Wzgórze psów

"Wzgórze psów" to książka, z którą spędziłam cały tydzień i nie mogłam się oderwać, zjadła mnie, zjadła całą moją uwagę, bo Żulczyk właśnie tak pisze, że się bez reszty wchodzi w jego świat i to w dodatku na jego warunkach. Nie ma tu mistycznego nerwu i intelektualnej błyskotliwości i kompetencji historycznych Twardocha, nie ma tak delikatnej psychologicznej wnikliwości i niesamowitości w subiektywnym postrzeganiu świata oraz genialnych, przemyślanych kompozycji jak u Orbita, ale.... "Wzgórze psów"... jest piekielnie dobrze napisaną powieścią o ludziach, bezlitośnie wiarygodną i nawet w jej najmocniejszych, najboleśniejszych fragmentach przekonującą - ... czytasz i po prostu, co chwilę myślisz: no tak, bo to właśnie Tak jest, ja też jakby znam skądinąd te uczucia, ten żal, te wątpliwości, czuję tę małość mojego strachu przed życiem. Jeśli chodzi o temat... hm... myślę, że jest to powieść o strukturze zła i jego nieoczywistości, o potrzebie dobra i jego utracie, o niebie i piekle, które trwa tu na ziemi cały czas, ale także o rodzinie ["Rodzina to zatrzaśnięcie się w windzie z zupełnie obcymi ludźmi na całe życie."], w której Kain nie zabił Abla, choć mało niekiedy brakowało, i jest to też historia o szukaniu równowagi i o sprawiedliwości, która umie ubrudzić sobie ręce i jest, i bywa często zwyczajnie nieuczciwa, a mimo to.... mimo tego nie da się jej zwaloryzować w czarno-białych kategoriach. Żulczyk pisze mocno i każde jedno jego zdanie, tak jak jego bohaterowie, każde jest mocno osadzone w sobie, Żulczyk pisze też inteligentnie i dowcipnie, choć to humor nie tyle zabawny, co gorzko doprawiony, pełen podskórnej ironii, a jednak to wszystko mi się podoba, to mnie pociąga. U Żulczyka są tylko ludzie i ich osobowości, ich wybory i jest w tym siła i piękno, bo tylko ci ludzie wystarczają, żeby chciało się ich znać, śledzić, choć nie ma tam ani jednej postaci jednoznacznej i łatwej w odbiorze, wszyscy są żywi, ludzcy, przeokropni i jakby znajomi. Patrzymy jak chłopak wraca z podkulonym ogonem do mieściny [świetnie zresztą opisanej, gęstej od wzajemnych napięć społeczności, w której wszyscy wszystkich znają od pokoleń], w której się wychował, w dodatku do domu surowego ojca, wiadomo że chłopakowi w wielkim świecie bardzo nie wyszło i wraca na stare śmieci z uczuciem pewnej porażki i żoną, która tak jak on wcale nie chce tam być, która tak jak on wierzy, że to tylko na chwilę, na przeczekanie i nagle przeszłość, który wygnała chłopaka z tego miejsca wraca, z taką siłą, jakby nigdy stamtąd nie wyjeżdżał. Retrospekcje powoli odsłaniają obraz całości, wielowątkowa, dość nieprzewidywalna, bardziej obyczajowa niż kryminalna intryga zagęszcza się wokół jednej rodziny, wszyscy jednak są uwikłani, wszyscy coś wiedzą, choć nie wszyscy to samo, w dziwnych okolicznościach znikają ludzie, po których mało kto rozpacza... nie wiem, czy jest drugi pisarz, który tak mocno umiałby jak Żulczyk uwięzić uwagę czytelnika i zabrać go ze sobą, tak że nie można przestać czytać. "Wzgórze psów" to świetna powieść, mądra, brutalna, rzetelna, niejednoznaczna, nie wszystko mi się podobało w konstrukcji postaci, obok genialnych charakterów (ojciec, brat, Daria), jest kilka pęknięć, bledszych psychologii, przeszacowanych postaci, które potem znikają w tle albo uobecniają się, choć fundament pod nimi był cieniutki, jest też sporo przejaskrawionych efekciarskich rysunków, zwrotów czy nawet scen, ewidentnie Żulczyk ma słabość do męskich postaci buzujących od testosteronu, dominujących, władczych, stąd też zdarza się hiperbolizacja ich pewnych męskich cech aż do granic komiksowości niekiedy, dałoby się wskazać również kilka nie do końca jasnych motywacji, postać Justyny (żona głównego bohatera) początkowo świetna w finale została spłycona, było mi żal tego potencjału, która miała jako osobowość, przynajmniej przez połowę powieści, a jednak przecież z tej trójki moich ulubieńców: Twardoch - Orbitowski - Żulczyk to ten ostatni najlepiej i najprzenikliwiej pisze o kobietach, ze zrozumieniem i pewną czułą uwagą, które u mężczyzny mogą imponować, dlatego także wybaczam wszelkie usterki, wybaczam, bo za bardzo cenię Żulczyka za ten niesamowity nerw pisarski, za piękne męskie pisanie, dotkliwą wiarygodność i za to, że mnie to zjadło i pochłonęło, tak jak lubię być zjadana i pochłaniania, "Wzgórze psów" to jest powieść, która Jest naprawdę.

"Wzgórze psów" to książka, z którą spędziłam cały tydzień i nie mogłam się oderwać, zjadła mnie, zjadła całą moją uwagę, bo Żulczyk właśnie tak pisze, że się bez reszty wchodzi w jego świat i to w dodatku na jego warunkach. Nie ma tu mistycznego nerwu i intelektualnej błyskotliwości i kompetencji historycznych Twardocha, nie ma tak delikatnej psychologicznej wnikliwoś...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka bardzo mi się podobała. Nie mogę rozgraniczyć żadnego wątku, bo watki wszystkich bohaterów były wciągające. Na końcu książki myślałam, że jednak Justyna wróci do Mikołaja.

Książka bardzo mi się podobała. Nie mogę rozgraniczyć żadnego wątku, bo watki wszystkich bohaterów były wciągające. Na końcu książki myślałam, że jednak Justyna wróci do Mikołaja.

Pokaż mimo to

Dla każdego kto dorastał w latach 90-tych książka sentymentalna. Dość długa, ale szybko się czyta, bo bardzo wciąga. Dla mnie najlepsza książka Żulczyka. Warto przeczytać.

Dla każdego kto dorastał w latach 90-tych książka sentymentalna. Dość długa, ale szybko się czyta, bo bardzo wciąga. Dla mnie najlepsza książka Żulczyka. Warto przeczytać.

Pokaż mimo to

Książka jest męcząca i nie czyta się lekko. Ale przeczytałem w dwa dni (chwilami cierpiąc). I mam wrażenie, że trzeba było dawkować jej treść porcjami. Historia jednak fascynująca. Ale taka literatura do poczytania raz jakiś czas.

Książka jest męcząca i nie czyta się lekko. Ale przeczytałem w dwa dni (chwilami cierpiąc). I mam wrażenie, że trzeba było dawkować jej treść porcjami. Historia jednak fascynująca. Ale taka literatura do poczytania raz jakiś czas.

Pokaż mimo to

Moim zdaniem najlepsza z powieści Żulczyka. W przeciwieństwie do głośnego "Ślepnąc od Świateł", "Wzgórze psów" to -paradoksalnie, bo to grubaśny tom - dość kameralna historia. Portrety bohaterów są nie tylko ciekawe, ale też wiarygodne. To chyba wiele mówi o polskim rynku książkowym, że ta znakomita powieść zdobyła znacznie mniejszą popularność od przereklamowanej poprzedniczki...

Moim zdaniem najlepsza z powieści Żulczyka. W przeciwieństwie do głośnego "Ślepnąc od Świateł", "Wzgórze psów" to -paradoksalnie, bo to grubaśny tom - dość kameralna historia. Portrety bohaterów są nie tylko ciekawe, ale też wiarygodne. To chyba wiele mówi o polskim rynku książkowym, że ta znakomita powieść zdobyła znacznie mniejszą popularność od przereklam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

“Wzgórze Psów” Jakuba Żulczyka, to ciekawy portret małej społeczności i tego co rozumiemy jako sprawiedliwość, który niestety rozmywa się pod naporem gęstej i duszącej prozy.

Sięgnęłam po „Wzgórze Psów” spodziewając się zwykłej literatury grozy, lub choć thrillera z elementami paranaturalnymi. Niestety (lub stety) dostałam długą powieść, właściwie obyczajową, opisującą zmieniający się związek głównego bohatera z jego rodzinnymi stronami.

Długość tej książki szczerze przytłacza. Opasłe tomiska, tzw. „cegły”, nie są mi obce; w większości przypadków z łatwością pochłaniam nawet 1000-stronnicowe tytuły. Ale „Wzgórze Psów” niemal mnie pokonało.

Proza Żulczyka jest nie tylko brudna i szokująca swoimi dosadnymi opisami, ale też potwornie ciężka i duszna. Zdawkowe i fragmentaryczne dialogi pomiędzy postaciami, bardzo szybko stały się męczące. Miałam wrażenie, że każda wymiana zdań miała brzmieć jak filozofowanie mocno narąbanych ludzi, którym wydaje się, że mówią jakieś niesamowite życiowe mądrości. Albo, że jestem mimowolnym świadkiem prywatnej rozmowy, którą mogą zrozumieć tylko zainteresowani, jak słuchanie hermetycznego żartu. Główny bohater ma nawet kilka wewnętrznych monologów, gdzie wydaje mu się, że jego rodzina porozumiewa się ze sobą tajemniczymi gestami, lub „grypsami”, po to tylko, aby nie pozwolić mu zrozumieć o czym tak naprawdę rozmawiają. I ok, koniec końców ma rację, ale jego frustracja w tych kilku scenach towarzyszyła mi przez trzy czwarte książki. Nie byłoby to tak rażące, gdyby nie zwalniało tępa akcji. Tajemnica (nie tak znowu tajemnicza, bo szybko da się zrozumieć kto, i czemu zamordował Darię) odkrywana jest w ślimaczym tępię.

Jeśli chodzi o postacie, był moment gdy zaczęły mi się zlewać. Nagle (prawie) wszyscy byli charchającymi śliną i rzucającymi mięsem, gangsterami spod monopolowego, a ich kobiety brzydkimi wymalowanymi laskami, co dają każdemu i to od małego. I może to pomogło nakreślić wyraźnie szary i przaśny obraz polskiej prowincji, ale w pewnym momencie zaczęło śmieszyć. Nie do końca też pasowały mi paranormalne (powiedzmy) elementy, które autor dodał tu i ówdzie. Owszem, dodawały atmosfery, ale poczułam pewien zawód, gdy okazały się jedynie ozdobą, bez większego znaczenia dla finału akcji.

Pomijając przytłaczającą długość i prozę, książkę jako tako ratuje postać Mikołaja i jego historia. Dołująca, brutalna, i czasami aż nazbyt prawdziwa, tchnie też dziwną nostalgią, zwłaszcza w czasie flashbacków do początku XXI wieku. Opisy jego relacji z ojcem i bratem – duszność, niezręczności i bulgocząca gdzieś tuż pod skórą wrogość – były najlepszym elementem tej powieści. Mimo to, i tej postaci zdarzało się przemieniać w ujaranego trawą kolesia, którego przemyślenia można by podsumować stwierdzeniem, „stary, to takie głębokie”.

Podsumowując, mam wrażenie, że autor kosztem spójnej i dobrze prowadzonej akcji, starał się jak najdogłębniej sportretować swoich bohaterów. Mamy zatem wiele rozmów, przemyśleń, wewnętrznych monologów, ale mało samej akcji. Jedyne napięcie jakiego doświadczyłam, to w scenach z udziałem Mikołaja i jego ojca, gdzie niemal jak oglądając western, czekałam który pierwszy rzuci się drugiemu do gardła.

„Wzgórze Psów” zapada się pod ciężarem swojej długości i męczącej prozy. Może, gdyby książka była krótsza, a narracja bardziej skupiona i skondensowana, przesłanie jakie chciał przekazać nam autor byłoby łatwiejsze do przyswojenia.

W jednej z recenzji tej książki czytamy, że „[z] Żulczykiem jest tak, że albo go pokochasz od razu, albo po prostu stwierdzisz, że z tej mąki chleba nie będzie”, i u mnie, jak na razie, zakalec. Na mojej liście książek do przeczytania widnieją jeszcze dwa tytuły Żulczyka i może skuszę się po nie sięgnąć. Ale na pewno nie w najbliższym czasie.

“Wzgórze Psów” Jakuba Żulczyka, to ciekawy portret małej społeczności i tego co rozumiemy jako sprawiedliwość, który niestety rozmywa się pod naporem gęstej i duszącej prozy.

Sięgnęłam po „Wzgórze Psów” spodziewając się zwykłej literatury grozy, lub choć thrillera z elementami paranaturalnymi. Niestety (lub stety) dostałam długą powieść, właściwie obyczajową, opisującą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Natknąłem się w komentarzach na porównanie tej książki do "Ciemno, prawie noc". W porównaniu do "Wzgórza psów" powieść Joanny Bator to niewinna bajeczka. Żulczyk wali tą cegłą dosłownie (800 stron) i w przenośni. Opisy polskiej współczesnej prowincji w zestawieniu z "wielką Warszawką" realne aż do bólu. Końcówka trochę trąci jakimś westernem albo ostatnimi produkcjami z Clintem Eastwoodem - jednak można na to przymknąć oko. Po przeczytaniu tej książki oraz "Ślepnąc od świateł" mogę stwierdzić bez kozery: głos mojego pokolenia. Pokolenia stanu wojennego, Czarnobyla, paczek z zagranicy,kolejek po kawę, emigracji zarobkowej i facebooka.

Natknąłem się w komentarzach na porównanie tej książki do "Ciemno, prawie noc". W porównaniu do "Wzgórza psów" powieść Joanny Bator to niewinna bajeczka. Żulczyk wali tą cegłą dosłownie (800 stron) i w przenośni. Opisy polskiej współczesnej prowincji w zestawieniu z "wielką Warszawką" realne aż do bólu. Końcówka trochę trąci jakimś westernem albo ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mroczne, rdzennie polskie klimaty z lat 90. Fajna bohaterka i obraz społeczeństwa w tle.

Mroczne, rdzennie polskie klimaty z lat 90. Fajna bohaterka i obraz społeczeństwa w tle.

Pokaż mimo to

przeczytałem 200 str i wymiękłem. Kolejne 600 już sobie darowałem. Bardzo nudna, rozlazła. Nie polecam

przeczytałem 200 str i wymiękłem. Kolejne 600 już sobie darowałem. Bardzo nudna, rozlazła. Nie polecam

Pokaż mimo to

Polecał ją na twiterze Krzysztof Stanowski. Posłuchałem się rekomendacji i Veni, vidi, vici!
Polecam cegła 860 stron a czyta się szybko i z przyjemnością.
Jeziorany rulez:)
P.s
Trochę mi klimatem przypominało książkę "Romans licealny" Piotra Zaremby :)

Polecał ją na twiterze Krzysztof Stanowski. Posłuchałem się rekomendacji i Veni, vidi, vici!
Polecam cegła 860 stron a czyta się szybko i z przyjemnością.
Jeziorany rulez:)
P.s
Trochę mi klimatem przypominało książkę "Romans licealny" Piotra Zaremby :)

Pokaż mimo to