Zew Cthulhu

Rewelacyjna!

Rewelacyjna!

Pierwsze spotkanie z Cthulhu. Miłe zaskoczenie. Miałem w głowie jakieś durnowate fantasy z ośmiornicami, a dostałem bardzo klimatyczne i zróżnicowane opowiadania. Trochę nierówne, to fakt, i z zakończeniami zrobionymi czasem na pałę, ale całokształt porządny.

Pierwsze spotkanie z Cthulhu. Miłe zaskoczenie. Miałem w głowie jakieś durnowate fantasy z ośmiornicami, a dostałem bardzo klimatyczne i zróżnicowane opowiadania. Trochę nierówne, to fakt, i z zakończeniami zrobionymi czasem na pałę, ale całokształt porządny.

Popularność Lovecrafta jest jego największą wadą. Czytając bez bagażu oczekiwań, można dać się jego opowiadaniom pozytywnie zaskoczyć - nie brakuje tu niespotykanych pomysłów, ciężkiej atmosfery, a w najgorszym razie przynajmniej staroświeckiego uroku. Tak właśnie wyglądało moje pierwsze spotkanie z Lovecraftem jakieś 12 lat temu, zanim internet najpierw zamienił go w moim oczach w obiekt karykaturalnego kultu, a potem w ludzki mem. Na dzień dzisiejszy moja fascynacja nie jest już nawet w połowie tak intensywna, a emocje tak silne, ale wciąż czuję w "Zewie Cthulhu" odrobinę tej magii. W swoich najlepszych chwilach, Lovecraft pisze jak natchniony klasyk ("Kolor z przestworzy", "Duch ciemności", "Muzyka Ericha Zanna"). W tych najgorszych ("Szepczący w ciemności") - nie jest przynajmniej nudny. Nigdy nie popada też w typowy dla współczesnego weird fiction nadmiar niedopowiedzeń, kosmiczna groza prędzej czy później objawia się pod taką czy inną obleśną i wynaturzoną - i mackowatą - postacią. Jeśli zaś miałbym polecić książkę, od której czytanie Lovecrafta należy zacząć, to wskazałbym właśnie na któreś z wydań "Zewu Cthulhu", zbioru który zawiera idealnie dobrany wycinek twórczości autora.

Popularność Lovecrafta jest jego największą wadą. Czytając bez bagażu oczekiwań, można dać się jego opowiadaniom pozytywnie zaskoczyć - nie brakuje tu niespotykanych pomysłów, ciężkiej atmosfery, a w najgorszym razie przynajmniej staroświeckiego uroku. Tak właśnie wyglądało moje pierwsze spotkanie z Lovecraftem jakieś 12 lat temu, zanim internet najpierw zamienił go w moim...

Przeczytana dawno temu, ale pamiętam jak dobrze potrafiła zjeżyć włos na głowie :D. A mało, które horrory potrafią mnie poruszyć (mówię tu nie tylko o książkach).

Pamiętam ten mrok, który wręcz wylewał się z książki oraz ten stan niepokoju, gdy już ją zamknęłam i trzeba było iść spać.. ;D

Przeczytana dawno temu, ale pamiętam jak dobrze potrafiła zjeżyć włos na głowie :D. A mało, które horrory potrafią mnie poruszyć (mówię tu nie tylko o książkach).

Pamiętam ten mrok, który wręcz wylewał się z książki oraz ten stan niepokoju, gdy już ją zamknęłam i trzeba było iść spać.. ;D

Nieograniczony świat wyobraźni H.P. Lovecrafta zauroczył mnie i uwiódł.

Nowa Anglia jako matecznik przeczących ziemskim prawom fizyki, potwornych, kosmicznych sił to na szczęście wytwór literacki, chociaż autor robi wszystko, by przekonać nas do prawdopodobieństwa opisywanych niesamowitości. Z fantastyki, mającej swe źródła gdzieś w innych wymiarach czasoprzestrzeni, czyni fakty osadzając wydarzenia w ziemskiej rzeczywistości, w konkretnej lokalizacji geograficznej i czasowej, podając dokładne daty i miejsca wydarzeń, relacje świadków, a nawet cytując artykuły prasowe. Starożytne księgi i języki, kamienne rytualne kolumny i kręgi, badania wybitnych uczonych o analitycznych umysłach przywoływane są wielokrotnie przez autora. Podróże przez otchłanie kosmosu i czeluście Ziemi opierają się u Lovecrafta o najlepsze naukowe zaplecze.

Opowiadanie “Zgroza w Dunwich” może wywołać ciarki na plecach, wprowadzić w przerażenie i panikę, a istoty, wykreowane przez autora, są bardziej skomplikowane w swej fizyczności i mechanizmach działania niż bohaterowie najlepszych produkcji hollywoodzkich wizjonerów. Przekraczają nasze rozumienie bytu w znanych nam fizycznych jednostkach i prawach mechaniki.

Ja jednak popadłam w zachwyt nie nad złożonością i potwornością Przedwiecznych, ale nad ponadprzeciętną wyobraźnią autora i równie nieziemską erudycją, której daje swój popis na każdej stronie swych opowiadań.
Klasyka w mistrzowskim wykonaniu.

Nieograniczony świat wyobraźni H.P. Lovecrafta zauroczył mnie i uwiódł.

Nowa Anglia jako matecznik przeczących ziemskim prawom fizyki, potwornych, kosmicznych sił to na szczęście wytwór literacki, chociaż autor robi wszystko, by przekonać nas do prawdopodobieństwa opisywanych niesamowitości. Z fantastyki, mającej swe źródła gdzieś w innych wymiarach czasoprzestrzeni,...

Zbiór niezależnych opowiadań, każde przedstawia oddzielne historię w których poznajemy elementy przedstawionego świata grozy, a jest to świat dość wyjątkowy. Lovecraft musiał mieć nie lada wyobraźnię by wykreować tak nietypowy świat, do tego przez większość czasu potrafi trzymać czytelnika w napięciu. Z gorszych stron historię są dość mało rozbudowane, czegoś im brakuje, do tego napisane są dość chaotycznie.

Mimo wszystko polecam.

Zbiór niezależnych opowiadań, każde przedstawia oddzielne historię w których poznajemy elementy przedstawionego świata grozy, a jest to świat dość wyjątkowy. Lovecraft musiał mieć nie lada wyobraźnię by wykreować tak nietypowy świat, do tego przez większość czasu potrafi trzymać czytelnika w napięciu. Z gorszych stron historię są dość mało rozbudowane, czegoś im brakuje, do...

Świetne "Widmo nad Innsmouth", reszta opowiadań wyraźnie słabsza, ale razem tworzą dobry wstęp w mitologię Cthulhu.

Świetne "Widmo nad Innsmouth", reszta opowiadań wyraźnie słabsza, ale razem tworzą dobry wstęp w mitologię Cthulhu.

Niestety zbiór opowiadań H.P. Lovecrafta nie przypadł mi do gustu. Męczyłam się czytając kolejne opowiadania i myślę, że nie była to chyba wina ich treści, ale sposobu narracji. Autor prawie w ogóle nie posługuje się dialogami, a forma relacji jakoś do mnie nie przemówiła. Zdaję sobie sprawę, że te opowiadania powstały prawie 100 lat temu i sposób pisania był wtedy inny i być może to jest właśnie przyczyną, że ta lektura mnie nie porwała ani nie olśniła. Zajrzałam do tego autora chcąc zapoznać się z klasyką grozy, ale powiem szczerze grozy tu nie poczułam. Myślę, że 7 opowiadań jakie przeczytałam zaspokoiło moją potrzebę zaznajomienia się z tym autorem.

Niestety zbiór opowiadań H.P. Lovecrafta nie przypadł mi do gustu. Męczyłam się czytając kolejne opowiadania i myślę, że nie była to chyba wina ich treści, ale sposobu narracji. Autor prawie w ogóle nie posługuje się dialogami, a forma relacji jakoś do mnie nie przemówiła. Zdaję sobie sprawę, że te opowiadania powstały prawie 100 lat temu i sposób pisania był wtedy inny i...

Prozę H.P. Lovecrafta powinien znać chyba każdy miłośnik horroru, przecież wielu współczesnych mistrzów gatunku odwołuje się do jego twórczości. Przyznać jednak trzeba, że jest to trudna lektura, ciężka i często niezrozumiała.

Prozę H.P. Lovecrafta powinien znać chyba każdy miłośnik horroru, przecież wielu współczesnych mistrzów gatunku odwołuje się do jego twórczości. Przyznać jednak trzeba, że jest to trudna lektura, ciężka i często niezrozumiała.

Opowieść grozy, która się jednak już wyraźnie zestarzała i brzmi jak słuchowisko radiowe z pierwszej połowy XX wieku. Warto się zapoznać, żeby mieć porównanie do obecnej twórczości tego typu

Opowieść grozy, która się jednak już wyraźnie zestarzała i brzmi jak słuchowisko radiowe z pierwszej połowy XX wieku. Warto się zapoznać, żeby mieć porównanie do obecnej twórczości tego typu