Wieża Jaskółki

Do tej pory to chyba najbardziej tragiczna część, najsmutniejsza. Trochę za mało Geralta jak dla mnie. Przeskoki akcji w czasie, momentami mnie lekko dezorientowały. Wszystko złożyło się w całość, ale czytając musiałam się mocno skupić, żeby dojść do tego kto z kim, po co, kiedy.
Czekam na finał:)

Do tej pory to chyba najbardziej tragiczna część, najsmutniejsza. Trochę za mało Geralta jak dla mnie. Przeskoki akcji w czasie, momentami mnie lekko dezorientowały. Wszystko złożyło się w całość, ale czytając musiałam się mocno skupić, żeby dojść do tego kto z kim, po co, kiedy.
Czekam na finał:)

Pokaż mimo to

Lecę jak szalony, kolejny przedostatni już tom sagi za mną ;)

Wciąga, ta wielowątkowa przygoda wciąga jak bagno. aż chce się od razu zabrać za ostatni tom, poznać tą historię do końca.

Chodź muszę przyznać, że sama "Wieża Jaskółki" nie jest pozbawiona wad i swoją narracją potrafi zdezorientować.
Mamy tutaj przesłuchania, różnego rodzaju konszachty polityczne, które dopiero z czasem wręcz pod sam koniec książki układają się w logiczną całość, a sam musiałem się cofać, aby w miarę wszystko wyłapać i zrozumieć
(czyt; przesłuchanie Joanny Selbourne)
Tak samo nie odczułem żadnego efektu zaskoczenia, ale to już pewnie zwykłe czepialstwo.

Wracając do treści:
Na początku Ciri opowiada swoją historię pewnemu pustelnikowi, a wydarzenia, które poznajemy są jej losami, których jeszcze nie poznaliśmy. Ciekawy zabieg, bardzo mi się spodobał. A te przeżycia są tak straszne, że aż dziw bierze, że mogła się z tego pozbierać...(będzie krwawo i smutno).

W międzyczasie kompania Geralta dalej wędruje na północ, mając po drodze ciężkie i krwawe potyczki, których skutkiem jest podróż do Toussaint - neutralnego księstwa jak z bajki ;)

Odwiedzamy również Wyspy Skellige, a tam u jarla Cracha an Craite szuka pomocy w uratowaniu "córki" pewna zdesperowana, ale stanowcza czarodziejka uważana za zdrajczynię, a później za zmarłą.

Całość swój kulminacyjny moment ma w tytułowej Wieży, do której dociera młodziutka zielonooka wiedźminka, by pognać na pomoc swoim dawnym przyjaciołom i opiekunom, a trafia do innego wymiaru, gdzie czeka już na nią Elf - widzący.

Książka kończy się w tak kluczowym i ważny momencie, że ostatni tom zapowiada się wręcz fascynująco.
Więc nie pozostaje mi nic innego jak się za niego zabierać ;)

Lecę jak szalony, kolejny przedostatni już tom sagi za mną ;)

Wciąga, ta wielowątkowa przygoda wciąga jak bagno. aż chce się od razu zabrać za ostatni tom, poznać tą historię do końca.

Chodź muszę przyznać, że sama "Wieża Jaskółki" nie jest pozbawiona wad i swoją narracją potrafi zdezorientować.
Mamy tutaj przesłuchania, różnego rodzaju konszachty polityczne, które...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejna, trzecia moja podróż po świecie stworzonym przez Andrzeja Sapkowskiego, pewnie nie ostatnia. Tym razem pochłonąłem tom czwarty głównej sagi o przygodach Wiedźmina Geralta, pod tytułem „Wieża Jaskółki”. Dobrze spędzony czas, przypomniałem sobie kilka szczegółów i odkryłem nowe lub przegapione wątki.

W tej części mamy przedstawione losy trójki bohaterów, dziejące się w tym samym czasie ale w innych miejscach. Geralt razem doborową kompanią, kontynuuję swoja wędrówkę. Podróż grupy nabiera tempa, pojawia się cel i kierunek, jak i kolejne problemy. Poznajemy ciekawy wątek z życia najsławniejszego barda, Jaskra. Moim zdaniem życie wierszoklety jest dobrym materiałem na oddzielną książkę. Yennefer wykorzystuje swoją wiedzę, umiejętności i kontakty do uzyskania odpowiednich informacji, następnie wyrusza na poszukiwania zaginionej Ciri. Ostatnia historia to losy wspomnianej już Ciri, która pod imieniem Falka z bandą Szczurów buszuje po cesarskich duktach. Dziewczyna pewnego dnia postanawia porzucić nowych towarzyszy, jednak na drodze staje jej łowca nagród Bonhart. Dziewczyna dostaje mocno w kość, jednak wychodzi z tego silniejsza.

Czytając ten tom, można się pogubić, ponieważ historie bohaterów nie są przedstawione w sposób chronologiczny. Pewne wątki poznajemy z perspektywy trzeciorzędnych postaci. Może się wydawać że cześć z nich jest nieistotna, jednak po przeczytaniu całej książki okazuje się że mają znaczenie a wszystko trzyma się kupy.

„Wieża Jaskółki” kolejny tom i kolejny raz Andrzej Sapkowski trzyma poziom. Wprowadza ciekawe zabiegi, zmuszające do większego skupienia podczas czytania. Dużo się dzieje, fabuła przyspiesza, są zwroty akcji, jest kila żartów, widać że zbliżamy się do nieuchronnego finału. Zdecydowanie bardzo dobra książka, wciąga, pobudza wyobraźnię, daje do myślenia, dobrze spędzony czas, polecam.

Kolejna, trzecia moja podróż po świecie stworzonym przez Andrzeja Sapkowskiego, pewnie nie ostatnia. Tym razem pochłonąłem tom czwarty głównej sagi o przygodach Wiedźmina Geralta, pod tytułem „Wieża Jaskółki”. Dobrze spędzony czas, przypomniałem sobie kilka szczegółów i odkryłem nowe lub przegapione wątki.

W tej części mamy przedstawione losy trójki bohaterów, dziejące...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

+67/2020 (A)

+67/2020 (A)

Pokaż mimo to

Jak w każdym poprzednim tomie dużo się dzieje .
Bardzo dużo postaci , częste przeskoki między nimi, co wprowadza trochę chaosu. Zakończenie jak zwykle trzyma w napięciu i pozostawia z wieloma pytaniami.

Jak w każdym poprzednim tomie dużo się dzieje .
Bardzo dużo postaci , częste przeskoki między nimi, co wprowadza trochę chaosu. Zakończenie jak zwykle trzyma w napięciu i pozostawia z wieloma pytaniami.

Pokaż mimo to

Jak dla mnie najlepsza cześć sagi. Fabuła po dwóch poprzednich książkach wreszcie posunęła się do przodu i to jak! Świetne opisy, niezapomniane przygody i rewelacyjnie nakreślony wstęp do finału opowieści.

Jak dla mnie najlepsza cześć sagi. Fabuła po dwóch poprzednich książkach wreszcie posunęła się do przodu i to jak! Świetne opisy, niezapomniane przygody i rewelacyjnie nakreślony wstęp do finału opowieści.

Pokaż mimo to

Rzekłbym taki przerywnik, niestety jak dla mnie momentami nudnawy. Były lepsze i gorsze stronice

Rzekłbym taki przerywnik, niestety jak dla mnie momentami nudnawy. Były lepsze i gorsze stronice

Pokaż mimo to

Kolejny, czwarty już (a ogólnie szósty), tom przygód wiedźmina Geralta za mną. Po rewelacyjnym cyklu Roberta M. Wegnera nie przypuszczałem, że będę jeszcze w stanie aż tak wsiąknąć i zachwycić się rodzimym fantasy, a jednak stało się, i jestem z tego cholernie rad, bo cykl Sapkowskiego to zdecydowanie jedna z najwspanialszych literackich przygód, jakie było mi w życiu przeżyć. Każdy tom, łącznie od pierwszego opowiadań, podoba mi się bardzo i nie inaczej było tym razem w przypadku "Wieży Jaskółki", gdzie już czuć znacznie wyraźniej, że ta historia zbliża się ku końcowi, którego nie jestem nawet w żaden sposób przewidzieć. Ale zanim to nastąpi jeszcze kilka słów o tym tomie.

Historia tego tomu zaczyna się w momencie, kiedy ranna i ledwo żywa Ciri zostaje odnaleziona na bagnach przez pustelnika Vysogotę z Corvo, który to postanowił ją zabrać do swojej chaty gdzieś na pustkowiu, i się nią zaopiekować. Jak tylko Ciri odzyskuje przytomność i nabiera nieco sił, zaczyna rozmawiać z Vysogotą i zwierzać mu się z tego, co przeżyła. Z dnia na dzień między młodą księżniczką i tym starym (jak się okazuje) wykładowcą oxenfurckiej uczelni nawiązuje się przyjaźń. W tym samym czasie wiedźmin Geralt wraz ze swoją kompanią ucieka z armii królowej Meve, która chciała go u siebie zatrzymać. Razem ze swoimi czterema kompanami przekraczają Jarugę i udają się w stronę Gór Amell, aby odnaleźć druidów, którzy mają im pomóc w pewnej sprawie.

Od samego początku bardzo podoba mi się w cyklu Sapkowskiego, że każdy tom mnie czymś pozytywnie zaskakuje i przybiera nieco inną formę opowieści niż poprzednio. Nie ma, że ciągle jest podróż w podobnej kompanii i w czasie teraźniejszym poznajemy ich przygody w drodze do celu. W tym tomie od początku właściwie rzecz się dzieje na zasadzie opowieści postaci na temat tego, co się wydarzyło w niedalekiej przeszłości. Przede wszystkim to opowieści Ciri, która przy dochodzeniu do zdrowia opowiada Vysogocie, co ją spotkałem, a więc wędrujemy w jej przeszłość i poznajemy, co też przykrego i bolesnego spotkało ją i bandę Szczurów, do której przystała po rozłące z przyjaciółmi, o czym czytaliśmy w poprzednich tomach. Poznajemy jak młoda księżniczka radzi sobie w zdegenerowanej bandyckiej grupie i sama zaczyna nabierać podobnych, momentami nieokrzesanych manier. A potem pojawia się on, zabójca Bonhart, który od początku mocno podkreśla swój udział w tej historii i jest chyba najbardziej szkodliwą ze wszystkich negatywnych dotąd postaci.

Losy Ciri, Szczurów i Bonharta poznajemy jednak nie tylko z samej opowieści Ciri przebywającej w chacie na pustkowiu, ale też akcji, która dzieje się na sali rozpraw, gdzie pewni świadkowie tych wydarzeń związanych z Ciri zeznają przed sędzia i uzupełniają tę historię. W tym samym czasie oczywiście pojawia się wiedźmin z grupą, której przygody toczą się normalnym biegiem wydarzeń (chociaż i tutaj też momentami za sprawą Jaskra skaczemy w przeszłość, żeby dowiedzieć się, co ich spotkało jakiś czas temu, czego nie mogliśmy poznać w poprzednim tomie. Ale tutaj tych retrospekcji jest już jednak mniej). Jak widać bardziej to zagmatwane i złożone niż dotychczas, i żeby dociec, co się wydarzyło, trzeba na poznać opowieści kilku stron. Ale to sprawia, że ten tom jest tym bardziej ciekawy i oryginalny.

Sporo osób wytyka, że w tym tomie jest dużo polityki, a w związku z tym strategii, taktyk, knowań i ogólnie więcej gadania niżby się chciało. Ale moim zdaniem nie jest to specjalnie wielki problem, a tym bardziej minus, bo przecież w każdej historii, gdzie zachodzą wielkie zmiany na skalę światową lub mają takie się pojawić, zawsze dochodzi do momentu, kiedy fabuła musi nieco spowolnić, żeby coś zaplanować, omówić, przemyśleć. A i nawet, jeśli komuś się to nie za bardzo spodoba, to na pewno z nawiązką odpłacą mu wydarzenia związane z Ciri, które z pewnością poruszą niejednego i wywołają mnóstwo emocji, bo dzieje się tutaj momentami dość wiele ostrych i krwawych scen, które nie mogą pozostawić obojętnym.

Ogólnie rzecz biorąc, "Wieża Jaskółki" to kolejny powód do radości podczas zaznajamiania się z tym rewelacyjnym cyklem, i po raz kolejny dowodzi kunsztu Sapkowskiego, który starał się jak mógł, żeby zaskakiwać i zachwycać oryginalnością swojego fantasy, i cholernie dobrze mu to od początku wychodzi. Chwytam od razu po "Panią Jeziora", bo nie mogę się doczekać, co dalej!

https://swiat-bibliofila.blogspot.com/2020/05/wieza-jaskoki-andrzej-sapkowski-opinia.html

Kolejny, czwarty już (a ogólnie szósty), tom przygód wiedźmina Geralta za mną. Po rewelacyjnym cyklu Roberta M. Wegnera nie przypuszczałem, że będę jeszcze w stanie aż tak wsiąknąć i zachwycić się rodzimym fantasy, a jednak stało się, i jestem z tego cholernie rad, bo cykl Sapkowskiego to zdecydowanie jedna z najwspanialszych literackich przygód, jakie było mi w życiu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nadal wiele się dzieje, interesująco i spójnie kontynuowana opowieść. Nie jesteśmy się w stanie znudzić, autor nadal potrafi zaskoczyć.
Więcej na blogu:
https://slademksiazek.pl/podazamy-do-wiezy-jaskolki-sapkowskiego/

Nadal wiele się dzieje, interesująco i spójnie kontynuowana opowieść. Nie jesteśmy się w stanie znudzić, autor nadal potrafi zaskoczyć.
Więcej na blogu:
https://slademksiazek.pl/podazamy-do-wiezy-jaskolki-sapkowskiego/

Pokaż mimo to

Wahałem się między oceną 8 a 9. Czemu? Pierwsza połowa stron mnie nie porwała, finisz natomiast bardzo dobry, który czytało się jednym ciągiem, żeby nie przerwać frajdy. Do tej pory najbardziej brutalna, najbardziej mroczna i najmniej nacechowana "humorem" część. Z niekłamaną przyjemnością podejmę się kolejnego tomu.

PS. "Puste runki" jednak wywołały salwę śmiechu :)

Wahałem się między oceną 8 a 9. Czemu? Pierwsza połowa stron mnie nie porwała, finisz natomiast bardzo dobry, który czytało się jednym ciągiem, żeby nie przerwać frajdy. Do tej pory najbardziej brutalna, najbardziej mroczna i najmniej nacechowana "humorem" część. Z niekłamaną przyjemnością podejmę się kolejnego tomu.

PS. "Puste runki" jednak wywołały salwę śmiechu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to