Wzgórze psów

Cyt.:
„Pamiętam wszystko, chociaż wszystko, co zrobiłem w życiu, było po to, aby zapomnieć”.
Jakub Żulczyk, „Wzgórze psów”

Jakub Żulczyk, rocznik 1983, pisarz pokolenia trzydziestolatków, swoją najgłośniejszą dotychczas powieść „Ślepnąc od świateł” wydał mając 31 lat. Powieść „Wzgórze psów”, wydaną w 2017 roku napisał mając lat 34. Nadzieja polskiej literatury czy pozer i kabotyn próbujący swoimi wystąpieniami publicznymi zwrócić na siebie uwagę? A może wszystkiego po trochu? Ma zarówno wielu zwolenników jak i przeciwników. To pisarz, który wzbudza emocje. A o to w literaturze chodzi najbardziej. O emocje.

Akcja świetnej skądinąd powieści „Ślepnąc od świateł” toczyła się w Warszawie a jej główny bohater, młody student ASP, diler narkotyków, który przyjechał do stolicy z prowincji, próbował robić tu karierę. W kolejnej powieści „Wzgórze psów”, Jakub Żulczyk zmienił zupełnie scenerię, przenosząc akcję powieści do niewielkiego miasteczka na Mazurach. Młode małżeństwo 30-latków wraca na prowincję z Warszawy, by tu przetrwać i przeczekać swoje chwilowe niepowodzenia. Nie da się uniknąć porównań obu tych powieści, z uwagi na podobną tematykę. Obie mroczne, brutalne, opowiadają niemal o tym samym. O przegranym pokoleniu trzydziestolatków. O pokoleniu pozbawionym złudzeń, które już na starcie w dorosłość przegrało swoje życie.

„Wzgórze psów” to powieść o małej lokalnej społeczności, w której wszyscy o wszystkich wszystko wiedzą, gdzie tajemnice nie wydostają się na zewnątrz, rządzą lokalne układy, politycy uzależnieni od przestępców, wódka leje się strumieniami, panuje nędza i bieda, wszechobecne przekupstwo i korupcja. Gdzie za zło odpłaca się złem. I pytanie, które zawisa niejako nad powieścią – czy istnieje granica w wymierzeniu sprawiedliwości, której nie można przekroczyć? Przypomina nieco klimatem filmy Wojciecha Smarzowskiego „Dom zły, „Różę” czy „Wesele”.

Odrobinę przydługa, nie zaszkodziłoby jej odchudzenie o jakieś 20%, sporo zbędnej, wydaje się niepotrzebnej zupełnie treści. Prostota bywa genialna, czasami zbytnie komplikowanie zaciemnia i rozmywa niepotrzebnie przekaz.
Nieźle skonstruowany thriller, pełen retrospekcji, ciekawe, niejednoznaczne postacie, tajemnice z przeszłości, akcja pełna zaskakujących zwrotów, trzymająca w napięciu i nieoczekiwane zakończenie, które zupełnie rekompensuje miejscami dość męczącą lekturę.

Mroczna, brutalna, wulgarna, depresyjna. Kolejna niezła powieść Jakuba Żulczyka.

Polecam.

Cyt.:
„Pamiętam wszystko, chociaż wszystko, co zrobiłem w życiu, było po to, aby zapomnieć”.
Jakub Żulczyk, „Wzgórze psów”

Jakub Żulczyk, rocznik 1983, pisarz pokolenia trzydziestolatków, swoją najgłośniejszą dotychczas powieść „Ślepnąc od świateł” wydał mając 31 lat. Powieść „Wzgórze psów”, wydaną w 2017 roku napisał mając lat 34. Nadzieja polskiej literatury czy pozer...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zdecydowanie najlepsza książka Żulczyka. Odjęłam jedną gwiazdkę, bo zakończenie mnie nieco rozczarowało... Ale to i tak wybitna książka.

Zdecydowanie najlepsza książka Żulczyka. Odjęłam jedną gwiazdkę, bo zakończenie mnie nieco rozczarowało... Ale to i tak wybitna książka.

Pokaż mimo to

No nie wiem... W swoim gatunku bardzo dobra. Ale czasami przeszkadzał mi nadmiar słów, niektóre zdania wydawały bez sensu, jakby nadmiarowe. Może nie mam racji. Może bez tej słownej galopady, nie wciągałaby tak jak wciąga? Może to ma działać jak narkotyk ( co współgra z fabułą)?

No nie wiem... W swoim gatunku bardzo dobra. Ale czasami przeszkadzał mi nadmiar słów, niektóre zdania wydawały bez sensu, jakby nadmiarowe. Może nie mam racji. Może bez tej słownej galopady, nie wciągałaby tak jak wciąga? Może to ma działać jak narkotyk ( co współgra z fabułą)?

Pokaż mimo to

Autor zbudował wciągającą fabułę. Pod względem akcji, była to dla mnie lepsza rozrywka od „Ślepnąc od świateł”, ale na pewno bardziej uboga w ciekawe związki frazeologiczne, zabawę językiem, cięty humor i niespotykane w tekście niesztampowe formułowanie myśli. Mimo to, jestem pełna podziwu dla tego, co autor stworzył.

Autor zbudował wciągającą fabułę. Pod względem akcji, była to dla mnie lepsza rozrywka od „Ślepnąc od świateł”, ale na pewno bardziej uboga w ciekawe związki frazeologiczne, zabawę językiem, cięty humor i niespotykane w tekście niesztampowe formułowanie myśli. Mimo to, jestem pełna podziwu dla tego, co autor stworzył.

Pokaż mimo to

Rewelacyjna książka. Nie czytałam jej... pochłaniałam kolejne strony.

Rewelacyjna książka. Nie czytałam jej... pochłaniałam kolejne strony.

Pokaż mimo to

Nie wiem dlaczego, ale wydawało mi się, że po Ślepnąc od świateł nic spod pióra Żulczyka nie będzie mnie w stanie aż tak zachwycić. Wzgórze psów być może faktycznie mnie nie zachwyciło, ale też zdecydowanie nie rozczarowało. W sumie to nawet mnie pozytywnie zaskoczyło. Mimo że otoczenie z wielkiej, wiecznie imprezującej, naćpanej Warszawy zmienia się w małe miasteczko, które – jak to tego typu miejsca – ma swoje tajemnice i społeczność niechętnie patrzącą na tych „z zewnątrz” (a z Warszawy już zwłaszcza), to ani przez moment nie jest to wadą. Lubię opowieści o mierzeniu się z własną przeszłością, o konfrontowaniu się z tym, co niby zostało już dawno zapomniane, ale tak naprawdę przy pierwszej okazji wychodzi na światło dzienne i dobitnie o sobie przypomina. Bohater Wzgórza psów jest właśnie w takiej sytuacji – wraca do swojego rodzinnego miasta, a tam zewsząd atakują go wspomnienia jego brutalnie zamordowanej dziewczyny z lat szkolnych. Dodatkowo musi mierzyć się też z innymi traumami z dzieciństwa i na nowo odnaleźć się w rodzinie, z którą od lat nie miał dobrego kontaktu. Doskonale się bawiłam, wciągnęłam się na maksa. I uwielbiam zakończenie, bo tam, gdzie inni napisaliby klasyczne „i żyli długo i szczęśliwie”, Żulczyk nie sili się na fałszywe happy endy, tylko rzuca swoim bohaterom kolejne kłody pod nogi i stawiając w sytuacjach ekstremalnych, każe wybierać między dobrem a złem. A zło pociąga bardziej… Uwielbiam, bardzo dobry początek roku.

Po więcej moich recenzji zapraszam na Instagram: https://www.instagram.com/niefikcyjna/

Nie wiem dlaczego, ale wydawało mi się, że po Ślepnąc od świateł nic spod pióra Żulczyka nie będzie mnie w stanie aż tak zachwycić. Wzgórze psów być może faktycznie mnie nie zachwyciło, ale też zdecydowanie nie rozczarowało. W sumie to nawet mnie pozytywnie zaskoczyło. Mimo że otoczenie z wielkiej, wiecznie imprezującej, naćpanej Warszawy zmienia się w małe miasteczko,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mój "pierwszy raz" z Żulczykiem miał miejsce przy sławnym "Ślepnąc od świateł". Książka bardzo mi się podobała, mimo że ten typ prozy nie należy do łatwych. Jest to rodzaj książki, po której trzeba odpocząć, złapać oddech. Ale gdy zobaczyłam, że moja kuzynka, z którą dzielę czytelniczą i blogerką pasję ma "Wzgórze psów", z wizyty u Niej wyszłam już z książką w torbie.
Czytałam o tej pozycji różne opinie, jedne entuzjastyczne inne krytyczne, ale zauważyłam, że Żulczyka albo się kocha albo nie cierpi. Nic pośrodku. Ja po zachwycie pierwszą książką byłam ciekawa po której stronie barykady się znajdę - oczarowana czy rozczarowana. I przepadłam od pierwszej strony. Zdecydowanie to proza ciężkiego kalibru, ale jak dla mnie absolutnie doskonała.
"Wzgórze psów" jest powieścią wielowątkową. Opowieść o małym mazurskim miasteczku o nazwie Zybork, z którego ciężko wyjechać, mimo że brak w nim perspektyw, gdzie beznadzieja wyziera z każdego okna. Opowieść o Mikołaju, który powraca do tego miasta wraz z żoną, z powodu kłopotów finansowych i małżeńskich. Mikołaj i Justyna zadomawiając się w domu ojca Mikołaja biorą udział we wszystkich wydarzeniach w mieście. Walka o władzę w miasteczku i tajemnicze zaginięcia a jednocześnie relacje małżeńskie i problemy rodzinne przeplatają się ze sobą i uzupełniają wzajemnie. Mamy tu wątek obyczajowy, dramat i kryminał w jednym.
Język jakim posługuje się Żulczyk jest tak obrazowy, że czytając czuję się jakbym oglądała film. Dokładnie widzę każdą postać, każde miejsce i zdarzenie, jakbym była tego świadkiem.
Zdecydowanie zapisuję się po stronie wielbicieli autora i na pewno sięgnę po kolejne książki.

Mój "pierwszy raz" z Żulczykiem miał miejsce przy sławnym "Ślepnąc od świateł". Książka bardzo mi się podobała, mimo że ten typ prozy nie należy do łatwych. Jest to rodzaj książki, po której trzeba odpocząć, złapać oddech. Ale gdy zobaczyłam, że moja kuzynka, z którą dzielę czytelniczą i blogerką pasję ma "Wzgórze psów", z wizyty u Niej wyszłam już z książką w torbie....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobra powieść, strasznie mroczna, ciężka od emocji, ale też objętościowo. Nie jej ciężar mi dokuczał, ale to, że po prostu była za długa. Do połowy czyta się dobrze, potem zaczyna być coraz bardziej przegadana, myśli uciekają...żeby obudzić się na dobre zakończenie. Warta przeczytania, pod warunkiem, że ma się dużo czasu.

Bardzo dobra powieść, strasznie mroczna, ciężka od emocji, ale też objętościowo. Nie jej ciężar mi dokuczał, ale to, że po prostu była za długa. Do połowy czyta się dobrze, potem zaczyna być coraz bardziej przegadana, myśli uciekają...żeby obudzić się na dobre zakończenie. Warta przeczytania, pod warunkiem, że ma się dużo czasu.

Pokaż mimo to

Do tej pory wolałam twórczość pana Żulczyka w wersji młodzieżowej - cykl „Zmorojewo” to wciąż jeden z moich ulubieńców, a przez „Ślepnąc od Świateł” nawet nie przebrnęłam. Po przeczytaniu „Wzgórza psów” ta zależność chyba się zmieni, bo przez całą (ponad 800-stronnicową) powieść czułam się jakbym oglądała bardzo dobry i na maxa wciągający serial kryminalny. A co najważniejsze w takich przypadkach - nie zawiodłam się zakończeniem. Klimat bardzo przypominał mi pierwszy sezon Belfra - ale nie ma się co dziwić, w końcu jest to dzieło jednego autora.
Akcja książki dzieje się w Zyborku- gdzie do swojego rodzinnego domu przenosi się Mikołaj wraz z żoną, na czas ustabilizowania się ich problemów finansowych. Młode małżeństwo mające własne kłopoty wpada w małomiasteczkowy świat rządzący się swoimi prawami. Mamy tu ojca głównego bohatera- Tomasza- który swoim silnym charakterem skrada nie tylko serca buntujących się sąsiadów ale też większą cześć książki. Mamy brata Grzesia- pijaczka walczącego desperacko o odzyskanie opieki nad swoimi dziećmi. Mamy też lokalne spory, handel narkotykami, walkę o władzę oraz niedawne, tajemnicze zaginięcie osób mogące mieć związek z wydarzeniami sprzed lat. W tym wszystkim zagłębiamy się też we wspomnienia Mikołaja i jego licealnej miłości, poznajemy obawy i grzechy jego żony Justyny a na koniec poznajemy sedno piętrzących się przez całą powieść spraw i tajemnic. ⭐️9/10

Do tej pory wolałam twórczość pana Żulczyka w wersji młodzieżowej - cykl „Zmorojewo” to wciąż jeden z moich ulubieńców, a przez „Ślepnąc od Świateł” nawet nie przebrnęłam. Po przeczytaniu „Wzgórza psów” ta zależność chyba się zmieni, bo przez całą (ponad 800-stronnicową) powieść czułam się jakbym oglądała bardzo dobry i na maxa wciągający serial kryminalny. A co...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Warto przeczytać i zinterpretować na swój sposób. Daje duże pole manewru jeśli chodzi o dopasowanie do rzeczywistości.

Warto przeczytać i zinterpretować na swój sposób. Daje duże pole manewru jeśli chodzi o dopasowanie do rzeczywistości.

Pokaż mimo to