Akrobatki

Długo myślałam jak opisać tę książkę i nazwałam ją kłębuszkiem wełny. Acja toczy się w różnych czasach. Autorka rozwija jedną historię tak jak rozwija się kolorowa wełna. W każdej opowieści jest następna, a potem następna itd. Dzięki temu czytelnik snuje własną opowieśc złożoną z dygresji osobistych na przykład " kury domowej". Książka jest na pewno inna od tych, które czytałam wcześniej. Bardzo dobry potoczysty język.

Długo myślałam jak opisać tę książkę i nazwałam ją kłębuszkiem wełny. Acja toczy się w różnych czasach. Autorka rozwija jedną historię tak jak rozwija się kolorowa wełna. W każdej opowieści jest następna, a potem następna itd. Dzięki temu czytelnik snuje własną opowieśc złożoną z dygresji osobistych na przykład " kury domowej". Książka jest na pewno inna od tych, które...

Polecam

Polecam

Naszkicowana z prozatorskim kunsztem, który śmiało ociera się o słowną finezję. Przenikająca kobiece role w społeczeństwie, w które z gibkością się wpasowują. Będąca swoistą refleksją nad życiem omroczonym przez cienie innych osób.

„Akrobatki” to powieść oddana ujmującym liryzmem pióra literatury pięknej, z głębią muskająca proste symbole, zarazem nadająca im rozbudowane znaczenia, snuta z fabularną detalowością, ale i niestroniąca od wnikliwych metafor. To historia kobiet, ale też i mężczyzn, rozpięta na płótnie kilku pokoleń, jednostek o ciałach elastycznych, dynamicznych, zginających się we wszystkich kierunkach, początkowo dostosowujących się do narzucanej choreografii egzystencji. I właśnie w tej ich fizykalnej gibkości skrywa się fundamentalny przekaz – oni bowiem lawirują na arenie prozy dnia, wyginają się na tle dziejowych zawieruch, utrzymują równowagę na linie codziennych trosk, pragnień, pogrzebanych w duszy marzeń i domowych obowiązków. To zwłaszcza wizja cichych, niedostrzegalnych bohaterek, które świat ustawił w drugim szeregu, wypierając sugestywnie świadomość, że bez ich heroicznych dokonań, ukradkowych i dla wielu niezauważalnych, rzeczywistość obróci się w ulotny pył. Tym tytułem autorka niezaprzeczalnie daje świadectwo swojego pisarskiego talentu, a tym samym potwierdza nieprzypadkowość debiutowego sukcesu.

Narracją sensorycznie oddziałującą na zmysły, a przy tym wyeksponowaną z emocjonalnym ujęciem, Aga Antczak portretuje kobiece wizerunki, traktuje o ich życiorysach, uwypukla walkę z zakorzenionymi schematami, utrwalonymi powinnościami, z polskimi realiami, w których na piedestale stawia się żony i matki. Najchętniej te, które głośno nie artykułują swoich potrzeb, o zapomnianych ambicjach, wręcz przezroczyste. Narzuca się im fartuch, obdarowuje garnkami, a zarazem odziera z pasji, z indywidualności i aspiracji. Dostrzega się ich oblicze, kiedy są potrzebne, ale nie docenia się ich oddania, parzy się w ich kierunku, ale ten wzrok przedziera się przez ich sylwetkę, nie zatrzymuje na osobowości. Dopóki nie wyrwą się mimochodem przed uporządkowany przez społeczność ład, dopóki nie postawią kroku naprzód, by wydostać się z cienia, dopóki zuchwale i hardo nie odwzajemnią spojrzenia. Łaknąca miłości Klementyna, zdeterminowana Gabriela, wytrwała Felicja, budząca się ze współczesnego letargu Weronika – autorka tworzy z ich losów mozaikę uniwersalnych emocji, przekonujących doświadczeń i namacalnych doznań. To proza niebanalna, przemyślana, zachwycająca, ale i prowokująca do rozmyślań, ba!, może nawet incydentalnie inspirująca do zmian. Taka przez duże P! O życiowych akrobatkach, buńczucznych cyrkówkach, igrających z nakazami gimnastyczkach, o ujeżdżających z wdziękiem wymagania woltyżerkach, o balansujących na opiniach innych ekwilibrystkach. O tobie, o mnie, o każdej kobiecie sukcesu, o każdej kurze domowej, o wszystkich.

Naszkicowana z prozatorskim kunsztem, który śmiało ociera się o słowną finezję. Przenikająca kobiece role w społeczeństwie, w które z gibkością się wpasowują. Będąca swoistą refleksją nad życiem omroczonym przez cienie innych osób.

„Akrobatki” to powieść oddana ujmującym liryzmem pióra literatury pięknej, z głębią muskająca proste symbole, zarazem nadająca im rozbudowane...

Pomieszanie z polątaniem. Covid tu i ukraina zeleński .dno

Pomieszanie z polątaniem. Covid tu i ukraina zeleński .dno

Aga Antczak dywaguje o roli kobiet, przez co przypomniała mi się pewna lekcja języka polskiego w liceum, podczas której ogłosiłam, że chcę być klasyczną kurą domową - naprawdę tak było! Czy byłoby mi łatwiej? A może wręcz przeciwnie? O tej ważnej, choć niedocenianej roli autorka opowiada w swojej książce, ale nie tylko. Z całego serduszka zachęcam Was do zapoznania się moją opinią i prozą Antczak ❤️
____

Ta książka boli. To przysłowiowy kij w mrowisko. Rozpoczyna się, jak przepiękna rodzinna saga, by później przemienić się w rozważania o roli kobiety, klasycznej housewife, kury domowej, a także tej, która uciekła oraz tej, która chciała zmieniać świat kosztem swojej rodziny. Aga Antczak porusza tematy trudne, dla wielu bolesne. „Akrobatki” to powieść o Tobie, o mnie, o kobietach zakutych w kajdany powinności, obowiązków i tego, co wypada, ale też o tych, które wzbiły się ponad to, niczym Ikar, lecąc prosto ku swojej zgubie.

Aga Antczak postawiła na kobiety. Jej „Akrobatki” to powieść poniekąd feministyczna, z nutą dającą jej posmak literatury pięknej. To historia Klementyny, Gabrieli, Felicji i Weroniki – autorka daje nam obraz na to, jak zmieniały się kobiety na przestrzeni pokoleń. Każda z nich marzyła, kochała, zmagała się z trudami. Różniły się, a jednak były do siebie tak podobne. Każda z nich w pewien sposób była akrobatką, każda na swój sposób. Jedna marzyła o wyrwaniu się z ukraińskiej wsi, druga się stamtąd wyrwała w chwili, gdy płonął świat. Trzecia próbowała poskładać swoje życie i zadbać o straumatyzowanego męża, a czwarta w oparach szyderstw i umniejszania pragnęła zmienić świat, by jej dzieciom było lżej.

Aga Antczak nie opisuje wielkich czynów, niesamowitości. Tę historię osnuwa codzienność, szara proza życia. I właśnie to doprowadzało mnie do wściekłości. Buntowałam się przeciwko temu, że kobiety są niedoceniane. Irytowało mnie umniejszanie tym, które ruszają śmiało w świat oraz ośmieszanie tych, które postawiły na dbanie o ciepło ogniska domowego. Autorka jest baczną obserwatorką, co doskonale widać – błyskotliwe punktowała niesprawiedliwość, nie oceniała, nie obrażała. Po prostu snuła swą opowieść, której lwią część stanowiły przemyślenia jej bohaterek.

O czym są „Akrobatki”? To opowieść o kobietach, od kobiety, dla kobiet. Jest to najlepsza powieść feministyczna, jaką miałam okazję przeczytać. Może nie jest obiektywna, bo moje zaślepienie nad piórem Antczak trwa od chwili jej debiutu, ale rozkoszowałam się każdą stroną, każdym zdaniem, mimo sprzecznych emocji, jakie we mnie buzowały. To historia o miłości, przyjaźni, kobiecości stłamszonej oraz tej rozbrzmiewającej pełnym głosem. Takich książek nam trzeba w tych trudnych czasach, z pięknym i ważnym przesłaniem, byśmy się szanowali, nawet jeśli nie rozumiemy czyjejś życiowej drogi... bo przecież kura domowa wcale nie jest gorsza od bizneswoman. Są inne, ale równie wartościowe.

Aga Antczak dywaguje o roli kobiet, przez co przypomniała mi się pewna lekcja języka polskiego w liceum, podczas której ogłosiłam, że chcę być klasyczną kurą domową - naprawdę tak było! Czy byłoby mi łatwiej? A może wręcz przeciwnie? O tej ważnej, choć niedocenianej roli autorka opowiada w swojej książce, ale nie tylko. Z całego serduszka zachęcam Was do zapoznania się moją...