O czym jest ten reportaż? O triumfie emancypacji. Zgodnie z naszą tradycją, pewnie skandynawską też, mężczyzna, jak nie przymierzając w „O mój rozmarynie” szedł w konkury do babki po czym niezależnie od rezultatu udawał się na wojnę. Za to kobieta pozostawała w domu wypłakując łzy i wiernie czekając (model promowany w mediach patriotycznych) albo też wypłakując łzy i znajdując sobie pomagiera (model stosowany, jeśli jakikolwiek pomagier był dostępny, bo czasami tłukli się tak zażarcie, że pomagierów szukaj jak igły w stogu siana). Ten schemat zaczął się załamywać podczas I Wojny Światowej i powolnym marszem przez lata dotarliśmy do naszych dzielnych, zaradnych i zdecydowanych nastolatek. Ayan i Leyla samodzielnie odłożyły sporą sumkę, wpakowały się w burki, omotały nikabami, i nie bacząc na swoich rodziców i społeczeństwo, nie nękane i nie zatrzymywane przez państwo norweskie wyruszyły na wojnę, stając po stronie tych, którzy walczyli przeciw cywilizacji zachodniej, która ich wyniańczyła, wypieściła, wyedukowała i dawała możliwości oraz wolność nie do uzyskania przez ich przodków. Jakże znamienna jest postawa rodziców sióstr, a już szczególnie ojca, Sadiqa, załamanego nie tyle ich wyborem, co tym że w ogóle kobieta ma prawo dokonać jakiegoś wyboru, gotowego dla swoich przekonań paternalistycznych znieść nawet tortury, bo mu nie mieści się w głowie, że córki robią coś przeciwko i w niezgodzie z jego wolą i jeszcze mogą ponieść za to konsekwencje. Ostatecznie to tylko kobiety, więc to chyba nie one zawiniły, bo to niemożliwe by kobiety posiadały własną wolę.
A nas najbardziej szokuje, że Ayan i Leyla skorzystały z nieograniczonej wolności, jaką daje skandynawski model społeczeństwa, by wyzbyć się całkowicie wolności, bo przecież w ISIS pewnego dnia nie spakują walizek i nie powiedzą dziękuję, bo w tym nowym państwie już nie korzystają z żadnej wolności, przez niego byłyby nękane i zatrzymywane gdyby tylko zażądały jakiegoś prawa dla siebie. Z każdym nadmiarem w życiu społecznym, indywidualnym pewnie też jest tak, że odwraca się przeciwko sobie. Co jest z tą naszą wolnością, pyta poprzez swój reportaż Seierstad, że zaczyna zjadać własny ogon? I to nie dotyczy tylko emigrantów, Breivik jest tym bardziej przykładem, że chyba przekroczono jakąś granicę, ale jak miałby wyglądać odwrót od tej wolności?
Wracając do feminizmu, jeśli miałbym scharakteryzować Ayan i Leylę, określiłbym je jako odważne feministki, z tym że u nich feminizm objawił się zamknięciem w czterech ścianach, gotowaniem obiadów dla swoich zwyrodniałych bojowników oraz rodzeniem im i wychowywaniem ich męskich potomków. Czy o to chodzi kobietom? By miały taką swobodę? Do takiego momentu historii doszliśmy?

O czym jest ten reportaż? O triumfie emancypacji. Zgodnie z naszą tradycją, pewnie skandynawską też, mężczyzna, jak nie przymierzając w „O mój rozmarynie” szedł w konkury do babki po czym niezależnie od rezultatu udawał się na wojnę. Za to kobieta pozostawała w domu wypłakując łzy i wiernie czekając (model promowany w mediach patriotycznych) albo też wypłakując łzy i...