Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jest tak czasami, że nie widać lasu bo go drzewa zasłaniają. Jeśli porusza się temat wrażliwego społecznie problemu, który nie pozwala na obojętność, a właściwie nie toleruje postaw nie zaangażowanych w konflikt, każdemu przypisując role bądź to zwolennika bądź antagonisty to trzeba być nie lada spryciarzem, by umieścić się gdzieś po środku, gdzieś w lesie zasłonięty drzewami. Niby powieść wypełnia się narzekaniem na niesprawiedliwą przeszłość, historię dyskryminacji rasowej bądź obojętności, która tworzy zręby obecnej sytuacji, również niegodnej pozazdroszczenia, ale…. Niby mówi o rewolucji, buncie żądnych zemsty lub chociaż rewanżu skrzywdzonych różnymi formami nietolerancji, ale…. Humor, dystans do samego siebie, do problemu, przewrotność i prowokacja intelektualna oraz wszechobecna, ale skrywana za fasadą luzactwa lub wulgaryzmu, miłość do każdego, także tego innego rozbroiła mnie zupełnie. Nie jest jednak tak, że autor dworuje sobie całkowicie z problemu, czy też z zaangażowanego czytelnika. To takie pisanie z humorem, ale na serio. Może nie każdy to uchwyci lub będzie chciał uchwycić, według mnie jednak taka właśnie forma debaty, dyskusji osób z różnych stron barykady, refleksji pozwala dostrzec i drzewa, i las w swojej istocie. p.s. Tym jednak, którzy mają awersje do wulgaryzmów zalecam ostrożność, jest ich trochę, ale jest też druga strona medalu, której warto poświęcić i czas, i uwagę.