Grek Zorba

Piękna!

Piękna!

Pokaż mimo to

Rozkosz intelektualna. To jedna z tych powieści filozofujących (gatunek rzadki). Książka o niebo lepsza od ekranizacji.
Lata dwudzieste XX wieku. Zacofana kreteńska prowincja (aż nie chce się wierzyć, że kiedyś mogła tu powstać kultura minojska). Autor i chyba dwa razy starszy Zorba rozmawiają o wolności i dobrze przeżytym życiu. Zorba prezentuje własną prostą filozofię ludzkiej egzystencji ("mądre, sprawiedliwe myśli przychodzą wraz ze starością i spokojem") i przemawia emocjami poprzez taniec oraz grę na santuri. Świetnie ukazane różne charaktery ludzkie, też te okrutne. Moja ulubiona postać to Bubulina, a kwintesencja kobiety - świątynia dufności. Ulubiony cytat (o postawie życiowej Zorby) to: "wyżyny ducha, na które my wspinaliśmy się przez wiele lat z ogromnym wysiłkiem, on osiągał jednym skokiem".

Rozkosz intelektualna. To jedna z tych powieści filozofujących (gatunek rzadki). Książka o niebo lepsza od ekranizacji.
Lata dwudzieste XX wieku. Zacofana kreteńska prowincja (aż nie chce się wierzyć, że kiedyś mogła tu powstać kultura minojska). Autor i chyba dwa razy starszy Zorba rozmawiają o wolności i dobrze przeżytym życiu. Zorba prezentuje własną prostą filozofię...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka mnie rozczarowała. Przyznam, że miałem w głowie o wiele bardziej pozytywny wizerunek tytułowego bohatera, zapewne w oparciu o urok słynnej muzyki i tańca z filmu, a także interpretację Richarda Rohra w "Enneagramie". Dla mnie Zorba, choć nie można mu odmówić uroku i pogody ducha, jawi się jednak jako postać dość płytka i cyniczna.

Książka mnie rozczarowała. Przyznam, że miałem w głowie o wiele bardziej pozytywny wizerunek tytułowego bohatera, zapewne w oparciu o urok słynnej muzyki i tańca z filmu, a także interpretację Richarda Rohra w "Enneagramie". Dla mnie Zorba, choć nie można mu odmówić uroku i pogody ducha, jawi się jednak jako postać dość płytka i cyniczna.

Pokaż mimo to

Momentami się ciągnie. Można by zastanawiać się, po co ten wątek.
Jednak Aleksy Zorba nauczy Was o życiu więcej, niż wagon intelektualistów.

Momentami się ciągnie. Można by zastanawiać się, po co ten wątek.
Jednak Aleksy Zorba nauczy Was o życiu więcej, niż wagon intelektualistów.

Pokaż mimo to

Oto Zorba! Oto CZŁOWIEK!
"Nagle usłyszałem za sobą radosny okrzyk. Obejrzałem się. Półnagi Zorba zerwał się na nogi, stanął w drzwiach i pełen wzruszenia witał wiosnę.
- Co się dzieje, szefie! - zawołał zdumiony. - Słowo daję, pierwszy raz widzę świat! Co to za cudo, szefie, ten lazur, który kołysze się het, daleko? Jak to się nazywa? Morze? Morze? A to w zielonym fartuchu w kwiatki? Ziemia? Jaki artysta to stworzył? Słowo daję, szefie, pierwszy raz to wszystko widzę!
Jego oczy napełniły się łzami.
- Cóż to, Zorba? - zawołałem. - Zdziecinniałeś?
- Nie śmiej się! Nie widzisz, że to są jakieś czary, szefie?
Wybiegł na dwór, zaczął tańczyć i tarzać się w trawie jak źrebak na wiosnę."

To jest prawdziwie Literatura Piękna. O pięknym życiu. O życiu pięknego prawdziwego człowieka. W którym dusza i ciało stają się jednym. Aleksy Zorba, sześćdziesięciopięciolatek nie pisze poematów o życiu. On żyje życiem. Każdą chwilą. Osiągnął wyżyny ducha prowadzony nieomylnym pierwotnym instynktem, patrząc na świat świeżymi oczami, każdego dnia widząc go na nowo. Jego zachwyt jest niekłamany. Dziecięco szczery. Dla niektórych naiwny. Ale autentyczny. Jego prosty rozum obejmował więcej niż uczone, wykształcone umysły.

Grek Zorba zasługuje na 10 gwiazdek. Może nawet więcej. To nie jest książka, którą po przeczytaniu odkłada się na półkę i zapomina.
Jedną gwiazdkę na boku odejmuję za nie do końca odpowiedni stosunek do kobiet. Bo kobietą jestem. Nawet przepaść kulturowa czy czasowa mnie tu nie przekonuje. Nie usprawiedliwia. Niezrozumiałe dla mnie jest uwielbienie kobiet jako istot, które są zależne, nierozumne, które potrzebują mężczyzny, bo same nie potrafią iść na własnych nogach. Jakby wszystko, co kobieta posiadać może istotnego dla mężczyzny zamykało się w przymiotach zewnętrznych, w powłoce, która kusi i budzi jedynie pożądanie lub litość, a w mężczyźnie rodzi się heros, który na tym padole łez spełniać ma rolę obrońcy tej kaleki intelektualnej i bezwolnej jaką widzi autor w kobiecie. Bleeee! Czuję niesmak w tej kwestii. A już szczególnie nieprzyjemne epitety posyłane w kierunku starej Bubuliny raziły moje oczy. Kobieca starość została pokazana jako coś szczególnie brzydkiego i odpychającego. Jakby starość mężczyzn nie dotyczyła. Teraz zastanawiam się... taki męski szowinizm... może jeszcze jedną gwiazdkę odejmę...? ;)
Powalająca na kolana scena, w której w imię Chrystusa mężczyźni z wioski rozprawiają się z młodą wdową. To się w głowie nie mieści! Przerażenie.

Podsumowując obiektywnie w sposób subiektywny - Nikos Kazantzakis stworzył arcydzieło. Mucha nie siada.

"Ci, co przeżywają dziwy, nie mają czasu, a ci, co mają czas, nie przeżywają dziwów. Kapujesz? "

Oto Zorba! Oto CZŁOWIEK!
"Nagle usłyszałem za sobą radosny okrzyk. Obejrzałem się. Półnagi Zorba zerwał się na nogi, stanął w drzwiach i pełen wzruszenia witał wiosnę.
- Co się dzieje, szefie! - zawołał zdumiony. - Słowo daję, pierwszy raz widzę świat! Co to za cudo, szefie, ten lazur, który kołysze się het, daleko? Jak to się nazywa? Morze? Morze? A to w zielonym fartuchu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka interesująca, z przyjemnością można się przy niej zrelaksować. Głębokie i realistyczne opisy przyrody - dla osoby będącej w przeszłości na Krecie lub też znającej grecki klimat tak wyraziste, że aż chciałoby się tam przenieść i tego doświadczyć:) Dodatkowo mnóstwo mądrości ludowych, ludzkich porzekadeł skłaniających do refleksji. Ktoś gdzieś napisał, ze jest to książka idealna na czas pandemii - zgadzam się i polecam!

Książka interesująca, z przyjemnością można się przy niej zrelaksować. Głębokie i realistyczne opisy przyrody - dla osoby będącej w przeszłości na Krecie lub też znającej grecki klimat tak wyraziste, że aż chciałoby się tam przenieść i tego doświadczyć:) Dodatkowo mnóstwo mądrości ludowych, ludzkich porzekadeł skłaniających do refleksji. Ktoś gdzieś napisał, ze jest to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Historia bardziej znana z filmu, który był przecież tylko adaptacją książki. Warto dodać, że niezbyt wierną. Akcja rozgrywa się bowiem po pierwszej wojnie światowej, kiedy to upadłą grecka Megali Idea, czyli pomysł odbudowy Grecji dwóch kontynentów i pięciu mórz (od Peloponezu, aż do Azji Mniejszej i prawie Kaukazu). Pasażerowie statku z Pireusu dziela się na zwolenników króla i premiera Venizelosa.
Spośród kilku motywów książki twórcy filmu skoncentrowali się tylko na postaci Aleksisa Zorby. Pominięto zarówno prosocjalistyczne i probuddyjskie przemyślenia narratora jak i motyw jego przyjaciela Stavridakisa, próbującego ratować dla swej ojczyzny Greków Pontyjskich. Sam tytułowy bohater w powieści prezentuje się jeszcze ciekawiej niż w filmie. Poznajemy bowiem jego historię zarówno sprzed wydarzeń, które miały miejsce w drodze na Kretę jak i na wyspie, jak i po nich.
Na szczęście przekazano to, co w postaci Zorby jest najważniejsze – optymizm, radość życia i otwartość na wyzwania, jakie ono ze sobą niesie, niezależnie od towarzyszących im problemów, chęć przeżycie każdego dnia do końca, dokładnie tak, jakby miał być dniem ostatnim. I to na pewno jest największą wartością książki. Każdy, kto był na półwyspie bałkańskim wiem, że są to cechy wspólne wszystkich tamtejszych kultur i społeczności. Wiedział to również Nikos Kazantzakis (według obecnych zasad transkrypcji – Kazandzakis), ale żeby to stwierdzić nie wystarczy obejrzeć film – trzeba jeszcze przeczytać książkę.

Historia bardziej znana z filmu, który był przecież tylko adaptacją książki. Warto dodać, że niezbyt wierną. Akcja rozgrywa się bowiem po pierwszej wojnie światowej, kiedy to upadłą grecka Megali Idea, czyli pomysł odbudowy Grecji dwóch kontynentów i pięciu mórz (od Peloponezu, aż do Azji Mniejszej i prawie Kaukazu). Pasażerowie statku z Pireusu dziela się na zwolenników...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Boska! Wrócę do niej na pewno nie raz.

Boska! Wrócę do niej na pewno nie raz.

Pokaż mimo to

Aleksy Zorba jest utracjuszem. Facet, który swoją pogodą ducha mógłby obdarować co najmniej kilka osób jest głównym bohaterem książki. Powieść autorstwa Nikosa Kazandzakisa jest zapisem losów Zorby, jest to opowieść o jego wesołym życiu w otoczeniu kobiet, alkoholu, nieustannej wędrówki po Europie, oraz przygód.
Miałem okazję być na Krecie, Grecy są świetnym, bardzo pogodnym i uśmiechniętym narodem. Zorba jest typowym południowcem, beztroskim i pogodnym człowiekiem. Odrzucając stereotypy na bok, ta postać jest na pewno aż przerysowana, natomiast nie da się tego gościa nie lubić.
Liczyłem jednak na coś lepszego, nie nudziłem się, ale brak mi tutaj pierwiastka geniuszu.

Aleksy Zorba jest utracjuszem. Facet, który swoją pogodą ducha mógłby obdarować co najmniej kilka osób jest głównym bohaterem książki. Powieść autorstwa Nikosa Kazandzakisa jest zapisem losów Zorby, jest to opowieść o jego wesołym życiu w otoczeniu kobiet, alkoholu, nieustannej wędrówki po Europie, oraz przygód.
Miałem okazję być na Krecie, Grecy są świetnym, bardzo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna książka o radości życia, z którego trzeba czerpać całymi garściami i dawać z siebie jak najwięcej. Zupełnie się nie spodziewałam, że "Grek Zorba" zaskoczy mnie tak pozytywnie. To historia spotkania dwóch światów, zachodniego intelektualisty, zdystansowanego do otoczenia, powściągliwego, pełnego taktu i ogłady oraz żywiołowego, prostego, ale mającego swój rozum krajowca, który zawsze podąża za swoim instynktem, folguje żądzom i wyciska z każdej chwili jak najwięcej. Dawno nie czytałam książki, z której bije taki głód życia, optymizm i jakby pierwotna siła natury. Książkę mogę polecić wszystkim zblazowanym i przygniecionym bólem istnienia egzystencjalistom jako lekarstwo na wszystkie czarne myśli.

Świetna książka o radości życia, z którego trzeba czerpać całymi garściami i dawać z siebie jak najwięcej. Zupełnie się nie spodziewałam, że "Grek Zorba" zaskoczy mnie tak pozytywnie. To historia spotkania dwóch światów, zachodniego intelektualisty, zdystansowanego do otoczenia, powściągliwego, pełnego taktu i ogłady oraz żywiołowego, prostego, ale mającego swój rozum...

więcej

mniej

Pokaż mimo to