Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Marta Madejska „Aleja Włókniarek” Odkrywam kolejną jakże ważną kartę naszej rodzimej historii. O przemyśle włókienniczym w Łodzi wiem co nieco dzięki wspaniałej „Ziemi Obiecanej” Władysława Reymonta, jednak szczegółów – niestety aż tak dobrze nie. Tym bardziej się cieszę, że reportaż Marty Madejskiej mi go przybliżył. „Aleja Włókniarek” to nader interesująca pozycja mówiąca o losie kobiet, włókniarek – które kompletnie niedoceniane w tumulcie, hałasie i warunkach urągających ludziom – pracowały ponad swoje siły. To niejako pokłon dla ich tytanicznej pracy, i pięknie Madejska to czyni w poniższym reportażu. Lektura „Alei Włókniarek” to nade wszystko swoista podróż w czasie – od XIX-wiecznej Łodzi, po czasy PRL-owskie gdzie następuje powolne umieranie branży włókienniczej. Cierpliwość i wścibstwo Madejskiej przyniosło jej efekty, gdyż czytelnik mierzy się z historią wydartą z wycinków prasowych, znalezionych dokumentów, czy gdzieniegdzie zachowanych fotografii. Wszystkie one scalają obraz pewnego wycinka wielkiej historii Polski i jej małej ojczyzny – Łodzi i kobiet, które wraz z swoimi towarzyszkami niedoli w trudzie pracowały w przemyśle włókiennicznym. Dzięki staraniom autorki obraz ukazany na łamach niniejszego reportażu staje się klarowny i centralizuje się na bohaterkach Madejskiej i to one mogą wybrzmieć najgłośniej. To wstrząsające świadectwo wyzysku, chciwości, pogardy dla ludzi pracy, wykorzystywania (również i seksualnego) słabszych przez silniejsze jednostki. Głosy anonimowych kobiet, tych strudzonych pracą, bez godnego wynagrodzenia, znękanych trudami biedy, niesprawiedliwości społecznej, ekonomicznej czy po prostu gorszej płci – co odczuwały na każdym kroku. Wędrówka przez zmieniające się miasto Łódź tak pełne kontrastów. Ujrzenie innymi oczami przecinających się ścieżek niesprawiedliwości, ciężkiej pracy, ogromnej biedy a także wyzysku właścicieli fabryk ich bogactwa i życia ociekającego luksusem. Marta Madejska napisała książkę, by uwiecznić rzesze anonimowych kobiet na przestrzeni wieków. Ta podróż w czasie, to niestety też obrazy przejmujące i zapadające w pamięć i odkrycie kolejnej jakże mało znanej karty historii. Ten reportaż nie jest szczególnie przyjemny, szczególnie gdy weźmiemy pod uwagę fakty z którymi zmierzyła się autorka, bo ich zamiarem nie jest polukrowana historia, ale bieda (jeśli nie rzecz nędza) znój, trud i wyzysk tych najbardziej pokrzywdzonych w społecznej drabinie. Polecam. 8/10