Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po pierwszej wciągającej pierwszej części "W kręgach władzy", naprawdę nie mogłam doczekać się kolejnego tomu. Z chęcią sięgnęłam po "Większość bezwzględną" Remigiusza Mroza.

Jakże z impetem wpadliśmy w zawrotne, szalone losy prezydent Darii Seydy i wracające z "niebytu powypadkowego" Patryka Hauera. Obydwoje starają się ratować swoje sytuacje jak mogą i za każdym razem jak uda się im coś osiągnąć, co znów się knoci.
Daria próbuje walczyć ze wszystkich sił, aby przechytrzyć Chronowskiego. Próbuje także rządzić, co w wcale nie jest proste. Gdyż jest kobietą, stara się robić to z własnym sumieniem, ale "hak" jaki ma na nią Chronowski bardzo skutecznie i mocno wiąże jej ręce. Hak przechodzi wszystkie granice przyzwoitości, co może zniszczyć życie nie tylko Darii, ale także jej córki. Jednak próbuje walczyć, stosując nietypowe zagrywki i układy, przekraczając granice jakich nigdy nie przekraczała. Z pewnością nie takiego finału się ona spodziewała.
Natomiast Patryk z trudem radzi sobie z nową sytuacją, z nowym ciałem, który w połowie odmawia mu posłuszeństwa. Skazany na wózek, stara się podbić jeszcze raz scenę polityczną, ale jest to trudniejsze niż mu się wydawało. Niezawodna, bezkompromisowa Milena jest jego politycznym kręgosłupem, natomiast prezydent Daria staje się nieoczekiwanym sprzymierzeńcem, gdyż razem próbują ograć twardego gracza jakim jest Chronowski.
Czy im się uda?
Przeczytajcie sami, a to wszystko w tle potencjalnego niebezpieczeństwa ataku terrorystycznego na zjeździe najważniejszych głów państw.

Książka zawiera niebotyczną liczbę zawrotów akcji i przechytrzeń między bohaterami. Do tego liczne intrygi, szantaże i układy są wisienką na torcie, ale muszę powiedzieć, że mnie to trochę przytłoczyło.
Było to ciekawe, ale momentami się gubiłam i traciłam wątek. Dla mnie było tego zdecydowanie za dużo.
Jak po pierwszym tomie miałam wrażenie, że autor wszystko sobie przemyślał i zaplanował, tutaj sam wpadł ten chaos który sobie stworzył i pozwolił akcji przejąć inicjatywę, aby sama się zapędziła do takiego finału.
Do tego te przytyki i porównania, jak na początku mnie bawiły, tak tutaj straciły na impecie i są suche. Szkoda, naprawdę szkoda.

Jednak książka jest dobra i podobała mi się.
Jeżeli lubisz jazdę bez trzymanki i totalny chaos polityczny, to serdecznie zachęcam do przeczytania.
Z ciekawością sięgnę po kolejny tom, co przy tym tempie pisania autora nie każe mi długo poczekać.

Po pierwszej wciągającej pierwszej części "W kręgach władzy", naprawdę nie mogłam doczekać się kolejnego tomu. Z chęcią sięgnęłam po "Większość bezwzględną" Remigiusza Mroza.

Jakże z impetem wpadliśmy w zawrotne, szalone losy prezydent Darii Seydy i wracające z "niebytu powypadkowego" Patryka Hauera. Obydwoje starają się ratować swoje sytuacje jak mogą i za każdym razem...

Mam mieszane uczucia po przeczytaniu "Rewizji" Remigiusza Mroza. Jednak mogę powiedzieć, że potrzebowałam dnia, aby ochłonąć, ale zacznijmy od początku.

W ręce Chyłki znów wpada głośna medialna sprawa. Mężczyzna zostaje oskarżony o zamordowanie żony i córki, nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby on nie był Romem. Nad sprawą rozbrzmiała medialna burza, gdzie pozytywny wyrok karny może później rzutować na niewypłacenie polisy dla oskarżonego od Salusa.
Chyłka no cóż ma wrodzony talent do bycia prawnikiem, jednak prywatnie jest życiowym wrakiem, gdzie alkohol leje się strumieniami i zwyczajnie kobieta nie radzi sobie w życiu. Odpycha wszystko i wszystkich. Jednak mimo notorycznego zalewania się w trupa potrafi nieźle namieszać, zdenerwować i zaskoczyć, nawet zaprawionych w boju prawników z kancelarii Żelaznego & McVaya.
Przed Kordianem prawdziwe wyzwanie. Po wydarzeniach z drugiej części znalazł się po drugiej stronie barykady i ma poważne obawy, co dzieje się z byłą promotorką. Jednak z drugiej strony Kordian z moralnego człowieka powoli się stawał prawnikiem bez serca, potwierdzając tylko najgorsze stereotypy odnośnie tego zawodu. Wybrał karierę, więc ponosi teraz konsekwencje swojej decyzji.
Konfrontacje z Chyłką są niezwykle ciężkie, a na domiar złego sprawa która z pozoru miała być łatwa, ukazała swoje drugie dno. Widma przeszłości nie dadzą o sobie zapomnieć, co sprawi że nasi bohaterowie wpadną jeszcze w większe kłopoty niż myślą.
Co kryje podwójne dno w tej historii? Czy Chyłka wygra proces oraz czy jest dla niej jakakolwiek nadzieja na lepsze jutro? Czy Kordian przekroczy kolejną granicę, aby stać się grubą rybą? Na te pytania odpowiedzi znajdzie w książce, zapraszam do przeczytania.

No i teraz się zacznie...
Naprawdę nie lubię, kiedy tak negatywne uczucia budzi we mnie główny bohater, w tym przypadku dwoje bohaterów. Chyłka jest jaka jest, mówi to, co ślina przyniesie jej na język. W poprzednich tomach mi to nie przeszkadzało, gdyż na swój sposób jej anegdotki czy docinki wprost zabawiały mnie od pierwszych stron. Uwielbiam tą bezpośrednią, impulsywną i mądrą Chyłkę, a nie zapijaczoną, arogancką i bezczelną kobietę, która osiągnęła dno. Właściwie powinnam użyć określenia, że jest nad nią jeszcze sześć metrów mułu i wspaniale się tam czuje. Po prostu zostawię to, bez komentarza.
Z kolei Kordian wybierając karierę, próbuje spinać się po szczeblach kariery, nie brudząc sobie rąk. Niestety tak się nie da i zamiast hartować swój charakter wciąż jest miękki jak ciepłe kluchy.

Jak przystało na Pana Remigiusza książkę czyta się szybko i przyjemnie. Zawsze dużo się dzieje i nie mogę narzekać na niezliczoną ilość zwrotów i niespodzianek. Zdecydowanie autor skoro jest doktorem prawa doskonale daje popis fachowej wiedzy. Jednak cóż... przeczytałam i nic mi więcej. Z pewnością ma na to wpływ ilość książek, jaką w zawrotnym tempie "produkuje" autor. Mam sentyment do trochę obszerniejszych opisów czy rozważań, tutaj są jakieś akcenty i nic więcej. Pędzimy do przodu łeb na szyję.

Na koniec jeszcze ten sztuczny finał, który zostawił po sobie smak goryczy.

Mimo wszystkich wylanych żali, myślę, że książka jest dobra.
I mimo, że zawiodłam się na tym tomie, mam nadzieję, że następny będzie lepszy. Gdyż nadzieja umiera ostatnia, a wraz z tym Chyłka i Zordon odpokutują złe wrażenie.

Mam mieszane uczucia po przeczytaniu "Rewizji" Remigiusza Mroza. Jednak mogę powiedzieć, że potrzebowałam dnia, aby ochłonąć, ale zacznijmy od początku.

W ręce Chyłki znów wpada głośna medialna sprawa. Mężczyzna zostaje oskarżony o zamordowanie żony i córki, nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby on nie był Romem. Nad sprawą rozbrzmiała medialna burza, gdzie pozytywny...

Z wielką chęcią sięgnęłam po raz kolejny po cykl "Wiedźmin Geralt z Rivii" i z pewnością po raz kolejny nie zawiodłam się na "Ostatnim życzeniu". Można powiedzieć, że po raz kolejny zostałam oczarowana.

Głównym bohaterem jest Geralt, który jest wiedźminem. Dla niego nie ma mniejszego zła, jest dobro albo zło. Stara się sumiennie kierować swoim kodeksem i stara się nie wtrącać w ludzkie sprawy, ale wiadomo los bywa okrutnie przewrotny. Z pewnością jego doświadczenie, umiejętności jak i ogólny schemat myślenia o całym świecie, jak i pojedynczych miejscach sprawia, że Geralt jest jednym z nielicznych ogniw łączącym, ludzi z magią oraz także z tym związanym wachlarzem magicznych, wymyślnych stworzeń, miejsc i wydarzeń.
Wszystkie losy, jakie spotykamy w pierwszym tomie, długo zapadają nam w pamięć. Gdyż historie o walecznej, wrogiej strzydze czy "okrutnym i zimnym" Nivellenie ukazują nam, że największym zagrożeniem są emocje targające ludźmi. Ale także ukazuje nam, że czasem zbyt ciężko przestrzegać narzuconych sobie reguł, a ludzie, czy magiczne istoty są nieprzewidywalne i są gotowe wykorzystać tego, który wyciągnie do nich pomocną dłoń. Z pewnością te losy, jak i wiele innych w książce długo zapada w pamięć, by po jakimś czasie ożyć na nowo i nas ponownie rozweselić.

Cóż...
Z pewnością się streszczę, bo gdybym miała rozbijać się na części, to zajęłoby to zbyt wiele kartek i przypuszczam, że nie miałoby to składu i ładu. Tak więc, zaczynając...

6 opowiadań z przeszłości, przeplatane z teraźniejszością opisują o problemach, jak i realiach, jakie rządzą się w tym świecie. Każda przygoda, bądź wyzwanie, jakie spotkało wiedźmina pokazuje nam ukazuje swoją cenę z efektywnymi krwawymi bądź magicznymi momentami, kryjąc w sobie niepowtarzalną prawdę, że nie uciekniesz przed swoim losem.

I jeżeli kochasz zawiłe i często niewytłumaczalne momenty magiczne, chcesz przeżyć niezwykłą podróż z dżinami, strzygami, diabołem itd. i zrozumieć bieg przeznaczenia z pewnością ta książka jest dla ciebie.
Ten specyficzny, jak i lekki styl pisania, sprawi, że urok tej książki jest jedyny w swoim rodzaju, uzupełniając przy tym liczne wydarzenia, barwnych bohaterów, liczne mądrości o świecie czy intrygujący finał książki.

Jednym zdaniem wciągająca, niepowtarzalna historia, która jest fundamentem fantastyki i którą powinien przeczytać każdy, kto lubi magię, albo próbuje się do niej przekonać.

Po czasie znów serdecznie ją polecam!

Z wielką chęcią sięgnęłam po raz kolejny po cykl "Wiedźmin Geralt z Rivii" i z pewnością po raz kolejny nie zawiodłam się na "Ostatnim życzeniu". Można powiedzieć, że po raz kolejny zostałam oczarowana.

Głównym bohaterem jest Geralt, który jest wiedźminem. Dla niego nie ma mniejszego zła, jest dobro albo zło. Stara się sumiennie kierować swoim kodeksem i stara się nie...

Kolejny tom z przygód Geralta z Rivii, oczywiście mnie nie zawiódł, z uśmiechem na twarzy i ulgą przewróciłam ostatnią stronę tej książki.

Przed Geraltem trudne wyzwanie, gdyż nie każdy potrafi walczyć ze swoim przeznaczeniem. Jednak wiedźmin sobie z niego drwi i wystawia siebie na ciężką próbę, ważąc na szali jak uważa tylko swoje życie, a w rzeczywistości także innych.
Historia kołem się toczy i z czasem w niektórych rozdziałach wracamy do dobrze znanych i lubianych bohaterów, nowo przeżywając ich sytuacje. Ale spotykamy także baśniowe i legendarne potwory, z którymi walecznie próbuje walczyć wiedźmin.

Któż nie kocha baśni o smokach, które żarłocznie zjadają swoje ofiary oraz zabijają tych których próbują ich mordować? W "mieczu przeznaczenia" na nowo odkrywamy motyw smoka, magii i emocji.
Jeśli nastanie zima i trafi cię okruch lodu, to czy będziesz mógł być szczęśliwy? Rozum wiedźmina wie swoje, tak samo wie swoje Yen.
Morze i syreny? A czemu nie. Kiedy wielkie morskie potwory ujawnią swoje oblicze i potężną moc, tylko wiedźmin jest w stanie stanąć z nimi do walki, ale czy uda mu się je pokonać? Czy znajdzie sojusznika? A może symbol syrenki nabierze nowego znaczenia? Być może.
Co z magicznym lasem i istotami nimi żyjącymi, które walczą o swoje istnienie jak i miejsce? Czy magia im pomoże, a może przeznaczenie, które nie odstępuje wiedźmina na krok sobie z niego zadrwi?
Z pewnością nowe znajomości i można rzec przyjaźń z Yurgą, sprawią, ze czarne barwy losu, zmieniają swoje odcienie, ale czy na lepsze?

Czy wiedźmin uniknie swojego przeznaczenia? Gdyż po jeden stronie miecza jest On - wiedźmin, a po drugiej... śmierć.

Fantastyczne historie opowiedziane na nowo z pewnością mnie nie zawiodły. Uwielbiam czytać o starych baśniach, gdzie smoki, elfy, morskie potwory, wije i inne można rzec paskudztwa nabierają nowego sensu.

Wyważeni i barwni bohaterowie, którzy ukazują na nowo swoje twarze, podejmują trudne decyzje i bawią się z losem. Z nieoczekiwanym, pamiętnym finałem w tym tomie. Gdyż przeznaczenie, to nie tylko przeznaczenie, ale także poświęcenie.

Podsumowując, jednym zdaniem...
Porywająca(!), intrygują(!), przepełniona magią, mocami, potworami i wszystkim tym, co najlepsze w fantastyce. Charakteryzująca się nietypowym stylem pisania i nie powiem zbyt długimi rozdziałami, trochę utrudniającym mi czytanie. Ale dla tej serii jest warto się poświęcić.

Z uśmiechem ją polecam.

Kolejny tom z przygód Geralta z Rivii, oczywiście mnie nie zawiódł, z uśmiechem na twarzy i ulgą przewróciłam ostatnią stronę tej książki.

Przed Geraltem trudne wyzwanie, gdyż nie każdy potrafi walczyć ze swoim przeznaczeniem. Jednak wiedźmin sobie z niego drwi i wystawia siebie na ciężką próbę, ważąc na szali jak uważa tylko swoje życie, a w rzeczywistości także innych....

Przed bezkompromisową Joanną Chyłką i jej cierpliwym aplikantem Kordianem Oryńskim kolejne wyzwanie. Znów wpada w ich ręce głośna i medialna sprawa. Tym razem z najmłodszym sędziom TK - Sebastianem Sendalą, który zostaje oskarżony o morderstwo i tylko duet Joanna - Zordon mogą go z tego wyciągnąć.

Pozory mylą.
Z pewnością, kiedy Joanna i Zordon dowiadują się o kilku faktach odnośnie szanowanego obywatela, który skutecznie ukrywa swoje drugie oblicze, ale każdy ma ciemną stronę. Chyłka stała się Chyłką, ale tylko na pozór, wciąż nie kontroluje swojego życia. Zordon stanie w przełomowym punkcie swojej kariery i zacznie się zastanawiać, czy wybrał właściwą drogę. Tymczasem dowiadujemy się czemu Joanna jest jaka jest w przypływie sympatii do swojego podopiecznego i strumienia tequili. Zordon pokazuje nam do tej nową twarz, ale tylko przez chwilę.
Im dalej brną w sprawę sędziego TK, tym więcej niewygodnych zdarzeń, sytuacji, świadków i dowodów, które pojawiają się w tej sprawie. Tym coraz więcej okrutnych i niemieszczących się w głowie faktów. I tym coraz większe przeczucie, że bronią winnego człowieka? Czy jednak na pewno? Im dalej w las, tym mocniej walą głową w ścianę, prowadząc do nieuniknionego końca... Wyzwolić ich może tylko prawda. Jaki jest finał? O tym musicie sobie poczytać.

Ech...
Z pewnością książki Mroza czyta się szybko i lekko.
Z pewnością mogę powiedzieć, że nieliczona ilość zwrotów akcji, niespodzianek i szczęśliwych bądź nie zbiegów okoliczności, powoduje, że fruniemy przez strony do wielkiego finału, ale...

Czuję się tym znużona i rozczarowana.
Gdyż znów mamy głośną, medialną sprawę, znów mamy przepychanki słowne Joanny i Kordiana, znów dowody i świadkowie dają popalić obronie i na odwrót, i znów jakoś chociaż z przegranej sytuacji duet J-Z wychodzi ogromną ręką. Znów Joannie wszystko uchodzi na sucho (no prawie), a Kordian z miłego kociaka staje się prawdziwym lwem, broniącym swojego podwórka. Znów mamy oskarżonego, który idzie w zaparte i manipule jedynymi osobami, które próbują mu pomóc. Znów nagle pojawiają się króliki z kapelusza i zmieniają losy całej książki i mogę wymieniać tak dalej i dalej... i wiecie co?
Zawiodłam się, mimo że lubię tą serię.
Ani trochę bohaterowie nie odkupili swoich win i ponownie oberwali ode mnie rykoszetem (z pewnością łagodniej, bo jestem chora na całego i nie mam siły walczyć z tym, że nie mam sił się wyżyć).

To z pewnością najsłabsza część z tej serii. Oczekiwałam powiewu świeżości, czegoś innego, a dostałam... ? Klops, o to idealnie określenie.

Przed bezkompromisową Joanną Chyłką i jej cierpliwym aplikantem Kordianem Oryńskim kolejne wyzwanie. Znów wpada w ich ręce głośna i medialna sprawa. Tym razem z najmłodszym sędziom TK - Sebastianem Sendalą, który zostaje oskarżony o morderstwo i tylko duet Joanna - Zordon mogą go z tego wyciągnąć.

Pozory mylą.
Z pewnością, kiedy Joanna i Zordon dowiadują się o kilku...

Kolejny tom o przygodach wiedźmina Geralta z Rivii trzyma poziom swoich poprzedniczek. Przy czym ten tom różni się dość znacznie od wcześniejszych tomów, gdyż samego Geralta jest dość mało, a większa część książki skupia się na Dziecku Niespodziance - Ciri, dziewczynce która zmieniła wiedźmina na lepsze.

Nastały niespokojne czasy, gdzie kolejna wojna wisi w powietrzu i gdzie wiedźmin podjął się wyzwania, przyjęcia swojego przeznaczenia. Wraz z tym, im dłużej próbuje chronić rosnącą Ciri, tym coraz więcej osób, zbirów, łotrów i innych istot próbuje wyręczyć wiedźmina spod ciężkiego jarzma przeznaczenia. Teraz to wszyscy pragną tego, co ma wiedźmin i tylko nieliczni tak naprawdę próbują mu pomóc.
O ile mniej jest samych przygód i walk, w tej części nie zabrakło również grajka Jaskra, wielkiej czarodziejki Yennerfer jak również kolejnej słynnej, nieżywej Triss. Ale tutaj główną bohaterką jest Ciri - dziecko niespodzianka, która rozwija się na naszych oczach, zyskując umiejętności wiedźminki, jak również władania magią. Przezabawne przekomarzanie się z dzieckiem, które jest niezwykle ciekawskie i kąpane w gorącej kąpieli, dostarcza nam rozrywki innej niż do tej pory.
Samego Geralta jest niewiele, pozostawiając nas w trakcie w martwym punkcie, co dzieje się z naszym bohaterem. Jednym rozwiązaniem jest sięgnąć po kolejny tom. Ale pozostaje mi mieć nadzieję, że mimo wszystko wielki wiedźmin Geralt w końcu odpędzi się od pięknych czarodziejek oraz odzyska rozum, gdyż niepewny jest jego los przy kobietach.

Napisana w tak specyficznym stylu historia sprawia, że albo pokochasz przygody wiedźmina albo nie.
Jedyni swoich rodzaju bohaterowie, tym razem od innej strony niż zwykle.
Przezabawna, lekka opowieść rozszerzająca się o nowe motywy wielkiej gry o władzę i wielkiego przeznaczenia.
Opowieść, która nabiera innego tempa i spojrzenia i która po upływie czasu nigdy się nie znudzi.

Kolejny tom o przygodach wiedźmina Geralta z Rivii trzyma poziom swoich poprzedniczek. Przy czym ten tom różni się dość znacznie od wcześniejszych tomów, gdyż samego Geralta jest dość mało, a większa część książki skupia się na Dziecku Niespodziance - Ciri, dziewczynce która zmieniła wiedźmina na lepsze.

Nastały niespokojne czasy, gdzie kolejna wojna wisi w powietrzu i...

I oto nadszedł "Czas pogardy", gdzie swoimi prawami rządzi się zdrada i wojna, gdzie wielkimi krokami nadchodzi śmierć.

Kolejna część wiedźmina ukazuje nam inny niż dotychczas świat, w którym rządzą intrygi, kłamstwa i wzgarda. Z drugiej strony polityczny świat całkowicie przewrócił losy naszych znanych bohaterów.
Wszyscy chcą być przy korycie z wyjątkiem Geralta, on próbuje żyć własnymi zasadami, nie wchodząc w politykę i czyjąś grę. Niestety "szczęście" naszego bohatera pcha go prosto w krwawą awanturę i najgłośniejszą zdradę w historii tego świata pomiędzy królami, a czarodziejami.
Yen pokazuje nam całkowicie inne oblicze, wciąż opiekując się Ciri, która wykazuje magiczne zdolności. Z pozoru twarda, piękna i władcza czarodziejka ma ludzką twarz, która pragnie miłości innych osób i nie chce być sama.
Z kolei Ciri jest sobą pełną parą i gębą. Starając się być przykładną, przyszłą młodą czarodziejką, pakuje się w kłopoty i najmniej oczekiwanym momencie udowadnia, że jest urodzą wiedźminką nie czarodziejką.
Do czasu wybuchu wojny. Wojny, która rozdziela naszych bohaterów i wystawia ich na ciężkie próby, gdzie każdy z nich musi walczyć o swój nieznany los.

Przewrotna, wyjątkowa historia przepełniona polityką oraz walką na śmierć i życie. Gdzie mamy dużo akcji, paplania ale również krwawej jatki.

Z pewnością dużo się działo, ale zawiodłam się na finałowym rozdziale i czuje ogromny niedosyt w porównaniu do poprzednich części.

I choć wiedźmin jest napisany dość specyficznie, miałam problem z czytaniem tego tomu. Było wiele niepotrzebnych fragmentów i bredzenia o niczym, co zamiast zaciekawić czytelnika i rozbudzić jego wyobraźnię nudziło jak flaki z olejem.

Jednak to bardzo dobra część, która wiele wyjaśniła, wniosła, ukazała jak również zaaplikowała nową dawkę tajemnic w tej wielkiej grze o władzę.

I oto nadszedł "Czas pogardy", gdzie swoimi prawami rządzi się zdrada i wojna, gdzie wielkimi krokami nadchodzi śmierć.

Kolejna część wiedźmina ukazuje nam inny niż dotychczas świat, w którym rządzą intrygi, kłamstwa i wzgarda. Z drugiej strony polityczny świat całkowicie przewrócił losy naszych znanych bohaterów.
Wszyscy chcą być przy korycie z wyjątkiem Geralta, on...

Nie powiem, że z pewnym lękiem sięgnęłam po kolejny tom, gdy dwie ostatnie części oberwały ode mnie rykoszetem mojego niezadowolenia. Tutaj... Hm... Zobaczymy.

Przed duetem Joanna-Zordon kolejna ciężka przeprawa. Joanna postawia bronić muzułmanina oskarżonego o próbę ataku terrorystycznego. Z pozoru sprawa nie do wybronienia, gdyż dowody w prokuraturze są zbyt mocne, ale jak przystało na Chyłkę postanowiła bronić swojego klienta jak lwa do upadłego.
W trakcie wychodzi podwójne dno w sprawie. Z resztą jak w każdej historii pisanej przez Mroza. W sprawę zamieszane są służby specjalne, które inwigilują oskarżonego, przez co wszystko nabiera nowe wydźwięku dla wszystkich obywateli RP.
Do tego Chyłka stała się Chyłką z pierwszych dwóch tomów. Mimo błogosławionego stanu (nazywanie pieszczotliwie przyszłego dziecka przez Zordona kruszynką, a przez nią "pasożyt") jej przytyki, anegdotki i cięte riposty stronę aplikanta wróciły do znajomego zabawnego wydźwięku. Zordon jak to on, pakuje się w kłopoty przy każdej okazji i tylko on potrafi do szewskiej pasji doprowadzić Joannę do szału. W końcu między nimi dwojga dochodzi do jakiegoś porozumienia.
I oczywiście nieoczekiwany finał w zawiłej sprawie jak i w życiu prywatnym naszych bohaterów z fajerwerkami kończy kolejny tom. To wszystko już znamy.

Podsumowując...
Jak zwykle głośna, medialna i zawiła sprawa, w której na każdej stronie tajemnice wypływają na powierzchnię jak śnięte ryby w wodzie. Do tego zawrotne tempo, przypomina jazdę na kolejce górskiej. Jednak tutaj się nie nudziłam, wręcz doskonale bawiłam.

Do tego sam finał sprawy i to w jakie "bagno" wpakował się duet J-Z, tym razem mnie nie rozczarował.

Joanna jest Joanną (jak zwykle nie ma łatwo i zaczęłam się o nią naprawdę martwić, co się z nią stanie), a Zordon można powiedzieć troszkę najeżył futerko i z małego, łagodnego kociaka stał się młodym podlotkiem, niekoniecznie z dobrymi decyzjami zawodowymi odnośnie egzaminu adwokackiego, ale prywatnymi i ludzkimi jak najbardziej.

Lekka, przyjemna, przepełniona zawrotną akcją i zwrotami bez trzymanki (z resztą cała seria taka jest i za każdym razem się powtarzam), tym razem z sprawą w tle która na dłużej odbija się echem w moich czytelniczych ścianach, poruszając ważne współczesne sprawy.
Podobał mi się tom. Czuję się wręcz usatysfakcjonowana i z chęcią sięgnę po kolejną przygodę duetu J-Z.

Nie powiem, że z pewnym lękiem sięgnęłam po kolejny tom, gdy dwie ostatnie części oberwały ode mnie rykoszetem mojego niezadowolenia. Tutaj... Hm... Zobaczymy.

Przed duetem Joanna-Zordon kolejna ciężka przeprawa. Joanna postawia bronić muzułmanina oskarżonego o próbę ataku terrorystycznego. Z pozoru sprawa nie do wybronienia, gdyż dowody w prokuraturze są zbyt mocne, ale...

Piękna, niezwykła opowieść o miłości, przyjaźni i zawiłościach losu, które mają swój gorzko - słodki smak.

Zosię Krasnopolską poznajemy wieku 15 lat, kiedy ucieka ze szkoły na wagary z częścią klasy, aby się dopasować. Konsekwencją ucieczki jest pomoc starszej Pani o imieniu Stefania, która staje się jej najlepszą przyjaciółką, która nigdy jej nie krytykuje, zawsze ją wspiera, dopingując młodą, ambitną kobietę i pozwalając rozwinąć jej skrzydła. Z pozoru niewinna znajomość w przyszłości zmienia całe życie Zosi.
Po śmierci Stefani odziedzicza cały jej majątek w Gdańsku, jak i piękną, starą willę w Rudzie Pabianickiej. Dom, który skrywa wiele tajemnic oraz zawiłą, emocjonują przeszłość, która bardzo lubi zataczać krąg.
W drodze do Rudy Pabianickiej poznaje Szymona, która podobnie jak ona jest człowiekiem z bagażem doświadczeń. Od razu nawiązują więź, która przeradza się w prawdziwą przyjaźń. Przyjaźń, która pod wieloma barwami uleczy ich zranione dusze, serca i przywróci do życia, aby zawalczyć o swoje szczęście.

Jedyna, niepowtarzalna i piękna historia o życiu, który otacza nas różnymi barwami.

Historia o tym, że człowiek nie może iść przez życie sam i potrzebuje towarzysza, z którym może dzielić swoje szczęście, smutek i rozterki.
O tym, że po głośnej burzy musi zaświecić słońce. Najważniejsze by się nie poddawać, walczyć o swoje szczęście, spokój i lepsze jutro oraz żyć w równowadze z światem, które nas otacza.

Zosia, Szymon, Anna i Henryk oraz wielu innych bohaterów tworzą tak zwyczajną, ale prawdziwą i przepełnioną uczuciami opowieść. Gdzie razem z nimi głośno się śmiejemy jak i odczuwał smutek, kiedy dzieje się im krzywda. Do ostatnich stron dopingujemy ich, gdzie przeszłość przeplatana się z teraźniejszością.

Do tego piękna i niepowtarzalna sceneria tajemniczej willi i na początku "zaniedbanego" ogrodu stanowi całe niezbędne tło.

Opowieść bez lekkości, świeżości i łatwości napisania byłaby niczym. Więc mamy tutaj wszystko, co sprawiło, że połknęłam ją jednym tchem i z uśmiechem na twarzy czytałam ją do świtu, nie mogąc się oderwać.

Po prostu opowieść o życiu, przyjaźni i różnych odcieniach miłości, które nigdy nie przestaną nas zaskakiwać i cieszyć.

Piękna, niezwykła opowieść o miłości, przyjaźni i zawiłościach losu, które mają swój gorzko - słodki smak.

Zosię Krasnopolską poznajemy wieku 15 lat, kiedy ucieka ze szkoły na wagary z częścią klasy, aby się dopasować. Konsekwencją ucieczki jest pomoc starszej Pani o imieniu Stefania, która staje się jej najlepszą przyjaciółką, która nigdy jej nie krytykuje, zawsze ją...

Muszę powiedzieć, że jestem zaskoczona "Chrzestem Ognia", gdyż wyjątkowo było dużo wiedźmina w wiedźminie, przez co ten tom nabrał innego odbioru w porównaniu do swoich poprzedniczek.

Wojna o władzę i terytorium trwa w najlepsze. Wokół tylko bitwy, nieszczęście i śmierć, ale naszych znanych przyjaciół spotyka wiele ciekawych przygód.
Geralt wykazuje zupełnie inną twarz niż dotychczas, być może spowodowane tym, że wędruje z nietypową kompanią na czele, z którą jak zwykle dużo się dzieje. Milva - niezwykła, niepudłująca i prosta z ciętym językiem łuczniczka. Regis - tajemniczy, pokutny wampir, który nieustająco pachnie ziołami i zna mnóstwo receptur i mikstur, oraz kieruje się racjonalnym myśleniem. Jaskier jak to Jaskier papla co nie miara oraz jego piekielna ciekawość nie raz wystawia Geralta na próbę spokoju. Wyjątkowo nietypowa grupa z różnobarwnymi przygodami na czele próbują uratować zatracającą się w sobie Ciri.
Z kolei u Yen następuje niezwykły zwrot akcji, który z kolei miesza ją w sprawy świata i magii, jednak miłość do Ciri okazuje się silniejsza niż wszyscy przypuszczaliśmy na początku.
I ten finał dla Geralta... Cóż los bywa przekorny.

Muszę przyznać, że w tym tomie bardzo mało się dzieje, ale jeżeli chodzi o sprawy emocjonalne zdecydowanie bije na głowę. Przygody są ciekawe i inne niż które znaliśmy do tej pory.
Akcja ma spadek tempa, ale... Jakoś się nie zwlekło. Z kolei specyficzny styl pisania wciąż sprawia, że należy się skupić przy czytaniu, aby nie wypaść z obiegu. To z pewnością wynagrodzili mi starzy jak i nowi bohaterowie, którzy są tak różni, a zarazem tak podobni i przez to niezwykle fantastyczni.

Podsumowując...
Oryginalna (!), emocjonalna (!), z intrygującymi, barwnymi przygodami historia zaskakuje swoją odmiennością i tempem do poprzednich tomów.
Przez co z pewnością przypadła mi do gustu.

Muszę powiedzieć, że jestem zaskoczona "Chrzestem Ognia", gdyż wyjątkowo było dużo wiedźmina w wiedźminie, przez co ten tom nabrał innego odbioru w porównaniu do swoich poprzedniczek.

Wojna o władzę i terytorium trwa w najlepsze. Wokół tylko bitwy, nieszczęście i śmierć, ale naszych znanych przyjaciół spotyka wiele ciekawych przygód.
Geralt wykazuje zupełnie inną twarz...

Kolejna część cyklu ma swój specyficzny, indiwidualny charakter.

Już od pierwszej strony ukazuje się nam główna bohaterka tej historii - jest nią Ciri. Z młodej, niepewnej dziewczyny wyrasta nam wojownicza, pewna siebie młoda wiedźminka, mająca swój cel w życiu i wielki bagaż doświadczeń.
Oprócz Ciri mamy także wiedźmina i Yen, którzy robią wszystko aby ją uratować i pustelnika. A to wszystko na tle rozległej wojny, potężnej magii, bitw o wpływy i władze oraz teorii spiskowych, gdzie wszystko ma swoją cenę.

Z pewnością ten tom jest inny.
Napisany tym odmiennym i charakterystycznym stylem, który wymaga uwagi, ale odwdzięcza się akcją, barwnymi bohaterami i niepowtarzalną historią, która zapada w pamięć na długo. Narracja prowadzona z perspektywy różnych bohaterów nie wprawia w nas w zakłopotanie czy zagubienie tylko płynnie prowadzi nas przez cały tom.

Podsumowując...
Kto czytał ten wie... że wiedźmin jest po prostu wyjątkowy.

Kolejna część cyklu ma swój specyficzny, indiwidualny charakter.

Już od pierwszej strony ukazuje się nam główna bohaterka tej historii - jest nią Ciri. Z młodej, niepewnej dziewczyny wyrasta nam wojownicza, pewna siebie młoda wiedźminka, mająca swój cel w życiu i wielki bagaż doświadczeń.
Oprócz Ciri mamy także wiedźmina i Yen, którzy robią wszystko aby ją uratować i...

I kolejny tom za mną... A "Pani Jeziora" upewniała mnie w przekonaniu, że to jedno z lepszych zakończeń serii, jakie kiedykolwiek spotkałam.

W końcu nadszedł wielki finał, a wszechpotężny i nieśmiertelny wąż Uroboros w końcu ugryzł swój ogon i zamknął pętle czasu stając się i będąc nieśmiertelnością.

Cóż...
Co mogę napisać. Niepowtarzalne, małe i wielkie przygody prowadzą naszych bohaterów do wielkiego finału, gdzie każdy będzie musiał zapłacić cenę swojego przeznaczenia.
Przed Ciri, Yennefer, Geraltem i innymi bohaterami mnóstwo wyzwań, wyrzeczeń, wyborów i emocji, które idealnie uzupełniają się na tle wojny pomiędzy Nilfgaardem i Północnymi Królestwami. A krwawa jatka zaspokoi nawet najwybredniejszych czytelników.
Dla jednych Chaos skończy się szczęśliwie, dla innych niekoniecznie, ale z pewnością nie zabraknie chwil wzruszeń, niepewności, smutku i radości.

Podsumowując...

Mało jest tak rewelacyjnych sag fantasy, które zapadają w pamięć na długo i do których po pewnym czasie się wraca, aby znów wpaść w wir emocjonalnych wydarzeń i na nowo przeżyć wszystko jeszcze raz.
Saga Wiedźmin to perełka polskiej i światowej fantastyki, z której Pan Andrzej Sapkowski może być dumny.

Cały ten świat, specyficzne pisarskie anegdotki, styl, humor, wizje, bohaterowie, opisy i konstrukcja poszczególnych tomów sprawia, że to jest po prostu unikatowe i pozwala czytelnikowi rozwinąć wodze wyobraźni.

I na koniec nie pozostaje mi nic innego jak z całego serca pełnego przeróżnych emocji żarliwie polecić tą historię, gdyż każdy powinien znać historię wiedźmina Geralta z Rivii.

I kolejny tom za mną... A "Pani Jeziora" upewniała mnie w przekonaniu, że to jedno z lepszych zakończeń serii, jakie kiedykolwiek spotkałam.

W końcu nadszedł wielki finał, a wszechpotężny i nieśmiertelny wąż Uroboros w końcu ugryzł swój ogon i zamknął pętle czasu stając się i będąc nieśmiertelnością.

Cóż...
Co mogę napisać. Niepowtarzalne, małe i wielkie przygody...

Nie wiedziałam, jaka historia czeka mnie na Wzgórzu psów i muszę powiedzieć, że mam mieszane uczucia, z jednej strony jestem zaskoczona, a z drugiej hm... ciężko mi to nazwać.

Zybork - małe, niepozorne skrywające mroczne tajemnice miasteczko, gdzie wszystko jest możliwe. Miasteczko, w którym zło przybiera różne formy bez ceregieli, cenzury, taryfy ulgowej i gdzie wybory z przeszłości nie pozwolą o sobie zapomnieć.

Mikołaj Głowacki jest emocjonalnym wrakiem człowieka, próbującym wyrwać się z bagna przeszłości, które próbuje go wciągnąć za wszelką cenę. Niestety, im bardziej próbuje się bronić tym bardziej zagrzebuje się w nim i w końcu staje twarzą w twarz z czarną, trzymetrową postacią z przeszłości.
Mikołaj napisał książkę o swoim miasteczku, trochę mieszając teraźniejszość z fikcją. Jednak wszystko, co napisał sprawia, że przez jakiś czas rozsławił swoje miasteczko, niekoniecznie z dobrej strony.
Życie jest trudne i wiele sytuacji sprawiło, że musiał nasz bohater musiał wrócić na stare śmieci z żoną Justyną, z którą próbuje ratować rozpadające się małżeństwo.
Tymczasem... dowiadujemy się, że w mieście rządziła mafia, gdzie kilka osób było nietykalnych i mogło robić wszystko. Teraz niby jest spokojniej, ale nagle zaczynają ginąc ludzie... a Mikołaj z Justyną (z zawodu dziennikarką), próbują dokopać się prawdy, która zmienić wszystko i wszystkich, i która myślę, że lepiej by było, aby nigdy nie ujrzała światła dziennego.
Kto zaginie w mrocznym miasteczku? Co skrywają osoby uciekające przed prawdą i osoby, które ją ścigają? Kto zabił Darię, pierwszą dziewczynę Mikołaja? Co działo się od tego momentu? Czy uda się uratować to, co jeszcze jest do uratowania? Jaka jest w końcu prawda o mrocznym, tajemniczym miasteczku i ich mieszkańcach?

Jak napisałam wcześniej jestem zaskoczona, że natrafiłam na tak brutalną, prawdziwą historię, gdzie każdy szczegół ścinał mi krew żyłach... Ale z drugiej strony jestem szczęśliwa, że w końcu dotarłam do końca i przepłynęłam przez to bagno.

Punktując książkę...
Plusem jest fakt, że cała sceneria oraz bohaterowie w niej zawarcia bardzo dokładnie i idealnie się uzupełniają, nie ma tutaj zbędnych pobocznych postaci, tutaj każdy ma swoje miejsce i znaczenia.

Tempo książki jest różne i muszę przyznać, że miałam z nią sporo problem, zapewne wpływ na to miał inny styl pisania, z którym się wcześniej spotykałam. Ten tutaj wymagał ode mnie skupienia, uważnego śledzenia i po prostu męczył. Więc naprawdę odetchnęłam z ulgą, że dobiłam do końca tej prawie 900 stronicowej książki.

Jednak to jedna z lepszych polskich książek, jaka ostatnio wpada mi w ręce i zasługuje na chwilę uznania i uwagi.

Podsumowując...
Jest to mroczna, tajemnica, bez cenzury pełna brutalności historia o prawdzie i walce dobra ze złem, gdzie jeden krok może sprawić, że staniesz się innym człowiekiem i gdzie jeden błąd może sprawić, że po prostu umrzesz.

Jest to bardzo dobra książka, która może trochę odstraszać swoją wielkością, ale także charakternym stylem pisania, ale z pewnością jest warta czasu i uwagi, w której naprawdę zderzyć się można z bezdenną stroną zła.

Nie wiedziałam, jaka historia czeka mnie na Wzgórzu psów i muszę powiedzieć, że mam mieszane uczucia, z jednej strony jestem zaskoczona, a z drugiej hm... ciężko mi to nazwać.

Zybork - małe, niepozorne skrywające mroczne tajemnice miasteczko, gdzie wszystko jest możliwe. Miasteczko, w którym zło przybiera różne formy bez ceregieli, cenzury, taryfy ulgowej i gdzie wybory z...

I niech się dzieje wola nieba, z którą ukażą się kolejne przygody wybuchowego i niezastąpionego duetu Chyłka i Zordon, którego bardzo lubię, a jednocześnie momentami szczerze nienawidzę.

Przed Chyłką kolejne wyzwanie. Kolejna głośna, tajemnicza sprawa, w której jeden z najlepszych ginekologów w Warszawie dostaje spadek od swojej pacjentki. Nic w tym nie było strasznego, gdyby nie to, że... była u niego tylko raz, znaleziono w spadkowym domu jej trupa oraz to, że lekarz nie ma ochoty zrzekać się nieznanego spadku.
U Zordona igraszki losu trwają w najlepsze. Więzienie, izolatka, Gorzym, czyli codzienność więzienia i... nagły cud uwolnienia dzięki Chyłce i wpadnięcie w wir kolejnej sprawy.
I jak zawsze zmanipulowane dowody, świadkowie, tajemnice, intrygi... Istny kocioł akcji wymieszany z emocjonalnymi słownymi przytykami Chyłki i Zordona, którym trudno się na coś zdecydować.
I jak zwykle... niespodziewany finał nie tylko na sali sądowej, ale także w życiu prywatnym naszych ulubieńców.
Więc kto manipulował dowodami? Czy lekarz jest niewinny? Kto zginie i jakie niebezpieczeństwo czeka Chyłkę i Zordona, którzy zbyt mocno wkopią się w niewygodną przeszłość? I jaki jest finał ich relacji?

Pan Remigiusz Mróz jednym słowem: szaleje.
Akcja pędzi łeb na szyję, intryga goni intrygę.
Dzień jak co dzień, pełen emocji i medialnych spraw.
Styl lekki i przyjemny, przez co w oka mgnieniu fruniesz do ostatniej strony i jak zawsze, z trudem się oderwać.
Jednak mimo tego ciągłego powtarzania, mamy pewien postęp. Zauważyłam plus w kierunku opisów nie tylko miejsce, ale także osobistych odczuć bohaterów. Jest lepiej niż było w poprzednich częściach, ale dialogów i tak jest mnogość i do tego to wrażenie, że "to już było!".

Podsumowując...
Sprawa była ciekawa, wydarzenia w niej były zaskakujące, a finał wręcz nieoczekiwany, więc myślę, że jestem nawet zadowolona z tego, co tym razem przeczytałam.

I niech się dzieje wola nieba, z którą ukażą się kolejne przygody wybuchowego i niezastąpionego duetu Chyłka i Zordon, którego bardzo lubię, a jednocześnie momentami szczerze nienawidzę.

Przed Chyłką kolejne wyzwanie. Kolejna głośna, tajemnicza sprawa, w której jeden z najlepszych ginekologów w Warszawie dostaje spadek od swojej pacjentki. Nic w tym nie było strasznego,...

Żmijowisko - mała wioska znajdująca się w samym sercu natury. Cisza, spokój i mała agroturystyka, gdzie każdy mieszkający w zgiełku człowiek może odpocząć od trudów codziennych dni i naprawdę wypocząć.
Paczka starych przyjaciół przyjeżdża w to miejsce aby właśnie tak spędzić czas. Niestety nawarstwione problemy z przeszłości, alkohol i dwuznaczne sytuację sprawiają że wybucha poważna awantura, gdzie każdy daje upust emocjom. Jednak na szczęście wszystko rozchodzi się po kościach ale nie do końca. Rano okazuje się, że 15-letnia córka Ada zniknęła i ślad po niej również. Rozpoczyna się rozpaczliwa walka z czasem ale niestety Ada rozpłynęła się w powietrzu a wraz z nią nastało emocjonalne trzęsienie ziemi.
Mimo wszelakich prób wciąż nie znaleziono Ady. Mija rok. Po tym czasie ojciec córki jeszcze raz próbuje odtworzyć sobie wszystko tego wieczoru, wtedy na miejscu spotyka dziewczynę jego najgorszego wroga, z którą razem wspólnymi siłami próbują odnaleźć Adę. I im głębiej kopią, tym bardziej docierają do brudnej prawdy, która została zakopana w Żmijowisku.
Co wydarzyło się tego pechowego dnia? Co stało się z Adą? I kto lub co było za to odpowiedzialne?

Po wcześniejszym spotkaniu z tym autorem miałam pewne obawy czy ta książka przypadnie mi do gustu. Na szczęście jestem z niej bardzo zadowolona.

Ciekawe zestawienie akcji, gdzie przeszłość przeplata się z teraźniejszością. Razem prowadzą do kulminacji zdarzeń w tych dwóch czasach i nieoczekiwanych zwrotów akcji.
Temu wszystkiemu sprzyja lekki i zwiewny styl, który nie przytłacza, ale podsyca całą historię.
Na koniec różnoracy bohaterowie którzy są tylko ludźmi i których popełniają błędy.

Podsumowując, Żmijowisko jest intrygującą i nietuzinkową pozycją, która wciągnie cię w ten niefotunny splot wydarzeń gdzie emocje przejmują władze nad rozumem.

Żmijowisko - mała wioska znajdująca się w samym sercu natury. Cisza, spokój i mała agroturystyka, gdzie każdy mieszkający w zgiełku człowiek może odpocząć od trudów codziennych dni i naprawdę wypocząć.
Paczka starych przyjaciół przyjeżdża w to miejsce aby właśnie tak spędzić czas. Niestety nawarstwione problemy z przeszłości, alkohol i dwuznaczne sytuację sprawiają że...

Jaksa to syn przeklętego Miłosza z Drużycy który na Rabym Polu zabił potężnego, hungurowego wodza kagana Goorana. Jednak zrobił to podstępem, a nie w honorowej walce, dlatego tym skazał swój ród na wybicie i zapomnienie, w tym swojego małego syna Jaksę.

Potężni Hungurowie to bardzo pamiętliwy i nieustępliwy ród. Nieskorzy do przebaczenia, dlatego śladem ostatnich Lędziców ruszają przez upadły kraj aby ich wybić. Poznajemy Wenedę żonę Miłosza która próbuje uciec przed oprawcami najpierw w Dzierzgoniu, potem u brata męża jednocześnie uciekając przed Hungurami jak strzygoniami czy innymi leśnymi potworami. Ale śmierć w końcu ją dopada a Jaksa zostaje sam na świecie domagając się prawa zemsty i nieustannie uciekając przed wrogiem.
Kraina Lendii jest niezwykła, tajemnicza i przerażająca. Gdzie upiory i strzygonie ożywiają aby gnębić swoich oprawców. Gdzie duchy tchórzliwych rycerzy, którzy nie walczyli za króla i wolność królestwa zostali potępieni na zawsze. I nawet po śmierci nie zaznali spokoju. To mroczna i krwawa historia o zemście.

Hm... debiut fantastyczny Pana Jacka Komudy zaliczam do udanych. Jaksa to z pewnością wstęp w większą historię i obrotem wydarzeń. Niezwykle łatwo odczuć tu wiedźmińskie klimaty i przywitać znane z innych opowieści mroczne i leśne potwory.

Otaczające krainę lasy, pola, łąki i góry zawierają wiele tajemniczych, groźnych i niesamowitych stworzeń. Ludzie są tylko ludźmi ukazują cały pakiet emocji od uczuć pełnych zaangażowania i miłości poprzez lojalność i wierność, a kończąc na strachu i zdradzie.
Jednak to wszystko jest gratką dla cierpliwego, wymagającego czytelnika gdyż opisy walk, miejsc są dość obszerne i momentami można zgubić wątek, zwłaszcza przy początkowych rozdziałach.
Czy sam język i żargon tej opowieści może momentami przytoczyć, odstraszyć, zniechęcić, ale plusem był słowniczek na końcu książki.

Jednym słowem to bardzo dobry debiut.
I cieszę się, że miałam wystarczająco dużo motywacji, aby po nią sięgnąć i przetrwać.

Jaksa to syn przeklętego Miłosza z Drużycy który na Rabym Polu zabił potężnego, hungurowego wodza kagana Goorana. Jednak zrobił to podstępem, a nie w honorowej walce, dlatego tym skazał swój ród na wybicie i zapomnienie, w tym swojego małego syna Jaksę.

Potężni Hungurowie to bardzo pamiętliwy i nieustępliwy ród. Nieskorzy do przebaczenia, dlatego śladem ostatnich Lędziców...

Czułam obawy zanim sięgnęłam po tą pozycję. Czytając krótką zapowiedź z tyłu czułam, że ta książka może nie być dla mnie, ale co mi szkodzi, na pewno nie będzie aż tak źle?
Do połowy jakoś poleciało, ale potem rozpoczął się istny koszmar od którego odechciało mi się wszystkiego i zamiast zrelaksować się na wakacyjnym wyjeździe, to musiałam zrobić sobie przerwę od czytania, a potem wymęczyć do końca to co mi pozostało, bo honor nie pozwalał mi tego nie skończyć.

Główni bohaterowie Grażynka i Ludwik są małżeństwem od pół wieku. Wiedli do tej pory dobre, normalne życie, które jednego dnia przynosiło szczęście, a drugiego smutek. Byli szczęśliwi, ale zawsze gdzieś z tyłu ich głów wisiało, że mogli trochę lepiej spędzić to wspólne życie. Ale zdarzyło się coś niezwykłego i ponownie stali się młodzi, aby ponownie podjąć najważniejsze decyzje życiowe. Alternatywne życie o tyle lepsze, gdyż zachowali świadomość wspomnień z poprzedniego życia, ale z drugiej strony stanowi to także problem, bo zamiast cieszyć się teraźniejszością skupiają się na przyszłości, które subtelnie się zmienia w większości rzeczy, bo oni sami nie byli tymi sami ludźmi, co kilkadziesiąt lat wcześniej, ale też parę spraw pozostało niezmiennych.

I to może na tyle.
Naprawdę już wystarczająco dużo czasu nad tym się wymęczyłam i nie chcę się katować. Przykro mi, że ta książka dla mnie jest taka słaba. Wynudziłam się jak mops, mimo że ta książka ma tak wielu fanów.
Na razie pożegnam się z Panem Zygmuntem Miłoszewskim, aby odetchnąć, ale myślę, że po jakimś czasie spróbuje jeszcze raz, bo każdy zasługuje na drugą szansę.

Czułam obawy zanim sięgnęłam po tą pozycję. Czytając krótką zapowiedź z tyłu czułam, że ta książka może nie być dla mnie, ale co mi szkodzi, na pewno nie będzie aż tak źle?
Do połowy jakoś poleciało, ale potem rozpoczął się istny koszmar od którego odechciało mi się wszystkiego i zamiast zrelaksować się na wakacyjnym wyjeździe, to musiałam zrobić sobie przerwę od czytania,...

To jedna z nielicznych bibliografii, które połykam. Książka jak i film "Najlepszy" jest inspiracją i dowodem na to, że wszystko znajduje się w naszych rękach, a właśnie w naszej głowie.

Jerzy Górski udowodnił, że nawet czternaście lat ćpania nie było w stanie powstrzymać go, aby stać się mistrzem podwójnego Ironmana. Swoją słabość przemienił w siłę, która pozwoliła mu żyć na nowo, co z tego że tak późno ważne, że w ogóle to się stało, bo nigdy nie jest za późno, aby coś zmienić.
Jest przykładem, że można wyjść z każdego nałogu, ale także udowodnił, że trzeba na swojej drodze życia spotkać osoby, które wyciągną do ciebie pomocną dłoń i przetrwają z tobą najgorsze.

Podsumowując,
Po pierwsze zarówno książka jak i film zapada w pamięć i jest świadectwem tego, że niemożliwe nie istnieje, a to właśnie my sami blokujemy swoje możliwości i spełnienie marzeń w swoim życiu.
Po drugie lekko napisana w przezabawnym momentami humorze, sprawia, ze pochłaniamy ją jednym tchem. Nie ma zbyt niepotrzebnych stron, wszystko co tam zostało zawarte jest kwintesencją życia Pana Górskiego. Przerażającego i pięknego życia, a sama postać niezwykłego triatlonisty aktualnie jest słabo znana.
Po trzecie jedyna i niepowtarzalna bibliografia, która porusza moje serce i jest mi tak bliska, że z pewnością za jakiś czas znów po nią sięgnę.
Ciepło ją polecam!

To jedna z nielicznych bibliografii, które połykam. Książka jak i film "Najlepszy" jest inspiracją i dowodem na to, że wszystko znajduje się w naszych rękach, a właśnie w naszej głowie.

Jerzy Górski udowodnił, że nawet czternaście lat ćpania nie było w stanie powstrzymać go, aby stać się mistrzem podwójnego Ironmana. Swoją słabość przemienił w siłę, która pozwoliła mu...

Margaret Murphy ma wszystko w swoim życiu, ale zwyczajnie tego nie docenia. Imprezuje i bez przerwy wpada w jakieś kłopoty i nie obchodzi jej nic i nikt. Uważa, że wszystko się jej należy. Ale wszystko trwa do czasu.
Cierpliwość babci się wyczerpała i za sprawą ostrego ultimatum wysyła swoją wnuczkę do Strzyczewic, aby przemyślała swoje życie, inaczej w przyszłości zostanie wydziedziczona z rodzinnej fortuny.
Margaret nie ukrywa, że nienawidzi swoich polskich korzeni, a cały kraj traktuje niedbale i bez szacunku. I im bardziej się przed tym broni, tym mocniej swoje więzy odbijają na niej mieszkańcy i mała, oderwana od świata wioska.
Już od samego przyjazdu pola lawendy, cisza, spokój i zwolnione tempo wiejskiego życia mocno zderzają się z wspomnieniami Margaret. Miała tylko tutaj wytrzymać trzy miesiące, a nie czuć się jakby odnalazła swoje miejsce na świecie. Do tego mieszkańcy z pozoru dla niej całkowicie obcy Tomek, Majka, Darek, ciocia Helenka, muzyk Piotr, powoli stają się dla niej kimś więcej. Sprawiają, że w Margaret powoli następują zmiany, jakie nigdy nie zaszłyby, gdyby nie opuściła Londynu. Ich problemy, radości i smutki sprawiają, że Margaret stanie się osobą, jaką zawsze pragnęła być, a ukrywana przeszłość ujrzy światło dzienne, a z nią bolesne tajemnice.

Jestem oczarowana debiutem Pani Moniki.
Cała historia została bardzo przemyślana, dopracowana i ubrana w takie słowa, że może poruszyć nawet najbardziej twarde serca i oporne umysły.

Książkę czyta się lekko, łatwo i przyjemnie. Łamana składnia Margaret momentami doprowadzała mnie do łez, a do tego liczne sytuacje i przygody sprawiły, że ubawiłam się przy niej nie lada.

Do tego pola lawendy! Uwielbiam taki krajobraz, a cały Lawendowy Dworek od razu skradł moją uwagę, a potem myślę, że kawałek serca.
No i cóż... bohaterowie byli jedyni i niepowtarzalni, którzy tak bardzo różni od siebie, ale tak wspaniale uzupełniali wszystkie brakuje miejsca układanki, sprawiając, że zapadali w pamięci na dłużej niż tylko kilka chwil.

I najważniejsze w książce - przemiana Margaret.
Przewartościowanie swojego życia, nie tylko za sprawą ludzi, ale także smutnych wydarzeń. Z pustej i bezdusznej dziewczyny staje się dojrzałą, współczującą i myślę, że dobrą kobietą, którą gdzieś głęboko była Margaret. Wypełniona emocjami, docenia to jakie ma szczęście, kim jest w swoim życiu i ile może zdziałać, zawiązując relacje na całe życie.

Podsumowując,
z przepiękną scenerią pól lawendy historia o przyjaźniach ubranej we wszystkich odcieniach miłości, sprawią że historia zostanie z nami na dłużej. Przesłanie jakie niesie nam ta książka subtelnie odciśnie swoje piętno na czytelniku, a to wszystko w rewelacyjnym i niespotykanym humorze, który nie raz rozbawił mnie do łez.
Dlatego z uśmiechem mogę polecić "Miłość szeptem mówiona" każdemu, kto choć przez chwilę chce się oderwać od swojego świata i wpaść w klimat Lawendowego Dworku.

Margaret Murphy ma wszystko w swoim życiu, ale zwyczajnie tego nie docenia. Imprezuje i bez przerwy wpada w jakieś kłopoty i nie obchodzi jej nic i nikt. Uważa, że wszystko się jej należy. Ale wszystko trwa do czasu.
Cierpliwość babci się wyczerpała i za sprawą ostrego ultimatum wysyła swoją wnuczkę do Strzyczewic, aby przemyślała swoje życie, inaczej w przyszłości...

W tej historii mamy jedną główną bohaterkę - Lidkę, która jest pisarką i pisze pod pseudonimem Róża Mak. Ta druga tożsamość pozwala jej spokojnie żyć bez świateł reflektorów, spotkań autorskich itp. wydarzeń i cieszyć się spokojem i dobrze znaną rutyną. W życiu Lidki wszystko jest poukładane. Ma kota Jamesa, który notorycznie przechodzi do mieszkania obok i śpi na poduszce jej sąsiada oraz grono przyjaciółek, na które może liczyć w każdej chwili, mimo że każda ma swoje problemy. Kiedy jakaś z nich potrzebuje resetu, spotykają się w mieszkaniu Lidki i organizują zlot czarownic, aby wspierać się w każdej trudnej chwili.
Tatiana jest inteligentną kobietą sukcesu pracującą w korporacji.
Karolina z kolei dodatkowo pełni funkcję jej agentki, która skutecznie promuje kolejne książki i wspiera w zachowaniu ukrytej tożsamości, ale jak to bywa apetyt rośnie w miarę jedzenia i pragnie, aby jej przyjaciółka rozwinęła skrzydła i się ujawniła.
Na koniec Anetka szczęśliwa od dwudziestu lat mężatka z dwójką dzieci.
I jak to w życiu bywa każdą spotykają nieoczekiwane trudności życia i wielkiej, emocjonalne niespodzianki.
Lidka w końcu poznaje swojego sąsiada Jeremiego, który podobnie jak ona skrywa wiele tajemnic. Tatiana po ciężkich doświadczeniach w młodości, mierzy się z Arielem, który przekraczając wiele granic próbuje zyskać zaufanie i uwagę obiektu swoich westchnień. Karola zderza się z przeszłością, kiedy w progu pojawia się ojciec jej dziecka, a Anetkę czeka prawdziwe trzęsienie ziemi, kiedy zadrżą mury jej małżeństwa.
Czy wszystkim uda się wyjść cało z perypetii losu, a może życie zostawi kolejną rysę na ich emocjach i wspomnieniach?

I tym sposobem w moje ręce wpadło kolejne romansidło, które jak to w życiu bywa prowadzi nas w chaos zawirowań i nieoczekiwanych zwrotów.

Było mnóstwo emocji zarówno dobrych jak złych. Cały wachlarz od przyjaźni, szacunku, zaufania i miłości po zdradę, kłamstwa, ból i cierpienie. Jednak emocje nie były tylko pustymi słowami, czasami miałam wrażenie jakby chciały wyskoczyć ze strony. Było mnóstwo nieoczekiwanego humoru i tego lekkiego dreszczyku napięcia, kiedy kończyło się rozdział z wielką niewiadomą.
Całkiem zgrabna i lekka historia o życiu.

Podsumowując...
Było bardzo miło, przyjemnie i czuje się zrelaksowana.
Całkiem nieźle jak na kolejna komedię romantyczną?

W tej historii mamy jedną główną bohaterkę - Lidkę, która jest pisarką i pisze pod pseudonimem Róża Mak. Ta druga tożsamość pozwala jej spokojnie żyć bez świateł reflektorów, spotkań autorskich itp. wydarzeń i cieszyć się spokojem i dobrze znaną rutyną. W życiu Lidki wszystko jest poukładane. Ma kota Jamesa, który notorycznie przechodzi do mieszkania obok i śpi na poduszce...