisków wprawia w drżenie nie tylko ciała, ale i umysły, wytrząsając z nich dumne hasła oraz podniosłe i tak naprawdę naiwne ideały. Czujemy pełzającą zimnymi dreszczami po karku niepewność podczas długich, bezsennych nocy czy misji z przedzieraniem się przez podziurawioną, lepką od krwi ziemię niczyją. Czujemy tęsknotę za domem i przerażające oderwanie od normalnego świata, o ile jeszcze zdajemy sobie sprawę z istnienia tej innej, odległej rzeczywistości; w końcu wraz z głównymi bohaterami zaglądamy w oczy śmierci swojej, towarzyszy i wrogów z zaskoczeniem dostrzegając w nich ten sam strach i bezsens. Tak, ten sam, bez wyjątku, bez podziału na nas i tamtych, na narodowości, języki, kolory flag. I jakkolwiek banalnie by to nie brzmiało, zaczynamy z całą dosadnością rozumieć, że wojna to niewyobrażalne oraz głupie, zwyczajnie głupie, piekło.
Wracałem do tej książki wielokrotnie i za każdym razem przeżywałem podobny wstrząs, po którym następowała dłuższa chwila refleksji. Jest to pozycja niezwykła. Szokująca, brutalna, smutna, ale potrzebna. Uważam że póki wojna istnieje - a znając naturę gatunku ludzkiego, jeszcze długo tak będzie - tak takie książki jak "Na zachodzie bez zmian" powinny powstawać. Nie, żeby szokować brutalnością, ale żeby odbrązowić obraz wojny tak często w szeroko pojętej popkulturze trywializowany, a nawet gloryfikowany.

"Na zachodzie bez zmian" Remarque'a jest klasyką XX-wiecznej literatury antywojennej i jest tak nie bez powodu, bowiem autor sam był weteranem Wielkiej Wojny, człowiekiem, który brutalne realia okopowego życia przeżył na własnej skórze i postanowił je bez upiększeń opisać; należał do tzw. straconego pokolenia, pokolenia nieszczęśliwych młodzieńców, którzy swojej młodości...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wbijajaca w fotel. Niepozwalajaca zajac sie blahostkami, sprzataniem, gotowaniem czy wykonywaniem "powaznych czynnosci"... Wprowadzajaca niepokoj, drzenie rak i serc... Pokazujaca absurd i pieklo na ziemi czyli wojne. Nigdy jej nie zapomne, klimatu, jezyka, przeslania.
"Nasza wiedza o życiu ogranicza się do śmierci. " czy "(...) to umiemy: grać w karty, kląć i prowadzić wojnę. Niezbyt to wiele, jak na dwadzieścia lat - za wiele jak na dwadzieścia lat."
i na koniec slowa, w ktorych sam autor zdaje sie zastanawiac o czym jest ta ksiazka: "Książka ta nie ma być oskarżeniem ani też wyznaniem. Ma tylko podjąć próbę udzielenia wieści o pokoleniu, które wojna zniszczyła- nawet gdy uchroniło się przed jej granatami.
Chwytala mnie za serce dobroc glownego bohatera, jego pragnienie czynienia dobra w sytuacji ekstremalnej. Ksiazka konieczna, taka, ktora musicie przeczytac chocby po to, aby wyrobic sobie swoje zdanie na temat wojny i na temat beznadziejnego losu wielu zolnierzy. Polecam!!!

Wbijajaca w fotel. Niepozwalajaca zajac sie blahostkami, sprzataniem, gotowaniem czy wykonywaniem "powaznych czynnosci"... Wprowadzajaca niepokoj, drzenie rak i serc... Pokazujaca absurd i pieklo na ziemi czyli wojne. Nigdy jej nie zapomne, klimatu, jezyka, przeslania.
"Nasza wiedza o życiu ogranicza się do śmierci. " czy "(...) to umiemy: grać w karty, kląć i prowadzić...

więcej

mniej

Pokaż mimo to