Czas pogardy

Saga o Wiedźminie z tomu na tom coraz lepsza.

Saga o Wiedźminie z tomu na tom coraz lepsza.

Kolejna pasjonująca podróż przez świat Sapkowskiego.

Kolejna pasjonująca podróż przez świat Sapkowskiego.

Reread

Reread

Ta opinia dotyczy słuchowiska zrealizowanego przez Fonopolis.

Uwaga, niepopularna opinia: uważam, że Sapkowski jest mistrzem krótkiej formy, ale kiedy zabiera się za powieści... No cóż: ma tę irytującą manierę, która drażniła mnie u Tolkiena we „Władcy pierścieni” czy u Homera – rozwleczone na wiele stron opisy. Jestem istotą prostą i śmiertelną, po odjęciu snu, pracy, dojazdu i powrotu do/z niej, codziennych czynności itd., dobowo zostają mi cztery godziny dla siebie. I nie uśmiecha mi się poświęcanie ich na kilkudziesięciostronicowe opisy, które można streścić w dwóch albo trzech zdaniach.

Chwała więc niebiosom za słuchowiska Fonopolis, dzięki którym powieści z sagi o Geralcie stały się bardziej znośne. Ogromna w tym zasługa fenomenalnego Krzysztofa Gosztyły, który nawet najnudniejsze opisy potrafi przedstawić w sposób tak interesujący, że podczas gdy czytając chce się je opuścić, to w jego interpretacji słucha się ich z zaciekawieniem. Ale chociaż Gosztyła jest – przynajmniej w mojej opinii – bezsprzecznie najjaśniejszym punktem słuchowiska, to nie można nie wspomnieć o znakomitej reszcie obsady, mistrzowskim udźwiękowieniu tła czy o znakomitej muzyce dopełniającej całość.

Słuchowisko oceniam więc bardzo wysoko. Nie podejmuję się wystawienia oceny powieści, bo chociaż pełna jest ona świetnych wątków i ważkich tematów, to niekoniecznie odpowiada mi nierzadko do granic rozwleczona forma Sapkowskiego.

Ta opinia dotyczy słuchowiska zrealizowanego przez Fonopolis.

Uwaga, niepopularna opinia: uważam, że Sapkowski jest mistrzem krótkiej formy, ale kiedy zabiera się za powieści... No cóż: ma tę irytującą manierę, która drażniła mnie u Tolkiena we „Władcy pierścieni” czy u Homera – rozwleczone na wiele stron opisy. Jestem istotą prostą i śmiertelną, po odjęciu snu, pracy,...

Jako że ani nie grałam w grę, ani nie oglądałam serialu to średnio byłam w stanie ogarnąć i zapamiętać wszystkie imiona, nazwy krain czy królestw, a trochę ich było, więc to na minus, ale oprócz tego bardzo mi sie podobało. Chyba zaczynam sie coraz bardziej przekonywać do wiedźmina i coraz mocniej chcę czytać dalej i dalej...Polecam!

Jako że ani nie grałam w grę, ani nie oglądałam serialu to średnio byłam w stanie ogarnąć i zapamiętać wszystkie imiona, nazwy krain czy królestw, a trochę ich było, więc to na minus, ale oprócz tego bardzo mi sie podobało. Chyba zaczynam sie coraz bardziej przekonywać do wiedźmina i coraz mocniej chcę czytać dalej i dalej...Polecam!

Nic dodać nic ująć. Uwielbiam.

Nic dodać nic ująć. Uwielbiam.

Kontynuacja świetnej serii.
Druga książka sagi, prawie równie niesamowita co poprzednia.
Zjazd na Thaned/Taned (nie pamiętam pisowni) to jedna z najlepszych akcji w całej serii.
Akcja, humor romanse. I szczury hah

Kontynuacja świetnej serii.
Druga książka sagi, prawie równie niesamowita co poprzednia.
Zjazd na Thaned/Taned (nie pamiętam pisowni) to jedna z najlepszych akcji w całej serii.
Akcja, humor romanse. I szczury hah

"Czas pogardy" to jedna z moich ulubionych części. Przeprawa Geralta ze współtowarzyszami podróży to miód na me serce, a multum cytatów, które z tej książki można wyciągnąć, biją na głowę najlepszych twórców. Polecam serdecznie!

"Czas pogardy" to jedna z moich ulubionych części. Przeprawa Geralta ze współtowarzyszami podróży to miód na me serce, a multum cytatów, które z tej książki można wyciągnąć, biją na głowę najlepszych twórców. Polecam serdecznie!

Czas pogardy jest właściwie kontynuacją końcówki Miecza przeznaczenia i całości Krwi elfów. Na początku jak już zaznaczałem w innych wypowiedziach czytelnik obserwował świat oczami Geralta i jego przygodami na szlaku, potem wszystko się szybko zmienia.
Poprzednie części miały właściwie przygotować czytelnika do tego co ma nadejść, bo to tutaj zaczynają się ukazywać pierwsze brutalniejsza realia świata wiedźmina. Wcześniej zwykle obserwowaliśmy to przez opowiadanie historii ludzi o tym jak kiedyś okrutny i brutalny był ten świat i ile krwi zostało przelanej, teraz coraz bardziej czytelnik sam staje się tego świadkiem.
Potwory, na które dawniej polowali wiedźmini stają się niczym wobec oblicza jakie ukazuje nam tu człowiek. Pozbycie lub zredukowanie do minimum wszelkich nienaturalnych wrogów sprawia, że człowiek ukazuje swoją prawdziwą naturę. To nie w potworze, który pożera chłopa aby przetrwać należy go tym razem szukać. Pozbawiony wrogów człowiek zaczyna szukać go wśród swoich co może dać tylko jeden finał.
Tak wiele rzeczy działo się w tej części, że aż ciężko skupić się na jednej. Znów możemy oczywiście obserwować postać Ciri, która zostaje zmuszona ponownie do szybkiego dorastania i radzenia sobie w najbardziej dramatycznych sytuacjach. Zaledwie znalazła swoje miejsce w tym świecie i ludzi, którzy byli dla niej jak rodzina i jak szybko i niespodziewanie wszystko się posypało. Wchodzi oczywiście również wątek polityczny i próby wykorzystania wszystkich dramatycznych sytuacji na swoją korzyść. Sojusze między królestwami okazują się jak to zazwyczaj jest tylko spisane na papierze przez puste słowa o jedności, której nigdy tam nie było. A w tym wszystkim nie może zabraknąć oczywiście samotnego wiedźmina, który za wszelką cenę chciałby zachować neutralność, nie czuje związku z żadnymi królestwami, nie uznaje aby to była jego wojna. Pytanie jednak czy w świecie gdzie śmierć, niesprawiedliwość, rozpacz oraz ból się szerzy na każdym kroku nadal można pozostać neutralnym. Czy wojna wbrew temu co sądzi wiedźmin nie wciągnie go w sam jej środek wbrew jego woli?
Bardzo podobała mi się ta część ponadto ponownie idealnie przekłada się na nasz świat. Mimo, że to nadal fantasty, to ciężko nie przełożyć jej na wiele sytuacji, które dręczą obecny świat. Czas lecieć z kolejną częścią.

Czas pogardy jest właściwie kontynuacją końcówki Miecza przeznaczenia i całości Krwi elfów. Na początku jak już zaznaczałem w innych wypowiedziach czytelnik obserwował świat oczami Geralta i jego przygodami na szlaku, potem wszystko się szybko zmienia.
Poprzednie części miały właściwie przygotować czytelnika do tego co ma nadejść, bo to tutaj zaczynają się ukazywać pierwsze...

Nieco spadek formy, ale w przypadku Sapkowskiego spadek oznacza po prostu dobrą lekturę. Warto przeczytać jak całą resztę opowieści.

Nieco spadek formy, ale w przypadku Sapkowskiego spadek oznacza po prostu dobrą lekturę. Warto przeczytać jak całą resztę opowieści.