Po przeczytaniu spojrzałem na tytuł jeszcze raz i uważam że jest on świetnie dobrany. Mary Wilkins nie pisze ghost stories, które mają mrozić krew w żyłach. Jej duchy są zagubione, smutne, często są to duchy zmarłych dzieci, którym żywi starają się przywrócić spokój. Zamiast dreszczu grozy, łzy w oczach. Bohaterkami są zazwyczaj silne kobiety z klasy średniej. Nie spodziewajcie się jednak typowych Mary Sue, ich siła wypływa z wielu wad i słabości, które jednak przezwyciężają współczucie i zdolność do działania tam, gdzie inni są bierni. Stanowi to ciekawy i oryginalny wątek feministyczny w literaturze.

Z lepszych opowiadań warto wymienić "Luellę Miller" ukazujące uprzywilejowaną femme fatale z nadnaturalną pasożytniczą mocą, która jednak zdaje się nie zdawać sprawy ze swojego wpływu na innych. "Zagubiony duch" to z kolei opowieść o duchu dziecka szukającym opieki, jakiej nie zaznało za życia, z gorzko-słodkim zakończeniem. Niegroźny duch to jedno z niewielu opowiadań, w których racjonalne wytłumaczenie wydarzeń nie przeszkadza, a to dzięki bardzo miłemu zakończeniu pokazującym, że zamiast bać się umarłych powinniśmy pomagać żywym. Prawdziwą perłą jest jednak wyciskająca łzy z oczy "Dzieweczka w progu", opowiadająca tragiczną historię osamotnionej dziewczynki, której rodzina została oskarżona podczas procesów w Salem.

Zbiór trzyma wysoki, stabilny poziom i co najważniejsze - jest oryginalny w swoim ujęciu gatunku. Polecam z czystym sercem.

Po przeczytaniu spojrzałem na tytuł jeszcze raz i uważam że jest on świetnie dobrany. Mary Wilkins nie pisze ghost stories, które mają mrozić krew w żyłach. Jej duchy są zagubione, smutne, często są to duchy zmarłych dzieci, którym żywi starają się przywrócić spokój. Zamiast dreszczu grozy, łzy w oczach. Bohaterkami są zazwyczaj silne kobiety z klasy średniej. Nie...

Opowiadania o duchach – tak po prostu. Bardzo klimatyczne, szalenie oldskulowe a jednocześnie eleganckie w sposobie pisania i w budowaniu napięcia. Miłośnicy krwi, flaków i bluzgów nie znajdą nic dla siebie w tej książce. Ci, którzy chcą poznać klasykę gatunku, powinni uznać ją za lekturę obowiązkową. Myślę, że zaciekawi również tych, którzy polują na obyczajowe smaczki z epoki, bo autorka urodziła się w XIX wieku. Jej sposób opisywania kobiet, ich roli w rodzinie i społeczeństwie jest tak różny od współczesnych, że choćby dla tego warto się zapoznać z tą książką.

Opowiadania o duchach – tak po prostu. Bardzo klimatyczne, szalenie oldskulowe a jednocześnie eleganckie w sposobie pisania i w budowaniu napięcia. Miłośnicy krwi, flaków i bluzgów nie znajdą nic dla siebie w tej książce. Ci, którzy chcą poznać klasykę gatunku, powinni uznać ją za lekturę obowiązkową. Myślę, że zaciekawi również tych, którzy polują na obyczajowe smaczki z...

Moja opinia pokrywa się w 100% z opinią Magnolii dwa wpisy niżej. Dodam, ze dla mnie wyróżnia się "Dzieweczka w progu", która opowiada o pokłosiu procesu czarownic w Salem w XVII. Zgadzam się z autorem wstępu, że "Pokój przy holu" totalnie odbiega od reszty, moim zdaniem na plus. W sumie uważam, że książka spodoba się wyłącznie miłośnikom takich oldskulowych uroczych klimatycznych ramot. Dla pozostałych to musi byc nuda.

Moja opinia pokrywa się w 100% z opinią Magnolii dwa wpisy niżej. Dodam, ze dla mnie wyróżnia się "Dzieweczka w progu", która opowiada o pokłosiu procesu czarownic w Salem w XVII. Zgadzam się z autorem wstępu, że "Pokój przy holu" totalnie odbiega od reszty, moim zdaniem na plus. W sumie uważam, że książka spodoba się wyłącznie miłośnikom takich oldskulowych uroczych...

"Zagubione duchy" to zbiór opowiadań o... duchach :) Sięgając po tę książkę spodziewałam się dokładnie tego, co w niej znalazłam, więc można powiedzieć, że jestem w pełni usatysfakcjonowana. Autorka przedstawia nam opowieści z bardzo subtelnym dreszczykiem, nie ma tu żadnych elementów, które mogą wzbudzić śmiertelne przerażenie, ale za to opowiadania mają swój klimat. Jest to bardzo subtelne "straszenie" i pewnie część czytelników będzie się nudzić, bo takie historie trzeba po prostu lubić.

Mnie urzekło już pierwsze opowiadanie "Wiatr w krzewie róży", a najbardziej spodobało mi się chyba to pt. "Dzieweczka w progu". Przy pozostałych również się nie nudziłam, zawsze chętnie sięgam po tego typu historie.

"Zagubione duchy" to zbiór opowiadań o... duchach :) Sięgając po tę książkę spodziewałam się dokładnie tego, co w niej znalazłam, więc można powiedzieć, że jestem w pełni usatysfakcjonowana. Autorka przedstawia nam opowieści z bardzo subtelnym dreszczykiem, nie ma tu żadnych elementów, które mogą wzbudzić śmiertelne przerażenie, ale za to opowiadania mają swój klimat. Jest...

Jest to zbiorek nieskomplikowanych, prostych i nastrojowych opowiadań. Próżno szukać w nim grozy, która przeszyje nas dreszczem i nie pozwoli w nocy spać. To raczej klimatyczne i uroczo staroświeckie opowieści zostawiające po sobie takie delikatne, nieuchwytne uczucie przyjemnego niepokoju. Myślę, że świetnie sprawdziłyby się jako kameralne opowieści snute przy kominku w mroźną, zimową noc.

Jest to zbiorek nieskomplikowanych, prostych i nastrojowych opowiadań. Próżno szukać w nim grozy, która przeszyje nas dreszczem i nie pozwoli w nocy spać. To raczej klimatyczne i uroczo staroświeckie opowieści zostawiające po sobie takie delikatne, nieuchwytne uczucie przyjemnego niepokoju. Myślę, że świetnie sprawdziłyby się jako kameralne opowieści snute przy kominku w...

Do zbioru opowiadań pani Wilkins Freeman zabrałam się po lekturze mistrza Poego. I być może dlatego pierwsze dwa opowiadania, które przeczytałam, mnie zawiodły - po atmosferze niesamowitości, szaleństwa i grozy nagle przeniosłam się w świat szydełkujących statecznych dam. W miarę czytania jednak coraz bardziej wtapiałam się w nastrój, który pani Freeman starała się uwiecznić - kontrastując sielskie codzienne czynności i spokojną, przewidywalną egzystencję z nieprawdopodobieństwem doznań panien, zamężnych bądź wdów, które są przeważnie bohaterkami opowiadań. Przyznam, iż niektóre pozycje przejęły mnie niepokojem na tyle, że przerywałam na chwilę lekturę, by rozejrzeć się po pokoju. Koniec końców stwierdzam, że jest to bardzo przyjemny zbiór opowiadań, dobry w przerwie między mocniejszymi utworami.

"Wiatr w krzewie róży" - 4/10 Pierwsze przeczytane opowiadanie i zawód nieskomplikowaną, nieintrygującą narracją i niezbyt wciągającą fabułą.

"Cienie na ścianie" - 8,5/10 Ciekawie, intrygująco, dużo lepiej!

"Luella Miller" - 7/10 Ciekawy pomysł, z niejednoznacznym przesłaniem.

"Pokój południowo-zachodni" 7,5/10 Najdłuższy utwór w zbiorku opowiadań, pozwalający narastać grozie.

"Pusta parcela" 9/10 Nie chciałabym tego doświadczyć.

"Zagubiony duch" 9/10 O TO WŁAŚNIE CHODZI! Przyznam, że rozejrzałam się po pokoju w trakcie czytania.

"Melodia z oddali" 4/10 Chyba nie do końca odebrałam przesłanie, nie udzielił mi się niepokój (czy też nadzieja?) bohaterki.

"Dzieweczka w progu" 7,5/10 Ciekawe przeniesienie w inne czasy, inny język.

"Lawendowa symfonia" 8/10 Za piękny styl narracji.

"Niegroźny duch" 8/10 Zaskakująco wzruszające.

"Pokój przy holu" 8,5/10 Bardzo ciekawy pomysł, z chęcią poczytałabym więcej.

"Dwunasty gość" 6,5/10 Lekka bozonarodzeniowa opowiastka.

"Nefrytowa bransoleta" 7/10 Czuję niepokój na myśl o takich przeżyciach, chyba nic nigdy nie podniosę jak znajdę na ulicy. :P

Do zbioru opowiadań pani Wilkins Freeman zabrałam się po lekturze mistrza Poego. I być może dlatego pierwsze dwa opowiadania, które przeczytałam, mnie zawiodły - po atmosferze niesamowitości, szaleństwa i grozy nagle przeniosłam się w świat szydełkujących statecznych dam. W miarę czytania jednak coraz bardziej wtapiałam się w nastrój, który pani Freeman starała się...

Kolejny udany zbiorek z C&T, aczkolwiek spośród tych, które miałem okazję przeczytać chyba najsłabszy. Z technicznego punktu widzenia wszystko tu gra i buczy ale jak dla mnie trochę to wszystko za babskie a groza za mało groźna. Gdyby ten zbiór wyszedł jako dzieło anonimowe i tak nie trudno byłoby się domyśleć, że powstał za sprawą jakiejś statecznej matrony sprzed wieków. Za dużo tutaj brzydkich, starych panien, rozkmin o obyczajach i dobrych manierach i zapłakanych, poszkodowanych dzieci. A nagromadzenie słów typu „dzieweczka”, „główeczka”, „ciasteczko”, „buzieczka” potrafi doprowadzić do konkretnego rzygania tęczą. Niby jest klimat, siły nadprzyrodzone i cały ten niezbędnik przewidziany w przypadku ghost stories ale włos się ani razu nie jeży. Niemniej, nadal warto jak się lubi takie klimaty.

Kolejny udany zbiorek z C&T, aczkolwiek spośród tych, które miałem okazję przeczytać chyba najsłabszy. Z technicznego punktu widzenia wszystko tu gra i buczy ale jak dla mnie trochę to wszystko za babskie a groza za mało groźna. Gdyby ten zbiór wyszedł jako dzieło anonimowe i tak nie trudno byłoby się domyśleć, że powstał za sprawą jakiejś statecznej matrony sprzed wieków....

Dawno nie czytałam tak nudnej książki. Pierwsze opowiadanie nie było najgorsze, więc uznałam, że to dobry początek. Niestety im dalej tym było gorzej. Mam wrażenie, że najstraszniejszą rzeczą dla autorki, co opisywała w praktycznie każdym opowiadaniu było staropanieństwo, konieczność pracy zarobkowej przez kobietę, owdowienie lub osierocenie małej dziewczynki. A wszystko to ubrane w pseudo historie o duchach. Osobiście nie polecam, chyba, że sam fakt opisu cmentarza lub odgłosów szurania w starym domu powoduje u kogoś gęsią skórkę.

Dawno nie czytałam tak nudnej książki. Pierwsze opowiadanie nie było najgorsze, więc uznałam, że to dobry początek. Niestety im dalej tym było gorzej. Mam wrażenie, że najstraszniejszą rzeczą dla autorki, co opisywała w praktycznie każdym opowiadaniu było staropanieństwo, konieczność pracy zarobkowej przez kobietę, owdowienie lub osierocenie małej dziewczynki. A wszystko to...

Dobra pozycja. W stylu Edith Wharton. Romantycznie oldskulowe. Klimat jest. Napisane sprawnie. Kilka opowiadań bardzo dobrych, poruszających, wywołujących dreszcz; kilka niezłych.

Dobra pozycja. W stylu Edith Wharton. Romantycznie oldskulowe. Klimat jest. Napisane sprawnie. Kilka opowiadań bardzo dobrych, poruszających, wywołujących dreszcz; kilka niezłych.

Zbiór opowiadań grozy ze starszych czasów. Niektóre nawet ciekawe, polecam miłośnikom horrorów dawnych lat. Dodam, że autorka żyła w latach 1852-1930.

Zbiór opowiadań grozy ze starszych czasów. Niektóre nawet ciekawe, polecam miłośnikom horrorów dawnych lat. Dodam, że autorka żyła w latach 1852-1930.