Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Każda z nas mogłaby mieć alternatywną rzeczywistość złożoną z tych wszystkich ‘gdyby”, a jednak żyjemy w tej konkretnej rzeczywistości. I nie wiem jak ty, ale ja nie zamierzam się z niej ruszać.”

„Domki z kart” Anny Ziobro, to trzeci tom serii nadmorskiej. Nie miałam okazji przeczytać wcześniejszych tomów i bardzo żałuję, że tak się stało. Bo bardzo lubię śledzić historię książkowych postaci po kolei. Ale wiem jedno, z przyjemnością cofnę się w przeszłość, bo jestem bardzo ciekawa co tam się dokładnie wydarzyło.

Mimo iż książkę spokojnie można czytać bez znajomości wcześniejszych części, bo w tej często pojawiają się nawiązania do wydarzeń z przeszłości. To jednak, jeśli nie mieliście okazji, tak jak ja, poznać tej serii, polecam czytanie od pierwszego tomu.

W tej części Ania zabrała mnie nad piękny Bałtyk oraz w Bieszczady. Poznałam Lenkę i Marcina, który jest po kilku ciężkich operacjach, ale mimo swojej niepełnosprawności, pokazuje nam, że warto w życiu walczyć o swoje marzenia. To, że ktoś jest chory lub niepełnosprawny, nie powinien być traktowany inaczej. Ma takie samo prawo do miłości i szczęścia, a w szczególności do godnego życia.

„Samotność smakowała jak chleb powszedni, dopóki nie spróbował, że można inaczej. Dopóki nie posmakował gorzkiej jak piołun tęsknoty, kiedy Lena na jakiś czas wyjechała. I dopóki nie przekonał się, że rozpacz i strata stają się bardziej strawne, kiedy dzieli się je z kimś , kto rozumie i akceptuje.”

Na przykładzie Marcina, możemy zobaczyć jak w życiu każdej osoby, ważna jest tolerancja, w szczególności do samego siebie. Trudne momenty, kiedyś się kończą, A mając wokół siebie tak wspaniałych ludzi, jest je pokonać o wiele łatwiej. Choć nie znaczy, że za pomocą magicznej różdżki się skończą i znikną. Są i będą, ale wiara i miłość potrafi uskrzydlać, co pokazuje Lena. Można kogoś kochać bardzo mocno i nie widzieć wad, gdy jest to szczera i prawdziwa miłość. Nawet jeśli najbliższa rodzina, tego nie pojmuje. Rodzice Leny bowiem uważają, że życie z osobą niepełnosprawną, to skazywanie siebie na brak szczęścia. A ta para, pokazuje, że właśnie tak nie jest, że można być bardzo szczęśliwym. I taka miłość nie często się zdarza. Dlatego bardzo mocno im kibicuję.

„Wy młodzi ludzie uwielbiacie sobie wszystko komplikować.”

Poznałam też Adę. Dziewczynę, która musiała bardzo szybo dorosnąć. Na jej przykładzie autorka pokazała, że życie to nie jest wieczna zabawa, a też odpowiedzialność.

Ada obchodzi swoje 18 urodziny. Piękny wiek i można powiedzieć, że teraz jest się w pełni dorosłym. Niestety to dorastanie u niej musiało nastąpić już 1,5 roku wcześniej, gdy dowiedziała się, że jest w ciąży. A następnie, że ojciec dziecka, nie poczuwa się do odpowiedzialności.

„Chodzi mi o to, że często myślimy o powinnościach. O tym, co właściwe i pragmatyczne. I nie ma w tym nic złego, uważam, że tak należy robić, ale czasem warto pomyśleć o sobie. Zrobić coś, czego się pragnie, i najwyżej później mieć do siebie pretensje, że nie wyszło. Można dać plamę, ale lepsze to, niż za jakiś czas spojrzeć wstecz i pluć sobie w brodę.”

Krzyś kończy właśnie roczek i jest najsłodszym dzieckiem na świecie. Dziewczyna troszczy się i stara jak może, bo jest dla niej całym światem. W opiece pomaga jej ciotka Aniela. Na rodziców za bardzo nie może liczyć. Z czasem pomaga jej trochę mama oraz brat, który wciąż pakuje się w kłopoty, ale dla swojego bratanka, zrobiłby wszystko. Nawet dopuścił się przestępstwa, by zdobyć pieniądze na rehabilitację, bowiem chłopczyk urodził się jako wcześniak.

Na przykładzie zaś Leszka, autorka pokazała jak kruche potrafi być życie. Człowiek coś planuje, a tu z dnia na dzień coś się kończy tak nagle i trzeba zmienić plany.

„Musimy się skupić na teraźniejszości, bo tylko ona należy do nas.”

Choroba ojca postawiła wszystkich na nogi. Opieka nad nim i to, by mu ulżyć w cierpieniu, sprawiły, że cała rodzina musiała się przeorganizować. Syn musiał zająć stanowisko ojca, matka zaś skupiając się na mężu, zapomniała, że dzieci też potrzebują obojga rodziców, a przez chorobę, stracili oboje. Dopiero wydarzenia, które o mały włos nie skończyły się kolejną tragedia, sprawiły, że znów zaczęli na wiele rzeczy spoglądać inaczej.

Autorka w przepiękny sposób, pokazała, że w życiu nadzieja, zawsze umiera ostatnia. Że można kochać i być kochanym. Że warto walczyć o swoje marzenia i o życie, bo jest tylko jedno i jest najcenniejszym darem, jakie mamy.
Bardzo urzekła mnie ta historia. Czytałam ją nieśpiesznie, by nie przegapić żadnego ważnego momentu. Bohaterowie są w stu procentach naturalni i miałam wrażenie, że leżę sobie gdzieś na leżaku i obserwuje ich z bliska. Kibicując każdemu z osobna.

Polecam Wam tę serię z całego serca. A ja z wielką przyjemnością sięgam po pierwsze dwa tomy, by poznać ją od początku.

„Wracając do miłości, czy to jest coś, co należy podziwiać. Ona po prostu jest, albo jej nie ma.”

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Dragon.

„Każda z nas mogłaby mieć alternatywną rzeczywistość złożoną z tych wszystkich ‘gdyby”, a jednak żyjemy w tej konkretnej rzeczywistości. I nie wiem jak ty, ale ja nie zamierzam się z niej ruszać.”

„Domki z kart” Anny Ziobro, to trzeci tom serii nadmorskiej. Nie miałam okazji przeczytać wcześniejszych tomów i bardzo żałuję, że tak się stało. Bo bardzo lubię śledzić historię...

„Dziękować trzeba za wszystko. Nie sztuką jest dziękować za rzeczy dobre. Sztuką jest dziękować za smutek, nieporozumienia. Każdy z nas odczuwa trudne emocje.”

Anna H. Niemczonow książką pt. „Słowa wdzięczności. Z zachwytu nad życiem”, pokazuje nam, że życie składa się z wielu małych elementów, które połączone w całość, tworzą przepiękny obraz, jakim jest „ŻYCIE”. A jednym z nich jest właśnie „wdzięczność”.

„Wdzięczność jest antidotum na wszechogarniającą pogoń. Czasami dobrze jest się zatrzymać chociażby po to, by przypomnieć sobie, po co żyjemy.”

Na początku Ania opowiada o sobie, o swoich doświadczeniach. O tym, skąd pomysł na napisanie książki i dlaczego w dalszej części mamy rozdziały podzielone na koszyczki. Każdy z nich to jeden dzień. Dzień, który możemy wypełnić wdzięcznością. Na koniec rozdziału jest też miejsce, gdzie możemy zapisać sobie dzień i opisać, za co jesteśmy wdzięczni.

„Każdy dzień jest darem. Otrzymujemy nową, czystą kartkę, a wraz z nim możliwość zapełnienia jej wdzięcznością.”

Mamy 103 koszyczki i możemy sobie zrobić taką studniową terapię, by zajrzeć w głąb siebie. Spojrzeć na wiele spraw z innej perspektywy. Dostrzec wdzięczność w małych, codziennych rzeczach, choćby takich jak wypicie kawy, przeczytanie świetnej książki, spacer po lesie czy rozmowa z przyjaciółką. Takich chwil czy momentów, jest wiele, tylko nie zawsze potrafimy je dostrzec.

„Nie ma ludzi żyjących bezstresowo. A jednak radzimy sobie, jesteśmy tutaj i znajdujemy wyjścia z trudnych sytuacji.”

Jeśli śledzicie profil Ani w mediach społecznościowych, to widzicie, Anię, która potrafi zarażać uśmiechem, dobrą energią i dla każdego ma zawsze coś miłego do powiedzenia. Samo wejście na konto np. na Instagramie i zobaczenie uśmiechu autorki, sprawia, że ten dzień jest już o wiele lepszy. Bo radość jest zaraźliwa. Tam nie ma masek, sztuczności i życia na pokaz. Bardzo cenie to, że Ania pokazuje na każdym kroku swoją naturalność i to, że życie nie zawsze jest kolorowe. To gdzie jest tu i teraz, kosztowało ją wielu wyrzeczeń, wysiłku, o czym możemy przeczytać w jej książkach.

„Dla mnie wdzięczność stała się mostem, po których przeszłam z dni pełnych smutku i rozgoryczenia do dni pełnych nadziei i akceptacji. Dla ciebie wdzięczność może okazać się mostem, po którym przejdziesz z miejsca, w którym jesteś teraz, do tego w którym pragniesz być.”

Ania pokazała nam, że warto w życiu walczyć o lepsze jutro i każdy człowiek może zmienić swój los, sprawić, by kolejny dzień był lepszy od poprzedniego.

„W życiu zbyt wiele energii tracimy na to, czego nie chcemy, zamiast skupiać się na tym, czego byśmy chcieli...”

Najważniejsze jest „chcieć” zrobić ten krok naprzód. I ta książka „Słowa wdzięczności”, mogą pomóc wielu osobom. To nie tylko poradnik, ale znacznie coś więcej.

„Słowo DZIĘKUJĘ - ono nigdy nie straci na wartości, jest bowiem jednym z najpiękniejszych słów świata.”

Polecam Wam tę książkę z całego serduszka. Znajdziecie w niej mnóstwo cytatów, rad i mam nadzieję, że dzięki niej spojrzycie też na wiele spraw z innej perspektywy.

„Wszystko w życiu jest potrzebne. Łzy także.”
„Mocno wierzę, że wszechświat jest pełen odkryć przypisanych nam indywidualnie pod postacią przeznaczenia.”

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Luna.

„Dziękować trzeba za wszystko. Nie sztuką jest dziękować za rzeczy dobre. Sztuką jest dziękować za smutek, nieporozumienia. Każdy z nas odczuwa trudne emocje.”

Anna H. Niemczonow książką pt. „Słowa wdzięczności. Z zachwytu nad życiem”, pokazuje nam, że życie składa się z wielu małych elementów, które połączone w całość, tworzą przepiękny obraz, jakim jest „ŻYCIE”. A jednym...

Powieści Alicji Sinickiej zawsze trzymały mnie w napięciu i przyprawiały dreszcze. Sięgając po „Karnawał” po raz kolejny się nie zawiodłam.

Już na samym wstępie akcja się bardzo rozkręca. W wieżowcu, w którym mieszka Amelia, ktoś popełnia samobójstwo i wyskakuje z balkonu na chodnik. Ten moment oraz widok krwi na chodniku, krzyki przechodniów, sprawiają, że Amelia wraca myślami do wydarzeń sprzed dwudziestu lat, gdy o mały włos nie straciła życia. Tu autorka pokazała, jak często zachowują się osoby, z syndromem stresu pourazowego. Amelia, jest tego przykładem.

To miało być zwykłe spotkanie towarzyskie i świętowanie karnawału, grupki studentów. Zimowa sceneria na jednej z Mazurskiej Wysp, zwanej Czarci Ostrów. W prywatnym domku należącym do rodziców jednej z koleżanek – Kai, dziewczyny Roberta. Niestety ta noc skończyła się dla kilku osób tragicznie. Ktoś postanowił zrobić sobie krwawy karnawał. Z każdą godziną śmierć pochłaniała kolejne ofiary i nikt nie miał pojęcia, jak to się stało i czy dotrwa do rana, by zawiadomić pomoc. Ostra zima, sypiący śnieg, wiatr dodają jeszcze większej grozy. I człowiek w masce, który pojawia się co jakiś czas, a chwilę później dochodzi do tragedii.

Dwie dekady później, demony przeszłości wracają. Amelia dostaje list, który sprawia, że całe jej życie wywraca się do góry nogami. Tamto wydarzenie, przeżyło tylko pięć osób… Po dwudziestu latach zaczynają ginąć kolejne z nich, które wówczas ocalały.

Czy to wszystko zwykły przypadek losowy? Czy jednak, ktoś próbuje się mścić? Jaką tajemnicę skrywa Amelia? Komu można ufać? I o co w tym wszystkim chodzi?

Książkę czytałam z wielkim zainteresowaniem. Bardzo dużo się dzieje. Akcja toczy się w przeszłości w 2002 roku, kiedy te wszystkie wydarzenia miały miejsca. Poznajemy je z narracji Roberta. Oraz w teraźniejszości w 2022 roku, z narracji Amelii.
Z zapartym tchem śledziłam te wydarzenia, analizowałam, snułam domysły ale… autorka jak zawsze potrafi na zakończenie wbić fotel. Po raz kolejny, takiego zakończenia się nie spodziewałam.

Jeśli lubicie deszczyk emocji i rozwiązywanie tajemnic z przeszłości, intrygi i zagadki, to polecam Wam gorąco tę książkę. Czyta się ją naprawdę szybko.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu W.A.B.

Powieści Alicji Sinickiej zawsze trzymały mnie w napięciu i przyprawiały dreszcze. Sięgając po „Karnawał” po raz kolejny się nie zawiodłam.

Już na samym wstępie akcja się bardzo rozkręca. W wieżowcu, w którym mieszka Amelia, ktoś popełnia samobójstwo i wyskakuje z balkonu na chodnik. Ten moment oraz widok krwi na chodniku, krzyki przechodniów, sprawiają, że Amelia wraca...

„Tylko patrzeć jak ktoś jej krzywdę zrobi, bo wiadomo, że nadgryzione jabłko łatwe do zdobycia, ale mimo, że słodko smakuje, bez wartości jest.”

„Zakochana służąca” to kontynuacja pierwszej części powieści „Dom pełen tajemnic” Wioletty Piaseckiej. I choć książki można czytać osobno, to jednak polecam czytanie od pierwszej części, by mieć zarys postaci i tego co się wtedy wydarzyło.

W tej części poznajemy bliżej Martę Skowronek – która w wieku czterech lat została oddana na służbę do majątku Wolskich i była służącą a następnie ochmistrzynią księżnej Sary Reszko. Zawsze oddana i wierna. Dlatego też księżna traktowała ją jak siostrę, bo wiedziała, że na Marcie może polegać i nigdy się nie zawiedzie. Takie traktowanie nie bardzo podobało się rodzicom Sary i ciotce. Uważali, że ze służbą nie wolno i nie wypada się bratać, bo to nie przyniesie nic dobrego, a jedynie skandal. Dlatego też, gdy Marta dostała depeszę, że musi się udać w rodzinne strony, a Sara użyczyła jej swojego powozu, nie obyło się to bez echa. Rodzice byli wściekli, a Marta miała przez to, trochę kłopotów.

„Nie bała się jednak ludzi czy ciemności. Bała się pustki, bała się życia ze złamanym sercem, bała się tej potwornej tęsknoty, która już nią owładnęła, i bała się, że już nigdy nikt jej nie pokocha i że nie znajdzie sensu życia.”

Pewnego dnia, na swojej drodze spotkała przystojnego Pocztyliona Waldemara. Zakochała się w nim, choć z początku uważała, że jest już stara, bo mając 32 lata nic dobrego ją w życiu już nie czeka. Kiedyś były bowiem inne czasy. Kobiety wychodziły za mąż bardzo młodo. A te, którym się to nie udało, były traktowane jak stare panny. Ale, czy miłość patrzy w metrykę? Strzała Amora może dosięgnąć każdego. I tak też było tutaj. Choć niestety nie obyło się bez górek i zakrętów. Na drodze do szczęścia Marty i Pocztyliona stanęła bowiem, piękna i młoda dziewczyna, która bardzo lubiła pokazywać swoje wdzięki. W dodatku była siostrą Marty.

Czy prawdziwa miłość zwycięży? Czy niestety serce, które dozna zawodu, nie wybacza tak łatwo?

„- Złamane serce przytrafia się niemal każdej z nas, nie omija też mężczyzn. Nikt nic na to nie poradzi. Nie umrzesz od tego, nie ty pierwsza i nie ostatnia cierpisz.”

Co takiego szykuje los Marcie? I jak dalej potoczą się losy Sary, bowiem w tej części ponownie zawitamy do Karczewa, gdzie na łożu śmierci leży mąż Sary – Książę Hipolit Reszko. Czy Sara zdoła mu wybaczyć, to wszystko czego doświadczyła, a o czym mogliśmy przeczytać w pierwszej części?

Jak wiele wyrzeczeń i cierpienia będą musiały doświadczyć nasze bohaterki, by zaznać szczęścia? Koniecznie przeczytajcie o tym w książce.

„Razem z szacunkiem i podziwem często zazdrość i zawiść chadzają.”

Wioletta Piasecka zabrała mnie w podróż, do czasów o których bardzo lubię czytać. Uwielbiam zamki, dworki, pałace i romanse historyczne. Z wielką przyjemnością zaczytuję się w historiach, które chwytają za serce i pozwalają mi się przenieść do epoki, gdzie kobiety nie miały łatwego życia. Bo wciąż musiały walczyć o swoje marzenia, prawa i oto, by ich głos był słyszalny. A najpiękniejsze w tym wszystkim było to, że w jakiejkolwiek epoce byśmy się nie znaleźli, to zawsze znajdzie się bratnia dusza, która będzie prawdziwym wsparciem w najtrudniejszych chwilach.

Jeśli nie mieliście okazji poznać twórczości autorki, nie zwlekajcie zbyt długo. Ja uwielbiam historie napisane przez Panią Wiolettę. Mają ciekawą fabułę i są dla mnie prawdziwą odskocznią, otulają i czyta się je z wielką przyjemnością. A bohaterowie są tak żywi, że emocje, które im towarzyszą, przelewają się na czytelnika i wszystko przeżywałam razem z nimi.

„Masz duszę marzycielki i dziecięcą radość życia. Promieniejesz, świat przy tobie staje się interesujący. Oglądając się wstecz, zastanawiam się, jak dałem radę przetrwać w świecie tych kilku tygodni, nie mogąc patrzeć w twoje oczy, nie widząc twojego uśmiechu, nie słysząc twojego głosu, nie całując twoich…”

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Skarpa Warszawska.

„Tylko patrzeć jak ktoś jej krzywdę zrobi, bo wiadomo, że nadgryzione jabłko łatwe do zdobycia, ale mimo, że słodko smakuje, bez wartości jest.”

„Zakochana służąca” to kontynuacja pierwszej części powieści „Dom pełen tajemnic” Wioletty Piaseckiej. I choć książki można czytać osobno, to jednak polecam czytanie od pierwszej części, by mieć zarys postaci i tego co się wtedy...

„Życie to przede wszystkim relacje między ludźmi. I nasza przyszłość zależy od tego, obok kogo właśnie stoimy.”

W życiu nie ma przypadków. Wszystko co się dzieje, dzieje się z jakiegoś powodu. I chociaż z początku jesteśmy tego nieświadomi, to po jakimś czasie dociera do nas, że gdyby nie pewne wydarzenie w naszym życiu, najprawdopodobniej nie wydarzyłoby się to, co jest tu i teraz.

Tak też było w życiu Zosi. Gdyby w ósmej klasie nie poszła na wagary, nie dostałaby kary od nauczycielki i nie poznałaby Stefani. Jeden dzień zaważył na kolejnych dniach jej życia.
Stefania była dla niej jak babcia, której niestety już nie miała. A zarazem była dla niej również przyjaciółką, która rozumiała ją lepiej niż rodzice. Nauczyła ją, że warto walczyć o własne marzenia, że zaspokajanie marzeń innych, nie przyniesie w życiu nic dobrego. Pokazała jej drogę ku nim, nauczyła cierpliwości, robienia na drutach i tego, by zawsze słuchać głosu serca. I ten właśnie głos, nie raz pokazał Zosi właściwą drogę, choć była ona czasami pełna życiowych zakrętów. Ale jeśli zawsze będziemy trzymać się znaków, to uda nam się dojść do celu. I tak było też tutaj.

Zosia Krasnopolska nie posłucha rodziców i nie poszła na medycynę. Posłuchała głosu serca i złożyła papiery na studia architektury i rysunku w Łodzi. Tam też poznała Marka, chłopaka, który myślała, że jest miłością jej życia. Niestety czas pokazał, że Marek raczej nie jest partnerem z którym chciałaby spędzić resztę życia. Dziewczyna nie potrafiła pogodzić się też z tak nagłym odejściem Stefani. Po wielu perypetiach Zosia postanowiła przeprowadzić się z Gdańska do dworku znajdującego się Rudzie Pabianickiej, niedaleko Łodzi. To nie była łatwa decyzja i mimo iż los, wciąż jej decyzję wystawiał na próbę, a każdy dzień zaskakiwał ją jeszcze bardziej, to jednak w tym miejscu czuła się naprawdę szczęśliwa.

Dworek kryje w sobie historię, którą chciał, by Zosia odkryła. I robiła to małymi kroczkami dzięki Panu Andrzejowi, który na prośbę Stefani dbał o to miejsce, bo plany z nim związane miały być nieco inne. Niestety los, po raz kolejny sobie zadrwił. A być może celowo sprawił, by ta historia tak się potoczyła, by zamknąć pewien etap z przeszłości , a otworzyć nowy?

Jakie tajemnice krył w sobie dworek? Jaką rolę w tych tajemnicach odegrała Stefania i Andrzej? A jaką rolę przyjdzie odegrać Zosi? Czy miejsce, które było świadkiem tylu wydarzeń, stanie się w końcu ostoją, gdzie zakwitną czereśnie, a wokół będzie panował spokój i szczęście?
I kim okaże się tajemniczy Szymon?
Nie oderwiecie się od tej powieści.

Magdalena Witkiewicz po raz kolejny zabrała mnie w cudowną podróż. Odkrywając tajemnice przeszłości, budując napięcie i sprawiając, że tak ciężko było mi odłożyć książkę na później. Otuliła mnie niczym ciepły kocyk, spod którego ciężko wyjść, gdy jest tak przytulnie i dobrze. Miałam okazję przeczytać tę książkę jakieś pięć lat temu i jakiś zarys tej powieści pozostał w mojej głowie. Z wielką przyjemnością przeczytałam ją po raz kolejny, w dodatku w tak ślicznej oprawie z kolorowymi brzegami, które nadały tej książce jeszcze większego uroku. I uważam, że to nadal jest najlepsza książka Pani Magdy i już nie mogę się doczekać kontynuacji, która będzie miała swoją premierę na koniec kwietnia. Mam nadzieję, że i Wy również czekacie z niecierpliwością. A jeśli nie mieliście okazji przeczytać „Czereśnie zawsze muszą być dwie”, to nie zwlekajcie długo. Polecam Wam tę książkę z całego serduszka. Nie zawiedziecie się.

„Życie to przede wszystkim relacje między ludźmi. I nasza przyszłość zależy od tego, obok kogo właśnie stoimy.”

W życiu nie ma przypadków. Wszystko co się dzieje, dzieje się z jakiegoś powodu. I chociaż z początku jesteśmy tego nieświadomi, to po jakimś czasie dociera do nas, że gdyby nie pewne wydarzenie w naszym życiu, najprawdopodobniej nie wydarzyłoby się to, co jest...

„-Nie martw się – powiedział cicho wprost do jej ucha. – Ktoś powiedział, że w Bieszczady przyjeżdża się tylko raz, a potem się już tylko wraca… Tęskni i wraca.”

„Przystań Śpiących Wiatrów” wciąż czeka na nowych właścicieli. By umowa zaś została podpisana, jest jeden malutki warunek. Dom… a raczej Duch Urszuli musi wyrazić na to zgodę. I choć jest to niemal pewne, że tak będzie, to mimo wszystko Stella ma pewne obawy. Czy słuszne?
Zanim to jednak nastąpi, muszą poradzić sobie z większym problem.

Melania jest ofiarą przemocy psychicznej. Mąż Jacunio, robi to w sposób bardzo skuteczny i zarazem przemyślany, tak , by to ofiara czuła się winna całej sytuacji, a on był bezkarny. Na szczęście w porę zauważa to przyjaciółka Meli i postanawia działać, informując o wszystkim Stellę. Tu jednak rozsądek bierze górę i siostra postanawia działać podstępem. Tak by Melanię zwabić do Kotkowa, by nie spłoszyć jej. Bo wiadomo, że jeśli ktoś jest ofiarą przemocy, to nigdy się do tego nie przyzna. W całą intrygę angażuje Pana Władysława, który wpada na świetny pomysł, angażując w to duchy z przeszłości?

Czy to im się uda? Czy Melania uwolni się od męża tyrana i zrozumie, że szczęście ma zupełnie inny smak? Czy uda jej się je odnaleźć?

„Przystań Śpiących Wiatrów sprzyjała wyciszeniu i odbudowywaniu wiary w to, że jednak i ona, poraniona i przegrana, może mieć przed sobą przyszłość i patrzeć w nią z nadzieją.”

Jakie tajemnice kryje w sobie „Przystań Śpiących Wiatrów”? I ile zła i cierpienia będzie musiało doświadczyć jeszcze rodzeństwo, zanim wszystko zacznie się układać pomyślnie?
Magdalena Kordel po raz kolejny zabrała mnie w cudowną podróż. Uwielbiam pióro autorki i jeszcze nigdy się nie zawiodłam.

Drugi tom opowiada o braterskiej sile. O tym, że rodzeństwo powinno trzymać się razem i nie pozwoli, by któremuś stała się krzywda. O tym, że coś, co z pozoru mogłoby wydawać się szczęściem, wcale takim nie jest. Że człowiekowi, tak łatwo można wmówić wiele rzeczy i znęcać się nad nim psychicznie, zastraszać i wpędzić w poczucie winy.
Oprócz historii współczesnej, Pani Magda zabrała nas w przeszłość, byśmy mogli poznać bliżej historię dawnych mieszkańców Przystani. I to była cudowna i pełna wzruszeń podróż. Czytałam ją z wypiekami na twarzy i nie potrafiłam się oderwać. Dzięki temu, możemy zobaczyć, że każdy z nas, ma wżyciu wybór, jedyne co musimy zrobić, to znaleźć w sobie odwagę, by zrobić krok do przodu.

„Piekło mamy tu, na ziemi i to człowiek człowiekowi je funduje.”

Mam cichą nadzieję, że będą kolejne tomy, bo z wielką przyjemnością powrócę do Kotkowa, by znów spotkać się ze wszystkimi bohaterami powieści.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu W.A.B.

Jeśli lubicie lub chcecie poznać twórczość Magdaleny Kordel, gorąco zachęcam Was do wzięcia udziału w wyzwaniu na Instagramie. Oznaczajcie swoje posty #przykominkuzkordel oraz mój profil @przykominkuzkawa. Odwiedzę Was i poznam Wasze opinie. Raz w tygodniu będę udostępniać Wasze posty na Stories. Nie zapomnijcie również oznaczyć autorki, by i Pani Magda mogła do Was trafić.

„-Nie martw się – powiedział cicho wprost do jej ucha. – Ktoś powiedział, że w Bieszczady przyjeżdża się tylko raz, a potem się już tylko wraca… Tęskni i wraca.”

„Przystań Śpiących Wiatrów” wciąż czeka na nowych właścicieli. By umowa zaś została podpisana, jest jeden malutki warunek. Dom… a raczej Duch Urszuli musi wyrazić na to zgodę. I choć jest to niemal pewne, że tak...

Natalia ma 36 lat, ale w życiu zdążyła już sporo przejść. Właśnie tego dnia postanowiła wybrać się do klubu „Pięciolinia”, by świętować swój rozwód. Uwolniła się od męża kata i tyrana, który szukał każdego dnia powodu, by znęcać się nad żoną. Bo jak to mówią, nawet zupa była za słona. W końcu dziewczyna znalazła w sobie odwagę i powiedziała stanowcze „dość”. Tego dnia miała rozpocząć nowy etap w życiu. Nie wiedziała jednak, jak bardzo ta noc zmieni jej życie. Czy na lepsze? Czy w końcu będzie szczęśliwa?

„Dostrzegałem piękno tam, gdzie inni go nie widzieli. Zapamiętywałem obrazy, a później przenosiłem je do szkicownika.”

Tego samego dnia, swój sukces z kolegami w tym samym klubie świętował 26 letni Mateusz. Jego życie również nie rozpieszczało. Pochodził z bogatej rodziny, ale postawił się rodzicom, że nie chce być adwokatem. Marzł, by zostać artystą, a to nie spodobało się rodzicom. Odcięli mu dopływ gotówki. Musiał sam zarabiać na swoje utrzymanie. Każdego dnia walczyć o swoje marzenia.
Tego dnia podpisał pierwszą umowę o pracę w firmie cateringowej. Dla niego był to ogromny sukces.

Koledzy wymusili na nim zakład, że podejdzie do dziewczyny, która siedzi przy barze i porozmawia z nią, chociaż przez pięć minut. Bowiem wydawała się bardzo niedostępna i niezainteresowana towarzystwem. Ku zaskoczeniu obojga, ich rozmowa przedłużyła się do rana. Postanowili zaszaleć i zabawić się tej nocy, nie wyjawiając swoich imion. Chcieli być anonimowi, bowiem mieli się już nigdy nie spotkać. Niestety los bywa przewrotny i trochę im te plany pokrzyżował. Ustalili na koniec spotkania, że jeśli się kiedyś jeszcze spotkają, to chłopak namaluje akt Natalii.

I tak się też stało. Czternaście miesięcy później los zadrwił z nich ponownie i postawił na swojej drodze.
Czy obietnica zostanie dotrzymana? Co takiego się wydarzy i jak bardzo człowiek potrafi się zmienić przez te kilka miesięcy? Czy i aż tak bardzo? Inna sytuacja? Inne spojrzenie na świat? Jak bardzo los potrafi namieszać, w najmniej spodziewanym momencie? Czy różnica wieku, może być przeszkodą do miłości?

„Popatrzyliśmy sobie w oczy. Zastanawiałam się, co widzi w moich. Bo ja w jego spojrzeniu dostrzegałam cały ocean niepewności, onieśmielenia, zakłopotania. To było nawet słodkie...”

Powiem Wam, że nie miałam okazji czytać innych książek autorki. Ale „Zanim odejdziesz” jest powieścią, która po części jest też powieścią erotyczną, ale napisaną w sposób subtelny i ze smakiem. Nie ma tu wulgaryzmów, za co bardzo autorce dziękuję, bo bardzo ich w książkach nie lubię. Mogę śmiało powiedzieć, że bohaterowie tej powieści są bardzo sensualni. I to mi się bardzo podobało.

Jeśli lubicie powieści obyczajowe z nutką erotyki, to polecam Wam gorąco tę książkę. Czyta się ją szybko i bardzo przyjemnie. Zakończenie bardzo mnie zaskoczyło.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Ale.

Natalia ma 36 lat, ale w życiu zdążyła już sporo przejść. Właśnie tego dnia postanowiła wybrać się do klubu „Pięciolinia”, by świętować swój rozwód. Uwolniła się od męża kata i tyrana, który szukał każdego dnia powodu, by znęcać się nad żoną. Bo jak to mówią, nawet zupa była za słona. W końcu dziewczyna znalazła w sobie odwagę i powiedziała stanowcze „dość”. Tego dnia miała...

„Dom w Krokusowej Dolinie” Haliny Kowalczuk to pierwsza książką autorki, którą miałam okazję przeczytać i już wiem, że z wielką przyjemnością sięgnę po kolejne. Klimat tej książki bardzo mnie oczarował.

Uwielbiam jak w powieści wplatane są legendy, pogańskie wierzenia, wiara w zabobony i tajemnice, które kryją w sobie dawne domy.

Anna Jegiel nie miała łatwego dzieciństwa. Po śmierci rodziców, opiekę nad nią przejęła despotyczna ciotka. Zawładnęła wszystkim co należało do rodziców Ani, uważając, że jej się to należy. Sprzedała dom, a pieniądze roztrwoniła na swoje potrzeby i wycieczki. Kiedy już się wyczerpały, zaczęła wydawać te, które Ani należały się po rodzicach, do momentu ukończenia szkoły. Dziewczyna, by utrzymać się na studiach musiała sobie dorabiać. Nawet gdy poszła do pracy, ciotka zabierała jej część pieniędzy, zostawiając nie wiele dziewczynie, bo przecież jej potrzeby są zdecydowanie większe. Znęcając się psychicznie nad dziewczyną, doprowadziła do tego, że Ania bojąc się ciotki, zerwała nawet z chłopakiem, którego tak bardzo kochała. A sama wpędzała się w poczucie winy, że tak musi być i nie zasługuje na szczęście. Dopiero po śmierci ciotki, odżyła. Jej życie zmieniło się o 180 stopni. Nie mając nad sobą tyrana, zaczęła dostrzegać uroki życia.

W pracy jej zasługi i zaangażowanie zostało dostrzeżone przez szefostwo i Ania dostała propozycję wyjazdu na Podhale do Krokusowej Doliny, gdzie właśnie szykowano do otwarcia nowy salon meblowy, a jej zaproponowano stanowisko dyrektorskie, plus służbowe auto oraz domek, który wynajęła dla niej firma. Prawie cały należał do niej. Wyjątek stanowił jeden pokój, który był zamknięty i należał do właściciela, który przyjeżdżał tam od czasu do czasu z Krakowa, gdzie mieszkał.

Ania nie mogła uwierzyć, że to wszystko dzieje się naprawdę. Bardzo polubiła to miejsce, spało jej się tam wyśmienicie i dom również ją polubił. Mimo iż wszyscy uważali, że w tym domu straszy, a turyści uciekali stamtąd w ciągu kilku dni w popłochu. Z tym domem wiązała się bowiem pewna tragiczna historia, której karę za te wydarzenia miały ponieść kolejne pokolenia.

Jaką rolę odegra w nim Anna, o tym będziecie musieli dowiedzieć się z książki. I kim jest tajemnicza zielarka Weronika z ogromnych rozmiarów kotem, który bardziej przypomina panterę i ma na imię Dragon?

Nie chcę Wam nic zdradzać, bo odbiorę Wam całą przyjemność. Powiem tylko, że poza pięknymi opisami Podhala, historią bohaterów nie zabraknie w niej również duchów, zjawisk paranormalnych i legend.
To wszystko tworzy piękną i baśniową scenerię z nutką grozy.
Książkę czytałam z zapartym tchem. Byłam bardzo ciekawa, jak to się wszystko potoczy. Nie mogłam się oderwać. A autorka zaskakiwała mnie coraz bardziej z każdą kolejną stroną.

Jeśli pozostałe książki Pani Hanny są pisane w tym samym klimacie, to koniecznie muszę jak najszybciej nadrobić moje zaległości czytelnicze. Bo jestem oczarowana tą powieścią i polecam Wam byście nie zwlekali dłużej i sięgnęli po tę książkę.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Lucky.

„Dom w Krokusowej Dolinie” Haliny Kowalczuk to pierwsza książką autorki, którą miałam okazję przeczytać i już wiem, że z wielką przyjemnością sięgnę po kolejne. Klimat tej książki bardzo mnie oczarował.

Uwielbiam jak w powieści wplatane są legendy, pogańskie wierzenia, wiara w zabobony i tajemnice, które kryją w sobie dawne domy.

Anna Jegiel nie miała łatwego...

„Broda jej zadrżała. Najchętniej wtuliłaby się w puchatą pierzynę w swoim pokoju i w ciemności wypłakała swój ból. Nie dane jej jednak było cieszyć się samotnością. Musiała odegrać wyznaczoną jej rolę do końca."

Pani Wioletta Piasecka, po raz kolejny sprawiła, że czytając tę książkę, trudno się od niej oderwać.
„Dom pełen tajemnic”, to powieść, która skrywa w sobie wiele emocji.

Sara marzy by zostać pisarką. Nie rozumie, dlaczego kobiety nie mogą pisać? Wciąż słyszy, że to są fanaberie, by kobieta pisała książki, a co dopiero wydała swoją powieść. W świecie, gdzie kobieta powinna wyjść za mąż, urodzić dzieci i dbać o dom, ciężko jest walczyć o własne marzenia.
Rodzice bojąc się skandalu, że córka w wieku 22 lat woli siedzieć w pokoju i coś bazgrolić, podejmują decyzję, by oderwać ją od tych mrzonek i wydają za mąż za Księcia – Hipolta Teofila Reszko. Mężczyznę, który jest rok starszy od ojca Sary, a od niej samej dwadzieścia dziewięć lat. Ale dla rodziców dziewczyny, szczególnie matki, najważniejszy był status społeczny i tytuł, który po ślubie otrzyma Sara.
Hipolit niedawno został wdowcem, ale jak widać, żałoba się go nie tyczyła, bowiem bardzo szybko znalazł sobie kolejną wybrankę w osobie Sary. Z początku miły, szarmancki, z czasem okazał się jednak prawdziwym tyranem. Uwielbiał rządzić nawet w sypialni, często w sposób brutalny traktował kobiety. Gdy Sara postanowiła poskarżyć się rodzicom, szybko znalazł sobie kochankę, a żonę postanowił ukarać i zemścić się, za jej odwagę.

„Żadne słowa, żadne gesty nie są w stanie przygotować na poniżającą, odzierającą z godności i zmuszającą do posłuszeństwa przemoc."

Historia ta wzbudziła we mnie mnóstwo emocji. Nie mogłam się pogodzić, że rodzice, szczególnie matka Sary, potrafiła poświęcić własne dziecko, które powinna ochronić przed krzywdą. A ona wolała udawać, że nie widzi tego co dzieje się w murach pałacu. Dla niej ważniejsza była opinia ludzi, by nie wywołać skandalu, jeśli córka postanowi zostawić męża, bowiem rozwody w tamtych czasach nie były możliwe. Tłumacząc sobie i Sarze, że widocznie robi coś źle, że mąż podnosi na nią rękę i każdy mężczyzna, ma prawo czasami wyładować swoje emocje. Czy aby na pewno?

„Życie kobiety to los pełen wyrzeczeń, poświęceń i tajemnic pod przykrywką miłego uśmiechu. Zawstydziła się swoich zaczerwienionych oczu, swoich złych myśli i żalu do świata. Każdy musi z pokorą nieść swój krzyż więc i ona poniesie swój ".

Ile tajemnic krył dom Księcia? Ile cierpienia musiała znieść Księżna? I czy wybawieniem dla niej okaże się romans z Brunonem Dzikowskim? Czy tak powinna wyglądać miłość? A może, za cenę tej miłości będzie musiała słono zapłacić? W końcu wiele rzeczy nie wypada Księżnej. Mąż może zdradzać żonę, ale kobieta, w dodatku osoba o tak wysokim statusie społecznym?
Czy wolno jej kochać? Czy wolno jej marzyć i walczyć o te marzenia?

Jeśli jeszcze nie czytaliście tej książki, to wierzcie mi, że spędzicie z nią cudowne chwile. Powiem Wam, że nawet nie wiem, kiedy tak szybko zleciały. Po raz kolejny się nie zawiodłam. Z wielką przyjemnością zabieram się za drugi tom „Zakochana służąca”, gdzie po raz kolejny będę mogła przenieść się do świata moich bohaterów. Jestem ciekawa jak ułożyło się życie Sary, po tych wszystkich wydarzeniach? I co takiego opowie nam Marta, która jako jej służąca, była dla Sary prawdziwym wsparciem w tych trudnych chwilach. Jak ona to wszystko widziała? A może nie wszystkie tajemnice zostały odkryte w pierwszej części…?

„Niech, panienka otworzy się na szczęście, bo ostatnio to aż żałość mnie brała, jak patrzyłam na te łzy wypłakiwane po kryjomu - trajkotała Marta."

„Broda jej zadrżała. Najchętniej wtuliłaby się w puchatą pierzynę w swoim pokoju i w ciemności wypłakała swój ból. Nie dane jej jednak było cieszyć się samotnością. Musiała odegrać wyznaczoną jej rolę do końca."

Pani Wioletta Piasecka, po raz kolejny sprawiła, że czytając tę książkę, trudno się od niej oderwać.
„Dom pełen tajemnic”, to powieść, która skrywa w sobie wiele...

„Otóż doszłam do wniosku, że ludzie się zmieniają, ale Polak nie zmienia się nigdy, nie umiejąc wyciągnąć wniosków i nauki z tragicznej przeszłości.”

Nie powinnam zaczynać zdania od słowa „ojej”, ale musze, bo… Ta książka to istny rollercoaster. Nina, nie ma sobie równych. Żadna bohaterka z innych książek mnie tak nie irytowała, a zarazem tak bardzo skradła moją sympatię.
Trudno uwierzyć, że to już szósty tom sagi „Kochankowie Burzy” i nadal utrzymany jest na wysokim poziomie. Czyta się go niemal jednym tchem.

„Wojna jest największym nieszczęściem, jakie może spotkać człowieka”.

Nadal trwa powstanie styczniowe. Aleks bierze czynny udział, niestety okazuje się, że coraz większą przewagę mają Moskale i brakuje broni. Nina, mimo iż źle się czuje, a ciąża jest zagrożona, postanawia udać się do Krakowa, informując męża, że jedzie do lekarza, tym czasem, chce przywieźć dla powstańców broń i amunicję. Niestety w Krakowie dochodzi do przedwczesnego porodu, wskutek czego jedno z dzieci umiera. Nina bardzo rozpacza po śmierci syna. Ona również prawie otarła się o śmierć. Nie dopuszcza do siebie myśli, że powinna się cieszyć, że żyje i żyje również ich córeczka. Uważa, że zawiodła męża, który chciał bardzo syna i odsuwa od siebie dziewczynkę. Jej zachowanie bardzo irytuje. Również Jaga, jej niania, która traktuje Ninę jak córkę, jest na nią zła, dowiedziawszy się, że Nina postanowiła córkę oddać na wychowanie kuzynce Bini.

Nina jednak nie przyjmuje żadnych argumentów, jej wymówką jest, to, że nie chce narażać córki podczas powrotu do Makowa. Będzie bowiem on niebezpieczny, bo w końcu przewozić będą broń i amunicję. Podświadomie jednak, boi się, że nigdy nie pokocha córki jak i tego, że dziewczynka jest bardzo brzydka. Urodziła się jako wcześniak i Nina boi się, że może przynieść jej wstyd.

Powrót do Makowa nie jest łatwy, po drodze napotykają Kozaków. Wszyscy cudem uchodzą z życiem. Spotkanie z Aleksem, nie należy do przyjemnych. Mąż bowiem jest zły na Ninę i na to, jak się zachowuje. Daje jej wyraźnie do zrozumienia, że nie zachowuje się jak powinna Hrabina Klonowiecka, co jeszcze bardziej rozwściecza dziewczynę, która jest uparta i ma swoje zdanie. Napięcie między nimi, daje się odczuć wszystkim. Dziewczyna jest rozżalona zachowaniem męża i tym, że narażała własne życie, tym czasem on ma pretensje, że nie pojechała z córką do Francji, tylko oddała ją obcym dla niego ludziom.

To jednak nie koniec kłopotów. Wojsko wkracza do wioski i zabiera jeńców, w tym teścia Zosi i ojca Tadeusza. Mimo, iż dwór póki co omijają wojska, to niestety nie ominęła go nawałnica, która przyniosła ogromne szkody. Przed Niną trudne zadanie. Musi zdobyć pieniądze i uratować Maków. Obiecała to ludziom. Chce być dobrym rządcą podczas nieobecności męża. Skąd jednak wziąć pieniądze, jak wokół trwa wojna.

Czy Ninie się to uda? Czy uratuje mieszkańców przed nędzą i naprawi szkody w dworku, by nie popadł w ruinę. A może te nieszczęścia, to zemsta Pauli, która złym okiem spogląda z obrazu?

Powiem Wam, że ta część była bardzo ciekawa. Czytałam ją z wielką ciekawością i zainteresowaniem. Wspaniałe opisy Krakowa, dworku w Makowie, Warszawy. Historyczne wydarzenia jak i opisy historycznych postaci, które zrobiły wiele dobrego ku wyzwoleniu Polski. Jestem zachwycona i oczarowana, mimo iż wydarzenia są trudne. Trwa powstanie, walka o polskość. Ale fabuła książki, jest tak świetnie poprowadzona, że czytelnik nie jest w stanie się znudzić. Mało tego, chce dowiedzieć się więcej. Dlatego już teraz zabieram się za czytanie tomu siódmego. A Wam, jeśli jeszcze nie czytaliście tej serii, polecam ją gorąco.

„Otóż doszłam do wniosku, że ludzie się zmieniają, ale Polak nie zmienia się nigdy, nie umiejąc wyciągnąć wniosków i nauki z tragicznej przeszłości.”

Nie powinnam zaczynać zdania od słowa „ojej”, ale musze, bo… Ta książka to istny rollercoaster. Nina, nie ma sobie równych. Żadna bohaterka z innych książek mnie tak nie irytowała, a zarazem tak bardzo skradła moją sympatię....

To, że Magdalena Kordel jest jedną z moich ulubionych pisarek, to wiecie nie od dzisiaj. Nic tak nie potrafi mnie wciągnąć, jak historie pisane przez Panią Magdę. I do tej pory „Malownicze” wciąż jest na pierwszym miejscu. I chyba będzie ciężko to przebić…

Dzisiaj zaś przychodzę do Was z recenzją pierwszego tomu serii: Przystań Śpiących Wiatrów pt. „Wiosna cudów”.
Główna bohaterka tej powieści kocha stare domy, które mają dusze.

„Traktowała je jak żywe stworzenia. Wyczuwała ich emocje, aurę i nastrój. Jej zdaniem każdy dom, podobnie jak człowiek, miał swój niepowtarzalny charakter.”

Stella dzieliła domy na tęskniące, obojętne i niechętne. I kilka lat wcześniej, mimo swoich złych przeczuć, nie zaufała intuicji i za namową przyjaciółki Aldony, zainwestowała pieniądze w dom, który od początku wydawał jej się zimny i obcy. Plan według przyjaciółki był prosty. Stella bierze kredyt, kupują dom, przerabiają go na hotel, a zarobione pieniądze Stella będzie mogła zainwestować w przynależne do budynku stodoły i pomieszczenia gospodarcze, które będzie mogła urządzić dla gości, według własnego pomysłu. Niestety, przyjaciółka okazała się kobietą bez skrupułów, wykorzystując naiwność Stelli. Jak wszystko się zaczęło układać, to pozbyła się koleżanki, zostawiając Stelle bez pracy, pieniędzy i z kredytem.

Ale jak to mówią, jak się wali, to się wali wszystko. I tak było też tutaj. Bo poza utratą pracy i długiem, który trzeba będzie spłacić, w Kotkowie pojawiają się dwaj tajemniczy mężczyźni. A jeden z nich bardzo zaczyna interesować się życiem Stelli i jej synka Franusia. Do tego stopnia, że dziewczyna boi się, iż na światło dzienne mogą wyjść tajemnice sprzed lat, o których chciała zapomnieć. Czy to by oznaczało, że przyszedł czas na wyjawienie sekretu? Co to takiego? I jak to się wszystko potoczy? Koniecznie przeczytajcie w książce.

„Jeżeli nie możesz powiedzieć komuś prawdy, kłam tak, żeby historia, którą komuś podajesz jako prawdziwą, była jak najbardziej zbliżona do tej autentycznej i zawierała jak najwięcej faktycznych elementów.”

Magdalena Kordel w tej powieści pokazuje nam, że warto ufać swojej intuicji. Ponadto, zawsze jak się wszystko wali, to znajdą się wokół nas ludzie, którzy chcą nam pomóc, tylko musimy im na to pozwolić. Bo nie wszystko jesteśmy w stanie zrobić sami. Tu również takim przykładem jest Helenka. Emerytowana nauczycielka, która po wielu latach wciąż wzbudza szacunek wśród swoich byłych uczniów. To jej zawdzięczają to, gdzie dzisiaj się znajdują, mim iż za czasów szkolnych, sprawiali wiele problemów. Ale niestety na jej przykładzie Pani Magda, pokazuje nam, że czasami trzeba mieć oczy i uszy dookoła głowy, bo może się znaleźć ktoś, kto czuje się bezkarny, a taka Pani Helenka… krucha, słaba może być idealną osobą nad którą można się znęcać. A jak jeszcze się wie, że z racji tego iż ma się ojca komendanta, to wiele osób będzie udawało, że nic nie widzi. Bo wiele osób woli się nie wtrącać i uważa, że skoro ktoś ma problemy, to po co je jeszcze ściągać na siebie. A właśnie oto chodzi, by mieć swoje zdanie i pokazać, że człowiek nie może pozostać bezkarny. Naszym obowiązkiem jest pomagać osobą bezbronnym. Bo kto jak nie my. A wcześniej czy później i tak karma wróci i za zło przyjdzie im za to zapłacić. I obyśmy zawsze umieli znaleźć w sobie tę odwagę. By nikt nie zaznał takiej przemocy. Nie bądźmy obojętni na ludzka krzywdę.

Gorąco Was zachęcam, jeśli jeszcze nie mieliście okazji przeczytać tej książki, byście po nią sięgnęli. Do historii, która pokazuje, że jeżeli o czymś marzymy, to wszechświat pomoże nam to spełnić. Niekiedy będziemy musieli pokonać trudną drogę i stawić czoła sytuacjom niezrozumiałym, ale zawsze wokół znajdą się osoby, które nam pomogą osiągnąć nasz cel. Musimy tylko wpuścić tę wiosnę cudów do swojego życia, bo mogła się w nim rozgościć i dać początek nowej historii.

A ja z niecierpliwością zabieram się za drugi tom tej serii „Schody do lata”, którego recenzję przedstawię Wam niebawem.

To, że Magdalena Kordel jest jedną z moich ulubionych pisarek, to wiecie nie od dzisiaj. Nic tak nie potrafi mnie wciągnąć, jak historie pisane przez Panią Magdę. I do tej pory „Malownicze” wciąż jest na pierwszym miejscu. I chyba będzie ciężko to przebić…

Dzisiaj zaś przychodzę do Was z recenzją pierwszego tomu serii: Przystań Śpiących Wiatrów pt. „Wiosna cudów”.
Główna...

„- Jaka powinna być twoim zdaniem idealna kobieta? – zapytała nagle. – Taka skrojona pod ciebie?
- Zadajesz trudne pytania, Rumianku. – Zmarszczył czoło, namyślając się. – Hm… powinna być silna i delikatna. Zabawna i mądra. Ciepła i namiętna.
- Nigdy takiej nie znajdziesz.
- Mylisz się. Już znalazłem. Właśnie na nią patrzę…”

Ach, co to była za magiczna podróż. Po przeczytaniu tej książki, wpisuję Podlasie na listę miejsc obowiązkowych. Nigdy tam jeszcze nie byłam, a dzięki książce Agnieszki Zakrzewskiej „Czułe poranki, bezsenne noce’, miałam wrażenie, że jestem właśnie tam teraz, znam te miejsca doskonale i kocham Podlasie całym sercem.
To pierwsza książka autorki, jaką miałam okazję przeczytać, ale już wiem, że koniecznie muszę nadrobić zaległości i z przyjemnością sięgnę po kolejne powieści.
Agnieszka Zakrzewska czaruje słowem. Przez tę książkę dosłownie przepłynęłam. Historia opowiadana na kartach powieści oczarowała mnie i otuliła tak czule…, dostarczając mnóstwo emocji i wzruszeń.

Roma to kobieta bardzo delikatna i krucha, a zarazem silna. Powiecie teraz, jak to możliwe, jak ktoś jest kruchy, to nie może być silny? W tym rzecz, że właśnie może. I już to wyjaśniam…
Jest samotną matką, wychowującą czternastoletniego chłopca. To nie łatwe zadanie. Łukasz jest w wieku buntowniczym, mimo iż jest wrażliwym i bardzo mądrym chłopcem, to pokazuje swój bunt. Nie może się pogodzić, że ojciec zostawił ich dla innej kobiety, w dodatku z którą ma dziecko, i zapomniał, że ma syna. Widzi ile serca i troski poświęca nowej rodzinie, a Łukasza zaczyna traktować z dystansem, podkreślając na każdym kroku, że córka i nowa partnerka są dla niego ważniejsze. Chłopak czuje się odrzucony, a swój bunt przelewa na nową partnerkę, przyrodnią siostrę i matkę, która robi wszystko, by zapewnić im godne życie. Bo ojciec oczywiście ma spore wydatki na nową rodzinę i daje im marne grosze, za które ledwo można wiązać koniec z końcem.
Roma pracuje jako dziennikarka w modowym magazynie „La Belle”, pensja jednak nie jest zbyt wysoka i by pomóc domowym wydatkom, bierze jeszcze dodatkowe zlecenia na pisanie artykułów w innym piśmie. Musi być twarda i silna, przybierając na co dzień maskę, by syn nie zauważył, że pod spodem kryje się delikatna kobieta, która często po nocy płacze w poduszkę. Ale daje radę, bo musi i ma dla kogo. Dla syna zrobi wszystko. Kocha go nad życie.

Pewnego dnia dowiaduje się, że wydawnictwo przejął nowy prezes Julian Koman. Ku zaskoczeniu samej Romy, bardzo szybko się z nim zaprzyjaźnia. Znaleźli wspólny język. Ich spotkania są coraz częstsze, a Julian jak się okazało, nawiązał również świetny kontakt z Łukaszem, który jak każdy nastolatek potrzebował trochę normalności i rozmów z dojrzałym mężczyzną. Ponadto Julian zaraża go pasją do koni, czego nawet Roma, by się nie spodziewała, że jej syn pokocha ją tak bardzo, że jest gotowy nawet zrezygnować z siedzenia przy komputerze i grania z kolegami. Dziki tej pasji, udowadnia, że jest wrażliwym i bardzo mądrym chłopcem, a Roma może być tylko dumna, że tak wychowała swojego syna.

Sytuacja w wydawnictwie robi się jednak napięta, nowa naczelna Maria Krupa, szukając oszczędności postanawia, zredukować kilka etatów. Roma nie może pozwolić sobie na utratę pracy i przedstawia pomysł przeprowadzenia wywiadu z zapomnianą już artystką, która jakiś czas temu zniknęła ze świata Celebrytów – Barbarą Anczyc. To zmusza ją do kilku tygodniowego wyjazdu na Podlasie, gdzie prawdopodobnie przebywa Barbara.

Czy uda jej się ją odnaleźć? Jakie niespodzianki przygotował dla niej los? Ile tajemnic będzie musiała odkryć? I co tam będzie na nią czekało? Kim jest tajemniczy Bodnar? O tym już musicie przeczytać w książce.

„Człowiekowi wydaje się czasem, że bez tej całej nowoczesności i komercji nie jest w sanie przeżyć, ale tak naprawdę zdobycze techniki są przereklamowane. Myślimy, że nie możemy się bez nich obejść, a tymczasem większość jest nam zbędna. Określają tylko status materialny i usprawiedliwiają lenistwo. Mnie wystarczy ogień, który teraz sam sobie rozpalam. A ile to daje radochy! Nigdy takiej nie miałem, naciskając co wieczór włącznik światła. Omija nas prawda, bo korzystamy z nich bez pełnej świadomości, mimochodem. Na Podlasiu czerpię życie garściami, wcześniej tylko skubałem jakieś okruchy.”

Nie zawiedziecie się, a przede wszystkim posmakujecie tych wspaniałych miejsc wraz z bohaterami tak bardzo, że będziecie chcieli zostać tam na dłużej.

Przyznam się Wam, że bardzo bym chciała kiedyś odwiedzić chatkę Józefy Tokajukowej, napić się pysznej ziołowej herbatki, czy zjeść trochę tych tradycyjnych specjałów, którymi Agnieszka Zakrzewska karmiła swoich bohaterów. A w pierwszej kolejności z racji, że uwielbiam wszelkiego rodzaju ciasta, byłby to marcinek. Kilkuwarstwowe ciasto, przekładane kremem śmietankowym. Jest tradycyjnym ciastem z Podlasia, które wpisuję na listę obowiązkowych specjałów.

Dlatego, jeżeli zastanawiacie się jeszcze nad przeczytaniem tej książki, to nie zwlekajcie zbyt długo z decyzją. Bo ta książka również powinna być wpisana na listę lektur obowiązkowych. Ponadto, bardzo bym chciała zobaczyć ją również na ekranie telewizora, czego życzę autorce z całego serca, by się to spełniło.

Za egzemplarz recenzencki dziękują Wydawnictwu Flow.

„- Jaka powinna być twoim zdaniem idealna kobieta? – zapytała nagle. – Taka skrojona pod ciebie?
- Zadajesz trudne pytania, Rumianku. – Zmarszczył czoło, namyślając się. – Hm… powinna być silna i delikatna. Zabawna i mądra. Ciepła i namiętna.
- Nigdy takiej nie znajdziesz.
- Mylisz się. Już znalazłem. Właśnie na nią patrzę…”

Ach, co to była za magiczna podróż. Po...

„Nie potrzebowali słów czy wielkich deklaracji, aby okazywać sobie uczucia. Czasami wystarczyło spojrzeć w oczy, by wiedzieć, że to właśnie miłość.”

„Miłość szyta na miarę” Pauliny Wiśniewskiej, to książka, którą trzeba przeczytać. Dostarczy Wam wiele wzruszeń, łez emocji a także ukojenia. Przepełniona jest miłością, która niekiedy bywa również smutna i gorzka, ale tej najsłodszej, również nie zabraknie.

Alicja Milczek prowadzi w Toruniu swoją wymarzoną pracownie krawiecką o sympatycznej nazwie: „Alicja w Krainie Sukienek”. Od zawsze marzyła o stworzeniu miejsca, w którym będzie mogła rozwijać swoją pasję. Wymagało to od niej mnóstwo poświęceń, ale się udało. Bo czego się nie robi, by spełnić swoje marzenie? Pasję i miłość do szycia miał od urodzenia i zawsze zastanawiała się po kim? Bo ani mama, ani babcia nigdy za tym nie przepadały.

Mama Alicji uwielbiała wolny czas spędzać w ogrodzie. Ojciec zaś najwięcej czasu spędzał w polu, bowiem rodzice mieszkali w Miłej, niewielkiej wsi o sympatycznej nazwie, gdzie prowadzili malutką gospodarkę.
Zmęczona pracą Alutka, jak pieszczotliwie nazywała ją mama, postanawia na kilka dni pojechać do rodziców, by troszkę nabrać sił przed nadchodzącym sezonem i zainspirować się przyrodą, do stworzenia kilku projektów sukien, którymi mogłaby zaskoczyć swoje klientki. Pracownie zostawia pod opieką swoich koleżanek i współpracownic.

Będąc u rodziców, pewnego dnia znajduje na strychu pamiętniki z okresu wojennego, pisane przez prababcię Eleonorę.
W rodzinie nigdy się nie mówiło o prababci. Alicja była przekonana, że nie żyje, bo nawet babcia Helena, nigdy nic nie wspominała o swojej mamie. Historia tam zapisana, odkrywa tajemnice rodziny, a także opowiada o bardzo smutnym losie babci.

Tą informacją postanawia podzielić się z rodzicami. Jak się okazuje, mama dzień wcześniej znalazła zniesione pamiętniki ze strychu przez córkę. Nie mogąc zasnąć w nocy, czytała je do rana. Obie postanowiły, podpytać siostrę mamy, która mogła coś wiedzieć o prababci, a nigdy nie wspominała, że wie. Była bardziej zżyta z matką, córką Eleonory.
To jednak nie było zbyt łatwe, bowiem mama z ciocią, również od kilku lat nie miały ze sobą kontaktu, mimo iż mieszkały 30km drogi od siebie. Czyżby tradycja rodzinna? A może fatum?

„Przeszłość ma ogromne znaczenie dla przyszłości, niejako ją kształtuje i determinuje pewne cechy charakteru.”

Alicja postanawia odkryć rodzinną tajemnicę, a także odszukać już prawie stuletnią prababcię. Czuje bowiem, że Eleonora żyje i być może dowie się od niej, dlaczego nigdy nie było im dane się spotkać? Dlaczego babcia Helena, nie chciała mieć kontaktu z własną matką i nigdy o niej nie wspominała?

W ostatnich notatkach Alicja znajduje informację, gdzie prababcia może mieszkać. Postanawia to sprawdzić.

Ta historia, choć może nie jest do końca realna, to jest cudowna.
Pokazuje, że w życiu nie wszystko jest łatwe, kolorowe, proste, ale jeśli się kogoś kocha i wierzy w coś mocno, to wiara i miłość może zdziałać cuda.

„Podobno nigdy nie jest za późno, aby cokolwiek zmienić. Życie składa się z całego pasma decyzji, których podjęcie nie daje gwarancji, że dany wybór był dobry.”

Historia Eleonory jest bardzo smutna. Lata w których przyszło jej żyć, były latami z okresu drugiej wojny światowej. To był bardzo trudny czas. Zarówno dzisiaj, jak i wtedy, ludzie mieli plany, marzenia. Przeżywali rozterki miłosne, mieli problemy rodzinne.

„Ludzie mówią, że idą ciężkie czasy, a dla mnie najważniejsza jest rodzina i będę ją chronić za wszelką cenę.”

Młodziutka Eleonora, miała przyjaciółkę, która była dla niej Bratnią Duszą. Niestety matka nie akceptowała tej przyjaźni, bowiem Matylda była Żydówką. A jak wiadomo, w tamtych czasach, przyjaźń z kimś takim, mógł ściągnąć na całą rodzinę kłopoty. Eleonorze jednak to nie przeszkadzało i to jest najpiękniejsze. Pokazuje, że jeśli się kogoś kocha to prawdziwa przyjaźń gotowa jest na wiele poświęceń. I tak było tutaj… Nie chcę Wam zdradzać, bo odbiorę Wam całą przyjemność czytania. Co takiego się wydarzyło, dowiecie się z kartek książki.

„Wiadomo, całego świata nie da się zbawić, ale jeśli choć jedno życie można uratować, warto podjąć próbę.”

Powiem Wam jedynie, że historia, którą poznacie z pewnością skłoni Was do refleksji. Ukazuje ona bowiem portret różnych kobiet. Z okresu drugiej wojny: Eleonory, jej matki Kazimiery, siostry Lilki, Matyldy - przyjaciółkę Eleonory. Współcześnie: Córkę Eleonory – Helenę, jej dwie córki Adelę oraz Anielę, matkę Alicji. Dzielą je lata, ale łączy jedno… siła i upartość.

„Ludzie mówią, że idą ciężkie czasy, a dla mnie najważniejsza jest rodzina i będę ją chronić za wszelką cenę.”

Bez względu na okoliczności i lata, w których przyszło im żyć, każda z nich pokazuje swoją siłę. A pewne niedomówienia i brak porozumienia z przeszłości, ciągną się przez lata.

Czy Alicji uda się to odczarować? Czy poznając historię prababci, rodzina w końcu sobie przebaczy? Niedomówienia i brak zrozumienia, mogą wyrządzić wiele złego? Czasami tak niewiele trzeba. Jedna niezgoda, może doprowadzić, że kolejne pokolenia, będą na tym cierpiały.

„Miłość szyta na miarę” pisana jest emocjami, których jest tutaj bardzo dużo. Z każdą stroną będziecie odkrywać tajemnice, których finał z pewnością Was zaskoczy, otulając niczym ciepły kocyk.
Polecam Wam tę książkę gorąco.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Lucky.

„Nie potrzebowali słów czy wielkich deklaracji, aby okazywać sobie uczucia. Czasami wystarczyło spojrzeć w oczy, by wiedzieć, że to właśnie miłość.”

„Miłość szyta na miarę” Pauliny Wiśniewskiej, to książka, którą trzeba przeczytać. Dostarczy Wam wiele wzruszeń, łez emocji a także ukojenia. Przepełniona jest miłością, która niekiedy bywa również smutna i gorzka, ale tej...

„Ludzie (…) nigdy nie będą równi. Zawsze będą ci, co rządzą, i ci, którzy są rządzeni. Trzeba tylko im wmówić, że tego chcą.”

Drugi tom sagi o kobietach z rodziny Wierzbickich pt.”Wilczy księżyc”, to kontynuacja losów bohaterów z pierwszej części pt. „Psia Gwiazda”.

Niestety czasy wojny nie są przyjemne jak wiemy, a każdą historię przeżywamy mocno i wyzwala w nas mnóstwo emocji. Tak też było tutaj.
Los nie szczędzi nikogo. W dodatku we wsi pojawia się tajemnicza choroba, która zbiera swoje żniwo. Niestety dotarła też do Białego Dworu.

Malwina, która ledwo wyszła z choroby, dowiaduje się, że Antoni zginął na wojnie, a choroba zabrała jej dwójkę dzieci. Jak żyć ze świadomością, że strata, którą poniosła, bardzo boli, a przy stole będą już na zawsze trzy puste miejsca.
W dodatku wokół niej jest mnóstwo tajemnic, które powoli wychodzą na światło dzienne i którym musi stawić czoła.

Dionizja, stara się jak może ukryć prawdę przed wszystkimi, a w szczególności przed mężem. Kocha go i nie chce go skrzywdzić, choć przeszłość wciąż puka do jej drzwi, a z każdym dniem syn coraz bardziej staje się podobny do ojca.
W dodatku wojna wchodzi do wsi.

Mariaszka, której pomoc i rady zawsze były nieodzowne, zapada się pod ziemię, w momencie, kiedy najbardziej tyle osób ją potrzebuje.

„Zawsze, pomyślała, ktoś będzie kogoś kochał i zawsze ktoś zostanie porzucony.”

Bietka zakochuje się bez pamięci w chłopcu, który jest najważniejszym mężczyzną w życiu swojej matki. Anna nie dopuszcza myśli, że mógłby ją zostawić dla innej kobiety. Uważa, że jej syn jest jeszcze za młody, a na miłość przyjdzie jeszcze czas. W dodatku odkrywa czyją córką jest Elżbieta. Postanawia nie dopuścić by ten związek zaistniał? Czy jej się to uda? Czy przyniesie to jednak odwrotny skutek i straci syna?

„Człowiek tak naprawdę, myślała, jest nikim. Leci przez życie jak liść, zatrzyma się na chwilę i leci dalej…”

Wojna wciąż daje o sobie znać. Wróg jest coraz bliżej. W tarapaty wpada Lea. Przez swoje pochodzenie, którego nie da się ukryć, trafia do obozu w Auschwitz. Czy z stamtąd ma szansę się wydostać? Przecież tak zdolnej i utalentowanej dziewczyny, nie możne zabraknąć na tym świecie.
Przed sobą miała plany, marzenia, przyszłość? Chciała projektować stroje i ubierać ludzi. A tu… los sobie z niej zadrwił od tak… tylko dlatego że była żydówką? W głowie wciąż szumią jej słowa Mariaszki:
„Umarłym będziesz grać do tańca. Żywych będziesz ubierać. Tylko do lasu nie chodź!”

Czy takie życie zgotował jej los? Czy uda jej się odzyskać wolność?

„Ziemi przecież starczy dla wszystkich i dla wszystkich starczy tego, co ziemia rodzi. I tak człowiek na tamten świat niczego ze sobą nie zabierze, a żyje, jakby żyć miał wiecznie.”

Urszula… niczym wolny ptak, dalej stara się żyć beztrosko. Ale i dla niej los postawił na drodze kilka drogowskazów pełnych zakrętów.
Czy droga, którą podąży, będzie tą właściwą? Czy ślub z zaskoczenia przyniesie szczęście czy raczej ściągnie na nią kłopoty?

„Śmierć jest ostateczna, stanowi barierę pomiędzy światem żywych, a krainą umarłych, zadane pytania pozostają bez odpowiedzi, wina bez odkupienia, a słowo „przebacz” odbije się pustym echem.”

Co jeszcze może się wydarzyć i jakie tajemnice zostaną ujawnione?
Czy Lea odzyska wolność? Czy Bietka się odnajdzie? Ile jeszcze nieszczęść spadnie na tę rodzinę?

„Życie ma to do siebie, że kończy się, musi się skończyć, i nigdy nie ma na to właściwej pory.”

Z niecierpliwością będę wypatrywać kolejnej części. Bo mnóstwo pytań zostało bez odpowiedzi. Ale wierzę, że ta historia będzie miała jednak szczęśliwe zakończenie.

To kobiety z rodziny Wierzbickich, pokazują nam na każdym kroku, że mimo trudności, jakie na nie spadają, starają się być silne. Nie mogą się załamywać, bo muszą walczyć o dom, o rodzinę, o przetrwanie.

„Teraz wstać trzeba, wiem, że boli, ale trzeba. Ranny żołnierz z ziemi wstaje, karabin podnosi i rusza na przód.”

Czytając tę książkę, myślę, że w wielu momentach już dawno bym się poddała. A one walczą. Momentami są jak ten żołnierz, który podnosi karabin i idzie przed siebie, bo wie, że tylko walką jest w stanie zdobyć wolność i ocalić kraj.

Niby tyle lat nas dzieli, ale jedno nigdy się nie zmienia. Miłość. To dla niej walczymy i jesteśmy gotowi do poświeceń. Miłość do drugiej osoby, do dzieci, do ojczyzny… sprawia, że jesteśmy silni i gotowi zrobić wszystko, by choć przez chwilę być szczęśliwym.

„Oto gwiazdy, które od wieków świecą na niebie i drzewa, które dają ludziom cień, a ptakom schronienie.
I wszystko tak doskonałe – dzień, co nadchodzi po nocy, noc nadchodząca, gdy dzień mija.
A po środku tego wszystkiego – człowiek.”

Wspaniała historia, choć smutna momentami. Ale poprzez tę historię Pani Katarzyna Ryrych pokazuje nam, że nie ważne w którym roku żyjemy i co nas spotyka, w tym wszystkim najważniejsza jest człowiek. Bo to on ma największą wartość. Ludzie kochali, zakładali rodziny, zdradzali, uczyli się, mieli plany, marzenia… I choć przyszło im żyć w trudnych czasach, to na pierwszym miejscu, zawsze stawiali dobro rodziny i osób najbliższych. Dla ratowania których, byli gotowi sami się poświęcić. A na przykładzie kobiet z rodziny Wierzbickich, możemy zobaczyć jak bardzo potrafią się solidaryzować, w najtrudniejszych momentach. Choć tak naprawdę powinny mieć do siebie żal i nienawidzić.

Koniecznie sięgnijcie po tę książkę. Jeśli nie mieliście okazji przeczytać pierwszej części, to gorąco zachęcam byście zaczęli czytanie właśnie od „Psiej Gwiazdy”, bo to właśnie tam wszystko się zaczyna.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Prószyński i Sk-a.

„Ludzie (…) nigdy nie będą równi. Zawsze będą ci, co rządzą, i ci, którzy są rządzeni. Trzeba tylko im wmówić, że tego chcą.”

Drugi tom sagi o kobietach z rodziny Wierzbickich pt.”Wilczy księżyc”, to kontynuacja losów bohaterów z pierwszej części pt. „Psia Gwiazda”.

Niestety czasy wojny nie są przyjemne jak wiemy, a każdą historię przeżywamy mocno i wyzwala w nas mnóstwo...

„Nieważne, ile związków wokół się wypala, i tak wierzymy, że właśnie nasz będzie stabilny. Że nasza miłość wyjątkowa pokona wszelkie przeszkody.”

Almas nie miała łatwego dzieciństwa. Mieszkała z matką i dwiema młodszymi jeszcze od niej siostrami w Jemenie. Ojciec tyran, od maleńkiego znęcał się nad żoną i dziewczynkami, a kultura tego kraju, nie pozwalała na dyskusje z głową rodziny. Pokornie musiały znosić tortury i być posłuszne swojemu karmicielowi i oprawcy. Nie wolno im było nawet uronić łzy.

Pochodziły z biednej rodziny i ani matka, ani dziewczynki, nie miały wykształcenia. W tamtym kraju, niewiele kobiet mogło pracować. Jedyne zawody jakie mogły wykonywać, to była bibliotekarka, nauczycielka ewentualnie pomoc w szpitalu. Dlatego też, mało kobiet zdobywało wykształcenie, bo raz, że było ono bardzo kosztowne, a dwa… kobiety w tym kraju, praktycznie od urodzenia, były skazane na usługiwanie swojemu przyszłemu mężowi i życiu na jego łasce. Po ślubie, nie mogły bez zgody męża nawet opuszczać domu, bo za złamanie tego, czekała ich surowa kara. Podobnie było z rozwodami, jedynie mężczyzna, mógł dać go żonie. Często to też kończyło się dla żony i jego dzieci śmiercią głodową. Bowiem, bez wykształcenia i pracy, nie było szansy przeżycia na ulicy. W dodatku, Jemen słynął z ataków terrorystycznych i ulice były niebezpieczne i pełne podejrzanych osób.
Taki los mógł spotkać również Almas i jej rodzinę. Ich ojciec zostawił je dla innej kobiety, nie przejmując się losem swojej rodziny. Pewnego dnia po prostu zniknął. Niewiele się zastanawiając, matka dziewczynek z pieniędzy ze sprzedaży domu, wyrobiła im paszporty i wyjechały odszukać rodzoną siostrę mamy, która mieszkała w bogatych Emiratach Arabskich.

Udało im się ją odnaleźć i siostra przygarnęła je pod swój dach. Ale, tu zaczęły pojawiać się kolejne problemy.
Dubaj słynie z bogactwa, ale też kultury zupełnie innej niż obwiązywała w Jemenie. Tu kobieta, nie dość, że musi być zadbana to musi posiadać wykształcenie, które było obowiązkowe. Niestety szkoła, była jeszcze droższa niż w Jemenie. Ale co zrobić, jeśli nie ma się pieniędzy? W dodatku wizy, po miesiącu traciły ważność. Aby je przedłużyć trzeba było wrócić do swojego kraju, co w ogóle nie wchodziło w grę. Albo zmienić je na wizy rezydentów. I tu, matka musiała znaleźć pracę, co było również nierealne, ze względu na brak wykształcenia. Albo poślubić lokalnego mężczyznę. I tu pojawiał się kolejny problem, bowiem miała już trzy córki.
Decyzja nie była łatwa. Almas miała dopiero 16 lat, jej siostry 10 lat i 13 lat. Ślub matki z jakimkolwiek mężczyzną w momencie adopcji, mógł sprawić, że to on będzie decydował o losie córek i mógłby wydać je za mąż, za kogokolwiek. Często nawet przyjmując korzyść materialną. Kupienie wizy po znajomości, niestety sporo też kosztowało, na co nie mogły sobie pozwolić. A jeszcze droższa była edukacja.

Poziom edukacji dziewczyn był bardzo niski i musiały wiele nadrobić. Ze względu na bardzo wysokie koszty, trafiły do niszowej szkoły hinduskiej mieszanej, gdzie były wyśmiewane i nie miały łatwego życia. Przeszłość jednak pozwoliła im przetrwać. Niejednokrotnie torturowane przez ojca, nauczyły się zaciskać zęby i nie pokazywać swoich emocji. Wszystko po to, by przetrwać i nie wrócić do kraju.

Długi matki jednak zaczęły szybko rosnąć. Koszty utrzymania zaczęły ją przerastać. Z propozycją poprawy sytuacji finansowej przyszła ich kuzynka Samira. Zaproponowała Almas, żeby pojechała z nią do Pałacu Szejków Arabskich. W jeden wieczór można zarobić duże pieniądze. Wystarczy tylko zabawiać ich rozmową i im towarzyszyć podczas wieczorów.

Almas, była piękną i zgrabną kobietą, więc bez problemu dostała wejściówkę VIP do Pałacu. Matka oczywiście nie widziała żadnego problemu, w tym by córka pomogła utrzymać rodzinę. W końcu edukacja była najważniejsza, a przecież to tylko o to chodziło, by dziewczynki mogły się uczyć? Z zarobionych pieniędzy Almas np. mogła pójść na studia i zostać lekarką, tak jak marzyła.

Czy tak do końca matka udawała nieświadomą tego, co dzieje się za murami pałacu? Czy była tak zaślepiona ilością przynoszonych pieniędzy, że postanowiła poświęć własne dziecko?

Czy można kogoś pokochać tak mocno, że jest się w stanie poświęcić jeszcze bardziej w imię miłości?
Co takiego się wydarzyło i jaka historia kryje się za tymi murami?

Koniecznie musicie o tym przeczytać. Nie mogę Wam nic zdradzić, bo odbiorę Wam tę przyjemność.
Zdradzę tylko tyle, że poza wręcz smutną historią Almas i tego co musiała przeżyć i ile znieść, będą też miłe chwile. Nie zabraknie wątku miłosnego i nadziei, że może jednak nie wszystko jest jeszcze stracone? Nie zabraknie w tek książki emocji. Nimi jest wypełniona bowiem po brzegi.

„Kiedy kochamy, jesteśmy gotowi do poświęceń.”

Czy Almas uda się wyrwać z tego koszmaru? Czy Pałac w ogóle można opuścić na własnych warunkach? Czy opuszczenie go jest możliwe, czy jednak kończy się śmiercią? Jak wielką cenę będzie musiało zapłacić kilka osób?
Na te pytanie opowiecie sobie czytając książkę.

„Posłuchaj, Almas. Nie wszystko, co wygląda na czarno-białe, takie właśnie jest. Czasami wzrok zawodzi, robi sobie z nas żarty. Zaufaj mi – powtórzył. – Wbrew pozorom to ja jestem w dużo większym niebezpieczeństwie.”

Pochłonęłam ją dosłownie w jeden wieczór. Czytało mi się ją szybko i nie potrafiłam odłożyć jej na potem. Byłam bardzo ciekawa, jak ta historia się potoczy? Co będzie dalej? Ile jest w stanie znieść młoda dziewczyna, która poświęca swoje ciało, dla rodziny? Robi coś, czego się brzydzi, a jednak wie, że nie ma innego wyjścia.

Ta historia wciągnęła mnie tak bardzo, że nie mogłam uwierzyć, że to już koniec.

Z wielką przyjemnością sięgnę po kolejną książkę Kingi Jesman. Bo choć historia jest fikcją literacką, to możemy dowiedzieć się wiele o kulturze i zasadach panujących w obu krajach i to jak kobiet są traktowane, nie jest już wymysłem. Taki niestety się dzieje w tych krajach. Szczególnie tam, gdzie rządzą w większości mężczyźni, a kobiety nie mają żadnych praw.

Warto tu też dodać, że autorka książki Kinga Jesman, na co dzień mieszka i pracuje w Dubaju. Jest szczęśliwą żoną i mamą dwójki pociech. Dzięki temu może podpatrywać historie, które się dzieją na ulicach, wśród znajomych. Poznawać kulturę i obyczaje, które wplata do swoich powieści. Dlatego cieszę się i dziękuję autorce książki za możliwość zrecenzowania i przeczytania tej książki. Dzięki temu, mogłam poznać bliżej prawa, które obowiązują w tym kraju i przez chwilę znaleźć się w Dubaju.

Polecam Wam tę książkę gorąco. Naprawdę warto po nią sięgnąć.

„Nieważne, ile związków wokół się wypala, i tak wierzymy, że właśnie nasz będzie stabilny. Że nasza miłość wyjątkowa pokona wszelkie przeszkody.”

Almas nie miała łatwego dzieciństwa. Mieszkała z matką i dwiema młodszymi jeszcze od niej siostrami w Jemenie. Ojciec tyran, od maleńkiego znęcał się nad żoną i dziewczynkami, a kultura tego kraju, nie pozwalała na dyskusje z...

„Sprawy rodzinne” Iwony Mejzy, to książka którą warto przeczytać. Pokazuje nam historie rodziny, która żyła jak w weneckim lustrze. Po drugiej zaś stronie, kryło się życie, które wręcz odbiegało o 180 stopni od tego, które wszyscy widzieli – życie na pokaz. Bohaterowie tak dobrze odgrywali swoje role, że chyba w pewnym momencie sami zaczęli wierzyć, że tak właśnie jest.

„Nigdy nie daj ludziom poznać, że masz problemy, nawet jeżeli wiedzą, że jest coś na rzeczy, to swoim wyglądem i zachowaniem zbijesz ich z tropu. W życiu trzeba czasem poudawać, dziecko.”

Monika Olszewska miała życie bardzo poukładane, bynajmniej tak jej się wydawało. Kochający mąż, wymarzony dom – piękny i dopieszczony przez nią w każdym calu. Praca, może nie idealna, bo czasami irytująca, ale przynosząca zyski. Dzięki temu mogła sobie pozwolić na pewien luksus. A wspólniczka z którą prowadziła biuro, była osobą uczciwą i bezproblemową. Teściowie jak z magazynu „Idealna rodzina”, kochająca się i wspierająca. Bardzo zamożni i przedsiębiorczy, bowiem Ewa, teściowa Moniki a matka Olka, posiadała sieć salonów kosmetycznych, które bardzo dobrze prosperowały. Ojciec Olka zaś pracował w ambasadzie na wysokim stanowisku. Rodzice i kochający brat, na których zawsze mogła liczyć. Wszystko prawie jak w bajce. Do momentu kiedy lustro zaczęło pękać, a na światło dzienne zaczęły wychodzić tak głęboko skrywane tajemnice…

„Nigdy nie warto rozpaczać nad rozlanym mlekiem, bo to nic nie daje. Ale warto uczyć się na błędach, niekoniecznie swoich.”

Wszystko zaczęło się od Olka, który postanowił rozpocząć nowy etap życia, nawet nie zamierzając osobiście informować o tym żony. Monika doszukując się prawdy, odkryła, że jej mąż ma bardzo pojemne serce. W dodatku postanowił się wyprowadzić do kochanki. A żeby tego było mało, jak gdyby nigdy nic, bez żadnych skrupułów, prosi swoją żonę o pomoc w jej odnalezieniu. Bo dziewczyna niestety… zapadła się pod ziemię. W dodatku pokazując się z najgorszej strony, od jakiej Monika go nigdy nie znała.

Jak bardzo można się pomylić wobec osoby, którą się kochało i mieszkało razem pod jednym dachem? Ile twarzy może mieć jedna osoba? W dodatku okazuje się, że rodzina byłego męża skrywa w sobie bardzo wiele tajemnic, które powoli odkrywa Monika. Na domiar wszystkiego, była teściowa postanawia pomóc Monice, składając jej poważną propozycję. Czy ten układ będzie dziewczynie odpowiadał? Czym jeszcze zaskoczy ją życie? I czy naprawdę nikomu już nie można ufać? I czy uda jej się uwolnić od byłego męża? A może ich związek ma jeszcze szansę na odbudowanie?

„Właściwie nikt, albo prawie nikt, nie chce być sam, to trudne i czasem bolesne. Ale jeszcze trudniejsza jest samotność w związku, brak pewności, że ta osoba obok nas jest naszym dopełnieniem, tą brakującą połową. To już lepiej ułożyć sobie życie po swojemu, wziąć do domu psa, albo kota. Albo kota i psa, żeby i się nie nudziło.”

Książkę czytało mi się wspaniale. Z każdą stroną wraz z główną bohaterką odkrywałam karty pełne tajemnic. Poznałam historię, która momentami aż mi podnosiła ciśnienie, niedowierzając, że człowiek potrafi tak postępować? Ale fabuła książki jest pisana życiem. Może i scenariusz jest wymyślony, ale takie rzeczy i sytuacje niestety się zdarzają. Najważniejsze jednak, by się nie poddawać. Umieć zamknąć jedne drzwi a otworzyć kolejne. Mimo iż często, szarpane są przeciągami i nie tak łatwo je zamknąć.

„Zawsze są jakieś podobieństwa rodzinne, ale wiadomo, że każde kolejne pokolenie, to mieszanka poprzednich. I nie jest tak, że bierzesz z przeszłości, co chcesz, tylko to, co dają.”

Bardzo się cieszę, że po raz kolejny mogłam przeczytać książkę Pani Iwony. Jeśli jeszcze nie znacie twórczości autorki, to gorąco zachęcam byście po nią sięgnęli.
Poprzednie cztery książki z serii ”Miasteczko Anielin”, które czytałam, otuliły mnie niczym ciepły kocyk i bardzo zżyłam się z bohaterami. Podobna więź wywiązała się tutaj. Jestem bardzo ciekawa kolejnych książek autorki. Polecam wam gorąco.

„(…) ona wychowuje syna dla swojej przyszłej synowej, jeżeli będzie synowa oczywiście. Żeby nie miał dwóch lewych rąk i nie zginął na świecie. Wszystko czego się teraz nauczy, przyda mu się w dorosłym życiu i zaprocentuje.”

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Dragon.

„Sprawy rodzinne” Iwony Mejzy, to książka którą warto przeczytać. Pokazuje nam historie rodziny, która żyła jak w weneckim lustrze. Po drugiej zaś stronie, kryło się życie, które wręcz odbiegało o 180 stopni od tego, które wszyscy widzieli – życie na pokaz. Bohaterowie tak dobrze odgrywali swoje role, że chyba w pewnym momencie sami zaczęli wierzyć, że tak właśnie...

„W życiu nie trzeba się bać zmian. Przychodzą zazwyczaj niespodziewanie. Burzą zastany porządek, przewracają go do góry nogami. Ale często niosą coś dobrego. Innego, ale dobrego. Dają początek czemuś nowemu. Wymuszają odwagę, na którą być może nie było miejsca. Popychają do przodu, ale nie na tyle, by spaść z urwiska. Zawsze znajdzie się gałąź, by się jej złapać. Pamiętaj o tym (…)”

Aż trudno sobie wyobrazić, że „Księgarenka na Miłosnej” Pauliny Molickiej, to debiut literacki.
Ta książka porwała mnie od pierwszej strony. Ileż w niej ciepła, miłości, ukojenia.

Paulina zabrała nas w podróż do miejsc, gdzie chyba większość z nas czuje się najlepiej. Bo kto by przeszedł obojętnie, obok kawiarni, gdzie może delektować się pysznym ciastem, herbatkami w zależności od kaprysu czy nastroju. A ponadto usiąść, oderwać się od rzeczywistości i zaczytać bez końca w ulubionej lekturze.

„Ola po prostu kochała to miejsce. Ono i ludzie którzy je tworzyli, książki, które czekały na półkach na kolejnych czytelników, były jej całym światem.”

Sama z przyjemnością spędzałabym czas w takim miejscu.

Wizja tego, że Księgarenka mogła by zniknąć z mapy ulicy Miłosnej, troszkę przeraziła Olę, kiedy pewnego dnia dotychczasowy właściciel, pan Adam poinformował Olę, że sprzedał księgarnię, bo zamierza wyjechać do dzieci i pomóc im w opiece nad wnukami. A księgarnia zyskała nową właścicielkę, która planuje ją troszkę odświeżyć. Dodał również, że w kontrakcie zwarł z nią umowę, że przez rok nie może Oli zwolnić.

„Ta kobieta będzie twoim aniołem. Weźmie cię pod swoje skrzydła i uchroni przed każdą burzą, a gdy będzie trzeba, szturchnie łokciem.”

Z początku dziewczyna była przerażona wizją tego, co może stać się z jej ukochanym miejscem. Bała się zmian. Bała się, że nowy właściciel pójdzie w nowoczesność, a to miejsce straci swoją magię. Tak się jednak niestało.

Nowa właścicielka, która okazała się przesympatyczną starszą Panią, z miejsca skradła serce Oli, ale również i moje. Pokochałam ją niczym własną babcię.

„Może to zabrzmi patetycznie, ale babcia jest moją ulubioną nauczycielką życia. Jak nikt łączy w sobie mądrość i doświadczenie, ciesząc się przy tym najmniejszymi drobnostkami. Przeżyła wojnę, powstanie, a więc piekło, ale… dla innych pozostała aniołem.”

Aniela, na czas remontu poprosiła Olę, by wyjechała z nią nad morze i troszkę odpoczęła, bo w końcu dawno nie była na urlopie. Z początku dziewczyna odmawia, ale za namową przyjaciółki zgadza się. Wizja stanięcia z demonami przeszłości i poznania bliżej Anieli wygrała.

„Wiem, że dopóki nie zamknie się pewnego rozdziału, nie można ruszyć dalej. Nie można budować na skale, wciąż tonąc w piasku złych wspomnień.”

Czy ten wyjazd zmieni sposób patrzenia na świat, przez pryzmat przeszłości? Czy zmieni również życie dziewczyny i poprosi ją, by otworzyła swoje drzwi do szczęścia oraz serca? Tylko pytanie, które? Bo Amor, jak to on, czasami trafia w kogoś przez przypadek. Zdarza mu się chybić nieuważnie.

Komu serce otworzy Ola? Czy to będzie przystojny prawnik o imieniu Filip? Czy może przystojny pan doktor, który ma szalonego psa, uwielbiającego płatać psoty?

„Zosiu, ja marzę o miłości. Marzę o tym, by kochać. By dawać komuś kawałek siebie. Kawałek serca, kawałek duszy. Chcę się kimś opiekować. Chcę towarzyszyć w codzienności i oczekują w zamian tego samego: poczucia bezpieczeństwa, wrażliwości, po prostu obecności – wyznała Ola.”

A może historia Anieli i tajemnica sprzed lat, pomoże dziewczynie dokonać właściwego wyboru?

„Drzwi do twojego serca wciąż są uchylone, ale trzymasz je nogą, młoda damo. (…) Zostaw te drzwi, otwórz je szeroko i postaw nogę za progiem. Życie jest zbyt krótkie, by marnować minuty na bezmiłość.”

Oj dzieje się, dzieje się dużo. I wszystko to w pięknie opisany sposób. Pięknym językiem i cytatami. Niezwykłej atmosferze i w otoczeniu osób, pełnych życzliwości.

„Zosia chciała walczyć z tym stereotypem i pokazać, że matka dziecka niepełnosprawnego nadal jest kobietą, której świat nie ogranicza się jedynie do szpitalnego oddziału lub Sali rehabilitacyjnej. Kobietą, która pielęgnuje przyjaźnie, randkuje z partnerem, podróżuje z mężem, oddaje się swoim pasjom, odwiedza fryzjera oraz kosmetyczkę. Kupuje ubrania, książki, produkty do makijażu. Kobietą, która płacze ze śmiechu i którą bawią drobnostki. Kobietą, która, owszem, przechodzi chwile załamania, ale jednocześnie nie traci nadziei. Bo często musi nosić ją w sobie podwójnie. Dla siebie i dziecka.”

Paulina stworzyła tak subtelną powieść, że niczym ciepły kocyk otula i nie pozwala spod niego wyjść. A zakończenie dosłownie wbija w fotel, powodując, że z niecierpliwością będę wypatrywać drugiego tomu. Bo tego się nie spodziewałam.

„Uważam, że przewodnikiem każdego z nas powinno być serce, a drogowskazami dobroć i szacunek.”

Paulinko, z całego serca Ci gratuluję debiutu. Pisz jak najwięcej i nie trzymaj nas dłużej w niepewności, jak ta historia się dalej potoczy…

„A przecież każdego dnia powinno się praktykować wdzięczność za takie drobiazgi… Za to, że ktoś napełnił puszkę z kawą, kupił ulubione rogaliki, pamiętał o sprawdzeniu skrzynki na listy, wypełnił wazon świeżymi kwiatami… Przecież to właśnie te gesty znaczyły „kocham”, „lubię”, „pamiętam”. Mówiły więcej niż słowa. Dawały jasny sygnał: „jestem”.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Dragon.

„To było coś więcej niż dotyk ust czy pierwszy intymny kontakt dwóch ciał, które – wszystko na to wskazywało – odczuwały przyciąganie. Świat się zatrzymał. Dzień, który dopiero co się rozpoczął, nie miał znaczenia. Nie liczyły się mewy ani fale, które coraz głośniej zdawały się przypominać, że przecież na plaży najważniejsze jest morze.”

„W życiu nie trzeba się bać zmian. Przychodzą zazwyczaj niespodziewanie. Burzą zastany porządek, przewracają go do góry nogami. Ale często niosą coś dobrego. Innego, ale dobrego. Dają początek czemuś nowemu. Wymuszają odwagę, na którą być może nie było miejsca. Popychają do przodu, ale nie na tyle, by spaść z urwiska. Zawsze znajdzie się gałąź, by się jej złapać. Pamiętaj o...

„Wystarczy otworzyć oczy. Lena. Świat jest piękny, szkoda, że tak rzadko o tym pamiętamy.”

Nika Kardasz po raz kolejny pokazała, że ta historia chwyta za serce. W pierwszej części „Otwórz oczy” poznajemy Aurelię, która mimo swojej niepełnosprawności, bowiem straciła wzrok w wypadku samochodowym, pokazała, że życie może trwać nadal i nie trzeba rezygnować z własnych marzeń oraz pragnień, tylko dlatego, że los postanowił sobie z kogoś zadrwić, a życie ustawiło wysoką poprzeczkę. Mało tego, potrafiła wyczuć i odkryć w innych to, co skrywali na dnie serca, pokazując im, że nie warto się zamykać na świat a doceniać każdą chwilę. Takiej przemiany dokonał Borys. Najlepszy i najbardziej rozchwytywany trener piłki nożnej, a przy tym niezwykle przystojny.

„- Kochałeś ją? - pyta
- Nadal ją kocham. Ale musisz wiedzieć, że nasza znajomość nie zaczęła się od łóżka i nigdy w nim się nie skończyła. Aurelia ofiarowała mi znacznie więcej niż ciało. Dała mi swoją uwagę, czas, mnóstwo zrozumienia i ciepła. Nigdy wcześniej tego nie doświadczyłem. Ona mnie… uratowała.”

To w tej części poznajemy go bliżej, jego rozterki, problemy. Borys dzięki Aurelii bardzo się zmienił, nie jest już tym mężczyzną, dla którego uczucia nie miały znaczenia, a kobiety traktował jak marionetki. Potrafi oddzielić pracę od życia zawodowego. Liczy się dla niego sport i drużyna z którą ciężko pracuje na awans. Życie prywatne oddziela od zawodowego, zostawiając je za drzwiami windy. Niestety w życiu Borysa pojawiają się w tym samym czasie dwie piękne kobiety, które próbują zaburzyć tą równowagę i harmonię. Bo pod tym pancerzem, którym się otoczył, jest serce, które kocha i pragnie czułości, miłości, zrozumienia.

„Od życia zawsze trzeba oczekiwać najlepszego.”
Borys ma ogromny mętlik w głowie. Chciałby być z dwiema, ale wie, że musi wybrać. Tylko jak dokonać właściwego wyboru?

"Wiesz jak smakują pocałunki z niewłaściwą osobą? [...]
Są uciechą dla ciała, ale nie dotykają serca."

Piękna Maja ma męża, w dodatku jest on nowym prezesem klubu i szefem Borysa. Piękna Lena, jest dziennikarką, która spędza z nim dużo czasu, bowiem pisze o nim artykuł, ale czuje, że dziewczyna coś przed nim ukrywa. W dodatku zaczął koło niej się kręcić jego przyjaciel. Sprawy miłosne zaczynają się komplikować, a przed Borysem ważny mecz?
Czy tym razem uda mu się otworzyć swoje serce dla właściwej kobiety? Czy będzie wiedział, która z dziewczyn to ta, na którą czekał całe życie?

„Zdobycie się na szczerość z samym sobą jest bardzo trudne. A ty to właśnie zrobiłeś. Czuję, jak bardzo jesteś zagubiony, ale wiem, że sobie poradzisz. Jesteś na dobrej drodze.”

Jakie tajemnice skrywa Lena? Czy zemsta, którą planuje zostanie zrealizowana i jaką cenę będą wszyscy musieli zapłacić rozliczając się z przeszłością?

„Życie smakuje o wiele lepiej, kiedy się idzie, a nie biegnie. Ale kiedy świat pędzi dookoła, łatwo o tym zapomnieć.”
Przez tę książkę dosłownie się płynie. Pełna emocji, wzruszeń, uniesień. Pokazuje różne oblicza miłości. Zawiera mnóstwo mądrych cytatów, skłaniających do refleksji. Pokazuje, że człowiek łatwo może się pogubić i stracić z oczu co najważniejsze. Ważne, jednak by otworzył je we właściwym momencie i wyciągnął odpowiednie wnioski. Bo mając zamknięte oczy i serce, można wiele stracić.

„Kiedy ludzi łączą silne więzi, komunikacja werbalna przestaje być potrzebna. Wszystko odbywa się na poziomie czucia. I wtedy nie ma znaczenia, czy bliska osoba siedzi obok ciebie czy dzielą was kilometry. Twoje serce czuje i wie.”

Tę książkę jak i poprzednią część polecam wam całym sercem. Koniecznie musicie poznać Aurelię i Borysa, ich historię. Zobaczyć, że miłość i przyjaźń to najpiękniejsza sprawa, jaka może nam się przydarzyć. To podstawa pięknej przygody i zrozumienia. Ta książka sprawi, że na wiele rzeczy możecie spojrzeć inaczej. Błędy które popełniamy, możemy naprawić. Najważniejsze, by wyjść za mgły, która przysłania nam świat.

„- Mam wrażenie, jakbym przez te wszystkie lata żyła za mgłą.
- Nieważne, ile czasu Ci to zajęło. Najważniejsze, że się ocknęłaś.”

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Replika.

„Wystarczy otworzyć oczy. Lena. Świat jest piękny, szkoda, że tak rzadko o tym pamiętamy.”

Nika Kardasz po raz kolejny pokazała, że ta historia chwyta za serce. W pierwszej części „Otwórz oczy” poznajemy Aurelię, która mimo swojej niepełnosprawności, bowiem straciła wzrok w wypadku samochodowym, pokazała, że życie może trwać nadal i nie trzeba rezygnować z własnych marzeń...

„Lilie Królowej. Matki” to trzeci tom sagi średniowiecznej Lucyny Olejniczak. Nie miałam okazji przeczytać pierwszych dwóch części, ale po tej lekturze, bardzo chcę poznać wcześniejsze losy Amalii i Mildy, dwórek Królowej Jadwigi.

Powieść historyczna, ma to do siebie, że czytając ją możemy przenieść się w czasy tak dalekie i tak zupełnie inne, niż te obecne. Możemy zobaczyć, jak przez okres ponad 600 lat, zmieniała się kultura, obyczaje. To jak ówcześnie wyglądały rządy za panowania królów i co było wówczas najważniejsze. Jedno pozostało bez zmian. A była to miłość, zazdrość i nienawiść. Bez względu na epokę, te trzy rzeczy wciąż są aktualne.

Zarówno Amalia jak i Milda, nie miały łatwego życia. Wciąż musiały mierzyć się z przychylnością otoczenia, a także z miłością na którą nie zawsze otrzymywało się pozwolenie i była źle odbierana wśród otoczenia.

Ta powieść urzekła mnie pod każdym kątem. Opowiada o prawdziwej przyjaźni między Amalią i Mildą oraz o trudnościach z jakimi muszą się mierzyć jako matki i przyjaciółki. Ile człowiek jest w stanie znieść, poświęcić dla dobra dzieci?

Milda posiada niezwykły dar, który odziedziczyła a który nie jest tolerowany w społeczeństwie, a nawet uznawany za coś złego i karany śmiercią. Dzięki niemu, ma przewidzenia, że jej przyjaciółka potrzebuje pomocy. Czy Mildzie uda się uratować Amalię z rąk męża kata?
Amalia nie ma łatwo. Bezwzględny mąż, więzi ją w wieży zabierając ukochaną córeczkę. Wie, że dla Amalii jest ona najcenniejszym skarbem, ale mimo iż dziewczyna idzie w zaparte, domyśla się, że on nie jest jej biologicznym ojcem.
Czy miłość do dziecka sprawi, że Amalia znajdzie siły, by uwolnić je z rąk swego oprawcy? Jaką cenę przyjdzie jej zapłacić? Czy uda im się odmienić swój los?

Lucyna Olejniczak w niezwykły sposób wprowadza nas w świat średniowiecznej epoki. W bardzo plastyczny sposób, opisuje panujące wówczas zasady, tradycje, średniowieczne miasta i stroje, turnieje rycerskie oraz przedstawia nam problemy i dylematy młodych kobiet, które walczą o swój los, miłość oraz dobro dzieci do samego końca.

Ta powieść historyczna jest niczym baśń. Z zapartym tchem czytałam ją, mimo iż ma 560 stron, to wciąż mam lekki niedosyt. Nie wszystkie tajemnice zostały rozwiązane. A jeszcze jestem ciekawa tych wcześniejszych, z pierwszych dwóch tomów, których nie miałam okazji przeczytać. A po przeczytaniu tej książki, wiem, że koniecznie muszę to nadrobić. Poza fikcyjnymi bohaterami, występują tu również postacie historyczne takie jak Królowa Jadwiga i Władysław Jagiełło. Dlatego każde wydarzenie w którym fikcyjne postacie mieszają się z prawdziwymi, jest opisane w tak wciągający i emocjonujący sposób, który nie pozwala odłożyć tej książki na później.

Wspaniale wykreowane postacie, tajemnice, intrygi, dobre i złe wydarzenia, dwór królewski i jego mieszkańcy to wszystko sprawi, że przenosząc się w czasie, zatracicie się w lekturze na wiele godzin.

Jestem zachwycona tą książką i gratuluję autorce, Pani Lucynie Olejniczak za tak przepięknie napisaną historię, która jeszcze się na szczęście nie skończyła, bo z niecierpliwością czekam na czwarty tom.

„Lilie Królowej. Matki” to trzeci tom sagi średniowiecznej Lucyny Olejniczak. Nie miałam okazji przeczytać pierwszych dwóch części, ale po tej lekturze, bardzo chcę poznać wcześniejsze losy Amalii i Mildy, dwórek Królowej Jadwigi.

Powieść historyczna, ma to do siebie, że czytając ją możemy przenieść się w czasy tak dalekie i tak zupełnie inne, niż te obecne. Możemy...

„A ja ci tyle razy powtarzałam, że po to ma się przyjaciół, żeby te kłopoty dzielić. Takie podzielone z miejsca tracą na objętości i wadze i łatwiej się z nimi uporać.”

Magdalena Kordel po raz kolejny zabrała mnie w niezwykłą podróż. Jak ja kocham książki autorki, to nawet sobie nie wyobrażacie. A „światełko w oknie” to najbardziej czarująca, magiczna i świąteczna powieść jaką do tej pory miałam okazję przeczytać.

Sięgając po książkę, nie spodziewałam się, że tak mnie zaczaruje. Już na samym wstępie zaintrygował mnie opis, który nawiązywał do ‘Opowieści wigilijnej”, którą uwielbiam. A później..., a później to już popłynęłam z nurtem powieści i przepadłam na amen.

Historia nie jest słodka i cukierkowa, jak pierniki Klementyny. Ale otulona tym zapachem korzennych przypraw, które w okresie świątecznym pachną najpiękniej, sprawia, że staje się ona niczym ciasto dojrzewające, które z każdym dniem musi nabrać mocy, by na koniec najlepiej smakowało.
Takie było właśnie życie Korneli i trzech jej córeczek: Basi i bliźniaczek – Emilki i Amelki. Strata męża i ojca, to prawdziwa tragedia dla całej rodziny, ale strata przed samymi świętami to podwójna tragedia. Bo jak tu się cieszyć ze świątecznej atmosfery, z narodzin Jezuska, z choinki ze spotkania z najbliższymi? Skoro, jedno, najważniejsze miejsce przy stole będzie już zawsze puste.

Kornelia nie może się z tym pogodzić. Nie chce przyjąć do wiadomości, że Michał zginął w wypadku samochodowym i już nigdy nie zasiądzie z nimi do Wigilii, nie ubiorą razem choinki a miejsce po jego stronie łóżka już zawsze będzie puste. Tak bardzo nie chciała się z tym pogodzić, że starała się nie myśleć o tym, połykając kolejne tabletki, zapadała w sen, który pozwalał uwolnić się od rzeczywistości.
Zapomniała jednak, że ma córki, które zostały ze wszystkim same, a raczej wszystko spoczęło na barkach tej najstarszej. Basia, przejęła obowiązki matki, uczyła się w liceum, opiekowała młodszymi siostrami oraz matką. A tak nie powinno być. Dostrzegli to przyjaciele, którzy próbowali wesprzeć dziewczynki, czekając aż matka wzbudzi się z tej żałoby. Ona zaś powtarzała sobie wciąż, ze to nastąpi jutro, które przechodziło z dnia na dzień.

Klementyna prowadziła najsłodszą cukiernię w miejscowości o pięknej nazwie Miasteczko. Niestety w tym roku duch świąt nie nadchodził. Ciasto na pierniki nie wychodziło, pierniki w ogóle a klienci za chwilę zaczną składać zamówienia na pierniczki, które były magiczne i według ludzi przynosiły szczęście i dobrobyt, bo były robione z miłością. Ale Klementyna wciąż wypatrywała tego właściwego mementu, który wciąż nie nadchodził, bo brakowało tego właściwego elementu, który sprawi, że pierniczki będą miały w sobie tę magię, na którą ludzie cały rok czekają.

Czy wspólni znajomi przekonają Klementynę i Kornelię, że już czas najwyższy ruszyć do przodu? Czy wspólna praca, sprawi, że do Miasteczka i serc bohaterów, znów powróci nadzieja na lepsze jutro? Czy uda im się pożegnać przeszłość, zacząć żyć tu i teraz ciesząc się tym co jest, w szczególności sobą i z wielką nadzieję, spojrzeć w przyszłość, która daje nadzieję, że wszystko może wyglądać zupełnie inaczej, jeśli tylko otworzymy się na nowe?

Ta historia bardzo mnie wzruszyła. Tyle emocji, wrażeń, to tylko Pani Magdalena potrafi dostarczyć czytelnikowi. Czytając tę książkę, zrozumiałam, że jeśli człowiekowi wali się świat, to dzięki tak wspaniałym osobą, które nas otaczają, a których nie dostrzegamy być może na co dzień, jesteśmy wstanie posklejać go tak, by mimo iż nie będzie wyglądał jak dotąd, bo będzie zupełnie inny. To mimo wszystko, może być również cudowny. Najważniejsze, by pogodzić się z przeszłością i spojrzeć w przyszłość z nadzieją, która zawsze trwa i trwać będzie do końca. Nadzieja umiera ostatnia. A ta książka pokazuje nam, że niekiedy wystarczy tylko otworzyć właściwe drzwi, by dostrzec światełko w oknie, które zaprowadzi nas na właściwą drogę. Ku lepszemu.

A teraz kolej na „Serce z piernika” Jest to pierwszy tom Seri Miasteczko, gdzie będę mogła bliżej poznać losy Klementyny i Pogubionej Agaty, którą również poznacie w tym tomie. Bardzo ciekawa jestem co kryje ich historia.

Za książkę serdecznie dziękuję Mojej Bratniej Duszy – Ewuniu, rozświetliłaś mi wieczór i sprawiłaś wiele radości. Cieszę się, że mimo odległości mogłyśmy razem czytać wspólnie tę historię. Tym bardziej, że ta książka jest mi szczególnie bliska, bowiem kilka lat wcześniej, również prowadziłam pracownię, w której piekłam pierniczki na różne okazje, dając ludziom radość i odrobinę tej magii, którą obdarowywali bliskich.

„A ja ci tyle razy powtarzałam, że po to ma się przyjaciół, żeby te kłopoty dzielić. Takie podzielone z miejsca tracą na objętości i wadze i łatwiej się z nimi uporać.”

Magdalena Kordel po raz kolejny zabrała mnie w niezwykłą podróż. Jak ja kocham książki autorki, to nawet sobie nie wyobrażacie. A „światełko w oknie” to najbardziej czarująca, magiczna i świąteczna powieść...