Robert Galbraith

Sherlock Holmes i Doktor John Watson. Herkules Poirot i Arthur Hastings. To jedne z najbardziej znanych duetów literackich, stworzonych przez autorów na potrzeby powieści kryminalnych. Gdzie od pokoleń kolejne rzesze czytelnik się zaczytują, w ich pasjonujących przygodach. Mogę jeszcze więcej przykładów wymienić, ale tego nie zrobię, bowiem to nie jest punktem składowym mojej recenzji, a jedynie pewnym wstępem. Autor Robert Galbraith to oczywiście pseudonim. Większość z nas wie jaki pisarz pod nim się ukrywa. „Niespokojna krew” to piąty tom opowiadający o przygodach Cormorana Strike i jego wspólniczki Robin Ellacott. Czy niniejszą powieść można nazwać rasowym kryminałem? Czy kreacja dwójki bohaterów, przypadła mi do gustu? I czy dobrze mi się czytało to opasłe tomiszcze? Zanim odpowiem na te ważki pytania, chciałbym przybliżyć zarys fabularny powieści. Gdy nasz główny bohater Cormoran Strike odwiedza w Kornwalii ciężko chorą ciotkę, kontaktuje się z nim kobieta, której matka w 1974 roku zaginęła w niewyjaśnionych okolicznościach. Strike jest zaintrygowany- nigdy nie pracował nad sprawą sprzed kilkudziesięciu lat. Mimo nikłych szans na powodzenie dopisuje zlecenie do długiej listy dochodzeń, które prowadzi ze swoją wspólniczką Robin Ellacott. Może zacznę od tego, że to moje piąte spotkanie z bohaterami cyklu, i chyba najbardziej owocne. Może nie jest to kryminał najwyższych lotów, ale z przyjemnością zagłębiałem w meandry fabularne. A frajda z czytania, pomimo grubości pozycji była spora. Natomiast mam jeden zarzut, który mi się nasunął. Bowiem w powieści jest zbyt dużo zawartych wątków. Co nie co rozrzedza fabułę. Przez to jest bardzo dużo przestojów w akcji. Główny wątek nieco traci na rozpędzie. Ale jednak jestem daleki od krytyki. Bowiem powieść posiada wiele atutów. Siłą książki jest duet detektywów. Autorowi udało się w punkt oddać ich rozterki, problemy i kłopoty, a jednocześnie zgłębić portrety psychologiczne. Cormoran nie tylko musi mierzyć się ze śledztwem, ale również z własnymi słabościami. Które się nawarstwiają. Samotność to aspekt jego życia, który najbardziej mu doskwiera. Gdy na horyzoncie pojawia się okazja, która może odmienić jego życie. Boi się wykorzystać szansę. Natomiast Robin przeżywa perturbacje życiowe. Jej prywatne życie legło w gruzach. Dlatego, skupia się na życiu zawodowym, które pochłania ją bez reszty. Zawirowania miłosne obojga maja wspólny mianownik. Jak ta historia się rozwinie i zakończy odsyłam do lektury. Jeśli zaś chodzi o clue powieści, czyli suspens i rozwiązanie szarady, to powieść charakteryzuje się pewnymi fazami. Początek był bardzo obiecujący, ale później wątek kryminalny zeszedł na drugi plan. Autor w fabule zawarł wątki astrologii, czarnej magii i satanizmu. Który miał nadać powieści nie co niepokoju, napięcia i dreszczyku. Pod tym względem pisarzowi ten aspekt wyszedł ciekawie, ale potencjał został połowicznie wykorzystany. W książce nie uświadczymy zbyt wielu zwrotów akcji, i zaskakujących momentów. A rozwikłanie zagadki, w tym punkcie jestem umiarkowanie ukontentowany. Może nie wbiło mnie w fotel, ale autorowi udało się oddać, klimat rasowego kryminału, który charakteryzuje niebanalnym finałem, i przyzwoitym plot twistem. Reasumując, jest jak do tej pory najlepszy tom z całego cyklu. Główny wątek dopracowany i dopieszczony. „Niespokojna krew” to książka, która powinna przypaść do gustu fanom Camilii Lackberg, Katarzyny Puzyńskiej i Agaty Christie, gdzie wątek obyczajowy w ich powieściach jest bardzo dominujący. Dla mnie powieść, która zwiastuje, że cykl zmierza w dobrym kierunku. Polecam.