Ja Inkwizytor. Dziennik czasu zarazy

Powiedzieć, że Mordi w wersji „Przeklętej” był słaby, to jakby nic nie powiedzieć. ;) Dlatego też po powrocie uniżonego sługi na salony w Ja, Inkwizytor. Dziennik czasu zarazy, miałam odrobinę mieszane uczucia, czy jeszcze chcę bawić się w tę inkwizytorską grę. Na gwoździe i ciernie, nie wytrzymałam jednak długo i sięgnęłam po książkę i tym samym szesnasty obcowałam ze Świętym Oficjum i Inkwizytorami Jacka Piekary.

Kaszlica i kwarantanna Weilburga.
Miasto Weilburg zatrzasnęło bramy i ogłosiło kwarantannę. W obrębie pilnie strzeżonych murów zamknięto ludzi chorujących i umierających na zarazę. Ale nawet po tych, którzy wymknęli się epidemii, śmierć gotowa jest sięgnąć z innych powodów.
Bo w mieście oczadziałym od wielotygodniowej suszy, spętanym strachem przed przyszłością, terroryzowanym przez zewnętrznych wrogów i rodzimych fanatyków, wystarczy iskra, by z domów pozostały zgliszcza, a ulice zaścieliły trupy. W takim miejscu i w takim czasie inkwizytor Mordimer Madderdin, stoczy walkę o ocalenie niewinnych, o ukaranie zbrodniarzy, a przede wszystkim – o utrzymanie choćby resztek sprawiedliwości.

Stary dobry Mordi. ;)
Mordi powrócił w swoim dawnym, dobrze znanym „setupie”. Przesiąknięty ironią, cynizmem i buńczucznością, snuje opowieść uniżonego sługi, który nie stroni od korzystania z życia i kobiecych wdzięków. Odpowiednio wypchana sakiewka zaś pozwala mu z odpowiednim namaszczeniem załatwić każdą sprawę, oczywiście na chwałę Bożą.


Poza tym książka niczym ciekawym/nowym się nie wyróżniała. Ot, kolejny „schematyczny odcinek”, w którym autor tym razem wałkuje pandemię. Oczywiście korzysta przy tym ze starych utartych schematów, wyśmiewa rzucane w tłum teorie spiskowe, sceptyków czy innych szarlatanów.

Główny antagonista archidiakon Umberto Cassi niestety nie wniósł niczego odświeżającego do powieści. Ot był, a jego szumne plany i groźby w stosunku do inkwizytorów, można w sumie przeczytać tylko na papierze. ;)

Ogólnie Ja, Inkwizytor. Dziennik czasu zarazy Jacka Piekary mogę zakwalifikować, jako czytadełko, które doskonale sprawdzi się do zabicia czasu po ciężkim dniu, kiedy nie chcemy nadto wysilać komórek mózgowych.

https://unserious.pl/2024/07/ja-inkwizytor-dziennik-czasu-zarazy/

Powiedzieć, że Mordi w wersji „Przeklętej” był słaby, to jakby nic nie powiedzieć. ;) Dlatego też po powrocie uniżonego sługi na salony w Ja, Inkwizytor. Dziennik czasu zarazy, miałam odrobinę mieszane uczucia, czy jeszcze chcę bawić się w tę inkwizytorską grę. Na gwoździe i ciernie, nie wytrzymałam jednak długo i sięgnęłam po książkę i tym samym szesnasty obcowałam ze...

Nuuuuuuuda. Gdyby to była moja pierwsza książka Piekary, to świat by mnie zainteresował. Ale tu nie ma niczego nowego poza słabą koncepcją zarazy. Akcja tak emocjonująca, że można zasnąć. A rozczulenie inkwizytora z powodu braku pocałunku.... no litości. żenada.

Nuuuuuuuda. Gdyby to była moja pierwsza książka Piekary, to świat by mnie zainteresował. Ale tu nie ma niczego nowego poza słabą koncepcją zarazy. Akcja tak emocjonująca, że można zasnąć. A rozczulenie inkwizytora z powodu braku pocałunku.... no litości. żenada.

NIe rozumiem tej spirali niechęci. Książka wciąga, czyta się łatwo. NIe jest to arcydzieło literatury, ale po tego typu książce nikt tego nie oczekuje. Całkiem zgrabnie ujęty temat.

NIe rozumiem tej spirali niechęci. Książka wciąga, czyta się łatwo. NIe jest to arcydzieło literatury, ale po tego typu książce nikt tego nie oczekuje. Całkiem zgrabnie ujęty temat.

Beznadzieja. 2/10, bo język się broni, ale nuda, przepełnienie g*wno-mądrościami. Dla mnie Piekara się kończył od jakiegoś czasu i na tej książce skończył.

Beznadzieja. 2/10, bo język się broni, ale nuda, przepełnienie g*wno-mądrościami. Dla mnie Piekara się kończył od jakiegoś czasu i na tej książce skończył.

Absolutnie najsłabsza pozycja na (miejmy nadzieję) zakończenie cyklu. Niestety też chyba najgrubsza, co tylko przedłuża męczenie się z powieścią. Niestety też chyba najdroższa, bo w tym kraju płaci się za liczbę stron, a nie jakość. Brak jakichkolwiek wątków "inkwizytorskich", brak jakiejkolwiek fabuły, brak czegokolwiek. Kolejne rozdziały, powiązane ze sobą tylko obecnością głównego bohatera, nudne same w sobie, prowadzą do nijakiego zakończenia. Na każdej stronie te same zwroty, znane zresztą doskonale czytelnikowi z poprzednich części, tak że można je recytować z pamięci.

Absolutnie najsłabsza pozycja na (miejmy nadzieję) zakończenie cyklu. Niestety też chyba najgrubsza, co tylko przedłuża męczenie się z powieścią. Niestety też chyba najdroższa, bo w tym kraju płaci się za liczbę stron, a nie jakość. Brak jakichkolwiek wątków "inkwizytorskich", brak jakiejkolwiek fabuły, brak czegokolwiek. Kolejne rozdziały, powiązane ze sobą tylko...

Tytułem wstępu: wystarczy nadmienić, że autor jest tak przepełniony kreatywnością i świeżością pomysłów, że chorobę objawiającą się kaszlem nazwał kaszlicą. Kaszlicą. Bo się kaszle.

Nie mniej, do rzeczy. Kolejny grafomański wysryw pierwszego erotomana polskiego fantasy.
Jakież to było nużące. Jakież to było męczące. Doczytałem może do połowy, kiedy to zdałem sobie sprawę, ża ja to już wszystko czytałem. I to z dziesięc razy. Potem, nauczony doświadczeniem z lektury poprzednich tomów, skakałem do pierwszego zdania co któregoś akapitu, omijając 90% tekstu, i, co za niespodzianka, nadal nadążałem za fabułą. Powtarzane do porzygu, kopiowane z tomu na tom, praktycznie całe akapity: o powonieniu, o tańczących płaszczach, o matkach boskich mściwych i Jezusach dekapitorach, o mocnych głowach, o kobietach zbiornikach na nadmiar nasienia (to autentyk),sto pro Piekarowego universum. Wszystko poprzetykane tu i ówdzie erotomańskim gawędziarstwem na emocjonalnym poziomie czternastolatka, od czytania którego mdłości potęguje dodatkowo świadomość, że ten czternastolatek to prawie 60 letni dziad.
Sama fabuła jest miałka i o niczym, kolejna generyczna zapchajdziura, bez jakiejkolwiek struktury, z rozdziałami nie wnoszącymi nic, z nudnym finałem. Gdyby wyciąć ten copy-paste z dziesięciu poprzednich tomów zostało by nienajdłuższe opowiadanie.
Całości obrazu tego zażenowania dopełnia podejrzenie graniczące z pewnością, że Madderdin to nie jest żadna fikcyjna postać a prosta i bezpośrednia emanacja poglądów autora.

Okrutne barachło, radzę Piekary unikać. Sam z pewnością nigdy więcej nie wrócę.

Tytułem wstępu: wystarczy nadmienić, że autor jest tak przepełniony kreatywnością i świeżością pomysłów, że chorobę objawiającą się kaszlem nazwał kaszlicą. Kaszlicą. Bo się kaszle.

Nie mniej, do rzeczy. Kolejny grafomański wysryw pierwszego erotomana polskiego fantasy.
Jakież to było nużące. Jakież to było męczące. Doczytałem może do połowy, kiedy to zdałem sobie sprawę,...

To było okropne. Dobrze napisane językowo, fajna stylizacja, Piekara to umie. Ale sama historia nudna jak flaki z olejem. W dodatku nawet te sceny, które powinny trzymać w napięciu (pogoń po dachu) zupełnie leżą i kwiczą zionąc nudą. Mam wrażenie, że autor oblekł w słabą fabułę swoje średnio zajmujące poglądy na społeczeństwo i inne sprawy. Ledwie udało mi się to dosłuchać do końca (bo czytać się nie dało) i nie żałuję straconego czasu tylko dlatego, że da się przy tym prasować.

To było okropne. Dobrze napisane językowo, fajna stylizacja, Piekara to umie. Ale sama historia nudna jak flaki z olejem. W dodatku nawet te sceny, które powinny trzymać w napięciu (pogoń po dachu) zupełnie leżą i kwiczą zionąc nudą. Mam wrażenie, że autor oblekł w słabą fabułę swoje średnio zajmujące poglądy na społeczeństwo i inne sprawy. Ledwie udało mi się to dosłuchać...

Żółta kartka dla pana Piekary. Po świetnej serii dziejącej się na Rusi, autor - w jakimś chyba diabelskim natchnieniu - spróbował "rozjechać" ogromną ilość ludzi, w tym wielkie grono swoich czytelników, przedstawiając ich jako antynaukowych kretynów (też jestem w gronie wskazanych palcem). Obecnie nawet mnie to nie denerwuje a wzbudza uśmieszek politowania. Coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, iż dzięki mej "głupocie" nie znalazłem się w szacownym gronie tych, którzy z powodu zakrzepicy wiedzą już co jest po drugiej stronie. A nie wszyscy z mojego otoczenia mogą to o sobie powiedzieć.
Sama treść książki stanowi jedynie bazę dla przedstawienia przez autora swego zdania w w/w kwestii. I jest nieciekawa. Nie wnosi niczego, ot, taka poboczna historyjka którą można odhaczyć a można pominąć. Do tego stopnia nijaka że czytając ją pod koniec zeszłego roku obecnie nic z niej nie pamiętam oprócz agresywnej wymowy książki, skierowanej przeciw tym co myślą inaczej niż autor. I znów w tej kwestii: cóż, prawda zawsze w końcu wychodzi na jaw. Czasem po dziesiątkach lat, ale w tym przypadku szybciej gdyż kto był w rzeczonej sprawie durniem, w świetle ostatnich wydarzeń w UE czy USA wychodzi już na jaw, grono tych którzy się z foliarzy w tej sprawie śmieje, lawinowo topnieje. Daję dwie gwiazdki a nie jedną bo pomimo histerycznego, propagandowego krzyku autora (może ma za złe innym, że hulajnoga ich nie skusiła i nie dali się nabrać a on uwierzył na słowo?),lubię tę serię. I mam nadzieję że p. Piekara w dalszej swej twórczości będzie bardziej rozważny w ocenie innych a do przymiotów własnych nabierze więcej dystansu.

Żółta kartka dla pana Piekary. Po świetnej serii dziejącej się na Rusi, autor - w jakimś chyba diabelskim natchnieniu - spróbował "rozjechać" ogromną ilość ludzi, w tym wielkie grono swoich czytelników, przedstawiając ich jako antynaukowych kretynów (też jestem w gronie wskazanych palcem). Obecnie nawet mnie to nie denerwuje a wzbudza uśmieszek politowania. Coraz bardziej...

Niemożliwie przegadana, w dodatku przegadana o niczym istotnym, pełna powtórzeń i nadużywająca nawiązań i alegorii do otaczającej nas rzeczywistości. W książkach, zwłaszcza fantastyki, szukamy często eskapizmu, ucieczki do innego świata. A nie walącego z każdej strony podobieństwa i nawiązań do tego co mamy na codzień.

Historia dla samego głównego bohatera miała być momentem przeczekania i odsapnięcia po wydarzeniach z "Ruskiej Trylogii". I w sumie taka była, bo nie dzieje się tu za wiele. Jest bardzo gorąco, o czym Mordimer raczy nam przypominać niemal dosłownie co stronę, a ludzie kaszlą.
Piszę to jako fan serii, ale tej części nijak nie da się obronić i uczciwie z pełnym przekonaniem napisać, że to dobra książka.

Niemożliwie przegadana, w dodatku przegadana o niczym istotnym, pełna powtórzeń i nadużywająca nawiązań i alegorii do otaczającej nas rzeczywistości. W książkach, zwłaszcza fantastyki, szukamy często eskapizmu, ucieczki do innego świata. A nie walącego z każdej strony podobieństwa i nawiązań do tego co mamy na codzień.

Historia dla samego głównego bohatera miała być...

Wysłuchany audiobook. Historia o inkwizyratorach i epidemi kaszlu przeplatana zbyt długimy i niepotrzebnymi wątkami. Sceny nudnych i mających słabą kontynuację rozmów, jak również opisychu zauroczenia kobiecymi kształtami i seksu. Na plus można dodać kilka ciekawych przemyśleń na temat zarazy (stanu epidemiologicznego) i polityki.

Wysłuchany audiobook. Historia o inkwizyratorach i epidemi kaszlu przeplatana zbyt długimy i niepotrzebnymi wątkami. Sceny nudnych i mających słabą kontynuację rozmów, jak również opisychu zauroczenia kobiecymi kształtami i seksu. Na plus można dodać kilka ciekawych przemyśleń na temat zarazy (stanu epidemiologicznego) i polityki.