„Ciężka dla mnie”
Czasami książka nie podejdzie, tak jest w tym przypadku. Opisane historie są przepełnione nazwiskami, koligacjami rodzinnymi i innymi zbędnymi opisami. Rozbudowane do rozmiarów zupełnie im nienależnych. Nudzą i ledwie udało mi się przeczytać je do końca. Scenariusz jest banalny, bardzo naiwny i czasami groteskowy. Całość jak i pojedyncze opowiadania się niestety nie bronią. Nie polecam…
Wydanie w miękkiej oprawie, klejona.

„Ciężka dla mnie”
Czasami książka nie podejdzie, tak jest w tym przypadku. Opisane historie są przepełnione nazwiskami, koligacjami rodzinnymi i innymi zbędnymi opisami. Rozbudowane do rozmiarów zupełnie im nienależnych. Nudzą i ledwie udało mi się przeczytać je do końca. Scenariusz jest banalny, bardzo naiwny i czasami groteskowy. Całość jak i pojedyncze opowiadania się...

Twórczość Elizabeth Gaskell, mocno - trzeba przyznać - zakurzona i pokryta pajęczynami minionego czasu jest ciekawa głównie ze względu na jej usytuowanie na „mapie” literackiego horroru, tak w pół drogi między powieścią gotycką a ghost stories drugiej połowy XIX wieku.

+

Najbardziej znana i najchętniej publikowana w różnych antologiach jest „Opowieść Starej Niani” (7/10) - absolutnie klasyczna reprezentacja rodzącej się w połowie XIX wieku ghost story.
Po przedwczesnej śmierci rodziców ich mała córeczka wraz ze swą nianią zostaje wysłana do ponurego domostwa należącego do dalszej rodziny. Na miejscu mieszkają dwie staruszki; jedna z nich to krewna dziewczynki, druga to jej wiekowa dama do towarzystwa. Atmosfera początkowo jest miła, starsze panie cieszą się przybyciem młodych osób, wkrótce jednak zaczyna się robić mniej przyjemnie…
Pewnego zimowego wieczoru mała Rosamond niknie gdzieś bez śladu; kiedy po wielu godzinach poszukiwań zrozpaczona opiekunka w końcu ją odnajdzie, dziecko upiera się, że zostało „zaproszone do zabawy” przez „małą dziewczynkę”. Niania uważa wszystko za wytwór dziecięcej fantazji, starsza krewna jednak wpada w przerażenie i nakazuje unikać dziewczynki za wszelką cenę. Jak się okazuje, domostwo skrywa mroczną tajemnicę, dramat rodzinny, który kiedyś doprowadził do ponurej zbrodni.
W efektownym finale upiory zmarłych odegrają jeszcze raz tragedię sprzed lat…

„Opowieść Starej Niani” średnio dziś straszy a cała historia wydaje się wręcz generyczna, należy zatem traktować ją raczej jako zabytek literacki, element historii literatury, kolejny szczebel rozwoju opowieści niesamowitej - ciekawą przygodę dla dociekliwych fanów.

Bliżej jednak było Gaskell do klimatu opowieści gotyckich. Zarówno „Uboga Klaryska” (6/10) , „Klątwa Rodu Griffithsów” (6/10) jak i „Szara Dama” (5/10) reprezentują typowe założenia estetyczne tego nurtu (czyli generalnie więcej klimatu i atmosfery niż pełnokrwistego horroru..)
Najciekawsza z nich jest „Uboga Klaryska”. Jak już czytelnik przetrzyma początkowe kilkanaście stron, na których Gaskell z uporem godnym lepszej sprawy mozolnie opisuje złożone koligacje rodzinne różnych postaci występujących w opowieści, to pojawia się intrygująca historia klątwy rzuconej w złości przez czarownicę na pewnego okrutnika, który, nieczuły, zabił jej psa (ja bym gada zatłukł zamiast klątwami ciskać).
Problem zaczyna się, kiedy efekt klątwy odbija się na wnuczce czarownicy (tak, okrutnik i córka wiedźmy, jak się okazało, mieli się ku sobie…). No i nagle ta wnuczka zaczyna mieć swą „mroczną połowę” (zupełnie jak u Kinga),która rujnuje jej wszystkie nadzieje i plany na spokojne życie, w szczególności zaś na szczęśliwe zamążpójście. I trzebaby jakoś tę klątwę „odczynić”…
W tym, okrutnie przegadanym, opowiadaniu najbardziej efektowne są sceny z udziałem dotkniętej klątwą dziewczyny - współcześni czytelnicy mogą łatwo odkryć metaforycznie opisane objawy schizofrenii. I, mimo, że opisy te są metaforyczne, oględne i w zasadzie nie bardzo przerażające, to ukryte znaczenie budzi w trakcie lektury dreszcz prawdziwego niepokoju.

„Klątwa Rodu Griffithsów” to, jak sam tytuł wskazuje, jeszcze jedna klątwa, tym razem rzucona przez skazanego na śmierć buntownika politycznego na zdrajcę i jego rodzinę. Tym razem nie będzie happy endu i po wielu latach tragiczne dzieje przeklętej familii dobiegną ponurego końca.

Nieco mniej udana jest, ponownie srodze przegadana, „Szara Dama”, jeszcze jedna duszna historia rodzinna, osadzona (dla uzyskania „gotyckiego” kolorytu) w Niemczech.
Siostra pewnego młynarza, prowadząca mu gospodarstwo domowe, zostaje, po tym, jak mężczyzna żeni się z piękną Babette, „wypchnięta” z rodzinnego domu i ,nieco przymuszona, wydana za pewnego francuskiego szlachcica. Wkrótce ujawnia się schemat znany już z „Zamku Udolpho” Ann Radcliffe. Anna wyjeżdża ze swym mężem do jego zamku, jedynie z wierną służącą. Na miejscu okazuje się być praktycznie uwięziona. Pewnej nocy podsłuchuje rozmowę, w której na jaw wychodzi cała ponura prawda - małżonek to zbój z piekła rodem, bandzior grasujący na gościńcach, a zamek jest siedzibą całej szajki. Co najgorsze, wychodzi na jaw, że jego poprzednia żona została, po odkryciu jego tajemnicy, zamordowana! Jedynym wyjściem jest ucieczka, a następnie, ukrycie się, na całe lata w wynajętym ciemnym mieszkaniu we Frankfurcie…

„Opowieść Dziedzica” (4/10) najmniej interesujące opowiadanie zbioru, to coś na kształt XIX wiecznego kryminału, opowieść o krwawej zbrodni i o tym, jak morderca szukając alibi nieświadomie wydał sam siebie.



Parę słów podsumowania.
„Niesamowite Opowieści” Elizabeth Gaskell nie są tak znowu „niesamowite”. Tylko jedno opowiadanie (właśnie „Opowieść Starej Niani”) zawiera jawny element nadprzyrodzony, pozostałe historie to ponure tragedie rodzinne, raczej opisujące mroczne charaktery ludzkie i dramatyczne sploty wydarzeń niż chcące przestraszyć czytelnika. Naczelna myśl w nich obecna to „grzechy ojców spadają na dzieci” - ta „dziedziczność” zła będzie obecna i w Klarysce i w Klątwie Griffithsów i w Szarej Damie i nawet poniekąd w Starej Niani.
Z dzisiejszej perspektywy proza ta jest już mocno zwietrzała i zszarzała (niczym bohaterka ostatniej noweli),stanowczo przegadana i momentami przynudzająca. Polecane tylko dla badaczy gatunku i miłośników tzw. „klasycznej grozy” (choć „Niania” to jest swego rodzaju minor classic).

Twórczość Elizabeth Gaskell, mocno - trzeba przyznać - zakurzona i pokryta pajęczynami minionego czasu jest ciekawa głównie ze względu na jej usytuowanie na „mapie” literackiego horroru, tak w pół drogi między powieścią gotycką a ghost stories drugiej połowy XIX wieku.

+

Najbardziej znana i najchętniej publikowana w różnych antologiach jest „Opowieść Starej Niani” (7/10)...

Tytuł jakże adekwatny do zawartości. Książka składa się z kilku opowiadań z dreszczykiem emocji- klątwy, czary, zabójstwa, a także wątki miłosne. Wszystkie opowiadania utrzymane są w niesamowitym klimacie przez co bardzo dobrze się je czyta. Owszem początki niektórych z nich są trudne ale już po kilku stronach autorka wynagradza nam początkowe trudności.

Tytuł jakże adekwatny do zawartości. Książka składa się z kilku opowiadań z dreszczykiem emocji- klątwy, czary, zabójstwa, a także wątki miłosne. Wszystkie opowiadania utrzymane są w niesamowitym klimacie przez co bardzo dobrze się je czyta. Owszem początki niektórych z nich są trudne ale już po kilku stronach autorka wynagradza nam początkowe trudności.

Największe wrażenie zrobiło na mnie opowiadanie "Opowieść starej piastunki". Również "Szara dama" była ciekawa na tle dość nudnawej reszty. Niestety ale nie byłam w stanie przebrnąć przez "Klątwę rodu Griffitów". Już na pierwszej stronie gubiłam się kto, co i jak, a atmosferę tajemnicy zaburzał opis licznych powiązań rodzinnych, które chyba powinnam była sobie rozrysować.

Największe wrażenie zrobiło na mnie opowiadanie "Opowieść starej piastunki". Również "Szara dama" była ciekawa na tle dość nudnawej reszty. Niestety ale nie byłam w stanie przebrnąć przez "Klątwę rodu Griffitów". Już na pierwszej stronie gubiłam się kto, co i jak, a atmosferę tajemnicy zaburzał opis licznych powiązań rodzinnych, które chyba powinnam była sobie...

Pięć klasycznych opowiadań grozy w pięknym stylu wiktoriańskim. Moim zdaniem autorka lepiej radzi sobie właśnie w krótszych formach niż w powieściach (ale nie przeczytałam jeszcze wszystkich jej powieści, więc mogę zmienić zdanie). Ciekawe sploty wydarzeń, wciągająca fabuła, wartka akcja - to zalety tej prozy. Wydaje mi się, że kilka opowiadań - wydanych w jakiejś antologii - czytałam jako nastoletnia miłośniczka takich historii. Wszystkie opowiadania trzymają poziom, choć najbardziej podobało mi się chyba pierwsze - "Opowieść starej piastunki". Ale "Szara Dama" i "Klątwa rodu Griffithsów" też niczego sobie. Dla lubiących gatunek (a ja bardzo lubię!) - prawdziwe perełki. Polecam.

Pięć klasycznych opowiadań grozy w pięknym stylu wiktoriańskim. Moim zdaniem autorka lepiej radzi sobie właśnie w krótszych formach niż w powieściach (ale nie przeczytałam jeszcze wszystkich jej powieści, więc mogę zmienić zdanie). Ciekawe sploty wydarzeń, wciągająca fabuła, wartka akcja - to zalety tej prozy. Wydaje mi się, że kilka opowiadań - wydanych w jakiejś antologii...

Pierwsze opowiadanie pt. "Opowieść starej piastunki" zrobiło na mnie wrażenie. Lubię wczesne gotyckie opowieści umiejscowione w starych domach z historią, w których wydarzyło się coś niesamowitego. Lubię kiedy opowieść snuje starsza osoba, świadek wydarzeń, jak w "Wichrowych wzgórzach". Pozostałe opowiadania były dość przewidywalne, kończyły się za szybko. Jeśli ktoś szuka klasycznych opowiadań grozy, warto sięgnąć do tego zbioru.

Pierwsze opowiadanie pt. "Opowieść starej piastunki" zrobiło na mnie wrażenie. Lubię wczesne gotyckie opowieści umiejscowione w starych domach z historią, w których wydarzyło się coś niesamowitego. Lubię kiedy opowieść snuje starsza osoba, świadek wydarzeń, jak w "Wichrowych wzgórzach". Pozostałe opowiadania były dość przewidywalne, kończyły się za szybko. Jeśli ktoś szuka...

"Niesamowite historie" to pięć opowieści, które łączy tajemnica, subtelna groza i klimat. Czyli właściwie wszystko to, co powinien zawierać zbiór takich opowiadań. Najbardziej urzekły mnie dwie z pięciu zamieszczonych w tej książce historii - Opowieść starej piastunki i Szara Dama. Pierwsza z nich to klasyczna ghost story, a druga opowiada o konsekwencjach zawarcia pewnego związku małżeńskiego, które okazały się zaskakująco makabryczne.

Głównym zadaniem takich opowiadań jest obecnie urzekanie czytelnika, bo przestraszyć raczej nikogo nie przestraszą. Elizabeth Gaskell poradziła sobie nie najgorzej, ale chyba jednak wolę ją w dłuższym i bardziej społeczno-obyczajowym wydaniu, dlatego oceniam książkę tylko 6/10.

"Niesamowite historie" to pięć opowieści, które łączy tajemnica, subtelna groza i klimat. Czyli właściwie wszystko to, co powinien zawierać zbiór takich opowiadań. Najbardziej urzekły mnie dwie z pięciu zamieszczonych w tej książce historii - Opowieść starej piastunki i Szara Dama. Pierwsza z nich to klasyczna ghost story, a druga opowiada o konsekwencjach zawarcia pewnego...

Elizabeth Gaskell znać możecie chociażby z takich dzieł jak ,,Północ i Południe", ,,Ruth", czy też ,,Żony i córki". Ale czy kojarzycie tę publikację ? 🧐 ,,Niesamowite historie" to prosty, lecz dobry i bardzo trafny tytuł dla tego zbioru, który zawiera aż pięć opowiadań z dreszczykiem. Każde z nich jest dość krótkie, ale wyjątkowo urzekające. I mimo, że są określane mianem opowiadań grozy, które za zadanie mają bardziej straszyć niż ubogacać treść opisami krwawej makabry, to dzisiaj na czytelniku nie zrobią większego wrażenia. 🤷 Ale! Wbrew pozorom, nie oznacza to, że są złe. Wprost przeciwnie - wszystkie te historie charakteryzują się naprawdę genialnym klimatem.
Gaskell niezwykle umiejętnie potrafi posługiwać się opisami przyrody, czy też zamkowej scenerii, w której znajdują się jej bohaterowie. Na pierwszy plan zawsze wysuwają się ogromne zamczyska, dwory lub rezydencje, w których dzieją się nieco dziwne i niepokojące rzeczy... Nie brak również postaci nakreślonych zdecydowanie oraz nietuzinkowo, które często charakteryzowały się jakąś wyjątkową cechą. Autorka wykorzystała również bardzo ciekawe i różnorodne motywy, jakimi były intrygi, romanse, morderstwa, przeznaczenie, klątwy lub nawet motyw ucieczki przed ogromnym złem.
Wszystko to, złożyło się na naprawdę bardzo dobrą całość! Jeśli tylko lubicie zagłębiać się w tego typu lektury, to myślę, że wartałoby się zapoznać z nieco inną stroną twórczości Gaskell. Ten niepozorny zbiorek idealnie czytało mi się wieczorami pod ciepłym kocykiem z herbatą w ręku. 👌🤓

Elizabeth Gaskell znać możecie chociażby z takich dzieł jak ,,Północ i Południe", ,,Ruth", czy też ,,Żony i córki". Ale czy kojarzycie tę publikację ? 🧐 ,,Niesamowite historie" to prosty, lecz dobry i bardzo trafny tytuł dla tego zbioru, który zawiera aż pięć opowiadań z dreszczykiem. Każde z nich jest dość krótkie, ale wyjątkowo urzekające. I mimo, że są określane mianem...

Ponure zamczyska, tajemnicze wrzosowiska, klątwy sięgające pradawnych czasów i ciężkie grzechy, za które trzeba zapłacić a nade wszystko niesamowity klimat - dokładnie tym cechują się opowiadania Elizabeth Gaskell zawarte w tym tomiku. Klasyka literatury grozy, która potrafi wciągnąć także i dzisiaj, nawet jeśli nie straszy już tak samo, jak kiedyś. Nie, to nie o akcje i tonę krwi w nich chodzi, zawiedzie się więc ten, kto sięgnie po ową lekturę spragniony właśnie takich "mocnych" wrażeń. Opowieści niesamowite z rodzaju tych, które serwuje nam Gaskell, to nie żadne horrory ani tym bardziej thrillery. To raczej historie dotykające momentami bardziej mrocznych zakamarków ludzkiej duszy, ocierające się o nadprzyrodzone motywy, mające wzbudzić w czytelniku niepokój i niepewność. Pisane pięknym językiem aż proszą, by smakować je delikatnie i powoli, nie zaś spieszyć się li tylko po to, by poznać zakończenie. Czasem bywa ciężko - chociażby opowiadanie "Klątwa rodu Griffithsów" dość mnie zmęczyło i niezupełnie dałam się porwać jego klimatowi. Jednakże nie mogę rzec też, by było ono słabe, bo takich w tym zbiorze nie znajdziemy. Choć zatem wolę zdecydowanie dłuższe historie, lekturę "Niesamowitych historii" uważam za udaną.

Ponure zamczyska, tajemnicze wrzosowiska, klątwy sięgające pradawnych czasów i ciężkie grzechy, za które trzeba zapłacić a nade wszystko niesamowity klimat - dokładnie tym cechują się opowiadania Elizabeth Gaskell zawarte w tym tomiku. Klasyka literatury grozy, która potrafi wciągnąć także i dzisiaj, nawet jeśli nie straszy już tak samo, jak kiedyś. Nie, to nie o akcje i...

Opowiadania w tym zbiorze to właściwie w 95% mikro sagi rodzinne o charakterze obyczajowym, z lekkim zacięciem historyczno-przygodowym. Tylko pozostałe 5% to elementy grozy i niesamowitości. Niemniej te mniejszościowe części prezentują dość wysoką jakość, co sprawia, że fani grozy nie powinni być bardzo zawiedzeni przeczytaniem tej książki. Koneserzy gatunku mogą ze zdziwieniem odkryć, że charakter występujących w opowiadaniach upiorów jest w pewnym stopniu prekursorski, a na pewno zdecydowanie interesujący. Oczywistość intrygi i przewlekłość narracji, zwłaszcza tam, gdzie dochodzi do objaśniania losów rodzin i ludzi z nimi związanych, może zniechęcać, ale tam, gdzie akcja przyspiesza, trzyma w dość dobrym napięciu. W sposób interesujący i dość trafny zostały również odmalowane niektóre charaktery.

Opowiadania w tym zbiorze to właściwie w 95% mikro sagi rodzinne o charakterze obyczajowym, z lekkim zacięciem historyczno-przygodowym. Tylko pozostałe 5% to elementy grozy i niesamowitości. Niemniej te mniejszościowe części prezentują dość wysoką jakość, co sprawia, że fani grozy nie powinni być bardzo zawiedzeni przeczytaniem tej książki. Koneserzy gatunku mogą ze...