Kolejna część sagi Sapkowskiego i kolejne zagadki rozwikłane. W tej części dowiadujemy się więcej o przygodach Ciri. A los zgotował dla niej naprawdę wiele...

Kolejna część sagi Sapkowskiego i kolejne zagadki rozwikłane. W tej części dowiadujemy się więcej o przygodach Ciri. A los zgotował dla niej naprawdę wiele...

Książka trzyma poziom poprzednich tomów. Jedyne, co trochę mi przeszkadzało, to fakt, że niektóre wydarzenia są ukazywane w formie retrospekcji. Mimo to gorąco polecam☺️

Książka trzyma poziom poprzednich tomów. Jedyne, co trochę mi przeszkadzało, to fakt, że niektóre wydarzenia są ukazywane w formie retrospekcji. Mimo to gorąco polecam☺️

Kolejna bezbłędna część sagi. Ciekawym zabiegiem było przedstaweinie części fabuły w formie opowieści, zeznań czy relacji. Książka kiedyś przeczytana, teraz odsłuchana jako audiobook. Słuchało się bardzo przyjemnie i płynnie. Akcja wzbudza emojce a bohaterowie symaptię. Całość powoli zbliża się ku finałowi sagi co zachęca do sięgnięcia po kolejny tom. Polecam!

Kolejna bezbłędna część sagi. Ciekawym zabiegiem było przedstaweinie części fabuły w formie opowieści, zeznań czy relacji. Książka kiedyś przeczytana, teraz odsłuchana jako audiobook. Słuchało się bardzo przyjemnie i płynnie. Akcja wzbudza emojce a bohaterowie symaptię. Całość powoli zbliża się ku finałowi sagi co zachęca do sięgnięcia po kolejny tom. Polecam!

Mam świadomość, że mnogość wątków i postaci może wpływać negatywnie na odbiór lektury. Mam świadomość, że autor lubi sięgać po magię w kontekście wygodnej deus ex machiny, kiedy tylko coś nie do końca się spina. Mam świadomość, że z każdą kolejną częścią jest coraz mniej wiedźmina w wiedźminie, a coraz więcej polityki, szpiegów oraz dworskich intryg. Ale do sagi wiedźmińskiej pióra Mistrza Sapkowskiego mam po prostu słabość od momentu kiedy tylko pierwszy raz ją przeczytałem lata temu i do dziś uwielbiam ją całym serduszkiem. Zdaję więc sobie sprawę, że ocena jest mocno subiektywna, ale nadmieniam, że jest taka z premedytacją, albowiem jestem całkowicie świadom wad Wieży Jaskółki i nieprofesjonalnie wybieram przymykać na nie oko. Tylko jedno oko, bo drugim już zerkam na ostatnią część sagi.

Mam świadomość, że mnogość wątków i postaci może wpływać negatywnie na odbiór lektury. Mam świadomość, że autor lubi sięgać po magię w kontekście wygodnej deus ex machiny, kiedy tylko coś nie do końca się spina. Mam świadomość, że z każdą kolejną częścią jest coraz mniej wiedźmina w wiedźminie, a coraz więcej polityki, szpiegów oraz dworskich intryg. Ale do sagi...

Oj wymęczyła mnie ta część, miała swoje momenty, ale nie była tak dobra jak poprzednia. Najciężej mi się czytało tę część dotychczas. Czytam sobie o Geralcie i jego załodze super, mimo że nie było jakiś ciekawych z nimi wątków ale ok rozumiem. Później trochę o Ciri i Vysogocie, super. Myślę sobie ciekawe co będzie dalej u Geralta, no i nie dowiem się, bo nagle 50 stron muszę czytać o polityce, której nienawidzę w prawdziwym życiu a już tym bardziej czytać nawet wykreowaną. Ten rozdział tak mnie zdenerwował, że czytałem ten sam rozdział ponad tydzień, czasem po 2 lub 3 strony dziennie, tak bardzo źle mi się czytało. Jak już przebrnąłem przez politykę to już było znowu ok, ale niesmak pozostał bo wybiło mnie to z rytmu i straciłem przyjemność z czytania niestety. Gdyby nie wątek polityki i więcej Wiedźmina w Wiedzminie to bym lepiej wspominał te książkę. A tak muszę przeczytać coś innego zanim sięgnę po kolejną część Wiedźmina.

Oj wymęczyła mnie ta część, miała swoje momenty, ale nie była tak dobra jak poprzednia. Najciężej mi się czytało tę część dotychczas. Czytam sobie o Geralcie i jego załodze super, mimo że nie było jakiś ciekawych z nimi wątków ale ok rozumiem. Później trochę o Ciri i Vysogocie, super. Myślę sobie ciekawe co będzie dalej u Geralta, no i nie dowiem się, bo nagle 50 stron...

Polecam absolutnie każdemu.

Polecam absolutnie każdemu.

W trakcie czytania tego tomu nie mogłam usiedzieć na miejscu. Spowodowały to wydarzenia dziejące się na kartach tej historii, a w zasadzie to jak bardzo wkurzała mnie postać Bonharta i to jak traktował Ciri. A w innych znów byłam wybijana z czytania przez polityczno-taktyczne intrygi. Niemniej, gdy znów miałam okazję śledzić poczynania Geralta albo dalszą część ucieczki Ciri, emocje znów brały górę i wsiąkałam w książkę.

W trakcie czytania tego tomu nie mogłam usiedzieć na miejscu. Spowodowały to wydarzenia dziejące się na kartach tej historii, a w zasadzie to jak bardzo wkurzała mnie postać Bonharta i to jak traktował Ciri. A w innych znów byłam wybijana z czytania przez polityczno-taktyczne intrygi. Niemniej, gdy znów miałam okazję śledzić poczynania Geralta albo dalszą część ucieczki...

Kontynuacja cyklu wiedźmińskiego trzyma poziom poprzednich części, uwielbiam to uniwersum. Jedynie Ciri wkurwia jako główna bohaterka, ale to chyba dlatego że akurat przechodzi nastoletnie rozterki i nie za bardzo potrafi sobie poradzić z traumą.

Kontynuacja cyklu wiedźmińskiego trzyma poziom poprzednich części, uwielbiam to uniwersum. Jedynie Ciri wkurwia jako główna bohaterka, ale to chyba dlatego że akurat przechodzi nastoletnie rozterki i nie za bardzo potrafi sobie poradzić z traumą.

"Shit Just Got Real" gardło całej intrygi się zawęża. Narracyjne eksperymenty z chronologia są tutaj jeszcze do przyjęcia dają czytelnikowi moc podobna do mocy jednej z bohaterek. Ta cześć warto zapamiętać chociażby ze względu na dwie sceny potyczek z udziałem Ciri i postać skurwysyna doskonałego Leo Bonharta.

"Shit Just Got Real" gardło całej intrygi się zawęża. Narracyjne eksperymenty z chronologia są tutaj jeszcze do przyjęcia dają czytelnikowi moc podobna do mocy jednej z bohaterek. Ta cześć warto zapamiętać chociażby ze względu na dwie sceny potyczek z udziałem Ciri i postać skurwysyna doskonałego Leo Bonharta.

Chaotyczna książka, nie wiadomo co kiedy po czym. Ciągle przeskoki i rozwodniona fabuła.

Chaotyczna książka, nie wiadomo co kiedy po czym. Ciągle przeskoki i rozwodniona fabuła.