Wyznanie maski

Wszystko w tej książce jest hipnotyzujące od początku do końca - od sposobu pisania, przez nieprawdopodobnie metodyczną autoanalizę psychologiczną, po poruszane kontrowersyjne tematy. Nie jest to lektura lekka, łatwa i przyjemna, ale nie można się od niej oderwać - pochłania bez reszty. Dla osób, które nie boją się trudnych tematów - warto.

Wszystko w tej książce jest hipnotyzujące od początku do końca - od sposobu pisania, przez nieprawdopodobnie metodyczną autoanalizę psychologiczną, po poruszane kontrowersyjne tematy. Nie jest to lektura lekka, łatwa i przyjemna, ale nie można się od niej oderwać - pochłania bez reszty. Dla osób, które nie boją się trudnych tematów - warto.

Dość interesujący zapis odkrywania samego siebie, w niepretensjonalny sposób opowiedziana historia.

Dość interesujący zapis odkrywania samego siebie, w niepretensjonalny sposób opowiedziana historia.

Pierwsza część książki średnio przypadła mi do gustu, bo nic przebłyskotliwego się tam nie działo, za to druga połowa.. była niesamowita! Mnóstwo refleksji głównego bohatera dające dużo do myślenia oraz główny bohater z którym myślę, że dużo osób może się utożsamić, daje mi powód do uznania tego za bardzo dobre dzieło

Pierwsza część książki średnio przypadła mi do gustu, bo nic przebłyskotliwego się tam nie działo, za to druga połowa.. była niesamowita! Mnóstwo refleksji głównego bohatera dające dużo do myślenia oraz główny bohater z którym myślę, że dużo osób może się utożsamić, daje mi powód do uznania tego za bardzo dobre dzieło

Ciekawa postać, ciekawa spowiedź, autora wyraz znaczący. Intrygujące i nietuzinkowe.

Ciekawa postać, ciekawa spowiedź, autora wyraz znaczący. Intrygujące i nietuzinkowe.

Bohater tej w pewnym sensie autobiograficznej powieści ucieka od otaczającej go rzeczywistości nie rozumiejąc do końca siebie i swoich pragnień.

W dzieciństwie zdominowany przez apodyktyczną i schorowaną babkę, która wyrwała go z rąk kochającej matki, patrzy na ból i cierpienie, trzymany w totalnym odosobnieniu nie ma możliwości na nawiązanie normalnych i poprawnych relacji z rodziną i rówieśnikami.

Będąc nad wyraz wrażliwą osobą nie radzi sobie ze zrozumieniem otaczającej go rzeczywistości, która go otacza. Osaczony przez ciemność i przymuszony do zachowania bezwzględnej ciszy, skrępowany narzuconymi normami zaczyna popadać w obsesje krwi, śmierci, zadawania cierpienia przy jednoczesnym pragnieniu seksualnego spełnienia.

Po raz kolejny przekonujemy się, jak ważne w życiu każdego człowieka jest zapewnienie mu szczęśliwego i beztroskiego dzieciństwa w otoczeniu kochającej i wspierającej rodziny. Gdy tego elementu zabraknie rodzi się potwór przybierający różne formy i postacie nad którymi nie zawsze da się zapanować.

Literatura bólu, cierpienia i niezrozumienia. Nieumiejętność zaakceptowania swojej orientacji seksualnej. Brak wsparcia dla swoich pasji od najbliższych. Poszukiwanie siebie.

Polecam

Bohater tej w pewnym sensie autobiograficznej powieści ucieka od otaczającej go rzeczywistości nie rozumiejąc do końca siebie i swoich pragnień.

W dzieciństwie zdominowany przez apodyktyczną i schorowaną babkę, która wyrwała go z rąk kochającej matki, patrzy na ból i cierpienie, trzymany w totalnym odosobnieniu nie ma możliwości na nawiązanie normalnych i poprawnych...

Wspaniale napisana (co za praca tłumaczki!),ze wspaniałymi detalami i buzującymi pod skórą subtelnościami. Ze wspaniałą mieszanką cielesności, homoseksualności i fascynacji śmiercią, ale bez rzucanej w twarz zinternalizowanej homofobii, za to z cywilną perspektywą na II wojnę światową.

Potrzebowałam takiej książki i nie pogniewałabym się, jakby miała z 50 stron więcej.

Wspaniale napisana (co za praca tłumaczki!),ze wspaniałymi detalami i buzującymi pod skórą subtelnościami. Ze wspaniałą mieszanką cielesności, homoseksualności i fascynacji śmiercią, ale bez rzucanej w twarz zinternalizowanej homofobii, za to z cywilną perspektywą na II wojnę światową.

Potrzebowałam takiej książki i nie pogniewałabym się, jakby miała z 50 stron więcej.

Prześliczna quasi-autobiograficzna opowieść — zachwycające szczegóły dorastania homoseksualnej jednostki i rozwoju wczesnej dziecięcej zmysłowości, rozpalającej ciało erotyki (i sadomasochizmu) rozpoznającej własne ograniczenia i potrzeby, wreszcie — relacji szkolnych i pierwszych zauroczeń biorących górę nad cherlawym ciałem, oraz — na koniec — konformistyczne, samozaprzeczające próby „normalnych” relacji.

A wszystko to na tle japońskich wysiłków wojennych, wszechobecnej śmierci i widma nadchodzących gruzów Hiroszimy.

Też pamiętam grafikę z Joanną D'Arc z dzieciństwa.

Prześliczna quasi-autobiograficzna opowieść — zachwycające szczegóły dorastania homoseksualnej jednostki i rozwoju wczesnej dziecięcej zmysłowości, rozpalającej ciało erotyki (i sadomasochizmu) rozpoznającej własne ograniczenia i potrzeby, wreszcie — relacji szkolnych i pierwszych zauroczeń biorących górę nad cherlawym ciałem, oraz — na koniec — konformistyczne,...

Mi się nie podobała, za dużo homoseksualizmu.

Mi się nie podobała, za dużo homoseksualizmu.

Najbardziej "mishimowska" z powieści. Precyzja z jaką Bardzo bezpośrednia, bardzo erotyczna i zaskakująco logiczna i spójna. Do tego racjonalizującego pisma trzeba przywyknąć.
Bohater jest tak wielowymiarowy, że praktycznie każdy może się utożsamić z nim, mimo gamy przeróżnych doświadczeń jakie przeżyliśmy. Ciężko mi nie było czytać Mishimy i nie widzieć podobieństw do naszego rodaka Gombrowicza, przy czym nie należy między nimi stawiać znaku równości. Więc jeżeli ktoś lubi Ferdydurke, to prawdopodobnie Wyznanie też mu podpadnie. Mnie szczególnie się podobała, zwłaszcza rozdział drugi i trzeci. Pod koniec widać jak ciężko było autorowi to wszystko spisywać. Ale widać też efekty końcowe - wspaniałą powieść o potrzebie znalezienia swojego miejsca.

Najbardziej "mishimowska" z powieści. Precyzja z jaką Bardzo bezpośrednia, bardzo erotyczna i zaskakująco logiczna i spójna. Do tego racjonalizującego pisma trzeba przywyknąć.
Bohater jest tak wielowymiarowy, że praktycznie każdy może się utożsamić z nim, mimo gamy przeróżnych doświadczeń jakie przeżyliśmy. Ciężko mi nie było czytać Mishimy i nie widzieć podobieństw do...

Niedawno czytałem "Wilka stepowego", dziś skończyłem "Wyznanie maski". W obu powieściach celem była psychoanaliza autora. Mishimowa jest bardziej poetycka, jednocześnie bardziej pretensjonalna i wyprana z emocji. Ale to ją, pomimo, uważam za lepszą.

Niedawno czytałem "Wilka stepowego", dziś skończyłem "Wyznanie maski". W obu powieściach celem była psychoanaliza autora. Mishimowa jest bardziej poetycka, jednocześnie bardziej pretensjonalna i wyprana z emocji. Ale to ją, pomimo, uważam za lepszą.