Chrzest ognia

Andrzej Sapkowski - Chrzest ognia

Wpadam w wielką wiedźmińską spiralę. Owijam się wokół fabuły, pięknej staropolszczyzny, kolejnej porcji zachwycającego czarnego humoru, ironii, sarkazmu. Może się powtarzam, bo w każdej kolejnej opinii powtarzam to samo, ale najważniejsze rzeczy, trzeba podkreślać, zwłaszcza jeśli ich obecność nieustannie ukazuje swoją wyjątkowość.

Sapkowski pięknie i stopniowo buduje swoich bohaterów. To nie jest tylko powieść o Gerlacie, Wiedźminie machającym mieczem, zabijającym wszystkie potwory tego świata. W opowieści jest również Yennefer, Cirri, Jaskier. Autor poświęca im momentami dość sporo uwagi. Z pewnością dlatego urokliwość samej sagi o Wiedźminie nabiera innych barw i odcieni, a przez to ciekawi, bawi, zachwyca, będąc dla naszej duszy balsamem dobrze wpływającym na nasze myśli i świadomość. W tym tkwi siła Wiedźmina. Bo sam Geralt pewnie zdążyłby się nie raz znudzić przez tych 9 tomów.

Cały czas nie mogę się do końca połapać w politycznej sieci spisków, tej wyrachowanej grze intryg i walki o jak największą władzę. Coś mi zawsze umknie, wymiesza się w myślach i czasami, gdy fabuła przeskakuje na wątki z polityką związane, gubię rytm.
Nawet jeśli pomiesza mi się polityczne zaplecze tego cyklu, cóż płakać nie będę. Warto odnajdywać się co nie co w sferze polityki, układów, tego co dzieje się za kulisami medialnych potycznek, ale to wszystko nie stanowi przymusu.
Mi wystarczy obcowanie z najwyższej jakości literacką perełką:)) i już...
Ze mnie po prostu smakosz słowa... :)

Andrzej Sapkowski - Chrzest ognia

Wpadam w wielką wiedźmińską spiralę. Owijam się wokół fabuły, pięknej staropolszczyzny, kolejnej porcji zachwycającego czarnego humoru, ironii, sarkazmu. Może się powtarzam, bo w każdej kolejnej opinii powtarzam to samo, ale najważniejsze rzeczy, trzeba podkreślać, zwłaszcza jeśli ich obecność nieustannie ukazuje swoją...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Akcja kolejnego tomu wiedźminskiej sagi tym razem zaczyna się od lasu zamieszkałego przez Driaady, czyli Brokilonu. To tam trafił ranny Wiedźmin przeteleportowany przez Triss Merigold, żeby wylizać się z ran, których zaznał. Ale długo nie zagościł w królestwie Driaad, bo zaraz po wyleczeniu i zaciągnięciu przydatnych informacji od łuczniczki Milvy, wyrusza z Jaskrem, aby odnaleźć i uratować Ciri. Długa i ciekawa to będzie podróż, bowiem w międzyczasie dołączy do nich pięć krasnoludów, gnom zwiadowca, cyrulik intelektualista, gadająca papuga, niesamowita łuczniczka i czarny rycerz z koszmarów Ciri. Iście wybuchowa kompanija, którą wspólnie czeka moc przygód.

Piąty tom przygód Geralta za mną i ciągle jestem zachwycony. Zwłaszcza, że zmienia się nieco koncepcja. Do tej pory Geralt radził sobie w większości z niewielkim towarzystwem u boku, a tutaj zgromadziła się przy nim spora grupa różnorodnych postaci i charakterów. Tak różnorodna i tak wielce ciekawa, że nie zabraknie przygód, wesołych i niebezpiecznych sytuacji oraz śmiesznych i intelektualnych dialogów. Czyli nie ma nudy ani trochę. W poprzednich tomach akcja była też rozłożona niemal równomiernie pomiędzy główne postaci Geralta, Ciri i Yennefer. Tutaj udział tych dwóch bohaterek jest niewielki. Większość fabuły opiera się na wiedźminie i jego przygodach z towarzyszami - niekoniecznie chcianymi przez niego samego. O Ciri i Yennefer jest niewiele, ale istotnie zaznaczają swoją obecność - Ciri z kompanią Szczurów, do której dołączyła, i Yennefer biorąca udział w tajnym zgromadzeniu czarodziejek, które mają pewny plan do zrealizowania - i na pewno będzie o nich więcej z kolejnym tomie.

Sporo jest tutaj kwestii politycznych i intelektualnych rozmów o życiu, przeznaczeniu, przeszłości, wartości ludzkiej itp. Najbardziej podobał mi się dialog Wiedźmina z wampirem - rewelacyjna intelektualno-duchowa dysputa. Niektórym może mniej przypaść do gustu, że momentami sporo robi się gadaniny, zamiast akcji, ale mnie osobiście ten język, dialogi, rozważania, humor Sapkowskiego zachwycają i nie czułem się ani przez chwilę tym znużony. Poza tym akcji też jest sporo dokładnie wtedy, gdy potrzeba, więc raczej nikt nie powinien się tym tomem rozczarować. Tytułowy chrzest ognia pojawia się ze trzy razy mając mniej więcej ze trzy znaczenia do danych okoliczności, ale najogólniej można powiedzieć, że ten ogień ma duchowe, wojownicze i emocjonalne znaczenie.

Ogólnie to tyle. "Chrzest ognia" to kolejny zajebisty tom świetnego fantasy, które już zalicza się do moich ulubionych i nie mogę się doczekać następnych tomów, za które się szybkie niebawem zabieram. Polecam bardzo wszystkim fanom fantasy, którzy jeszcze sagi "Wiedźmina" nie znają. Warto!

https://swiat-bibliofila.blogspot.com/2020/04/chrzest-ognia-andrzej-sapkowski-opinia.html

Akcja kolejnego tomu wiedźminskiej sagi tym razem zaczyna się od lasu zamieszkałego przez Driaady, czyli Brokilonu. To tam trafił ranny Wiedźmin przeteleportowany przez Triss Merigold, żeby wylizać się z ran, których zaznał. Ale długo nie zagościł w królestwie Driaad, bo zaraz po wyleczeniu i zaciągnięciu przydatnych informacji od łuczniczki Milvy, wyrusza z Jaskrem, aby...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Super wersja Superprodukcji! Audio 10/10!

Super wersja Superprodukcji! Audio 10/10!

Pokaż mimo to

Ta część jak na razie była najsłabsza. Nie chodzi o to, że całkiem nudna. Chodzi o to, że mało się wg mnie działo. Jakieś bitwy, rąbanki... W sumie czytało się szybko, ale...

Ta część jak na razie była najsłabsza. Nie chodzi o to, że całkiem nudna. Chodzi o to, że mało się wg mnie działo. Jakieś bitwy, rąbanki... W sumie czytało się szybko, ale...

Pokaż mimo to

Ta część serii podobała mi się bardziej niż poprzednia - mniej mnie męczyły sprawy polityczne. Historia tym razem kręciła się wokół Geralta i jego poszukiwań Dziecka Niespodzianki. Samej Ciri było trochę mniej, częściej o niej mówiono niż się pojawiała osobiście. Yennefer na chwilę w odstawce, ale mam nadzieję, że to się później zmieni.
Pojawiło się też kilka nowych, pozytywnych postaci, np. Regis, który z każdą chwilą coraz bardziej przypadał mi do gustu.

Ta część serii podobała mi się bardziej niż poprzednia - mniej mnie męczyły sprawy polityczne. Historia tym razem kręciła się wokół Geralta i jego poszukiwań Dziecka Niespodzianki. Samej Ciri było trochę mniej, częściej o niej mówiono niż się pojawiała osobiście. Yennefer na chwilę w odstawce, ale mam nadzieję, że to się później zmieni.
Pojawiło się też kilka nowych,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po niemrawym początku, nieco nużącym akcja rozwinęła się i wskoczyła na stary, dobry poziom. Ostatnie 150 stron wchłonięte na raz, no i końcówka z Milvą - niespodziajka.

Po niemrawym początku, nieco nużącym akcja rozwinęła się i wskoczyła na stary, dobry poziom. Ostatnie 150 stron wchłonięte na raz, no i końcówka z Milvą - niespodziajka.

Pokaż mimo to

Zdenerwowałam się troszkę na ten tom... Akcja rozkręca się na początku bardzo długo... Zaczyna nabierać kolorytu dopiero przy spotkaniu Wiedźmina z Krasnoludami. Kompania jest naprawdę doborowa- nikt lepiej by ich nie dobrał, chyba tylko los 😉 Opowieść oczywiście świetna, tym razem ubarwiona "naukowym" gadaniem. Zaskoczył mnie mocno los Yennefer, szkoda tylko, że nie dowiadujemy się więcej o niej. Jest to jeden z wielu rozpoczętych i nierozwiązanych wątków. Tak dużo pytań -tak mało odpowiedzi! to frustrujące, kiedy nie można od razu sięgnąć po następną część serii...⊙.☉

Zdenerwowałam się troszkę na ten tom... Akcja rozkręca się na początku bardzo długo... Zaczyna nabierać kolorytu dopiero przy spotkaniu Wiedźmina z Krasnoludami. Kompania jest naprawdę doborowa- nikt lepiej by ich nie dobrał, chyba tylko los 😉 Opowieść oczywiście świetna, tym razem ubarwiona "naukowym" gadaniem. Zaskoczył mnie mocno los Yennefer, szkoda tylko, że nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zabieram jedną gwiazdkę za dość przydługi I nudnawy początek. Jak już człowiek przebrnął (a zajęło to jednak około 1/3 tomu!), to nie da się przestać czytać i akcja się pięknie rozwija!

Zabieram jedną gwiazdkę za dość przydługi I nudnawy początek. Jak już człowiek przebrnął (a zajęło to jednak około 1/3 tomu!), to nie da się przestać czytać i akcja się pięknie rozwija!

Pokaż mimo to

Wiedźmin wyrusza na poszukiwania Ciri i Yennefer czy tym razem będzie miał szczęście je znaleźć? W Książcę ukaże się bitwa z wampirem przeciwko nilfaardczykom.
Według mnie jest to świetnie napisana książka. Cudowna fantastyka Wiedźminska.
Polecam wam książki tego typu.

Wiedźmin wyrusza na poszukiwania Ciri i Yennefer czy tym razem będzie miał szczęście je znaleźć? W Książcę ukaże się bitwa z wampirem przeciwko nilfaardczykom.
Według mnie jest to świetnie napisana książka. Cudowna fantastyka Wiedźminska.
Polecam wam książki tego typu.

Pokaż mimo to

Jak dla mnie ta część lepsza od Czasu Pogardy. Geralt z Rivii miał mnóstwo przyjaciół i kobiet, że żadne wzory matematyczne nie pomogły mi ich wszystkich zliczyć. Podobało mi się przemówienie Ciri na temat chrztu ognia i końcowe seplenienie Triss Merigold (zamiast "s" to mówiła "f"). Bo ogień czyści duszę według wielu wierzeń - dzięki temu nasze ciało się resetuje. Kuracja w Brokilonie też zasługuje na większy szacunek, tym bardziej że wiedźmin bardzo szybko po niej stanął na nogi. Znużyłem się nieco poprzednio częścią - bałem się, że i ta część mnie znuży, ale z czasem się poprawiła i jestem ogromnie ciekaw "Wieży jaskółki" Andrzeja Sapkowskiego.

Jak dla mnie ta część lepsza od Czasu Pogardy. Geralt z Rivii miał mnóstwo przyjaciół i kobiet, że żadne wzory matematyczne nie pomogły mi ich wszystkich zliczyć. Podobało mi się przemówienie Ciri na temat chrztu ognia i końcowe seplenienie Triss Merigold (zamiast "s" to mówiła "f"). Bo ogień czyści duszę według wielu wierzeń - dzięki temu nasze ciało się resetuje. Kuracja...

więcej

mniej

Pokaż mimo to