Anna Sulińska

Reportaż o wybitnych polskich zawodniczkach, medalistkach olimpijskich. Poszczególne rozdziały dotyczę pań zdobywających dla nas medale w lekkiej atletyce (najwięcej),wioślarstwie, łyżwiarstwie szybkim, wioślarstwie, siatkówce. Obejmują olimpiady od 1932 roku w Los Angeles do Moskwy w 1980. W dwóch przypadkach rozdziały mają po dwie bohaterki, a w jednym zbiorowość – siatkarki z 1964 i 1968 roku. I wszystko byłoby dobrze gdyby nie pewne oczywiste wady. Po pierwsze autorka w ogóle nie interesuje się sportem. Gdyby było inaczej, nie pisałaby, że 0,04 s (cztery setne sekundy) w biegu na 100 metrów to wielka przewaga. Po drugie niestety wykazała się słabą znajomością historii i brakiem umiejętności umieszczenia wydarzeń na osi czasu. W rozdziale o Irenie Szewińskiej napisała: „Gdy w warszawskim AWF-ie przygotowuje się do swojej piątej olimpiady, która odbędzie się w 1980 roku w Moskwie, odwiedza ją pracownik Urzędu Bezpieczeństwa. Funkcjonariusz informuje, którego dnia przyjdzie do niej człowiek związany z Solidarnością i będzie ją przekonywał, by złożyła podpis pod 21 postulatami Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego. Równocześnie ostrzega ją, by dla własnego dobra niczego nie podpisywała. Irena tego nie zrobi.” Igrzyska w Moskwie skończyły się 3 sierpnia 1980. 21 postulatów sformułowano 17 sierpnia 1980. Wtedy nie było już UB tylko SB. To są podstawowe informacje, dostępne w pół minuty w internecie. Powinna sprawdzić je autorka jak i redaktor z wydawnictwa, o ile takowy w ogóle był. Trzecie wada to poszukiwanie na siłę dowodów na dyskryminację kobiet w sporcie wyczynowym, w tym polskim. Mężczyzn lekkoatletów nie poddawano oględzinom płci, bowiem podszywające się pod nich kobiety byłyby z góry skazane na porażki. Konkurencje w tej dyscyplinie premiują siłę, muskulaturę i męską budowę ciała. Dowodem są różnice w rekordach, na rzecz mężczyzn. Takie oględziny, były niewątpliwie upokarzające, ale nie dyskryminujące. Miały jednak na celu ochronę kobiet (mówiąc dzisiejszym językiem biologicznych kobiet) przed oszustwem, w postaci rywalizacji z nimi osób uprzywilejowanych, z którymi normalne kobiety nie miały i nie mają szans. Absurdalne było także powielanie plotek, jakoby działacze nie chcieli, by pierwszy medal dla Polski w kajakarstwie zdobyła kobieta. Nie ma ku temu żadnych dowodów, a mechanizm działania związków sportowych jest taki, że są nagradzane za sukcesy, a nie stracone medalowe szanse. Cenne były natomiast rozmowy z wybitnymi olimpijkami, z których część zmarłą w trakcie pisania książki, ich bliskimi, trenerami i znajomymi. W dniach fatalnych występów naszych sportowców na igrzyskach w Paryżu warto poczytać o wspaniałych poprzedniczkach, które miały dużo gorsze warunki, a mimo to potrafiły odnosić sukcesy.