Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Męczyłem tę książkę przez dwa i pół miesiąca. Daję trójkę, bo doceniam pracę autora, ale to jest tak śmiertelnie nudne, że radzę omijać z daleka.

Męczyłem tę książkę przez dwa i pół miesiąca. Daję trójkę, bo doceniam pracę autora, ale to jest tak śmiertelnie nudne, że radzę omijać z daleka.

Lekkie rozczarowanie. Doskonale czytało mi się starszego Springera, tego od "Miedzianki" czy "Wanny z kolumnadą". Mam wrażenie, że wydaje po prostu za dużo, w związku z czym jego styl staje się monotonny i książka już nie przykuwa uwagi tak bardzo.

No i, przepraszam bardzo, ale co to mają być za wtręty typu "zapierdala jak potłuczony"? (str. 275) Nie, to nie bezpośredni cytat z dresiarzy zamieszkujących któreś blokowisko, a odautorski komentarz do stylu jazdy kierowcy busa. No nie przystoi w tego typu książce, która momentami ma znamiona pracy naukowej.

Lekkie rozczarowanie. Doskonale czytało mi się starszego Springera, tego od "Miedzianki" czy "Wanny z kolumnadą". Mam wrażenie, że wydaje po prostu za dużo, w związku z czym jego styl staje się monotonny i książka już nie przykuwa uwagi tak bardzo.

No i, przepraszam bardzo, ale co to mają być za wtręty typu "zapierdala jak potłuczony"? (str. 275) Nie, to nie bezpośredni...

Ta książka powinna być sprzedawana w komplecie z "Hańbą" Coetzee. Tematyka podobna, oba tytuły wybitne, doskonale objaśniające tematykę apartheidu i historii RPA. Najpierw Coetzee, jako literatura piękna, a potem Jagielski, tłumaczący to, co w "Hańbie" mogło być niezrozumiałe.

Obie książki pożarłem niczym głodny lew na afrykańskiej sawannie.

Ta książka powinna być sprzedawana w komplecie z "Hańbą" Coetzee. Tematyka podobna, oba tytuły wybitne, doskonale objaśniające tematykę apartheidu i historii RPA. Najpierw Coetzee, jako literatura piękna, a potem Jagielski, tłumaczący to, co w "Hańbie" mogło być niezrozumiałe.

Obie książki pożarłem niczym głodny lew na afrykańskiej sawannie.

Fantastyczna robota reporterska i historyczna - dzięki tej książce jasnych stało się dla mnie kilka tematów, które wcześniej znałem jedynie pobieżnie. Niektóre rozdziały nie pozwalają się oderwać (na przykład ten o katastrofie statku Wilhelm Gustloff).

Ogólnie książka zrobiła na mnie niesamowite wrażenie i chętnie każdemu polecę, ale...

No właśnie, ale. Miałem czasami wrażenie, że autorka wpisuje się w modny ostatnio nurt kalania własnego gniazda. Wiadomo, że wojna nie oszczędza nikogo i nie dzieli narodowości na "dobre" i "złe". Ale w niektórych rozdziałach raziło mnie nadmierne traktowanie Polaków jako nienawistnych ksenofobów i brudasów.

Przykład: wspomnienie pogromu kieleckiego. Autorka poświęciła tematowi zaledwie jeden akapit, opisując, że rozjuszony polski tłum napadł na Żydów, bo ośmioletnie dziecko rozpuściło plotkę o porwaniu przez starozakonnych. W rzeczywistości sytuacja jest o wiele bardziej skomplikowana - wygląda na to, że cała sprawa była ubecką prowokacją, a owo ośmioletnie dziecko wraz z całą rodziną było miesiącami więzione na posterunku milicji. Fakt pozostaje faktem: Polacy napadli na Żydów. Ale po poznaniu niuansów, zupełnie inaczej można odczytywać tego typu wydarzenie historyczne.

Takich miejsc jest w książce kilka. Nie hołduję spiskowym teoriom dziejów i nie uważam, by pani Grzebałkowska była agentem wrogich sił. Ale fakt faktem, że te i podobne drobiazgi troszeczkę popsuły mi przyjemność z czytania. Wstrzymam się z ocenianiem.

Książkę i tak polecam, chyba na każdym wywrze spore wrażenie.

Fantastyczna robota reporterska i historyczna - dzięki tej książce jasnych stało się dla mnie kilka tematów, które wcześniej znałem jedynie pobieżnie. Niektóre rozdziały nie pozwalają się oderwać (na przykład ten o katastrofie statku Wilhelm Gustloff).

Ogólnie książka zrobiła na mnie niesamowite wrażenie i chętnie każdemu polecę, ale...

No właśnie, ale. Miałem czasami...