Ostatnie życzenie

Długo zwlekałam z przeczytanie wiedźmina. Przyznam, że książka pozytywnie mnie zaskoczyła. Od razu zapałałam sympatią do Geralta, Jaskra i pozostałych bohaterów opowiadań. Z pewnością zabiorę się za kolejne!

Długo zwlekałam z przeczytanie wiedźmina. Przyznam, że książka pozytywnie mnie zaskoczyła. Od razu zapałałam sympatią do Geralta, Jaskra i pozostałych bohaterów opowiadań. Z pewnością zabiorę się za kolejne!

Pokaż mimo to

Nie przepadam za fantastyka ale ta pozycja bardzo mi sie spodobala :)

Nie przepadam za fantastyka ale ta pozycja bardzo mi sie spodobala :)

Pokaż mimo to

Nie spodziewałam się, że ta książka aż tak mi się spodoba. Na pewno będę kontynuować serię. Świetny humor, ciekawe opowieści oraz fantastyczny klimat!

Nie spodziewałam się, że ta książka aż tak mi się spodoba. Na pewno będę kontynuować serię. Świetny humor, ciekawe opowieści oraz fantastyczny klimat!

Pokaż mimo to

Moje mocno spóźnione spotkanie z Wiedźminem Geraltem. Sama nie wiem jak mogłam wcześniej pominąć rodzimą, interesującą serię z gatunku fantastyki.
Będę chyba niezbyt obiektywna, gdyż bardzo mi się spodobała cała seria.
Więcej o tej pozycji na blogu:
https://slademksiazek.pl/czas-zmierzyc-sie-z-legenda-andrzeja-sapkowskiego/

Moje mocno spóźnione spotkanie z Wiedźminem Geraltem. Sama nie wiem jak mogłam wcześniej pominąć rodzimą, interesującą serię z gatunku fantastyki.
Będę chyba niezbyt obiektywna, gdyż bardzo mi się spodobała cała seria.
Więcej o tej pozycji na blogu:
https://slademksiazek.pl/czas-zmierzyc-sie-z-legenda-andrzeja-sapkowskiego/

Pokaż mimo to

Tego się nie spodziewałam... Nigdy nie interesował mnie Wiedźmin. Nie jestem fanką fantastyki, lubię tylko tą na ekranie, a tu takie zaskoczenie. Po obejrzeniu serialu Netflixa zdecydowałam się sięgnąć po „Ostatnie życzenie” i... totalnie wsiąkłam. Co jest jeszcze dziwniejsze, książka podobała mi się bardziej niż serial. Zdecydowanie sięgnę po kolejne tomy Wiedźmina. Styl pisania i humor Sapkowskiego bardzo mi odpowiada!

Tego się nie spodziewałam... Nigdy nie interesował mnie Wiedźmin. Nie jestem fanką fantastyki, lubię tylko tą na ekranie, a tu takie zaskoczenie. Po obejrzeniu serialu Netflixa zdecydowałam się sięgnąć po „Ostatnie życzenie” i... totalnie wsiąkłam. Co jest jeszcze dziwniejsze, książka podobała mi się bardziej niż serial. Zdecydowanie sięgnę po kolejne tomy Wiedźmina. Styl...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na początku strasznie męczyłam się, gdy czytałam te książkę. Nie wiem, czy to dlatego, że chyba jako jedna z nielicznych nie wiedziałam, o czym opowiada wiedźmin i nie byłam pewna, czego się spodziewać, czy to ze względu na język, o którym powiedziałabym, że może nie jest ciężki (bo książkę czyta się szybko), ale trudny. Przez pierwsza połowę przebrnęłam, ale zaczynało nużyć mnie to, że Gerart nie robi nic, prócz jeżdżenia od wsi do wsi i polowania na demony. Co prawda brzmi to ciekawie i faktycznie te akcje są ciekawe, ale żadna z nich nie wnosi nic istotnego do historii. Natomiast cieszę się, że trochę przymusilam się do dokończenia tej przygody, bo później poznajemy więcej ciekawszych bohaterów, którzy mącą w fabule. Tylko dlatego ta książka dostała ode mnie 6/10, ale nie jest to mocna 6 i nie wiem, czy będę chciała dalej śledzić wojaże wiedźmina.

Na początku strasznie męczyłam się, gdy czytałam te książkę. Nie wiem, czy to dlatego, że chyba jako jedna z nielicznych nie wiedziałam, o czym opowiada wiedźmin i nie byłam pewna, czego się spodziewać, czy to ze względu na język, o którym powiedziałabym, że może nie jest ciężki (bo książkę czyta się szybko), ale trudny. Przez pierwsza połowę przebrnęłam, ale zaczynało...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie spodziewałem się, że Wiedźmin tak bardzo mi się spodoba. Od lat wzbraniałem się przed czytaniem książek Sapkowskiego pamiętając jakim zawsze był "chamem i wrednym bucem" i w końcu przez to wzbranianie się zapomniałem zupełnie, że jakiś tam Wiedźmin sobie istniał. Mijały lata. Przyszedł czas na gry, które mnie osobiście specjalnie nie wciągnęły, wobec czego nadal Wiedźmin istniał poza moim zasięgiem.

Aż przyszedł czas na Netflixa i Henryego Cavilla. Serial bardzo mi się spodobał, prawdopodobnie dlatego, że nie miałem co do niego żadnych oczekiwań ani własnych wyobrażeń. Wtedy do mnie dotarło, że "hej w sumie przecież są też te książki co ich nigdy nie chciałem przeczytać". Zabrałem się za googlowanie, popatrzyłem sobie na parę wywiadów z Sapkowskim i doszedłem do wniosku, że do pewnych rzeczy, żeby je zrozumieć trzeba też może trochę dorosnąć. Nagle oglądając wywiady z Sapkowskim zacząłem dostrzegać, że ta jego "bucowatość czy chamstwo" to czasem nie są takie zupełnie nieusprawiedliwione, a raczej spowodowane irytacją przez głupotę ludzi i otoczenia, która (irytacja) na dzień dzisiejszy jest dla mnie dużo bardziej zrozumiała niż XX lat temu. Jeśli ktoś zadaje ci idiotyczne pytania, to zasługuje na takie same odpowiedzi. Oczywiście to nie znaczy, że wszystkie jego wybryki mogą być teraz usprawiedliwione, ale moja perspektywa też się na to zmieniła.

Wobec powyższego nadszedł dzień, w którym stwierdziłem "zabieram się za Wiedźmina!" i okazało się, że tak łatwe to zadanie nie będzie, bo na dzień premiery serialu nie dało się nigdzie kupić wszystkich książek z cyklu, których nakład w tamtym okresie był "prawie wyczerpany". Wydawnictwo SuperNowa zdecydowanie zasługuje na gratulacje jeśli chodzi o działania marketingowe, żeby zrobić dodruk prawie dwa miesiące po premierze serialu. Mi osobiście nie chciało się czekać tyle czasu na prawdopodobny planowany dodruk, więc wykonałem gimnastykę zamówieniową i skończyło się na tym, że 8 tomów kupiłem w 5 różnych księgarniach w całej Polsce. Konfiguracje były przeróżne z racji tego, że żadna nie miała wszystkich tomów, więc w jednej zamawiałem tom 1 i 4, w kolejnej 3 i 8 itd. Może to też wina tego, że upatrzyłem sobie wydanie z rysunkowymi okładkami na "pseudo papirusowym" papierze (wyglądają fantastycznie!). Udało mi się w końcu skompletować wszystkie i w między czasie wydarzyło się życie, obowiązki, praca inne rozrywki, doszły inne książki i Wiedźmina ostatecznie zacząłem czytać dopiero teraz...

Powiem szczerze, że nie żałuję nawet tego wzbraniania się od czytania przez lata, żeby w końcu zabrać się za niego dzisiaj - bo w obecnych czasach kwarantanny mam okazję zamknąć się w innym świecie z 8 książkami (no teraz już 7) wciąż czekającymi w kolejce i zapraszającymi do intrygującego i oryginalnego świata Wiedźmina. Podoba mi się to, jak Sapkowski w swoje własne oryginalne historie wplątuje jednocześnie odniesienia do legend i baśni. Nie da się ukryć, że znajomość książek na pewno znacznie pomogła by w zrozumieniu serialu a zwłaszcza serialowej osi czasu, ale wszystkie brakujące puzzle również wskakują na miejsce jeśli tak jak ja najpierw zabrało się za serial. Oba nośniki świetnie się uzupełniają. Co prawda mam wrażenie, że serialowy Wiedźmin jest ciut bardziej zdystansowany i mroczny, podczas gdy książkowy sprawia wrażenie bardziej otwartego na świat.

Teraz już bez obawy o to, czy Wiedźmin mi „podejdzie” zabieram się z wielką chęcią za dalsze tomy cyklu.

Na koniec mam jeszcze tylko refleksję na temat samego autora. Jednym z częstych argumentów dla osób krytykujących serial było to, że jest za mało „słowiański”. Co jest dla mnie dziwnym argumentem biorąc pod uwagę, że (przynajmniej) pierwsza książka z cyklu za specjalnie słowiańska nie jest. Sapkowski ewidentnie czerpie wszelkiej maści nurtów fantastycznych – klimat książki jest bardzo różnorodny, więc było to dla mnie mocno niezrozumiałe. Ucieszyło mnie więc to, że sam autor się do tego odniósł gasząc swoich niezadowolonych fanów dziwiąc się, że oni się tam jakiejś wielkie słowiańskości w ogóle dopatrują. Stwierdziłem wtedy, że ten Pan Sapkowski może wcale nie jest taki zły jakim go malują ;)

Nie spodziewałem się, że Wiedźmin tak bardzo mi się spodoba. Od lat wzbraniałem się przed czytaniem książek Sapkowskiego pamiętając jakim zawsze był "chamem i wrednym bucem" i w końcu przez to wzbranianie się zapomniałem zupełnie, że jakiś tam Wiedźmin sobie istniał. Mijały lata. Przyszedł czas na gry, które mnie osobiście specjalnie nie wciągnęły, wobec czego nadal...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Opowiadania zawarte zarówno w "Ostatnim życzeniu", jak i "Mieczu przeznaczenia" to majstersztyk! Każde jedno zachwyca kunsztem literackim, konstrukcją i spójnością historii i niczym wir wciąga, nie pozwalając czytelnikowi oderwać się od lektury. Polecam!!!

Opowiadania zawarte zarówno w "Ostatnim życzeniu", jak i "Mieczu przeznaczenia" to majstersztyk! Każde jedno zachwyca kunsztem literackim, konstrukcją i spójnością historii i niczym wir wciąga, nie pozwalając czytelnikowi oderwać się od lektury. Polecam!!!

Pokaż mimo to

Historie znakomite, świetnie pomyślane, ale po raz kolejny utwierdzam się w przekonaniu, że pan Sapkowski jest naprawdę kiepskim pisarzem. Bardzo słaby, nudny styl. Autor zdaje się myśleć, że jego zabawa słowem jest fascynująca, a jedyne co, to powoduje zamykanie się powiek ze znudzenia.

Historie znakomite, świetnie pomyślane, ale po raz kolejny utwierdzam się w przekonaniu, że pan Sapkowski jest naprawdę kiepskim pisarzem. Bardzo słaby, nudny styl. Autor zdaje się myśleć, że jego zabawa słowem jest fascynująca, a jedyne co, to powoduje zamykanie się powiek ze znudzenia.

Pokaż mimo to

Szczerze - przeczytane "po serialu i grze". Pierwsze zetknięcie z Białowłosym udane, ale wydaje mi się, że forma opowiadań trochę mnie po czasie znużyła. Czas na powieści.

Tak czy inaczej - "because classic is a classic". Polska literatura wyglądałaby inaczej, gdyby nie Pan Andrzej i jego rozbujana wyobraźnia i cięty język.

Szczerze - przeczytane "po serialu i grze". Pierwsze zetknięcie z Białowłosym udane, ale wydaje mi się, że forma opowiadań trochę mnie po czasie znużyła. Czas na powieści.

Tak czy inaczej - "because classic is a classic". Polska literatura wyglądałaby inaczej, gdyby nie Pan Andrzej i jego rozbujana wyobraźnia i cięty język.

Pokaż mimo to