Wieża Jaskółki

O ile w "Chrzcie ognia" przygody Geralta i tułanie się pośród wojennej zawieruchy sprawiały, iż była to dla mnie najlepsza część Pięcioksięgu tak w przypadku "Wieży Jaskółki" to losy Ciri dźwigają tą część. Geralta też jest trochę, ale miejscami miałem wrażenie, że Sapkowski nie miał na niego pomysłu. Ciri natomiast trafia do chaty Vysygoty z Corvo, pustelnika mieszkającego gdzieś na bagnach. I podczas wielu tygodni w których mieszka tam, lecząc rany, snuje swoją opowieść o przygodach w bandzie Szczurów.

O ile w "Chrzcie ognia" przygody Geralta i tułanie się pośród wojennej zawieruchy sprawiały, iż była to dla mnie najlepsza część Pięcioksięgu tak w przypadku "Wieży Jaskółki" to losy Ciri dźwigają tą część. Geralta też jest trochę, ale miejscami miałem wrażenie, że Sapkowski nie miał na niego pomysłu. Ciri natomiast trafia do chaty Vysygoty z Corvo, pustelnika mieszkającego...

Wiedzmin to wspaniała saga, czytanie daje mi mnóstwo radości. Jednak na tym etapie historii chciałabym mniej nowych watkow i postaci, a więcej rozwiązań.

Wiedzmin to wspaniała saga, czytanie daje mi mnóstwo radości. Jednak na tym etapie historii chciałabym mniej nowych watkow i postaci, a więcej rozwiązań.

Czym jest Wieża Jaskółki i jak się tam dostać? Gerald wyrusza w drogę.. Jest przekonany, że będzie w stanie odnaleźć Ciri. Wiedzminka tymczasem przeżywa ciężkie chwilę.. Jej bliscy z bandy szczurów giną w strasznych okolicznościach, a ona dostała się do niewoli. Po pewnym czasie drogę krzyżuje z Vysygotem, który chce pomóc dziewczynce. Czy przeznaczenie się dokona? Czy Cirilla ma moc by odnaleźć i zobaczyć Wieżę Jaskółki?

Czym jest Wieża Jaskółki i jak się tam dostać? Gerald wyrusza w drogę.. Jest przekonany, że będzie w stanie odnaleźć Ciri. Wiedzminka tymczasem przeżywa ciężkie chwilę.. Jej bliscy z bandy szczurów giną w strasznych okolicznościach, a ona dostała się do niewoli. Po pewnym czasie drogę krzyżuje z Vysygotem, który chce pomóc dziewczynce. Czy przeznaczenie się dokona? Czy...

Małe odświeżenie po słabszej poprzedniej części. Tą część można by spokojnie określić mianem przygód Cir, w każdym razie bardziej niż Geralta. I to ogromny plus z racji, że nie podoba mi się drogą jaką przeszedł charakter wiedźmina- z bezwzględnego łowcy nagród do nierozsądnego, zapalczywego wiejskiego głupka goniącego za swoim przeznaczeniem. Na szczeście Lwiątko z Cintry ratuj mnie od porzucenia serii zapraszając do wspólnego odkrywania czym w zasadzie jest starsza krew.
Dużo pomarudziłem, jednakowoż chciałem zaznaczyć, że choć oczekiwania miałem niskie to jestem pozytywnie zaskoczony zmianą narracji- ba, historia w końcu nabiera kształtu niczym kula śnieżna spadająca ze szczytu. Przez długi czas wiele wydarzeń było przeciągniętych w czasie i bez znaczenia, teraz jednak jesteśmy już u podnóży owej góry i zaraz dowiemy się jakich zniszczeń narobi ona kończąc swój rajd.

Małe odświeżenie po słabszej poprzedniej części. Tą część można by spokojnie określić mianem przygód Cir, w każdym razie bardziej niż Geralta. I to ogromny plus z racji, że nie podoba mi się drogą jaką przeszedł charakter wiedźmina- z bezwzględnego łowcy nagród do nierozsądnego, zapalczywego wiejskiego głupka goniącego za swoim przeznaczeniem. Na szczeście Lwiątko z Cintry...

Według mnie najgorsza do tej pory część serii. Bardzo przegadana, a akcja posuwała się mozolnie do przodu. Jednak to wciąż dobrze znany Wiedźmin, gdzie niezwłocznie chce się poznać losy wszystkich bohaterów.

Według mnie najgorsza do tej pory część serii. Bardzo przegadana, a akcja posuwała się mozolnie do przodu. Jednak to wciąż dobrze znany Wiedźmin, gdzie niezwłocznie chce się poznać losy wszystkich bohaterów.

Kolejna genialna część, nie wiem co w zasadzie napisać - czyta się ten cykl jednym tchem. Niesamowita sprawa.

Kolejna genialna część, nie wiem co w zasadzie napisać - czyta się ten cykl jednym tchem. Niesamowita sprawa.

Dla mnie jako fana książka jest świetna.
Ciekawa, wciągająca, momentami ekscytująca.
Mi osobiście podoba się wielowątkowość i świetne postacie.

Dla mnie jako fana książka jest świetna.
Ciekawa, wciągająca, momentami ekscytująca.
Mi osobiście podoba się wielowątkowość i świetne postacie.

Czwarty tom sagi o Wiedźminie pozostawał zawsze dla mnie nieodkryty, gdyż za każdym razem jak próbowałam przeczytać całośc, "Wieża Jaskółki byla niedostępna. I nie pobił on "Chrztu Ognia", który oceniłam wyżej. Muszę jednak przyznać, że powieść była bardzo wciągająca: brawo panowie Geralt, Cahir, Rience, Bonhart, Skellen, Vilgefortz, Regis i Jaskier, oraz panie Cirillo, Milvo i Yennefer! Ale pan Sapkowski znów wszystko pogmawtał, zwłaszcza przy końcu. Brakło ciągłości, brakło logiczniejszego wyjaśnienia, mieszają się watki i czasy w bardzo męczący sposób i wracamy znowu do niewiele znaczących zdań, które do niczego nie prowadzą. Chyba trzeba "Wiedźmina" przeczytać bardzo powoli i z teatralnym zacięciem, żeby za autorem nadążyć.

Czwarty tom sagi o Wiedźminie pozostawał zawsze dla mnie nieodkryty, gdyż za każdym razem jak próbowałam przeczytać całośc, "Wieża Jaskółki byla niedostępna. I nie pobił on "Chrztu Ognia", który oceniłam wyżej. Muszę jednak przyznać, że powieść była bardzo wciągająca: brawo panowie Geralt, Cahir, Rience, Bonhart, Skellen, Vilgefortz, Regis i Jaskier, oraz panie Cirillo,...

W tym tomie czuć więcej powagi niż w poprzednim w dodatku dzieje się bardzo dużo. Jest on zdecydowanie najbardziej poświęcony Ciri. Po tym jak w poprzednim tomie poznaliśmy pozytywną stronę historii Geralta tym razem obserwujemy jak bohaterowie pomimo swoich starań spotykają bardzo często nieszczęśliwy obrót spraw z którego nie są w stanie wyjść ze szczególnym tragicznym wątkiem Ciri.
Bardzo dużym plusem tego tomy było umiejętnie pokazanie wydarzeń z wykorzystaniem wielu perspektyw oraz w kilku miejscach zmienioną chronologią tak że czytelnik nadal wiedizał co się dzieje. Chociaż przyznaję że przy tym tempie wydarzeń momentami zdarzało się na chwilę zgubić.

W tym tomie czuć więcej powagi niż w poprzednim w dodatku dzieje się bardzo dużo. Jest on zdecydowanie najbardziej poświęcony Ciri. Po tym jak w poprzednim tomie poznaliśmy pozytywną stronę historii Geralta tym razem obserwujemy jak bohaterowie pomimo swoich starań spotykają bardzo często nieszczęśliwy obrót spraw z którego nie są w stanie wyjść ze szczególnym tragicznym...

Nie trzeba nikomu przedstawiać ani autora, ani cykl, ani samej książki. Kolejny tom kultowej już serii, która rozbiła nie tylko polski, ale i światowy banki, wchodząc trwale do popkultury. Może Wiedźminowi daleko jeszcze do Batmana, Supermana, Luka Skywalkera, ale wszystko przed nim i może któraś z wytwórni skusi się i walnie świat rodem z Neverlandu Sapkowskiego. A co… Może być ciekawe, no i pole do popisu i rozwijania ścieżek też mamy. Ale to dygresja.
W poprzednim tomie podkreślałem, że jest to tom o Geralcie (no i jego towarzyszach podróży). W tym tomie rządzi Ciri, pomaga utrzymać fabułę Yen, a Geralt gdzies tam, coś tam i, w ogóle, nie ma na niego czasu.
Poznajemy bolesną historię Lwiątka opowiedzianą przez nią samą w chacie, w której nikt jej nie usłyszy bo nikt tam nie chodzi. Mówcie co chcecie, ale historie Sapkowski opowiadać potrafi (potrafił?). Kolejna mocna pozycja cyklu zmierzająca do przecięcia się ścieżek bohaterów, ich spotkania i kulminacji. No i nadal mogę sobie powtarzała, że Sapkowski dla mnie to jakiś pionier popularnego teraz w literaturze fantastycznej kierunku obsadzania płci żeńskiej w stereotypowo przypisanych mężczyznom rolach.
Jest moc i cieszę się z „powtórki”, którą sobie zarządziłem.

Nie trzeba nikomu przedstawiać ani autora, ani cykl, ani samej książki. Kolejny tom kultowej już serii, która rozbiła nie tylko polski, ale i światowy banki, wchodząc trwale do popkultury. Może Wiedźminowi daleko jeszcze do Batmana, Supermana, Luka Skywalkera, ale wszystko przed nim i może któraś z wytwórni skusi się i walnie świat rodem z Neverlandu Sapkowskiego. A co…...