Dziś przychodzę do Was z recenzją kolejnej części sagi ,,Kobiety z rodziny Wierzbickich,,. Pierwszy tom wywołał wiele emocji, dlatego czym prędzej sięgnęłam po drugą część, która przedstawia dalsze losy, dobrze mi znanych bohaterów.

Katarzyna Ryrych w drugim tomie sagi „Kobiety z rodziny Wierzbickich” skomponowała opowieść tak poruszającą i intensywną, że trudno oderwać się od jej stron.

„Wilczy księżyc” to jak podróż w głąb mrocznej nocy, gdzie każda strona odsłania kolejne tajemnice, sprawiając, że serce bije szybciej, a dusza pragnie dotrzeć do najgłębszych zakamarków ludzkiego losu.

„Wilczy księżyc” to bezpośrednia kontynuacja historii rozpoczętej w pierwszym tomie sagi „Kobiety z rodziny Wierzbickich”. W tej magicznej powieści spotykamy ponownie bohaterów, których losy już raz poruszyły nasze serca, i śledzimy ich dalsze, przewrotne drogi życia.

Autorka nie tylko pisze o losach bohaterów, lecz wplata w swoją opowieść ślady historii, które odcisnęły trwałe piętno w dziejach świata. Styl jakim posługuje się autorka wciąga, porusza i nie daje zapomnieć. Strony „Wilczego księżyca” są jak wędrówka, gdzie każde słowo, każda scena ma głębszy sens. Katarzyna Ryrych mistrzowsko ukazuje, jak różnorodność ludzkich charakterów i doświadczeń może tworzyć jedność.

Przedstawione w tej powieści postacie nie tylko wzajemnie się uzupełniają, lecz także wspomagają swoją siłę i determinację w obliczu najtrudniejszych prób. To właśnie w ich różnorodności odnajdujemy magię „Wilczego księżyca”, gdzie każdy bohater jest jak gwiazda na niebie, tworząc niepowtarzalny i niezapomniany obraz ludzkiej egzystencji.

To nie tylko książka, to doświadczenie literackie, które pozostawia w czytelniczym sercu ślad na zawsze. Czytając „Wilczy księżyc”, czujemy, jak nasze serce bije w rytm tych przepięknych, ale i bolesnych historii. To opowieść o odwadze, miłości, poświęceniu i nieustającej nadziei, która pomaga nam przetrwać nawet podczas najciemniejszej nocy.
Po przeczytaniu tej powieści czujemy, że jesteśmy o krok bliżej zrozumienia siebie i tego niezwykłego, pełnego kontrastów świata. To lektura, która zostanie z nami na zawsze. Z niecierpliwością wypatruję kolejnej części.

Dziś przychodzę do Was z recenzją kolejnej części sagi ,,Kobiety z rodziny Wierzbickich,,. Pierwszy tom wywołał wiele emocji, dlatego czym prędzej sięgnęłam po drugą część, która przedstawia dalsze losy, dobrze mi znanych bohaterów.

Katarzyna Ryrych w drugim tomie sagi „Kobiety z rodziny Wierzbickich” skomponowała opowieść tak poruszającą i intensywną, że trudno oderwać...

Kiedy na niebie świeci wilczy księżyc powiadają, że młode wilki opuszczają swoje stado i wyruszają w poszukiwaniu własnego miejsca.
Tak właśnie się tu stało. Młodzi wyfrunęli z rodzinnego gniazda. Nie wszyscy z własnej woli czy w lepsze miejsce. Ale wiedzą, że czeka na nich miejsce do którego zawsze mogą wrócić. Tym miejscem jest biały dwór, który jest jak Arka Noego.

Mimo wielu postaci większość akcji skupią się na Urszuli. To ona cały czas krąży po świecie i nie może znaleźć swojego miejsca. Czy będzie jej dane zaznać spokoju mimo trudnych czasów?

Ta seria jest jak brazyliska telenowela. Jeśli związek między bohaterami wydaje Ci się nie możliwy.... to cóż głęboko się myślisz. Sieć powiązań między bohaterami rozrasta się na tyle, że przydałoby się drzewo genologiczne. Mnogość postaci i ich historii powoduje, że czasem nie jest łatwo się we wszystkim odnaleźć.

Tak jak biały dwór to Arka Noego to Malwina jest strażniczką domowego ogniska. Odważna, zawsze pomocna i uparta. Potrafi wprowadzić niezwykłą atmosferę w domu. Przyciąga do siebie ludzi jak nikt inny.

Kiedy na niebie świeci wilczy księżyc powiadają, że młode wilki opuszczają swoje stado i wyruszają w poszukiwaniu własnego miejsca.
Tak właśnie się tu stało. Młodzi wyfrunęli z rodzinnego gniazda. Nie wszyscy z własnej woli czy w lepsze miejsce. Ale wiedzą, że czeka na nich miejsce do którego zawsze mogą wrócić. Tym miejscem jest biały dwór, który jest jak Arka Noego....

Seria o niezwykłych kobietach z rodziny Wierzbickich skradła moje serce!
Każda z nich jest niezwykła- Urszula, Dyzia, Malwina, a także postaci krążące wokół nich: Mariaszka, Sikusia i mężczyźni... opisy tak realne, że po godzinie czytania trudno było mi wrócić do rzeczywistości.
Bardzo czekam na kolejną część!

Seria o niezwykłych kobietach z rodziny Wierzbickich skradła moje serce!
Każda z nich jest niezwykła- Urszula, Dyzia, Malwina, a także postaci krążące wokół nich: Mariaszka, Sikusia i mężczyźni... opisy tak realne, że po godzinie czytania trudno było mi wrócić do rzeczywistości.
Bardzo czekam na kolejną część!

Dzień dobry Drodzy Czytelnicy,

Piszę do Was, żeby pokrótce opowiedzieć o kolejnej powieści, jaką w ostatnim czasie udało mi się przeczytać. Był to „Wilczy księżyc” czyli tom numer dwa sagi o tytule „Kobiety z rodziny Wierzbickich”. Obie części wydało Wydawnictwo Prószyński i S-ka. Swój egzemplarz książki otrzymałam we współpracy z nimi. Bardzo dziękuję.
Nie wiem jak Wy, ale ja uwielbiam sagi. Najlepiej żeby były grube i wielotomowe. Czytając część pierwszą w sercu zawsze czuję radość, że to dopiero początek nowej literackiej przygody. Ta nutka niepewności ile jeszcze przede mną, co jeszcze przede mną. Kto lubi niespodzianki, ten domyśla się na sto procent, o jakich emocjach mówię.
W Białym Dworze rozpanoszyła się nieproszona choroba. Przy zdrowiu zostają tylko Dyzia, Franciszek i kucharka. Wtedy też spada na nich wiadomość o śmierci Antoniego. W niedługim czasie do domu powraca Michał. Dyzia, która swoje serce w całości oddała innemu mężczyźnie, dochodzi do wniosku, że mąż jest tym jedynym na całe życie. Zaskakujące?
Czas mija, życie toczy się swoim torem. Ludzie mają swoje plany i marzenia. Dzieci dorastają i wybierają swoje drogi, samodzielnie podejmują decyzje. Według niektórych błądzą jednak według nich samych wszystko jest w porządku. Każdy ma prawo do szczęścia, ale również do popełniania błędów, prawda? Niestety kiedy przychodzi druga wojna światowa codzienność, przyszłość nabiera innych barw. Zawierucha nikogo nie oszczędza.
A już było tak dobrze.
Spokojnie.

Jak dokładnie potoczą się losy bohaterów? Przekonajcie się sięgając po książkę. Bardzo sprawnie napisana, zajmująca historia, do której ciągnie czytelnika dopóki nie dobrnie do ostatniej kropki.
Z niecierpliwością wypatruję części trzeciej. Zostaję fanką tej serii i wyrażam głęboką nadzieję, że szybko się nie zakończy!
Dla wszystkich, którzy nie mieli jeszcze okazji czytać tej serii: zachowajcie kolejność „Psia gwiazda” a dopiero później „Wilczy księżyc”. Warto znać historię od pierwszego tomu.

Dzień dobry Drodzy Czytelnicy,

Piszę do Was, żeby pokrótce opowiedzieć o kolejnej powieści, jaką w ostatnim czasie udało mi się przeczytać. Był to „Wilczy księżyc” czyli tom numer dwa sagi o tytule „Kobiety z rodziny Wierzbickich”. Obie części wydało Wydawnictwo Prószyński i S-ka. Swój egzemplarz książki otrzymałam we współpracy z nimi. Bardzo dziękuję.
Nie wiem jak Wy,...

„Ludzie (…) nigdy nie będą równi. Zawsze będą ci, co rządzą, i ci, którzy są rządzeni. Trzeba tylko im wmówić, że tego chcą.”

Drugi tom sagi o kobietach z rodziny Wierzbickich pt.”Wilczy księżyc”, to kontynuacja losów bohaterów z pierwszej części pt. „Psia Gwiazda”.

Niestety czasy wojny nie są przyjemne jak wiemy, a każdą historię przeżywamy mocno i wyzwala w nas mnóstwo emocji. Tak też było tutaj.
Los nie szczędzi nikogo. W dodatku we wsi pojawia się tajemnicza choroba, która zbiera swoje żniwo. Niestety dotarła też do Białego Dworu.

Malwina, która ledwo wyszła z choroby, dowiaduje się, że Antoni zginął na wojnie, a choroba zabrała jej dwójkę dzieci. Jak żyć ze świadomością, że strata, którą poniosła, bardzo boli, a przy stole będą już na zawsze trzy puste miejsca.
W dodatku wokół niej jest mnóstwo tajemnic, które powoli wychodzą na światło dzienne i którym musi stawić czoła.

Dionizja, stara się jak może ukryć prawdę przed wszystkimi, a w szczególności przed mężem. Kocha go i nie chce go skrzywdzić, choć przeszłość wciąż puka do jej drzwi, a z każdym dniem syn coraz bardziej staje się podobny do ojca.
W dodatku wojna wchodzi do wsi.

Mariaszka, której pomoc i rady zawsze były nieodzowne, zapada się pod ziemię, w momencie, kiedy najbardziej tyle osób ją potrzebuje.

„Zawsze, pomyślała, ktoś będzie kogoś kochał i zawsze ktoś zostanie porzucony.”

Bietka zakochuje się bez pamięci w chłopcu, który jest najważniejszym mężczyzną w życiu swojej matki. Anna nie dopuszcza myśli, że mógłby ją zostawić dla innej kobiety. Uważa, że jej syn jest jeszcze za młody, a na miłość przyjdzie jeszcze czas. W dodatku odkrywa czyją córką jest Elżbieta. Postanawia nie dopuścić by ten związek zaistniał? Czy jej się to uda? Czy przyniesie to jednak odwrotny skutek i straci syna?

„Człowiek tak naprawdę, myślała, jest nikim. Leci przez życie jak liść, zatrzyma się na chwilę i leci dalej…”

Wojna wciąż daje o sobie znać. Wróg jest coraz bliżej. W tarapaty wpada Lea. Przez swoje pochodzenie, którego nie da się ukryć, trafia do obozu w Auschwitz. Czy z stamtąd ma szansę się wydostać? Przecież tak zdolnej i utalentowanej dziewczyny, nie możne zabraknąć na tym świecie.
Przed sobą miała plany, marzenia, przyszłość? Chciała projektować stroje i ubierać ludzi. A tu… los sobie z niej zadrwił od tak… tylko dlatego że była żydówką? W głowie wciąż szumią jej słowa Mariaszki:
„Umarłym będziesz grać do tańca. Żywych będziesz ubierać. Tylko do lasu nie chodź!”

Czy takie życie zgotował jej los? Czy uda jej się odzyskać wolność?

„Ziemi przecież starczy dla wszystkich i dla wszystkich starczy tego, co ziemia rodzi. I tak człowiek na tamten świat niczego ze sobą nie zabierze, a żyje, jakby żyć miał wiecznie.”

Urszula… niczym wolny ptak, dalej stara się żyć beztrosko. Ale i dla niej los postawił na drodze kilka drogowskazów pełnych zakrętów.
Czy droga, którą podąży, będzie tą właściwą? Czy ślub z zaskoczenia przyniesie szczęście czy raczej ściągnie na nią kłopoty?

„Śmierć jest ostateczna, stanowi barierę pomiędzy światem żywych, a krainą umarłych, zadane pytania pozostają bez odpowiedzi, wina bez odkupienia, a słowo „przebacz” odbije się pustym echem.”

Co jeszcze może się wydarzyć i jakie tajemnice zostaną ujawnione?
Czy Lea odzyska wolność? Czy Bietka się odnajdzie? Ile jeszcze nieszczęść spadnie na tę rodzinę?

„Życie ma to do siebie, że kończy się, musi się skończyć, i nigdy nie ma na to właściwej pory.”

Z niecierpliwością będę wypatrywać kolejnej części. Bo mnóstwo pytań zostało bez odpowiedzi. Ale wierzę, że ta historia będzie miała jednak szczęśliwe zakończenie.

To kobiety z rodziny Wierzbickich, pokazują nam na każdym kroku, że mimo trudności, jakie na nie spadają, starają się być silne. Nie mogą się załamywać, bo muszą walczyć o dom, o rodzinę, o przetrwanie.

„Teraz wstać trzeba, wiem, że boli, ale trzeba. Ranny żołnierz z ziemi wstaje, karabin podnosi i rusza na przód.”

Czytając tę książkę, myślę, że w wielu momentach już dawno bym się poddała. A one walczą. Momentami są jak ten żołnierz, który podnosi karabin i idzie przed siebie, bo wie, że tylko walką jest w stanie zdobyć wolność i ocalić kraj.

Niby tyle lat nas dzieli, ale jedno nigdy się nie zmienia. Miłość. To dla niej walczymy i jesteśmy gotowi do poświeceń. Miłość do drugiej osoby, do dzieci, do ojczyzny… sprawia, że jesteśmy silni i gotowi zrobić wszystko, by choć przez chwilę być szczęśliwym.

„Oto gwiazdy, które od wieków świecą na niebie i drzewa, które dają ludziom cień, a ptakom schronienie.
I wszystko tak doskonałe – dzień, co nadchodzi po nocy, noc nadchodząca, gdy dzień mija.
A po środku tego wszystkiego – człowiek.”

Wspaniała historia, choć smutna momentami. Ale poprzez tę historię Pani Katarzyna Ryrych pokazuje nam, że nie ważne w którym roku żyjemy i co nas spotyka, w tym wszystkim najważniejsza jest człowiek. Bo to on ma największą wartość. Ludzie kochali, zakładali rodziny, zdradzali, uczyli się, mieli plany, marzenia… I choć przyszło im żyć w trudnych czasach, to na pierwszym miejscu, zawsze stawiali dobro rodziny i osób najbliższych. Dla ratowania których, byli gotowi sami się poświęcić. A na przykładzie kobiet z rodziny Wierzbickich, możemy zobaczyć jak bardzo potrafią się solidaryzować, w najtrudniejszych momentach. Choć tak naprawdę powinny mieć do siebie żal i nienawidzić.

Koniecznie sięgnijcie po tę książkę. Jeśli nie mieliście okazji przeczytać pierwszej części, to gorąco zachęcam byście zaczęli czytanie właśnie od „Psiej Gwiazdy”, bo to właśnie tam wszystko się zaczyna.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Prószyński i Sk-a.

„Ludzie (…) nigdy nie będą równi. Zawsze będą ci, co rządzą, i ci, którzy są rządzeni. Trzeba tylko im wmówić, że tego chcą.”

Drugi tom sagi o kobietach z rodziny Wierzbickich pt.”Wilczy księżyc”, to kontynuacja losów bohaterów z pierwszej części pt. „Psia Gwiazda”.

Niestety czasy wojny nie są przyjemne jak wiemy, a każdą historię przeżywamy mocno i wyzwala w nas mnóstwo...

🌙 „𝓦𝓲𝓵𝓬𝔃𝔂 𝓴𝓼𝓲ęż𝔂𝓬” 𝓚𝓪𝓽𝓪𝓻𝔃𝔂𝓷𝓪 𝓡𝔂𝓻𝔂𝓬𝓱 🌙

•• Drugi tom sagi „Kobiety z rodziny Wierzbickich”. ••

▪️𝗥𝗘𝗖𝗘𝗡𝗭𝗝𝗔 ▪️

🌙Młody księżyc nazywają tu wilczym księżycem. Powiadają, że w tym czasie młode wilki opuszczają swoje stado i wyruszają w poszukiwaniu własnego miejsca.🐕

Bietka, córka Malwiny, znika ze swoim chłopcem. Lea trafia tam, gdzie nikt nie chciałby się znaleźć, i próbuje przeżyć w Auschwitz. Tylko Urszula dalej żyje „na ptasich prawach” – w drodze, niespokojna, samotna.
Biały Dwór żegluje przez morze historii jak arka Noego, dając schronienie potrzebującym – a dokoła szaleje wojna…

Każda strona przesycona jest niezwykłymi emocjami, które wylewają się wprost do naszego serca, sprawiając, że czujemy się emocjonalnie związani z bohaterami i całą tą historią. Życie pisze różne scenariusze, a tą książką autorka uświadamia nas, jak takie zmiany kształtują naszą osobowość. Autorka szczególny nacisk kładzie na przekazanie nam, poprzez tę historię, że najważniejsze jest, by znać swoją wartość, by pokochać siebie samego i dać sobie szansę na szczęście.

Powieść o kobietach i dla kobiet. Historia jest wciągająca i często łamie serce, wywołuje łzy. Przeżywałam wraz z bohaterami ich rozterki i trudne wybory życiowe. Bohaterki dokonują trudnych wyborów, z determinacją próbują sobie radzić z problemami i przede wszystkim próbują spełniać marzenia.

Autorka uświadamia nam, kobietom jak nadal musimy zaciekle walczyć o swoje. Ile musimy poświecić by udowodnić światu swoją wartość.
„Wilczy księżyc” to słodko-gorzka historia, w której bohaterowie muszą zmierzyć się z nieprzewidzianymi sytuacjami. Jak już wspominałam ta historia idealnie sprawdzi się na leniwy wieczór. A bohaterowie dostarczą wam dużą dawkę emocji i niezapomnianych przeżyć. Bardzo życiowa, bolesna i zarazem piękna historia.

🌙 „𝓦𝓲𝓵𝓬𝔃𝔂 𝓴𝓼𝓲ęż𝔂𝓬” 𝓚𝓪𝓽𝓪𝓻𝔃𝔂𝓷𝓪 𝓡𝔂𝓻𝔂𝓬𝓱 🌙

•• Drugi tom sagi „Kobiety z rodziny Wierzbickich”. ••

▪️𝗥𝗘𝗖𝗘𝗡𝗭𝗝𝗔 ▪️

🌙Młody księżyc nazywają tu wilczym księżycem. Powiadają, że w tym czasie młode wilki opuszczają swoje stado i wyruszają w poszukiwaniu własnego miejsca.🐕

Bietka, córka Malwiny, znika ze swoim chłopcem. Lea trafia tam, gdzie nikt nie chciałby się znaleźć, i...

Akcja „Wilczego księżyca” toczy się w tych najbardziej bolesnych latach zeszłego wieku – między dwiema wielkimi wojnami i podczas tej ostatniej. Są to trudne i ciężkie czasy, gdy świat usiłował odbudować się na nowo, gdy Polska wróciła na mapy świata i musiała zacząć funkcjonować jak normalne państwo, aż wreszcie gdy znowu wszystko budowane w tym krótkim czasie runęło jak domek z kart z powodu niespełnionych marzeń pewnego austriackiego malarza pokojowego.
A jak w tym czasie radziły sobie nasze bohaterki? Wszak pamiętamy doskonale z pierwszego tomu, że nie dawały sobie w kaszę dmuchać i zwykle spadały na cztery łapy. Nie inaczej jest tym razem, chociaż śmierć ich nie oszczędza, szczególnie początek powieści jest pod tym względem niezwykle bolesny, a życie ich nie oszczędza. Na szczęście mają siebie, wspierają się nawet w tych najtrudniejszych momentach, gdy powinny się nienawidzić. Kobieca solidarność to niezwykła sprawa.
Dionizja udowadnia, że kobieta radzi sobie w świecie interesów równie dobrze co mężczyzna, a nawet lepiej, czym budzi zdziwienie, ale i podziw całej rodziny. To ona jest opoką w tych trudnych czasach, skałą, na której rodzina buduje swoje bezpieczeństwo. Malwina ciągle pozostaje wolnym duchem, godzi się jednak z rzeczywistością i pomaga rozwijać talenty młodszego pokolenia.
Najbardziej żal mi Urszuli, trzeciej z głównych bohaterek pierwszego tomu. Dziewczyna nie może znaleźć sobie miejsca, ciągle rozpacza po stracie Irenki, ma wrażenie, że absolutnie nigdzie nie należy, nikt jej nie kocha i nikt jej nie potrzebuje. Usiłuje zmieniać swoje życie podejmując pochopne decyzje, które nie są w stanie ukoić niepokoju tkwiącego głęboko w jej serduszku. To jej wątek zdecydowanie najmocniej mi się podoba, czuję tu pewne duchowe połączenie z Urszulą. I on też najintensywniej na mnie zadziałał, bowiem motyw z muzykiem i jego psem wyjątkowo mocno mnie wzruszył. To było takie proste, a zarazem po prostu piękne.
Wilczym księżycem nazywany jest młody księżyc i według ludowego bajania w tym czasie młode wilki opuszczają swoje stado i wyruszają na poszukiwanie własnego miejsca. I dlatego właśnie w tym tomie do głosu dochodzi młodsze pokolenie, które wkroczyło w międzyczasie w okres dojrzewania. W żadnym czasie nie jest to proste, więc i dziewczyny, Lea i Bietka, nie mają łatwo. Szczególnie będąca Żydówką Lea. Jej wątek jest trudny, zwłaszcza gdy pada ofiarą łapanki i zostaje wywieziona do obozu Auschwitz. Te fragmenty także potrafią poruszyć najtwardsze nawet serduszko, ale zostały poprowadzone z wyjątkową delikatnością, która cechuje całą sagę.
Mogę zakończyć dokładnie tymi samymi słowami, co wspomnianą już recenzję pierwszego tomu – „Wilczy księżyc” to czarująca lektura o sile tkwiącej w kobietach, o poszukiwaniu własnego miejsca w świecie, o przyjaźni i miłości. Jeśli lubicie takie historie, napisane pięknym językiem i pełne niesamowitego ciepła, to jest to zdecydowanie lektura dla Was. I ja osobiście polecam ją, jeśli chcecie odetchnąć od codziennego zamieszania i trapiących Was problemów.

recenzja pochodzi z bloga: poprostumadusia.pl

Akcja „Wilczego księżyca” toczy się w tych najbardziej bolesnych latach zeszłego wieku – między dwiema wielkimi wojnami i podczas tej ostatniej. Są to trudne i ciężkie czasy, gdy świat usiłował odbudować się na nowo, gdy Polska wróciła na mapy świata i musiała zacząć funkcjonować jak normalne państwo, aż wreszcie gdy znowu wszystko budowane w tym krótkim czasie runęło jak...

„Wilczy księżyc” to drugie spotkanie z kobietami z rodziny Wierzbickich. To historia, w której Katarzyna Ryrych uświadamia nam, że upór w dążeniu do wyznaczonego celu dodaje sił, którymi można wręcz przenosić góry. A my sięgając po tę książkę, przenosimy się do świata, którego nie będziemy chcieli opuścić. Jeszcze długo po zakończeniu lektury, będziemy wracać wspomnieniami do historii zapisanej na kartach drugiej części sagi „Kobiety z rodziny Wierzbickich”.
Najnowsza powieść autorki chwyta za serce. To niezwykle wzruszająca historia o sile, która zostaje wystawiona na próbę w najgorszym, najtrudniejszym czasie. W czasie wojny. I nie da się ukryć, że bohaterzy „Wilczego księżyca” wykazują się ogromną siłą, determinacją, odwagą, której można pozazdrościć. Choć przyznam szczerze, że nie chciałbym żyć w ich czasach, aby wobec mojej odwagi powiedzieć – sprawdzam! Natomiast jeśli chcecie sprawdzić, czy moje słowa zachwytu wobec książki Katarzyny Ryrych są prawdziwe, to zdecydowanie zachęcam Was, abyście sprawdzili! Zapewniam Was, że tak samo jak, ja będziecie zadowoleni z lektury książki, którą warto umieścić na półce NIK – Najlepszych Interesujących Książek.
Fabuła tej części sagi zabiera nas w lata 1918-1944. Niestety wojenna rzeczywistość nie omija również Białego Dworu, miejsca, w którym schronienie znajdzie każdy potrzebujący. Jeśli Wasze czytelnicze serce potrzebuje emocjonującej lektury, to bez wątpienia „Wilczy księżyc” jest właśnie dla Was. Na kartach tej historii poznajemy wielu bohaterów, doświadczamy wiele emocjonujących chwil.
Nie ukrywam, że historia Dyzi mocno zapadła mi w pamięć – jej charakter, siła, odwaga, nieugiętość zasługują na uznanie. I przyznam szczerze, że nieraz zazdrościłem jej tego hartu ducha. Natomiast historia Urszuli wstrząsnęła mną do głębi. Poznając ją, czułem, że moje serce drga niesione napływem poruszających emocji. A jeśli zaś o Annę Majorską chodzi, to przyznam szczerze, że byłem ciekaw, jaką tajemnicę skrywa? Czy Wy również jesteście ciekawi? Myślę, że tak – dlatego też czym prędzej zasiądźcie do lektury najnowszej powieści Katarzyny Ryrych.
Pragnę podkreślić, że „Wilczy księżyc” to powieść, która nie tylko porusza do łez, lecz również sprawia, że uśmiech pojawi się na twarzy. Co ważne autorka swym stylem potrafi wywołać w nas wiele emocji, które dają radość, smutek, nostalgię. I właśnie to jest piękne w literaturze, że potrafi wyzwolić w nas wiele różnych emocji. A bez wątpienia Pani Katarzynie się to udało. Za co z całego serca dziękuję. I z niecierpliwością czekam na kolejną trzecią część sagi „Kobiety z rodziny Wierzbickich”.
Książka „Wilczy księżyc” ukazała się nakładem Wydawnictwa Prószyński i S-ka

„Wilczy księżyc” to drugie spotkanie z kobietami z rodziny Wierzbickich. To historia, w której Katarzyna Ryrych uświadamia nam, że upór w dążeniu do wyznaczonego celu dodaje sił, którymi można wręcz przenosić góry. A my sięgając po tę książkę, przenosimy się do świata, którego nie będziemy chcieli opuścić. Jeszcze długo po zakończeniu lektury, będziemy wracać wspomnieniami...

Wkraczając do świata kobiet z rodziny Wierzbickich, zupełnie nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać. Jak dotąd nie miałam jeszcze przyjemności zapoznać się z piórem autorki. Jednak po przeczytaniu kilku pierwszych stron „Psiej gwiazdy” wiedziałam, że się w tych powieściach zatracę.

Katarzyna Ryrych swoim barwnym piórem opowiedziała nam historię kobiet, które szukały swojego miejsca na ziemi. Czy je odnalazły? Tego musicie dowiedzieć się sami.

„Wilczy księżyc” to opowieść o życiu kobiet w niespokojnym świecie, gdzie wojna zbiera swoje żniwo. W oczekiwaniu na powrót mężów i najbliższych muszą się zjednoczyć i radzić sobie z wyzwaniami, jakie stawia przed nimi życie. Autorka w niesamowicie poetyckim i barwnym stylu opisała ich życie codzienne w najdrobniejszych detalach. To sprawiło, że czytając kolejne strony, przenosiłam się do ich świata i obserwowałam ich życie z bliska.

Mogłam obserwować, jak życie w tych niepewnych czasach jednoczy kobiety i pokazuje, jak wielką mają siłę i jak bardzo są zdeterminowane, by nieść pomoc nie tylko sobie, ale i innym potrzebującym.

W tej historii odnajdziemy emocje we wszystkich możliwych odcieniach. Od straty ukochanych osób po miłość nieznającą granic. To właśnie sprawiło, że zakochałam się w tych opowieściach bez pamięci i z niecierpliwością wyczekuję trzeciego tomu. Mam nadzieję, że nie będziemy musieli długo czekać.

A Was gorąco zachęcam do lektury. Jestem pewna, że nie pożałujecie, ani jednej minuty spędzonej z tymi książkami!

Wkraczając do świata kobiet z rodziny Wierzbickich, zupełnie nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać. Jak dotąd nie miałam jeszcze przyjemności zapoznać się z piórem autorki. Jednak po przeczytaniu kilku pierwszych stron „Psiej gwiazdy” wiedziałam, że się w tych powieściach zatracę.

Katarzyna Ryrych swoim barwnym piórem opowiedziała nam historię kobiet, które szukały...

Czas trwania fabuły jest niespokojny, czas wojenny trwa w najlepsze a razem z nim życie bohaterów. Przeżywamy razem z nimi chwile radości i te, w których łzy stają nam w oczach. Historia, która nie oszczędza nikogo. Poprzez autentyczność, dbałość o detale autorka serwuje nam bardzo emocjonują powieść.

Barwny warsztat pisarski idealnie odzwierciedla życie codzienne ludzi, zwłaszcza kobiet. Poznajemy ich tradycje, zwyczaje i zabobony, w które wierzyli. Czytając miałam wrażenie, że jestem tuż obok. Odczuwałam i przeżywałam wszystko razem z nimi. Ich emocje, tok myślenia. Autorka przedstawiła kobiety silne, zdeterminowane ale przy tym pełne miłości i troskliwości. Kobiety, które miały swoje sekrety i niejedno na sumieniu, zachowując ich autentyczność i naturalność. Motyw miłości ukazany w książce jest wieloobszarowy. Mamy miłość zakazana, na odległość, tą rodzicielską i tą patriotyczną. Szeroki wachlarz uczuć na tle wojny, śmierci czyhającej za rogiem i wielkiej zarazy.

Warto zwrócić uwagę, że książka nie jest przewidywalna. Cały czas coś się dzieje, jest wiele niewiadomych a odpowiedzi, które dostajemy na koniec potrafią mocno zaskoczyć. Mimo wielowątkowości autorka w perfekcyjny sposób je połączyła, by stworzyć powieść, która jest naprawdę spójna.

Czekam na kolejny, ostatni tom z wielką niecierpliwością.
Wam szczerze polecam, warto!

Czas trwania fabuły jest niespokojny, czas wojenny trwa w najlepsze a razem z nim życie bohaterów. Przeżywamy razem z nimi chwile radości i te, w których łzy stają nam w oczach. Historia, która nie oszczędza nikogo. Poprzez autentyczność, dbałość o detale autorka serwuje nam bardzo emocjonują powieść.

Barwny warsztat pisarski idealnie odzwierciedla życie codzienne ludzi,...