Wzgórze psów

aż dziw bierze, iż zainteresowała mnie, pomimo tak miałkiego bohatera

aż dziw bierze, iż zainteresowała mnie, pomimo tak miałkiego bohatera

Pokaż mimo to

Dycha za wzgórze psów jak dla mnie najlepsza książka Żulczyka dla mnie genialny Thriler mroczny zagadkowy i wciągajacy

Dycha za wzgórze psów jak dla mnie najlepsza książka Żulczyka dla mnie genialny Thriler mroczny zagadkowy i wciągajacy

Pokaż mimo to

Słuchałam w wersji audiobook ponad 28 godz. Było to moje pierwsze spotkanie z autorem. Pomysł fabuły ciekawy, myślę jednak ,ze gdybym sama czytała książkę , nie dałabym rady przebrnąć przez niektóre zbyt rozciągnięte momenty Zakończenie mnie rozczarowało. Spodziewałam się czegoś innego. Moim zdaniem autor przedstawił zbyt przejaskrawiony małomiasteczkowy klimat,za bardzo dosadnie ukazane niektóre problemy społeczne.

Słuchałam w wersji audiobook ponad 28 godz. Było to moje pierwsze spotkanie z autorem. Pomysł fabuły ciekawy, myślę jednak ,ze gdybym sama czytała książkę , nie dałabym rady przebrnąć przez niektóre zbyt rozciągnięte momenty Zakończenie mnie rozczarowało. Spodziewałam się czegoś innego. Moim zdaniem autor przedstawił zbyt przejaskrawiony małomiasteczkowy klimat,za bardzo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Miejsce, w którym każdy ma sekrety i swoje trupy po szafach pieczołowicie przechowuje, a zarazem gdzie wszyscy o wszystkich wszystko wiedzą więc i gadać nie ma o czym, demony tylko niepotrzebnie przywoływać. A z obcym to tym bardziej. Co obcemu do tego. Brzmi znajomo, prawda? Jeden się będzie zżymał, że wulgaryzmy. A słyszał bliźnich wokół na ulicy, w tramwaju, na boisku, na imprezie? Słyszał małolatów za szkołą jak ćmią papierosy? No. Inny będzie narzekał, że długie, rozwlekłe, że niektóre sceny można by skrócić. A gdyby tak zrobić, to zaraz się następny odezwie, że skrótowe, że naprędce pisane, że niektóre sceny można by rozpisać, bo za ubogie. Jeszcze inny, że pokręcone za bardzo, że płytkie, że pseudocośtam, a następny jeszcze się obruszy i obrazi.
Nie, nie jest idealnie. Ale gdy już przebrnie się przez pierwsze rozdziały, przywyknie do stylu, złapie częstotliwość, to choć może rzeczywiście się dłuży (jak to na prowincji) to jednak się wraca. To tego tygla ludzkiego, do namiętności, strachów, miłości, tchórzostwa i odwagi, milczenia, brudów, upadków i powrotów. Do tej miejscowości - mikroświata, jak kondensat naszej rzeczywistości. Dla mnie uczta.

Miejsce, w którym każdy ma sekrety i swoje trupy po szafach pieczołowicie przechowuje, a zarazem gdzie wszyscy o wszystkich wszystko wiedzą więc i gadać nie ma o czym, demony tylko niepotrzebnie przywoływać. A z obcym to tym bardziej. Co obcemu do tego. Brzmi znajomo, prawda? Jeden się będzie zżymał, że wulgaryzmy. A słyszał bliźnich wokół na ulicy, w tramwaju, na boisku,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wypożyczyłam, kierując się następującymi kryteriami: miało być długie, wciągające, dobrze napisane, niegłupie, a jednocześnie niewymagające nadmiernego wytężania mózgownicy, czyli bez zbędnych rozkmin filozoficznych oraz osadzone w polskich realiach współczesnych. Z powyższych "Wzgórze psów" spełnia tylko kryterium numer jeden, a mianowicie jest długie. Cholernie długie. O jejku, jakie długie. Poza tym nudne, fatalnie napisane i męczące, a przedstawioną w książce polską prowincję autor traktuje z niebywałą pogardą. Trafiłam na tę książkę zupełnie przez przypadek, za to teraz z rozmysłem będę omijać twórczość J. Żulczyka

Wypożyczyłam, kierując się następującymi kryteriami: miało być długie, wciągające, dobrze napisane, niegłupie, a jednocześnie niewymagające nadmiernego wytężania mózgownicy, czyli bez zbędnych rozkmin filozoficznych oraz osadzone w polskich realiach współczesnych. Z powyższych "Wzgórze psów" spełnia tylko kryterium numer jeden, a mianowicie jest długie. Cholernie długie....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moja pierwsza i pewnie ostatnia powieść Żulczyka. Nudna, długa, kompletnie niewciągająca. Mam wrażenie że dialogi budowane były głównie wulgaryzmami, których umieszczenie w wypowiedziach nie miało większego uzasadnienia z wyjątkiem "zszokowania" czytelnika. Robiłam do książki 2 podejścia i z trudem dobrnęłam do 1/3 powieści.

Moja pierwsza i pewnie ostatnia powieść Żulczyka. Nudna, długa, kompletnie niewciągająca. Mam wrażenie że dialogi budowane były głównie wulgaryzmami, których umieszczenie w wypowiedziach nie miało większego uzasadnienia z wyjątkiem "zszokowania" czytelnika. Robiłam do książki 2 podejścia i z trudem dobrnęłam do 1/3 powieści.

Pokaż mimo to

Po przeczytaniu "Ślepnąć od świateł" (przy czym książka podobała mi się bardziej niż serial, pewnie dlatego, że od niej zaczęłam), byłam ciekawa innych powieści Jakuba Żulczyka. Wybór padł na Wzgórze psów. O ile naprawdę lubię nieco oniryczny styl Żulczyka i nie mam problemu ani z wulgaryzmami, ani z przemocą, ani z "mrokiem" ciążącym nad jego powieściami, nie mam nawet problemu z ponad 800-stronnicowymi ceglami, o tyle muszę przyznać, że po lekturze jestem mimo wszystko rozczarowana. Sama historia jest ciekawa (chociaż wciągające były początek i koniec powieści, środek zdawał się rozwleczony), jednak przez cały czas czytania nie mogłam pozbyć się wrażenia, że książka mogłaby być o połowę krótsza i na niczym by nie straciła. Jasne, że rozumiem zamysł autora, ktory w pewien sposób mącił w głowie czytelnikowi, trochę podobnie jak głównemu bohaterowi otaczająca go rzeczywistość, i wiele wątków miała na celu odwrócenie uwagi od głównej historii (ktorej rozwiązania domysliłam się jakoś po ok. 300 stronach...), jednak nie wydaje mi się, by usprawiedliwiało to aż taką objętość stronnicową i namnożenie wątków, z których niektóre nie doczekały się zakończenia (myślę teraz o jednej retrospekcji jeszcze sprzed wojny i w zasadzie nie wiem, czemu ona służyła). Na plus natomiast pewien konflikt moralny, o którym opowiada powieść i zgłębianie pojęcia "zła". Motywacje bohaterów i ich osobowości były naprawdę fascynujące.

Po przeczytaniu "Ślepnąć od świateł" (przy czym książka podobała mi się bardziej niż serial, pewnie dlatego, że od niej zaczęłam), byłam ciekawa innych powieści Jakuba Żulczyka. Wybór padł na Wzgórze psów. O ile naprawdę lubię nieco oniryczny styl Żulczyka i nie mam problemu ani z wulgaryzmami, ani z przemocą, ani z "mrokiem" ciążącym nad jego powieściami, nie mam nawet...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trzecie spotkanie z Żulczykiem. Nawet niezłe, choć tej powieści przydałaby się lepsza opieka redakcyjna – m.in. skrócenie niektórych scen, które niepotrzebnie rozwlokły całą historię, oszlifowanie z nadmiaru egzaltowanych porównań i metafor i pretensjonalność niektórych rozważań. Jego „oczy jak brzytwy” chyba powtórzyły się ze trzydzieści razy, itp. itd. Przegadana ta opowieść, większość czasu bohaterowie piją, wspominają ćpanie, skaczą sobie do gardeł i przeklinają. 1/5 powieści to są same wyzwiska i przekleństwa. Żulczyk ma ten dryg narracyjny i talent bestselerowego pisarza, ale przerysowanie postaci czasem już mnie śmieszyło. Wzgórze psów", jest w ten sam deseń jak poprzednia książka "Ślepnąc od świateł", gdzie wszyscy chleją i ćpają, a główny bohater niby wrażliwy artysta cierpiący. Fakt, że w tej powieści nie ma chyba nikogo, kto byłby wolny od jakiegoś nałogu, jest chwilami aż groteskowy. Przyzwoita rozrywka, choć mogła by być jeszcze lepsza, gdyby była bardziej wycyzelowana, bo Autor ma wszystkie możliwości ku temu.

Trzecie spotkanie z Żulczykiem. Nawet niezłe, choć tej powieści przydałaby się lepsza opieka redakcyjna – m.in. skrócenie niektórych scen, które niepotrzebnie rozwlokły całą historię, oszlifowanie z nadmiaru egzaltowanych porównań i metafor i pretensjonalność niektórych rozważań. Jego „oczy jak brzytwy” chyba powtórzyły się ze trzydzieści razy, itp. itd. Przegadana ta...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dobrze oddany małomiasteczkowy klimat, ciekawie i dość wiarygodnie zarysowane postaci. Przemyślana historia z niewiele zaskakującym rozwiązaniem. Długo zastanawiałam się nad oceną, miałam bardzo mieszane uczucia tuż po zakończeniu lektury, chyba po prostu spodziewałam się czegoś bardziej spektakularnego. Jednak teraz, po tygodniu, muszę przyznać że brak taniego efekciarstwa, niedomówień, luźnych, niepokończonych wątków zasługuje na 8*.

Dobrze oddany małomiasteczkowy klimat, ciekawie i dość wiarygodnie zarysowane postaci. Przemyślana historia z niewiele zaskakującym rozwiązaniem. Długo zastanawiałam się nad oceną, miałam bardzo mieszane uczucia tuż po zakończeniu lektury, chyba po prostu spodziewałam się czegoś bardziej spektakularnego. Jednak teraz, po tygodniu, muszę przyznać że brak taniego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Brudny, patologiczny, przerażający, genialny thriller!

Brudny, patologiczny, przerażający, genialny thriller!

Pokaż mimo to