Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Życie pisze najlepsze scenariusze i taka jest też historia dwu sióstr o pochodzeniu somalijskim, urodzonych i wychowanych w Norwegii. W pewnym momencie nastolatki ulegają fascynacji islamem, który doprowadza do dramatycznych wydarzeń, zwłaszcza dla rodziny dziewcząt. Cały reportaż skupia się na skrupulatnym, na ile to możliwe odtworzeniu życia sióstr i próbie znalezienia przyczyny ich zachowania. Poznajemy życie ich rodziny, która chętnie udziela wywiadu. Autorka przytacza rozmowy, które siostry prowadziły z przyjaciółmi, bratem, ojcem. Następnie śledzimy losy ojca próbującego ocalić córki. Tu przechodzimy do akcji na miarę dobrego filmu sensacyjnego. Sadiq wyrusza tropem Leily i Ayan do ogarniętej wojną Syrii. Poznaje przemytnika, który postanawia mu pomóc. Odtąd strach i groza, a także zwątpienie stają się codziennością Sadiqa. Trafia do więzienia i jest torturowany. Cudem udaje mu się ujść z życiem. Córki nie chcą wrócić. Są zafascynowane życiem dżihadystów. Ojciec traci nie tylko wszystkie pieniądze, ale w międzyczasie następuje rozpad pozostałej części rodziny. Sara z młodszymi dziećmi wraca do Somalii, za którą całe życie tęskniła. Starszy syn traci szanse na dobre studia i popada w apatie. Nie wie co począć ze swoim życiem. Bardzo trudna lektura. Pozostawia po sobie więcej pytań niż odpowiedzi. Jestem pod wielkim wrażeniem profesjonalizmu Pani Asne Seierstad. Bardzo sprawnie napisany reportaż zarówno pod względem merytorycznym, źródłowym i literackim. Podoba mi się fakt, że autorka nie upiększa uchodźców. Nie robi z nich geniuszy, niezbędnych dla społeczeństwa w tym przypadku norweskiego. Ci ludzie zostali dobrze przyjęci przez zachód. Otrzymali od nowej ojczyzny, to o czym w Somalii nie mogli nawet pomarzyć, a mimo to nie potrafili się tym cieszyć. Sara ciągle miała poczucie wyobcowania, przez prawie dwadzieścia lat nie była zainteresowana nauczaniem się norweskiego. Ona sama wycofała się i była swoim największym wrogiem. Dla niej wszystko, co zachodnie, poza socjalem było zgniłe. W jakim stopniu tą wrogość do świata zachodniego zaszczepiła dzieciom, trudno orzec.