Krótkie opowiadanie, które ani mną nie wstrząsnęło, ani mnie nie olśniło. We wspomnieniach pozostanie dla mnie po prostu neutralne.

Tytuł „Dwaj poeci” nawiązuje do Lucjana i Dawida, w jakimś stopniu sugerując, że opowiadanie będzie w równej mierze skupiało się na tych dwóch bohaterach. Jest to jednak opowieść głownie o Lucjanie, który właściwie jest jedynym poetą w tym duecie, i jego doświadczeniach jako wschodząca gwiazda poezji w dotychczas nieznajomym mu świecie francuskiej arystokracji w XIXw. Ale od początku. Opowiadanie zaczyna się w drukarni, którą niezbyt biegły w interesach Dawid otrzymał od swojego nieustannie knującego i chcącego się wzbogacić ojca. W takiej dynamice drukarnia oczywiście nie ma prawa osiągnąć sukcesu. Dni Dawida w pracy mijają jednak przyjemnie, bo skupiają się głównie na czytaniu książek i rozmowach z jego przyjacielem i wspólnikiem – Lucjanem. Jest to dość niewyrównana, a więc dla czytelnika (a przynajmniej dla mnie) również frustrująca, przyjaźń. Dawida naiwność, dotychczas ukazująca się tylko w interesach, przekłada się teraz na jego cechy dobrego, lojalnego i przesadnie altruistycznego przyjaciela. Lucjan natomiast jest próżnym i pewnym siebie marzycielem, zdającym sobie sprawę ze swojego potencjału, gotowym poświęcić wszystko dla uznania i sławy. W końcu udaje mu się postawić stopę w arystokratycznych salonach sąsiadującej wioski Homeau, gdzie pojawia się jako protegowany i (wcale nie tak sekretny) kochanek Luizy de Bargeton. Tam Lucjan musi lawirować między całym wachlarzem intryg i pułapek zastawionych na niego przez zazdrosnych arystokratów – rzekomych przyjaciół Luizy. Jakże wielki to kontrast do prostoty przyjacielskiej miłości, którą Lucjan zostawił w rodzinnym Angouleme.

Poprzez perypetie Lucjana, Balzac ukazuje absurdy panujące w świecie francuskiej arystokracji XIX wieku. W skrócie mówiąc, jest to świat kiczu i żenady przykryty wyszywanym diamentami jedwabiem. Etykieta i edukacja to tylko pozory, pod którymi kryje się wątpliwy gust, zazdrość i ułuda. Czy komukolwiek można tu ufać?

Czytana przeze mnie po tylu latach od wydania, wydaje mi się aż nadto przejaskrawiona. Zdaję sobie sprawę z dzielącej nas przepaści czasowej i wiem, że te zachowania mogły być normą w XIX wieku – nie wiem, bo mnie tam nie było! Czytałam jednak książki rówieśników Balzaca, z którymi o wiele łatwiej mi się utożsamić. Autor operuje oczywiście pięknym językiem, ale nie przełożyło się to dla mnie na wyjątkową atmosferę książki, która może sprawiłaby, że zapamiętałabym ją na dłużej. Wydawało mi się, że bohaterowie potrzebują, aby tchnąć w nich jeszcze trochę życia. Wszyscy byli nakreśleni dosyć jednopłaszczyznowo operując jedynie stereotypowymi cechami, które autor zdecydował się im nadać (np. Dawid – lojalny przyjaciel, Lucjan – próżny marzyciel). O wiele lepiej czytało mi się „Wielkiego człowieka z prowincji w Paryżu”, w którym soczyściej opisano scenerię i więcej było antagonistycznych i skomplikowanych emocji, tak właściwych ludziom z krwi i kości.

Krótkie opowiadanie, które ani mną nie wstrząsnęło, ani mnie nie olśniło. We wspomnieniach pozostanie dla mnie po prostu neutralne.

Tytuł „Dwaj poeci” nawiązuje do Lucjana i Dawida, w jakimś stopniu sugerując, że opowiadanie będzie w równej mierze skupiało się na tych dwóch bohaterach. Jest to jednak opowieść głownie o Lucjanie, który właściwie jest jedynym poetą w tym...

Oto wejście na scenę jednego z bohaterów "Komedii ludzkiej" Balzaca. Lucjan Chardon z Angoulême, po matce de Rubempré, ubogi syn aptekarza, ale piękny, utalentowany, ambitny, choć jeszcze naiwny, dumny początkujący poeta marzy o sławie i wielkim świecie. Drogę do niego ściele mu najpierw oddana (i ślepa na jego fanfaronady) miłość matki, siostry Ewy i wiernego przyjaciela, drukarza Dawida Séchard, a następnie fanaberia (a w jego przekonaniu miłość) afektowanej pani de Bargeton, która pobudza Lucjanowe pragnienia. Fabuła istotnie nikła, ale prowadzi do wyjazdu Lucjana do Paryża, tej Mekki talentów i piekła niespełnionych. Przyjaźń Lucjana i Dawida oraz miłość Ewy i Dawida odmalowana jest niemiłosiernie ckliwie. Za to typy ludzkie prowincjalnego światka epoki restauracji są cudne. Sama rozkosz to zderzenia Dawida z jego ojcem dusigroszem oraz wieczorek literacki u pani de Bargeton, gdzie się spotykają miejscowe tępe, ale wysoko noszące głowę elitki szlachecko-klerykalne. Jakże się nie chcieć wyrwać z tej otchłani miernoty i nie zemścić za lekceważenie? Jest to nie tylko zjadliwa fotografia epoki, ale i ciągle aktualna opowieść o przebijaniu szklanych sufitów, jakże często na koszt - to ważny wątek tej powieści, utopiony jednak w naiwnej stylistyce - kochających rodzin, które oddają ostatnią koszulę, by gwiazda mogła błysnąć na firmamencie.

Oto wejście na scenę jednego z bohaterów "Komedii ludzkiej" Balzaca. Lucjan Chardon z Angoulême, po matce de Rubempré, ubogi syn aptekarza, ale piękny, utalentowany, ambitny, choć jeszcze naiwny, dumny początkujący poeta marzy o sławie i wielkim świecie. Drogę do niego ściele mu najpierw oddana (i ślepa na jego fanfaronady) miłość matki, siostry Ewy i wiernego przyjaciela,...

Książka ta na pewno będzie bardziej interesująca, jeśli zna się odrobinę koleje losu autora- w tym dziele jest ujęte jego życie i walka o uznanie i godny byt, a w postaciach główych bohaterów można dostrzec jego rysy.

Książka ta na pewno będzie bardziej interesująca, jeśli zna się odrobinę koleje losu autora- w tym dziele jest ujęte jego życie i walka o uznanie i godny byt, a w postaciach główych bohaterów można dostrzec jego rysy.

To pierwsza część trylogii "Stracone złudzenia". Książka jest świetna i zaraz zasiadam do części drugiej. Balzac w rewelacyjnej odsłonie i postaci. Czytelnicza gratka dla fanów jego twórczości.
Balzac bryluje w niej opisami, olśniewa swą dokładnością w tworzeniu postaci oraz historyczno-obyczajowego tła powieści. Akcja powieści rozgrywa się w małym francuskim mieście za czasów Restauracji. Dwaj główni bohaterowie to przyjaciele związani z drukarnią. Jeden z nich (Lucjan) to dobrze zapowiadający się, młody poeta, który chce zaistnieć w świecie, wyrwać się z małej mieściny, chce być sławny i wejść w wyższe sfery towarzyskie. Zakochuje się w starszej, zamężnej kobiecie i w tym potajemnym związku upatruje też szanse na rozwój swojej kariery. Otoczenie jego ukochanej nie jest mu jednak przychylne. Po niespodziewanym zwrocie akcji Lucjan postanawia jednak jechać razem z nią w szybkim tempie i w konspiracji do Paryża. Tam ma nadzieję na rozkwit swego życia na wszystkich szczeblach i w każdej sferze osobistej. Jak potoczą się jego losy? Mam nadzieję się tego dowidzieć z drugiej książki pt. "Wielki człowiek z prowincji w Paryżu".
Klasyczny styl Balzaca, który ja bardzo cenię i lubię, tutaj w całej okazałości się ujawnia. Bohaterowie z krwi i kości, świetne charakterystyki psychologiczne i analizy społeczne. Wszystko na swoim miejscu i bardziej niż dobrze dopracowane. 8/10 to ocena minimalna.

To pierwsza część trylogii "Stracone złudzenia". Książka jest świetna i zaraz zasiadam do części drugiej. Balzac w rewelacyjnej odsłonie i postaci. Czytelnicza gratka dla fanów jego twórczości.
Balzac bryluje w niej opisami, olśniewa swą dokładnością w tworzeniu postaci oraz historyczno-obyczajowego tła powieści. Akcja powieści rozgrywa się w małym francuskim mieście za...

Przenikliwe opisy charakterów, doskonała spostrzegawczość i godny uwagi styl Balzaca to nie wszystko - opowieść jest dość nużąca.

Przenikliwe opisy charakterów, doskonała spostrzegawczość i godny uwagi styl Balzaca to nie wszystko - opowieść jest dość nużąca.

Tym razem "Dwaj poeci" Balzaca (1837),jest to pierwszy tom trylogii "Stracone złudzenia". Powieść to dobra 7/10, choć nieco lepsza od "Eugenii Grandet", bardziej wyszukana i subtelniejsza, a niektóre opisy postaci, czy sytuacji są niezwykle trafne. Jeden nawet, uznałem, dotyczy kogoś podobnego pod pewnymi względami do mnie (Lucjana),w wydaniu Czytelnika z roku 1972 str, 135 od góry.

Nie ustaje u Balzaca obowiązek szczegółowego opisywania ekonomicznej strony życia, z dokładnym wyliczaniem kwot stanowiących podstawę życia, co do talara, franka, liwra czy su. Charakterystyczne jest też dla niego toczenie narracji raz w opisach raz bezpośrednio, tak że ewentualny autor scenariusza dla adaptacji filmowej wiele dialogów musiałby napisać sam, gdyż ważne sceny bywają u Balzaca jedynie opowiedziane, nie zaś bezpośrednio przedstawione.

Tym razem "Dwaj poeci" Balzaca (1837),jest to pierwszy tom trylogii "Stracone złudzenia". Powieść to dobra 7/10, choć nieco lepsza od "Eugenii Grandet", bardziej wyszukana i subtelniejsza, a niektóre opisy postaci, czy sytuacji są niezwykle trafne. Jeden nawet, uznałem, dotyczy kogoś podobnego pod pewnymi względami do mnie (Lucjana),w wydaniu Czytelnika z roku 1972 str,...

Każda kolejna książka odsłania ten sam schemat dzieł Balzaca. Historia postaci spoza środowiska arystokratycznego, które idealizują tamten świat, chcą wejść w łaski "wyższych sfer". Przy tym autor trafnie krytykuje zgorszenie, zakłamanie elit. Ludzie reprezentujący tę kastę są przedstawieni w większości jako egoistyczni, puści ludzie, którzy tworzą negatywny stereotyp arystokraty, który pochłonięty blichtrem nie reprezentuje sobą niczego wartościowego. W to wszystko jest wpleciony wątek miłosny. Czuję, że komentując książki francuskiego pisarza będę się powtarzał, ale odczucia wciąż mam takie same. Mógłbym czytać i czytać to w jaki sposób on pisze (dotychczas spotykam same wspaniale polskie przekłady). Język jest bogaty, przedstawia tylko Balzaca jako wirtuoza słowa. Ta pozycja urzekła mnie również siłą przyjaźni oraz miłości ponad wszystko i tego do jakich poświęceń są zdolni bliscy ludzie dla umożliwienia osięgnięcia szczęścia przez osobę ważną dla ich serca. Wszystkie pozycje Francuza przygotowują mnie do podjęcia się lektury "Komedii ludzkiej" albo chociaż najważniejszych fragmentów. A wracając do książki "Dwaj poeci" to zawsze przyjemnie przeczytać taką krótką, ale wspaniałą historię.

Każda kolejna książka odsłania ten sam schemat dzieł Balzaca. Historia postaci spoza środowiska arystokratycznego, które idealizują tamten świat, chcą wejść w łaski "wyższych sfer". Przy tym autor trafnie krytykuje zgorszenie, zakłamanie elit. Ludzie reprezentujący tę kastę są przedstawieni w większości jako egoistyczni, puści ludzie, którzy tworzą negatywny stereotyp...

Balzacowania ciąg dalszy. Króciutka książeczka, niewiele fabuły, za to wiele charakterów.

Balzacowania ciąg dalszy. Króciutka książeczka, niewiele fabuły, za to wiele charakterów.

Trochę naiwne, tak z perspektywy czasu.

Trochę naiwne, tak z perspektywy czasu.

Trochę trąci już myszką, początek obiecujący. Płonne nadzieje biednego Lucjana na związek z bogatą panią z elity budzą zażenowanie. Smutna...

Trochę trąci już myszką, początek obiecujący. Płonne nadzieje biednego Lucjana na związek z bogatą panią z elity budzą zażenowanie. Smutna...