Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Wielki człowiek z prowincji w Paryżu" to druga część serii "Stracone złudzenia" cyklu "Komedii ludzkiej" Balzaka. Część ta opowiada o perypetiach młodego poety Lucjana w Paryżu, o nadziejach zrobienia oszałamiającej kariery w wielkim mieście. Jakież to typowe! Kolejny marzyciel, nieprzeciętny talent i gorąca głowa, wyrusza na podbój wielkiego świata przekonany o swojej wyjątkowości i co zastaje? Bezwzgłędną machinę przemielającą bez sentymentów takich jak on i to w ilościach hurtowych. Jeżeli nawet szczęśliwym jednostkom udaje się osiągnąć sukces gwiazdy jednego sezonu, i tak czeka ich błyskawiczny lot nurkowy na dno tego teatru i trzeźwiąca terapia szokowa pokazująca, gdzie ich miejsce. Takim osobom trudno się potem odnaleźć, kiedy jednego dnia błyszczą na salonach, a drugiego wyplute lądują w rynsztoku. Lucjan jako młody, naiwny prowincjusz oślepiony blichtrem ekskluzywnego świata i własnego sukcesu zareagował jak typowe rozkapryszone dziecko, które z nadmiaru atrakcji nie wie, jakimi zabawkami ma się teraz bawić.

"Wielki człowiek z prowincji w Paryżu" to druga część serii "Stracone złudzenia" cyklu "Komedii ludzkiej" Balzaka. Część ta opowiada o perypetiach młodego poety Lucjana w Paryżu, o nadziejach zrobienia oszałamiającej kariery w wielkim mieście. Jakież to typowe! Kolejny marzyciel, nieprzeciętny talent i gorąca głowa, wyrusza na podbój wielkiego świata przekonany o swojej...

Powieść genialna podobnie jak film w reżyserii Miloša Formana. Akcja dzieje się w szpitalu psychiatrycznym, gdzie trafia na obserwacje Patrick McMurphy, symulant i cwaniak, który chce uniknąć kary przymusowej pracy na farmie penitencjarnej. Ten lekkoduch o silnej osobowości trafia na Rathet, siostrę oddziałową, godnego siebie przeciwnika. Cóż to było za zwarcie, aż się "posypały iskry"! Dwie skrajne indywidualności, luz i wolność, kontra sztywna formalistyka i legalizm. Ciekawie przedstawiony jest też kolaż ludzi, pacjentów z ich bogactwem deformacji psychicznych i problemów psychologicznych.

Powieść genialna podobnie jak film w reżyserii Miloša Formana. Akcja dzieje się w szpitalu psychiatrycznym, gdzie trafia na obserwacje Patrick McMurphy, symulant i cwaniak, który chce uniknąć kary przymusowej pracy na farmie penitencjarnej. Ten lekkoduch o silnej osobowości trafia na Rathet, siostrę oddziałową, godnego siebie przeciwnika. Cóż to było za zwarcie, aż się...

Już pierwszy tom obszernego, dziewięciotomowego dzieła był dla mnie dużym zaskoczeniem. Doświadczenie dziecięce kazało mi się spodziewać baśni, bajek trochę infantylnych, a tu zdumienie. Dostałem bezpardonowe opowiadania jak u braci Grimm, tylko w orientalnych klimatach. Klimaty te były tak mocno odczuwalne, że czytając czułem wręcz słodkie, omdlewające zapachy perfum i piżma. Jak w bollywoodzkich produkcjach, bohaterowie są nieprzeciętne piękni i mają w miłości mocno pod górkę. Wśród zawistnych wezyrów, kalifów o nieograniczonej władzy i innych różnych sułtanów są i postacie magiczne. Irfy, dżiny i dżinajdy (płciowość w świecie duchów również tu występuje) szkodzą lub kibicują pięknym bohaterom. Śmiałość opisów zmagań miłosnych kochanków to pikantna przyprawa tych baśni podobnie jak krwawe i czasami makabryczne sceny przemocy. Na lekturę do poduszki dla dzieci się raczej nie nadają. Pierwszy tom jest opatrzony wstępem historyczno-literackim i zawiera opowieści Szeherezady z czterdziestu czterech pierwszych nocy.

Już pierwszy tom obszernego, dziewięciotomowego dzieła był dla mnie dużym zaskoczeniem. Doświadczenie dziecięce kazało mi się spodziewać baśni, bajek trochę infantylnych, a tu zdumienie. Dostałem bezpardonowe opowiadania jak u braci Grimm, tylko w orientalnych klimatach. Klimaty te były tak mocno odczuwalne, że czytając czułem wręcz słodkie, omdlewające zapachy perfum i...

Powieść wysłuchana w interpretacji Adriana Chimiaka. Lektorowanie nie powalało. Książka przypominała mi przeczytaną kiedyś w szkole "Inny świat" Grudzińskiego. Autor/narrator wspomina swój pobyt na katordze na Syberii. Opisy warunków życia, układów i wzajemnych relacji między więźniami i strażnikami nie były dla mnie najważniejsze, choć ciekawe. Najlepszą cząstką Dostojewskiego są oczywiście dywagacje natury moralnej, relatywizm wartości kary i winy. Już początek był dla mnie dojmujący na tyle, że na pewien czas musiałem lekturę odłożyć, aby ochłonąć. Przedstawienie przez Dostojewskiego niektórych zwyrodnialców wzbudzało refleksję na temat idei odbywania kary i resocjalizacji. Rzeczą wspólną wspomnień Dostojewskiego i Grudzińskiego była moralna i etyczna nieskazitelność opowiadającego, jego nienaruszalność na destrukcyjny wpływ więziennej rzeczywistości.

Powieść wysłuchana w interpretacji Adriana Chimiaka. Lektorowanie nie powalało. Książka przypominała mi przeczytaną kiedyś w szkole "Inny świat" Grudzińskiego. Autor/narrator wspomina swój pobyt na katordze na Syberii. Opisy warunków życia, układów i wzajemnych relacji między więźniami i strażnikami nie były dla mnie najważniejsze, choć ciekawe. Najlepszą cząstką...

Książka porusza problem odpowiedzialności za czyny. Jak dalece zdeterminowane są przez świat i warunki, w których przyszło nam żyć? Czy murzyńskiego chłopca można uczciwie pociągnąć do odpowiedzialności za dokonanie mordów, jeżeli nie weźmie się pod uwagę kilkusetletniego zniewolenia, wyzysku, nienawiści i segregacji rasowej? Czy nienawiść chłopca bez perspektyw i zepchniętego wraz z najbliższymi na margines społeczny może usprawiedliwić skrajną agresję? Richard Wright uważa, że tak. W swej książce włożył w usta adwokata obszerną argumentację, która jak dla mnie była zbyt zawiła i trącała poetycko-symbolicznymi odniesieniami trudnymi do przyjęcia. Koncepcja winy i kary była arcyciekawa, ale niestety logika argumentów szwankowała wobec rzeczywistych czynów "biednego" chłopca mordercy.

Książka porusza problem odpowiedzialności za czyny. Jak dalece zdeterminowane są przez świat i warunki, w których przyszło nam żyć? Czy murzyńskiego chłopca można uczciwie pociągnąć do odpowiedzialności za dokonanie mordów, jeżeli nie weźmie się pod uwagę kilkusetletniego zniewolenia, wyzysku, nienawiści i segregacji rasowej? Czy nienawiść chłopca bez perspektyw i...

Audiobook wysłuchałem w interpretacji Wojciecha Pszoniaka. Lektorowanie Pszoniaka, które określiłbym jako genialną grę aktorską, wydobyło z książki Gombrowicza sarkazm i groteskę środowiska imigracyjnego Polonii argentyńskiej i całej jej narodowowyzwoleńczej mentalności. Byłem zdumiony, kiedy już na początku powieści Gombrowicz sprytnie unika powrotu do kraju kpiąc z patriotyzmu pozbawionego logiki i zdrowego rozsądku. Obnaża też hipokryzję ludzi, którzy potrafią sobie sprytnie umościć bezpiecznie życie zachowując pozory przyzwoitości porządnych obywateli. Aktor w wirtuozerski sposób oddał zachowanie i cechy osobowości różnych bohaterów, a już szczególnie wymownie argentyńskiego bogacza Gonzalesa.

Audiobook wysłuchałem w interpretacji Wojciecha Pszoniaka. Lektorowanie Pszoniaka, które określiłbym jako genialną grę aktorską, wydobyło z książki Gombrowicza sarkazm i groteskę środowiska imigracyjnego Polonii argentyńskiej i całej jej narodowowyzwoleńczej mentalności. Byłem zdumiony, kiedy już na początku powieści Gombrowicz sprytnie unika powrotu do kraju kpiąc z...

Reportaż o wojnie domowej w Rwandzie. Ludobójstwo dokonane na Tutsi przez Hutu w 1994 roku pokazane z perspektywy ofiar i oprawców. Ta książka pokazuje apogeum okrucieństwa i nienawiści. Sądziłem, że o ludobójstwie w Rwandzie wiedziałem sporo, myliłem się. Książka jest tak trudna, że musiałem robić przerwy w czytaniu (słuchaniu). Ciężko jest przejść do porządku dziennego nad tym, o czym się przeczytało. Jej treść musiałem odchorować. W głowie się nie mieści, że bezprecedensowe bestialstwo i zmyślność w upadlaniu drugiego człowieka jest dziełem nie zwyrodnialców i psychopatów, ale zwyczajnych ludzi, przeważnie rolników zmanipulowanych propagandą uprawianą przez polityków. Metodyczne pranie mózgów poprawnością polityczną ma niesamowitą moc, co pokazali Rwandyjczycy i pewnie jeszcze nie raz pokażą inne nacje i narody.

Reportaż o wojnie domowej w Rwandzie. Ludobójstwo dokonane na Tutsi przez Hutu w 1994 roku pokazane z perspektywy ofiar i oprawców. Ta książka pokazuje apogeum okrucieństwa i nienawiści. Sądziłem, że o ludobójstwie w Rwandzie wiedziałem sporo, myliłem się. Książka jest tak trudna, że musiałem robić przerwy w czytaniu (słuchaniu). Ciężko jest przejść do porządku dziennego...