Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Po chwili szperania wyłowił z kieszonki kamizelki nieduży, lśniący przedmiot i położył go na stole. Pod lampą promieniał on cudną aurą starego, rzadko spotykanego złota, a obraz i litery wybite na nim widniały ostro, jakby z mennicy wyszedł raptem miesiąc wcześniej. Obaj panowie pochylili się nad monetą, a Philipps ujął ją w palce i obejrzał z bliska.
- Imp. Tiberius Caesar Augustus - przeczytał napis, po czym spojrzał na rewers monety".

Legendarna moneta wybita na rozkaz Tyberiusza, ostatni ocalały egzemplarz. Idealnie nadaje się na bohaterkę niesamowitych opowieści. Ale to nie wszystko. Będziemy mieli przyjemność poznać więcej osobliwych historii: o Czarnej Pieczęci, o Żelaznej Dziewicy, a nawet białym, niepozornym proszku zmieniającym ludzi w... coś. Jeżeli jesteście ciekawi w co - zapraszam do lektury.

Wszystkie zalety opowieści niesamowitych w tej książce odnotowano - jest klimat, jest nawet momentami groza. I jakieś macki też się znajdą. Komplet.

"Po chwili szperania wyłowił z kieszonki kamizelki nieduży, lśniący przedmiot i położył go na stole. Pod lampą promieniał on cudną aurą starego, rzadko spotykanego złota, a obraz i litery wybite na nim widniały ostro, jakby z mennicy wyszedł raptem miesiąc wcześniej. Obaj panowie pochylili się nad monetą, a Philipps ujął ją w palce i obejrzał z bliska.
- Imp. Tiberius...

"Cóż, w końcowym rozrachunku, co my w ogóle tak właściwie wiemy?"

Wiemy, że nic nie wiemy, ale dzięki panu Arthurowi możemy trochę poszperać w nieznanym. Jednak uważajcie, nie każdy eksperyment okazuje się być bezpieczny...

Niesamowite historie tworzył pan Machen, a ja bardzo lubię takie opowieści. Najbardziej spodobały mi się "Wielki Bóg Pan" i "Jaśniejąca Piramida", ale pozostałe też były całkiem niezłe. Czytanie tych opowiadań sprawiło mi wielką przyjemność, klimat tych staroci jest nie do podrobienia. I te oczy na murze...

"Cóż, w końcowym rozrachunku, co my w ogóle tak właściwie wiemy?"

Wiemy, że nic nie wiemy, ale dzięki panu Arthurowi możemy trochę poszperać w nieznanym. Jednak uważajcie, nie każdy eksperyment okazuje się być bezpieczny...

Niesamowite historie tworzył pan Machen, a ja bardzo lubię takie opowieści. Najbardziej spodobały mi się "Wielki Bóg Pan" i "Jaśniejąca...

"Niesamowite historie" to pięć opowieści, które łączy tajemnica, subtelna groza i klimat. Czyli właściwie wszystko to, co powinien zawierać zbiór takich opowiadań. Najbardziej urzekły mnie dwie z pięciu zamieszczonych w tej książce historii - Opowieść starej piastunki i Szara Dama. Pierwsza z nich to klasyczna ghost story, a druga opowiada o konsekwencjach zawarcia pewnego związku małżeńskiego, które okazały się zaskakująco makabryczne.

Głównym zadaniem takich opowiadań jest obecnie urzekanie czytelnika, bo przestraszyć raczej nikogo nie przestraszą. Elizabeth Gaskell poradziła sobie nie najgorzej, ale chyba jednak wolę ją w dłuższym i bardziej społeczno-obyczajowym wydaniu, dlatego oceniam książkę tylko 6/10.

"Niesamowite historie" to pięć opowieści, które łączy tajemnica, subtelna groza i klimat. Czyli właściwie wszystko to, co powinien zawierać zbiór takich opowiadań. Najbardziej urzekły mnie dwie z pięciu zamieszczonych w tej książce historii - Opowieść starej piastunki i Szara Dama. Pierwsza z nich to klasyczna ghost story, a druga opowiada o konsekwencjach zawarcia pewnego...

Książka zawiera cztery nowele pt.: Kwitnienie dziwnej orchidei, Gwiazda, Ćma oraz Sen o Armageddonie.

Herbert George Wells próbował mnie przestraszyć w inny sposób, niż większość autorów, których książki ostatnio wybierałam. Miło było poczytać o czymś innym niż duchy, nawet jeżeli lubię ghost stories. W ciekawym wstępie można przeczytać o różnych aspektach grozy w tych opowiadaniach: będzie groza biologiczna, kosmiczna, psychologiczna i na koniec społeczno-militarna.

Najbardziej spodobały mi się trzy pierwsze opowiadania, a za najlepsze uważam to pt. "Ćma". Bardzo ciekawe ujęcie środowiska naukowego i czasami dość brutalnych metod w nim stosowanych, a poza tym wydaje mi się, że opowiadanie to można interpretować w wieloraki sposób.

Książka zawiera cztery nowele pt.: Kwitnienie dziwnej orchidei, Gwiazda, Ćma oraz Sen o Armageddonie.

Herbert George Wells próbował mnie przestraszyć w inny sposób, niż większość autorów, których książki ostatnio wybierałam. Miło było poczytać o czymś innym niż duchy, nawet jeżeli lubię ghost stories. W ciekawym wstępie można przeczytać o różnych aspektach grozy w tych...

"On, o ile wiem — rozprawialiśmy bowiem o tym długo przed wykończeniem wehikułu czasu — czynił mniej pocieszające przypuszczenia o postępie ludzkości i we wznoszeniu się cywilizacji widział tylko rosnącą górę głupstw i błędów, która musi kiedyś runąć miażdżąc tych, co ją wznosili. Jeżeli nawet tak jest istotnie, to powinniśmy jednakże żyć tak, jak gdyby było inaczej. Dla mnie przyszłość jest jeszcze mroczna i pusta, jest wielką niewiadomą, na którą miejscami tylko rzuca światło niniejsza opowieść Podróżnika".

Podróże w czasie to temat, który musiał zajmować umysły ludzi od wieków. H. G. Wells opublikował swoją wersję w 1895 roku, a wizja naszej przyszłości zawarta w tej książce jest bardzo interesująca.

Przeniesiemy się w bardzo odległą przyszłość, w której świat zamieszkiwać będą tylko dwie grupy - Elojowie i Morlokowie. Pierwsza z nich to ludzie światła, piękni, ale raczej leniwi, prawdopodobnie potomkowie klasy wyższej. Drugą z nich stanowią istoty żyjące w mroku i budzące grozę, następcy służących i robotników.

Wydaje mi się, że te rozważania na temat przyszłości ludzkości, odzwierciedlają problemy i bolączki tamtych lat. Próżna i beztroska arystokracja miała dać początek grupie ludzi, która do przeżycia nie potrzebowała inteligencji i sprytu, a jedną z ich głównych cech pozostawała uroda. Klasa niższa, zmagająca się z problemami życia codziennego, ewoluowała zupełnie w innym kierunku, ale może już więcej nie będę zdradzać, przeczytajcie sami.

"On, o ile wiem — rozprawialiśmy bowiem o tym długo przed wykończeniem wehikułu czasu — czynił mniej pocieszające przypuszczenia o postępie ludzkości i we wznoszeniu się cywilizacji widział tylko rosnącą górę głupstw i błędów, która musi kiedyś runąć miażdżąc tych, co ją wznosili. Jeżeli nawet tak jest istotnie, to powinniśmy jednakże żyć tak, jak gdyby było inaczej. Dla...

W niewielkim miasteczku Mill Valley ludzie zaczynają zachowywać się dość dziwnie. Część z nich nagle zaczyna twierdzić, że ich bliscy to zupełnie obce im osoby. Zbiorowa histeria? Jakaś nieznana medycynie choroba? Spisek?

Odpowiedź znajdziecie w książce Jacka Finney'a. Ja najpierw natknęłam się na film z 1956 roku (który zresztą polecam jako ekranizację, ponieważ remake z 1978 jest trochę za bardzo podrasowany, przynajmniej w mojej opinii), więc historię już znałam. Nie przeszkadzało mi to jednak w lekturze, ponieważ książka należy do tych miłych i przyjemnych, a czas z nią spędzony umilały dodatkowo ciekawe ilustracje. Sama opowieść specjalnie nie straszy, chociaż... wizja przedstawiona w książce jest niepokojąca, muszę przyznać.

I człowiek zaczyna przyglądać się bliskim z lekkim drżeniem serca. Kocie, to TY?

W niewielkim miasteczku Mill Valley ludzie zaczynają zachowywać się dość dziwnie. Część z nich nagle zaczyna twierdzić, że ich bliscy to zupełnie obce im osoby. Zbiorowa histeria? Jakaś nieznana medycynie choroba? Spisek?

Odpowiedź znajdziecie w książce Jacka Finney'a. Ja najpierw natknęłam się na film z 1956 roku (który zresztą polecam jako ekranizację, ponieważ remake z...

"Stało się. W ponurą noc listopadową oczy moje widziały, jak spełniał się cel moich trudów. Z lękiem, który dochodził niemal do śmiertelnego strachu, zebrałem wokół siebie narzędzia życia, by tchnąć iskrę żywota w bezduszną masę, leżącą u mych stóp".

Jeżeli sięgniecie po powieść Mary Wollstonecraft Shelley oczekując banalnej historii o nawiedzonym doktorku wrzeszczącym " It's alive! It's alive!" oraz o makabrycznym wytworze jego eksperymentów - możecie się trochę zdziwić. "Frankenstein" nie jest opowieścią grozy o bezdusznym monstrum ze skłonnością do przemocy, a przynajmniej nie tylko o tym.

Oczywiście Frankenstein stworzy swojego "potwora". Tyle, że to nie będzie ukoronowanie jego działań, a dopiero początek psychologicznej góry lodowej. Ilość rozterek i dylematów moralnych, które go czekają, naprawdę potrafi przytłoczyć. Nie chcę tutaj za bardzo spolierować, więc dodam tylko, że przed lekturą tej książki znałam bardzo spłyconą filmową wersję tej historii. Dlatego polecam zapoznanie się z pierwowzorem.

"Stało się. W ponurą noc listopadową oczy moje widziały, jak spełniał się cel moich trudów. Z lękiem, który dochodził niemal do śmiertelnego strachu, zebrałem wokół siebie narzędzia życia, by tchnąć iskrę żywota w bezduszną masę, leżącą u mych stóp".

Jeżeli sięgniecie po powieść Mary Wollstonecraft Shelley oczekując banalnej historii o nawiedzonym doktorku wrzeszczącym...

Bram Stoker znany mi jest oczywiście jako twórca najsłynniejszego wampira w literaturze. Po raz pierwszy miałam przyjemność zapoznać się z opowiadaniami jego autorstwa i jestem bardzo zadowolona z tej lektury. Jeżeli o jakichś opowiadaniach mogłabym powiedzieć, że to "klasyka opowieści z dreszczykiem", to te na pewno zaliczają się do tego grona.

Z dziewięciu umieszczonych w tym zbiorze opowiadań, pierwszych sześć podobało mi się najbardziej. "Dom sędziego", "Powrót Abla Behenny" i przede wszystkim "Indianka" - te zaliczam do tych, które zrobiły na mnie naprawdę spore wrażenie, szczególnie zakończenie tej ostatniej historii... brrr!

"Zebrane w tym tomie opowieści wydano dopiero dwa lata po śmierci autora, w 1914 roku. Większość z nich to utwory, które cały wiek czekały na polski przekład!" - na szczęście to uchybienie zostało naprawione! Biblioteka Grozy kolejny raz stanęła na wysokości zadania.

Bram Stoker znany mi jest oczywiście jako twórca najsłynniejszego wampira w literaturze. Po raz pierwszy miałam przyjemność zapoznać się z opowiadaniami jego autorstwa i jestem bardzo zadowolona z tej lektury. Jeżeli o jakichś opowiadaniach mogłabym powiedzieć, że to "klasyka opowieści z dreszczykiem", to te na pewno zaliczają się do tego grona.

Z dziewięciu umieszczonych...

Zbiór opowiadań "Duchy i ludzie" to kolejna odsłona historii niesamowitych, z którymi miałam przyjemność się zapoznać dzięki serii Biblioteka Grozy. Edith Wharton nie potrzebowała wyskakujących z szafy trupów i wyjących do księżyca upiorów, żeby wzbudzić w czytelniku pewien niepokój. Bardzo odpowiadało mi również tło większości z tych opowieści.

Kilka z tych historii zapadło mi w pamięć bardziej niż inne. Pierwszą z nich jest "Dzwonek garderobianej", niby wiadomo od początku jak potoczy się cała sprawa, ale i tak przeczytałam z przyjemnością do końca. "Kerfol" należy raczej do przygnębiających opowieści, życie Anny de Cornault nie było materiałem na wesołą opowiastkę. Opowiadanie pt. "Urzeczony" miało w sobie coś... urzekającego. Moim zdaniem największą zaletą tych historii jest ich subtelny klimat, który jednak nie każdemu się musi podobać, więc polecam raczej czytelnikom gustującym w tego typu literaturze. Jak ktoś bardzo chce się przestraszyć to raczej mu się nie z tym zbiorem nie uda.

Zbiór opowiadań "Duchy i ludzie" to kolejna odsłona historii niesamowitych, z którymi miałam przyjemność się zapoznać dzięki serii Biblioteka Grozy. Edith Wharton nie potrzebowała wyskakujących z szafy trupów i wyjących do księżyca upiorów, żeby wzbudzić w czytelniku pewien niepokój. Bardzo odpowiadało mi również tło większości z tych opowieści.

Kilka z tych historii...

"Oczywiście, że jestem sobą. Po prostu zdałam sobie sprawę, jak bardzo byłam nieporządna i zbyt pobłażliwa dla siebie, a teraz po prostu sumiennie wypełniam swoje obowiązki [...]".

Obowiązki wynikające z założenia rodziny, czyli rzecz o żonie idealnej. Jeżeli chodzi o mnie - to nie ten adres. Gdybym kiedykolwiek zamiast czytać książkę zaczęła polerować szafki w kuchni, bo się za mało błyszczą, błagam - skróćcie me męki i odstrzelcie mnie. Nie jestem feministką z wąsami, ale do perfekcyjnej pani domu mi jeszcze dalej. Zresztą, w domu gdzie są koty sierść to przyprawa - dopóki się tego nie zaakceptuje to można dostać jeszcze jednego kota, takiego w głowie.

"Żony ze Stepford" to żaden horror, ale koszmar dla kobiety takiej jak ja - na pewno. Model rodziny z pracującym mężczyzną i kobietą siedzącą w domu ma pewne plusy - mogłabym czytać książki całymi dniami. Tylko to mnie kusi, przecież nie polerowałabym szafek, jeszcze nie zgłupiałam do reszty :) Z drugiej strony życie takie jak moje - chodzenie do pracy plus odgruzowywanie chałupy po powrocie (bo niestety, jedyne co się u mnie w domu samo myje to koty) ma niepodważalną zaletę - nikt mi nie musi fundować nowych książeczek, sama na nie pracuję.
Patriarchalny model rodziny - to nie dla mnie. A już na pewno nie odnalazłabym się w Stepford, w stadku żon idealnych. Tylko czy miałabym coś do gadania w tym temacie?

"- Co robisz oprócz prac domowych?
- Tak naprawdę to nic. Wystarczą mi zajęcia domowe. Kiedyś wydawało mi się, że mam jakieś zainteresowania, ale już mi to przeszło".

Aaaaaaa, to jest straszne!

"Oczywiście, że jestem sobą. Po prostu zdałam sobie sprawę, jak bardzo byłam nieporządna i zbyt pobłażliwa dla siebie, a teraz po prostu sumiennie wypełniam swoje obowiązki [...]".

Obowiązki wynikające z założenia rodziny, czyli rzecz o żonie idealnej. Jeżeli chodzi o mnie - to nie ten adres. Gdybym kiedykolwiek zamiast czytać książkę zaczęła polerować szafki w kuchni, bo...

"Zagubione duchy" to zbiór opowiadań o... duchach :) Sięgając po tę książkę spodziewałam się dokładnie tego, co w niej znalazłam, więc można powiedzieć, że jestem w pełni usatysfakcjonowana. Autorka przedstawia nam opowieści z bardzo subtelnym dreszczykiem, nie ma tu żadnych elementów, które mogą wzbudzić śmiertelne przerażenie, ale za to opowiadania mają swój klimat. Jest to bardzo subtelne "straszenie" i pewnie część czytelników będzie się nudzić, bo takie historie trzeba po prostu lubić.

Mnie urzekło już pierwsze opowiadanie "Wiatr w krzewie róży", a najbardziej spodobało mi się chyba to pt. "Dzieweczka w progu". Przy pozostałych również się nie nudziłam, zawsze chętnie sięgam po tego typu historie.

"Zagubione duchy" to zbiór opowiadań o... duchach :) Sięgając po tę książkę spodziewałam się dokładnie tego, co w niej znalazłam, więc można powiedzieć, że jestem w pełni usatysfakcjonowana. Autorka przedstawia nam opowieści z bardzo subtelnym dreszczykiem, nie ma tu żadnych elementów, które mogą wzbudzić śmiertelne przerażenie, ale za to opowiadania mają swój klimat. Jest...

Algernon Blackwood, człowiek określany mianem czołowego twórcy brytyjskiej fantastyki grozy XX stulecia, czy słusznie?

Mnie nie pytajcie, ja się zachwycam.

Ten zbiór opowiadań to jak pudełko pełne udanych prezentów. Wyciągałam coraz to kolejne utwory i cieszyłam się jak dziecko, że znów dane jest mi świetnie się bawić. "Wierzby", które rozpoczynają ten zbiór, uznawane są za najlepszą opowieść niesamowitą w języku angielskim i muszę przyznać, że mają w sobie to COŚ. Inne opowiadania również wyróżniają się klimatem, który sobie bardzo cenię. "Urok śniegu" czy "Sekretny kult" - cudeńka. Zresztą każde z tych opowiadań przypadło mi do gustu, mogę tylko silić się na stwierdzenie, które bardziej.

Biblioteka Grozy kolejny raz stanęła na wysokości zadania. Jeżeli szukacie opowiadań grozy, w których liczy się tajemniczy klimat, a nie jawna makabra - polecam.

Algernon Blackwood, człowiek określany mianem czołowego twórcy brytyjskiej fantastyki grozy XX stulecia, czy słusznie?

Mnie nie pytajcie, ja się zachwycam.

Ten zbiór opowiadań to jak pudełko pełne udanych prezentów. Wyciągałam coraz to kolejne utwory i cieszyłam się jak dziecko, że znów dane jest mi świetnie się bawić. "Wierzby", które rozpoczynają ten zbiór, uznawane są...

"Przypomina mi to czekanie w gabinecie dentystycznym" - pomyślała Eleanor, przyglądając się im znad filiżanki kawy. "Siedzenie w kolejce i słuchanie zawadiackich dowcipów pozostałych pacjentów, których wcześniej czy później i tak czeka spotkanie z dentystą".

[rozlega się przerażający śmiech dentysty, w tle słychać dźwięk wiertarki turbinowej]

Nawiedzone domy to nic, w głębi duszy każdego człowieka czai się strach przed dentystą :)

"Nawiedzony dom na wzgórzu" opowiada historię... nawiedzonego domu, który faktycznie znajduje się na wzgórzu. Chyba nie rozminę się zbytnio z prawdą, jeżeli stwierdzę, że książka ta, to klasyczna opowieść o domu, w którym dzieją się zjawiska nadprzyrodzone. Problem z takimi miejscami jest taki, że właściwie to zbytnio nie straszą czytelnika. Groza, o ile w ogóle można nazwać w ten sposób tę specyficzną aurę wokół domu, jest bardzo subtelna. Przez większość czasu mamy raczej leniwą opowieść obyczajową z panią Dudley, która koniecznie musi posprzątać ze stołu o konkretnej godzinie i resztą towarzystwa zajmującą się raczej rozmową i rozrywkami niż zjawiskami nadprzyrodzonymi. Powoli jednak zmierzamy do zakończenia, które może zaskakujące nie jest, ale mnie usatysfakcjonowało.

Podsumowując - to jest książka o nawiedzonym miejscu, ale bez krwi, flaków i innych tego typu atrakcji, więc jeżeli szukacie czegoś mocnego - nie tędy droga.

"Przypomina mi to czekanie w gabinecie dentystycznym" - pomyślała Eleanor, przyglądając się im znad filiżanki kawy. "Siedzenie w kolejce i słuchanie zawadiackich dowcipów pozostałych pacjentów, których wcześniej czy później i tak czeka spotkanie z dentystą".

[rozlega się przerażający śmiech dentysty, w tle słychać dźwięk wiertarki turbinowej]

Nawiedzone domy to nic, w...

John Connolly i duchy Jamesa, Lovecrafta i Poego.

Wiadomo nie od dziś, że powoływanie się na znane nazwiska pomaga w sprzedaży. Zazwyczaj do takich obietnic serwowanych z okładki podchodzę z dużą rezerwą. Tym razem jestem miło zaskoczona, bo "Nokturny" to zbiór naprawdę przyjemnych opowiadań grozy!

Czytanie o obrzydliwej morderczej substancji czy demonach ze starych manuskryptów nigdy mi się nie znudzi, a to dopiero dwa pierwsze opowiadania. Będą robale, wiedźmy, upiory, a nawet poczułam duch Kinga, szczególnie w opowiadaniu "Małpa z kałamarza". Najbardziej chyba spodobało mi się opowiadanie "Wampirzyca, panna Froom", było po prostu urocze w swojej prostocie.

Trochę mniej mi się podobały "Król Olch" i "Moja nowa córka", a ostatnie opowiadanie dotyczy nieznanej mi jeszcze postaci Charliego "Birda" Parkera. Na pewno sięgnę po cykl opowieści o nim, bo pierwsze spotkanie z autorem uznaję za bardzo udane.

John Connolly i duchy Jamesa, Lovecrafta i Poego.

Wiadomo nie od dziś, że powoływanie się na znane nazwiska pomaga w sprzedaży. Zazwyczaj do takich obietnic serwowanych z okładki podchodzę z dużą rezerwą. Tym razem jestem miło zaskoczona, bo "Nokturny" to zbiór naprawdę przyjemnych opowiadań grozy!

Czytanie o obrzydliwej morderczej substancji czy demonach ze starych...

"Si fueris Romae, Romano vivito more"

W małej miejscowości Midwich dochodzi do dziwnego wydarzenia - najpierw mieszkańcy zapadają w pewien rodzaj śpiączki, a po pewnym czasie okazuje się, że wszystkie kobiety w wieku rozrodczym spodziewają się dziecka. Oczywiście w pierwszej kolejności wywołuje to skandal obyczajowy, kryzysy małżeńskie, ewentualnie dramaty niezamężnych panien. Gdy jednak społeczność trochę ochłonie, padają pierwsze pytania. Co, jak, dlaczego i co dalej? Odpowiedzi na nie nikt udzielić im nie potrafił, więc mieszkańcy pogodzili się z sytuacją, oczekując z nadzieją na wysyp słodkich bobasków. No i się doczekali, chociaż bobaski nie do końca wyszły tak słodkie, jak oczekiwano. Urodziły się bowiem trochę upiorne blond niemowlęta ze złotymi oczami, wszystkie do siebie podobne. Chyba się już domyślacie, że ta klęska urodzaju nie będzie najlepszą rzeczą, jaka mogła się przydarzyć mieszkańcom Midwich...

Temat dzieciaków w horrorach pewnie ma swoich zwolenników, ja chyba jednak nie należę do zbyt zagorzałych wyznawców opętanych, dziwnych czy złowrogich nieletnich przedstawicieli naszego gatunku. No może poza "Omenem" i "Egzorcystą" :) Mimo to spodobał mi się zarówno pomysł na tę książkę, jak i jego wykonanie. Wyndham bez epatowania przemocą zbudował całą fabułę, pokazał narastający problem radzenia sobie społeczności miasteczka z dziećmi, które nie chciały podporządkować się jakimkolwiek regułom, co w końcu doprowadziło do impasu. Książka nie straszy wcale, ale porusza ciekawy temat istnienia bytów o poziomie ewolucyjnym wyższym niż człowiek. Wydaje się nam, że jesteśmy panami świata, a co jeżeli wcale tak nie jest?

Będąc w Rzymie, czyń jak Rzymianie. Do jakich czynów będą zmuszeni mieszkańcy małego miasteczka Midwich? Przekonajcie się sami!

"Si fueris Romae, Romano vivito more"

W małej miejscowości Midwich dochodzi do dziwnego wydarzenia - najpierw mieszkańcy zapadają w pewien rodzaj śpiączki, a po pewnym czasie okazuje się, że wszystkie kobiety w wieku rozrodczym spodziewają się dziecka. Oczywiście w pierwszej kolejności wywołuje to skandal obyczajowy, kryzysy małżeńskie, ewentualnie dramaty niezamężnych...

"To romantyzm odkrył w Rosji - podobnie jak w innych krajach - uroki fantastyki, puścił wodze niepohamowanej wyobraźni, kazał sięgnąć do skarbnicy ludowych wierzeń, by z nich czerpać natchnienie, niesamowite wątki i motywy".

"Opowieści niesamowite: groza i niesamowitość w prozie rosyjskiej XIX i początku XX w." to czternaście świetnych opowiadań rosyjskich autorów, które polecam każdemu. Sporo z nich ma cudowny, mroźny rosyjski klimat, który uwielbiam, podobnie jak inspiracje z ludowych wierzeń. A ilustracje - cudo!

Moim ulubionym opowiadaniem jest chyba "Wij" Mikołaja Gogola, opowiadający o pewnym filozofie, który został zobowiązany do czuwania przy trumnie młodej nieboszczki, jak się okazało - wiedźmy. Musiał on czuwać samotnie w cerkwi przy jej zwłokach, gdyż taka była jej wola. Jak to się skończyło - sprawdźcie sami.

W pierwszym opowiadaniu "Lafertowska makownica" Antoniego Pogorielskiego poznacie przodka Behemota, pomocnika Wolanda z "Mistrza i Małgorzaty" Bułhakowa. Tak, Arystarch Murłykin "kotopodobny konkurent" to z pewnością jego daleki krewny :)

Nie mogę również nie wspomnieć o "Damie pikowej" Puszkina i "Boboku" Dostojewskiego - wspaniałe opowiadania. Z resztą, mało które z tego zbioru nie zasługuje na pochwały.

A na koniec jeden z moich ulubionych cytatów z tego zbioru:

"Najmądrzejszy według mnie jest ten, kto choć raz na miesiąc sam siebie nazwie durniem - umiejętność dziś niespotykana. Dawniej dureń przynajmniej raz do roku miał się za durnia, a teraz z tym ani rusz. Tak to wszystko dziś pomieszali, że durnia od mądrego już nie odróżnisz. Naumyślnie tak zrobili.

Przypomniało mi się pewne hiszpańskie powiedzonko, kiedy Francuzi dwa wieki temu zbudowali u siebie pierwszy dom wariatów: "Zamknęli wszystkich swoich durniów w osobnym domu, żeby dowieść, że sami są mądrymi ludźmi." Faktycznie tym, że zamkniesz drugiego u czubków, nie dowiedziesz swego rozumu. "K. zwariował, to znaczy, że my teraz jesteśmy mądrzy." Nie, wcale jeszcze nie znaczy".
Fiodor Dostojewski, "Bobok"

Dostojewski jak zwykle w formie. Całość bardzo polecam!

"To romantyzm odkrył w Rosji - podobnie jak w innych krajach - uroki fantastyki, puścił wodze niepohamowanej wyobraźni, kazał sięgnąć do skarbnicy ludowych wierzeń, by z nich czerpać natchnienie, niesamowite wątki i motywy".

"Opowieści niesamowite: groza i niesamowitość w prozie rosyjskiej XIX i początku XX w." to czternaście świetnych opowiadań rosyjskich autorów, które...

Kolejne opowiadania Lovecrafta, z którymi miałam przyjemność się zapoznać. Tym razem groza, plugastwa i ohyda ustąpią pola horrorowi bardziej kosmicznemu, fantastycznym stworom i dziwnym koszmarom sennym. Chciałabym wspomnieć tylko o trzech utworach zamieszczonych w tym zbiorze, gdyż dwa z nich ucieszyły moje oko, a jedno było lekkim rozczarowaniem, pozostałe zaś nie wyróżniały się niczym szczególnym i zostaną pominięte milczeniem :).

Pierwsze opowiadanie "Uwięziony wśród Faraonów", którego współautorem miał być, pewnie znany Wam, Harry Houdini czyli spec od wszelakich ucieczek, podobało mi się bardzo. Pewnie dlatego, że nie przepadam za ciemnymi, ciasnymi, ogólnie klaustrofobicznymi pomieszczeniami, więc udzielił mi się nieprzyjemny klimat uwięzienia głównego bohatera. Brrr!

"W murach Eryksu" ze swoim labiryntem, kryształem i mało sympatycznymi jaszczuroludami również posiada pewien sprytny chwyt, który u mnie zadziałał bezbłędnie. Najpierw się trochę nudziłam, ale zakończenie zmieniło moje zdanie o tym opowiadaniu.

"W górach szaleństwa", na które liczyłam najbardziej, niestety trochę dla mnie zbyt kosmiczne. Opowieść o Starych Istotach i cała ta otoczka nie jest może przesadnie nudna, ale też na pewno nie budzi grozy. Mitologia Lovecrafta jest dość charakterystycznym wytworem, ale jakoś "Zew Cthulhu" bardziej do mnie trafił.

Kolejne opowiadania Lovecrafta, z którymi miałam przyjemność się zapoznać. Tym razem groza, plugastwa i ohyda ustąpią pola horrorowi bardziej kosmicznemu, fantastycznym stworom i dziwnym koszmarom sennym. Chciałabym wspomnieć tylko o trzech utworach zamieszczonych w tym zbiorze, gdyż dwa z nich ucieszyły moje oko, a jedno było lekkim rozczarowaniem, pozostałe zaś nie...

"Nie ma nic bardziej typowego dla starych książek jak opis zimowego wieczoru przy kominku, kiedy leciwa babcia zabawia siedzące wkoło dzieci coraz to nowymi opowieściami o duchach i elfach, a jej słuchacze chłoną każde słowo, doznając przyjemnego uczucia grozy".

Czytając kolejne opowiadania M.R. Jamesa czułam się właśnie jak na takim wieczorze przy kominku, kiedy ktoś opowiada stare, urocze i niekoniecznie mrożące krew w żyłach historie. To jest taka urokliwa, subtelna i przyjemna groza. Czeka nas ponowne spotkanie ze starymi domostwami, dziwnymi domkami dla lalek, księgami, cmentarzami i podobnymi atrakcjami. Ostrzegam jak w przypadku poprzedniego zbioru - szukającym mocnych wrażeń polecam zupełnie inny kierunek.

Jeżeli miałabym wybrać ulubione opowiadanie z tego zbioru, to chyba "Opowieść przy kominku" najbardziej skradła moje serduszko. Chociaż żadne z nich mnie nie nudziło, chętnie przeczytałabym kolejne takie historie.

"Drzwi zamykają się, a babcia nasłuchuje uważnie przez minutę czy dwie, po czym wraca do robótki".
Świetne! Ja to kupuję! :)

"Nie ma nic bardziej typowego dla starych książek jak opis zimowego wieczoru przy kominku, kiedy leciwa babcia zabawia siedzące wkoło dzieci coraz to nowymi opowieściami o duchach i elfach, a jej słuchacze chłoną każde słowo, doznając przyjemnego uczucia grozy".

Czytając kolejne opowiadania M.R. Jamesa czułam się właśnie jak na takim wieczorze przy kominku, kiedy ktoś...

"Doktor wrzeszczał, wrzeszczał i wrzeszczał głosem, którego brzmiącej falsetem paniki nie rozpoznałby nigdy żaden jego znajomy; i choć nie mógł podnieść się na nogi, odpełzał i odtaczał się stamtąd w desperacji po wilgotnej nawierzchni, gdzie tuziny tartarowych studni wylewały z siebie swe strudzone skomlenia i skowyty w odpowiedzi na jego własne oszalałe krzyki".

Charles Dexter Ward pewnego dnia odkrył, że jest potomkiem Josepha Curwena, tajemniczego alchemika z Salem, o którym cały świat, prawdę mówiąc, chciałby zapomnieć. Czyż potrzeba większej zachęty by pobudzić młodego człowieka do myszkowania w przeszłości? Nie zawsze jednak przeszukiwanie własnego drzewa genealogicznego jest pozytywną przygodą, akurat w tym przypadku Ward przypłacił swoje badania odsiadką na oddziale dla obłąkanych. Z którego z resztą zniknął, ale o tym już więcej nie napiszę ani słowa, przekonajcie się sami jakie mroczne tajemnice odkrył Charles Dexter Ward i jak zakończyła się jego historia.

Obłęd, czary, magia, okultyzm, demonologia plus odrobina paskudztw i obrzydliwości - Lovecraft w swoim żywiole. A przy okazji klasyka grozy i jedna z moich ulubionych książek autora. Akcja rozwija się bardzo powoli, język trochę już trąci myszką, ale uwielbiam to sączące się ze stron szaleństwo, a zakończenie jest świetne! "Przypadek Charlesa Dextera Warda" to jednak książka głównie dla fanów staroci i samego Lovecrafta, resztę może znudzić.

"Doktor wrzeszczał, wrzeszczał i wrzeszczał głosem, którego brzmiącej falsetem paniki nie rozpoznałby nigdy żaden jego znajomy; i choć nie mógł podnieść się na nogi, odpełzał i odtaczał się stamtąd w desperacji po wilgotnej nawierzchni, gdzie tuziny tartarowych studni wylewały z siebie swe strudzone skomlenia i skowyty w odpowiedzi na jego własne oszalałe krzyki".

Charles...

"[...] pamiętajcie, proszę, że wyobrazić sobie taką zgrozę to jedno, ale zobaczyć ją to zupełnie co innego".

Z panem Lovecraftem trochę się już znamy, ale po raz pierwszy czytałam opowiadania przez niego poprawiane. Nie wiem jakie były w oryginale, w opinii Lovecrafta pierwowzór przynajmniej jednego z nich był "całkowicie płytki i banalny" i ja mu wierzę, ulepszona całość jest za to bardzo dobra, chociaż uczciwie muszę przyznać, że moja ocena do najbardziej obiektywnych nie należy. Lubię twórczość Cienia z Providence, więc przymykam oko na pewne sprawy :)

Najbardziej spodobały mi się opowiadania "Klątwa Yiga" i "Sploty Meduzy". Oślizłe węże pełzające w ciemności, wstrętne wijące się włosy przypominające gady, rozkładające się trupy w piwnicy, plugastwo i ohyda, czyż to nie wspaniałe? :) Opowiadania nie straszą, ale mają swój szkaradny klimat, który mnie fascynuje.

Opowiadanie "Kopiec" niestety posiada już trochę mniej tych cieszących oko, paskudnych elementów. Więcej paplania o pradawnych, emanujących pewną grozą miastach i zamieszkujących je niezwykłych stworzeniach. Nie żebym się też jakoś przesadnie wynudziła, ale wolę jednak większe stężenie pełzających, chroboczących, cuchnących i ogólnie koszmarnych poczwar.

Polecam głównie fanom Lovecrafta. Jeżeli spotkałeś się już z jego twórczością i nie do końca Ci się ona spodobała, "Kopiec" raczej tego nie zmieni.

"[...] pamiętajcie, proszę, że wyobrazić sobie taką zgrozę to jedno, ale zobaczyć ją to zupełnie co innego".

Z panem Lovecraftem trochę się już znamy, ale po raz pierwszy czytałam opowiadania przez niego poprawiane. Nie wiem jakie były w oryginale, w opinii Lovecrafta pierwowzór przynajmniej jednego z nich był "całkowicie płytki i banalny" i ja mu wierzę, ulepszona całość...