Jeszcze jedna francuska powieść na koniec roku. Króciutka, ale jakże znakomita i fascynująca psychologicznie. Historia tytułowej Teresy, zbrodniarki, która usiłowała otruć męża. Pogrąża się ona we własnym świecie samotności, nie kocha własnego dziecka, poszukuje czegoś nieznanego, jest zepsuta moralnie. Ciekawa była postać jej męża, który niezdolny do miłości, irytował swoją przyziemną postawą, potem będąc surowym sędzią żony. To historia zepsucia, osądu moralności, pełna przeżyć wewnętrznych, mogąca zaszokować dawnego czytelnika, a współczesnego skłonić do refleksji. Motyw osaczenia, sądu, później sporo z takich zabiegów zostało zastosowanych chociażby w powieści Capota "Z zimną krwią". .Świetna literatura.

Jeszcze jedna francuska powieść na koniec roku. Króciutka, ale jakże znakomita i fascynująca psychologicznie. Historia tytułowej Teresy, zbrodniarki, która usiłowała otruć męża. Pogrąża się ona we własnym świecie samotności, nie kocha własnego dziecka, poszukuje czegoś nieznanego, jest zepsuta moralnie. Ciekawa była postać jej męża, który niezdolny do miłości, irytował...

To dłuższa nowela z 1927 roku o inteligentnej, nieprzeciętnej kobiecie, która nie odnalazła się w macierzyństwie ani w narzuconym przez rodzinę małżeństwie z bogatym, lecz prostym mężczyzną. To książka o pragnieniu wolności, życiu w mieście, wyrwaniu się z prowincjonalnej, osaczającej rodziny bogatych "pasożytów". Bardzo oryginalna bohaterka, autor świetnie opisał psychologię kobiety. W tle mroczny czyn. Polecam!

To dłuższa nowela z 1927 roku o inteligentnej, nieprzeciętnej kobiecie, która nie odnalazła się w macierzyństwie ani w narzuconym przez rodzinę małżeństwie z bogatym, lecz prostym mężczyzną. To książka o pragnieniu wolności, życiu w mieście, wyrwaniu się z prowincjonalnej, osaczającej rodziny bogatych "pasożytów". Bardzo oryginalna bohaterka, autor świetnie opisał...

Może nie zaparło mi dech jak przy "Ciele i krwi", ale pod względem psychologicznym Teresa jest chyba nawet ciekawsza niż bohaterowie tamtej powieści Mauriaca. Widzę u tego autora po pierwsze wielką dyscyplinę - umiejętność zwięzłego i sugestywnego zarazem nakreślenia historii - a po drugie wielkie współczucie dla człowieka, choć bez usprawiedliwiania jego czynów.

Może nie zaparło mi dech jak przy "Ciele i krwi", ale pod względem psychologicznym Teresa jest chyba nawet ciekawsza niż bohaterowie tamtej powieści Mauriaca. Widzę u tego autora po pierwsze wielką dyscyplinę - umiejętność zwięzłego i sugestywnego zarazem nakreślenia historii - a po drugie wielkie współczucie dla człowieka, choć bez usprawiedliwiania jego czynów.

Teresa to zła kobieta była. Zła żona, zła matka, zła córka, zła przyjaciółka. A w rzeczywistości Teresa po prostu nie pasowała do swoich czasów. Inteligentna, mająca własne zdanie, pragnąca niezależności i prawa do samodzielnego decydowania o swoim życiu - urodziła się o parę dekad za wcześnie.

Dzieło Mauriaca to studium kobiety nieszczęśliwej - niechcącej ślepo podporządkowywać się ówczesnym zasadom i konwenansom, niepotrafiącej odnaleźć się w roli żony i matki. Bohaterkę poznajemy w chwili gdy zostaje uniewinniona od zarzutu o świadome i celowe otrucie i próbę zabicia swojego męża. Kolejne strony to retrospekcja zdarzeń, które doprowadziły Teresę do tego desperackiego czynu. I poznając historię jej związku trudno się dziwić postępowaniu bohaterki. Bowiem jest to historia kobiety uwięzionej w niechcianym, narzuconym przez rodzinę małżeństwie z człowiekiem poniżej swojego poziomu - prostym, nijakim i nudnym, pozbawionym pasji, niebędącym w stanie dostarczyć choćby najmniejszej ilości tak przez kobietę pożądanych bodźców intelektualnych. Mężczyzna wzbudza w Teresie nie pożądanie - a odrazę.

Spodziewałam się, że powieść powszechnie uznawana za wybitną i znajdująca się na prestiżowej liście 100 książek XX wieku według Le Monde wywrze na mnie większe wrażenie - poruszy i wstrząśnie mną do głębi, wycieńczy emocjonalnie. Jestem w stanie sobie wyobrazić, że kiedy „Teresa” się ukazała - w 1927 roku - czytelnicy rzeczywiście mogli być odważnym, podejmującym kontrowersyjne tematy dziełem Mauriaca zszokowani i bez wątpienia był to utwór w pewien sposób przełomowy. Jednak dziś, problem kobiety nieszczęśliwej, bo wyprzedzającej swoją epokę, buntującej się przeciwko narzuconym przez społeczeństwo skostniałym normom jest motywem tak wyeksploatowanym zarówno w literaturze jak i w filmie, że i wydźwięk książki Mauriaca nie wybrzmiewa już tak mocno jak sto lat temu.

https://www.instagram.com/romyczyta
https://romy-czyta.blogspot.com
https://www.facebook.com/romyczyta

Teresa to zła kobieta była. Zła żona, zła matka, zła córka, zła przyjaciółka. A w rzeczywistości Teresa po prostu nie pasowała do swoich czasów. Inteligentna, mająca własne zdanie, pragnąca niezależności i prawa do samodzielnego decydowania o swoim życiu - urodziła się o parę dekad za wcześnie.

Dzieło Mauriaca to studium kobiety nieszczęśliwej - niechcącej ślepo...

„Nikt nic nie może zrobić dla mnie, ani przeciwko mnie.”

Bardzo poruszające, poetyckie studium kobiety - nieszczęśliwej, samotnej, pełnej złości na świat i żalu do samej siebie. Towarzyszymy jej, gdy pogrąża sie ona w apatii, wyniszczającej melancholii i wyrzutach sumienia. Czy ta niekochana przez bogatego męża, odrzucona przez rodzinę niewiasta o „zbyt wielkiej wyobraźni na to, by się zabić” mogłaby sama zabić z zimną krwią? Skoro szczęście nie istnieje to czy istotne jest którą drogę wybierze? Czy można żyć nienawidząc samej siebie, wciąż rozpamiętując chwile beztroski i lata doznawanych krzywd? Odpowiedzieć może „nocna skarga sosen w Argelouse - wzrusza dlatego tylko, że jest w niej coś ludzkiego”.

„Nikt nic nie może zrobić dla mnie, ani przeciwko mnie.”

Bardzo poruszające, poetyckie studium kobiety - nieszczęśliwej, samotnej, pełnej złości na świat i żalu do samej siebie. Towarzyszymy jej, gdy pogrąża sie ona w apatii, wyniszczającej melancholii i wyrzutach sumienia. Czy ta niekochana przez bogatego męża, odrzucona przez rodzinę niewiasta o „zbyt wielkiej wyobraźni...

Kilka lat temu obejrzałam ekranizację tej książki z Audrey Tautou w roli głównej. Po jakimś czasie udało mi się wyszperać powieść w antykwariacie.
Główna bohaterka, Teresa, zostaje oskarżona o próbę otrucia swojego męża. Już na samym początku wiemy, że bohaterka faktycznie dokonała czynu o jaki się ją oskarża. Razem z Teresą (poprzez jej rozmyślania i wspomnienia życia u boku męża) staramy się dowiedzieć dlaczego zdecydowała się na taki krok?
Aby spróbować zrozumieć Teresę sięgnijcie po tę krótką powieść. I w ogóle czytajcie stare powieści :)

Kilka lat temu obejrzałam ekranizację tej książki z Audrey Tautou w roli głównej. Po jakimś czasie udało mi się wyszperać powieść w antykwariacie.
Główna bohaterka, Teresa, zostaje oskarżona o próbę otrucia swojego męża. Już na samym początku wiemy, że bohaterka faktycznie dokonała czynu o jaki się ją oskarża. Razem z Teresą (poprzez jej rozmyślania i wspomnienia życia u...

Teresa nie znosi swojego małżeństwa, swojego życia, swojej rodziny. Otoczenie tłamsi ją, przygnębia, wysysa z niej życie. Wszystko to prowadzi do tego, że chce zabić męża. Chce zabić, bo chce się uwolnić i odzyskać siebie.
Historia głównej bohaterki uczy czytelnika, że nie ma nic gorszego niż nieodpowiednie do życia towarzystwo, otoczenie, styl istnienia i codziennego bytowania. Teresę to wszystko spotkało i wydawało jej się, że może to zmienić tylko wtedy, gdy usunie na trwałe największą swoją przeszkodę - męża. Małżeństwo Teresy nie miało nic wspólnego z miłością. Interesy i gra pozorów stworzyło sztuczny związek, który mógł doprowadzić do wielkiej tragedii. Teresa tęskniła za innym życiem, lecz nie miała odwagi, siły, by w sposób racjonalny i odpowiedni własny los poprawić. Wyniszczała się i wszystko wokół ją dobijało. Ulgę poczuła dopiero wtedy, gdy po próbie morderstwa zmieniła całkowicie otoczenie. I tu ważny wniosek. Bezwzględnie należy iść za własnym głosem serca, ciała oraz duszy i żyć własnym życiem, być sobą, starać się ułożyć je w jak najwyższym stopniu po swojemu. Inaczej się nie da, inne życie może być wielką porażką i egzystencjalną przegraną.
Rewelacyjna książka, kawał znakomitej literatury psychologiczno-obyczajowej. W pełni popieram wszystkie wysokie oceny jej wystawione. Sam tez taką wystawiam.

Teresa nie znosi swojego małżeństwa, swojego życia, swojej rodziny. Otoczenie tłamsi ją, przygnębia, wysysa z niej życie. Wszystko to prowadzi do tego, że chce zabić męża. Chce zabić, bo chce się uwolnić i odzyskać siebie.
Historia głównej bohaterki uczy czytelnika, że nie ma nic gorszego niż nieodpowiednie do życia towarzystwo, otoczenie, styl istnienia i codziennego...

Niezwykle poruszająca opowieść o rozgoryczeniu, tęsknocie za miłością i możliwością bycia kochaną i akceptowaną. Pomimo tego, że Teresa chce być odpowiedzialną żoną i matką nie potrafi się na to zdobyć śniąc wciąż o innym, lepszym życiu, w którym mogłaby zaznać trochę radości. Nieważne jak się stara, nikt nigdy nie będzie w stanie satysfakcjonująco docenić jej wysiłków. W jej mniemaniu marnuje się w tej roli i udziela łaski, która nie jest przez nikogo zauważana, co upokarza ją. Nigdy nie było jej dane poznać własnej matki, która umiera przy jej narodzinach, jej ojciec nie okazuje jej ani odrobiny miłości czy uczucia, uważa, że wszystkie kobiety to idiotki lub histeryczki. Samotna, nieszczęśliwa i pozbawiona radości i śmiechu dorasta próbując szukać lekarstwa w małżeństwie. Niestety, nie odnajduje go a jego potrzeba wciąż rośnie do nieludzkich rozmiarów. Trudno określić, czy kiedykolwiek zdobędzie na tyle duży ogrom uwagi i adoracji by zrekompensować jej lata pustki.

Niezwykle poruszająca opowieść o rozgoryczeniu, tęsknocie za miłością i możliwością bycia kochaną i akceptowaną. Pomimo tego, że Teresa chce być odpowiedzialną żoną i matką nie potrafi się na to zdobyć śniąc wciąż o innym, lepszym życiu, w którym mogłaby zaznać trochę radości. Nieważne jak się stara, nikt nigdy nie będzie w stanie satysfakcjonująco docenić jej wysiłków. W...

Teresa Desqueyroux wzbudziła we mnie ogromne emocje. I to zupełnie inne niż u osoby, która mi tą książkę poleciła. Zrobiło mi się smutno, nostalgicznie, refleksyjnie. Mauriac zrobił świetne studium kobiety. Czy każdej? Chyba nie, chyba tej konkretnej, ale mimo wszystko zastanawiam się, ile kobiet identyfikuje się z główną bohaterką. Czy wszystkie jesteśmy takie same, czy może tylko częściowo jest w każdej z nas odrobina Teresy. Jej historia to żal, smutek, niemoc, próba przetrwania w miejscu, w którym nie powinna się znaleźć. Brakuje jej sił i odwagi, żeby wydostać się z parszywego układu. Przez wielu uważana była za złą, nieczułą, niegodną szacunku, a jak to zwykle bywa, nikt jej nie poznał, nie mogła pokazać się taką, jaka była, nie mogła być sobą. Na ile jej postępowanie i samopoczucie było determinowane sytuacją, a na ile wypływało z jej konstrukcji? To zawsze jest zagadka nie do rozwiązania. Wpadła w wir nieszczęścia, z którego nie umiała się wydostać, a jej dusza wyła z bólu spowodowanego brakiem zrozumienia i niemożnością bycia sobą. Ona jedna wśród obcych, a niby w rodzinie. Bolało...

Teresa Desqueyroux wzbudziła we mnie ogromne emocje. I to zupełnie inne niż u osoby, która mi tą książkę poleciła. Zrobiło mi się smutno, nostalgicznie, refleksyjnie. Mauriac zrobił świetne studium kobiety. Czy każdej? Chyba nie, chyba tej konkretnej, ale mimo wszystko zastanawiam się, ile kobiet identyfikuje się z główną bohaterką. Czy wszystkie jesteśmy takie same, czy...

Nie pamiętam, bym już przedtem stykał się z tym noblistą, a, jak teraz widzę, wielka szkoda. Powieść, czy raczej dłuższa nowela o Teresie D. (nazwisko świadczące dobitnie o dziwaczności ortografii francuskiej) napisana została brawurowo, także dziś wydaje się wręcz awangardowa (np. narracja prowadzona jest na przemian w pierwszej i trzeciej osobie, jedno przechodzi w drugie bez ostrzeżenia, a jednak wydaje się to naturalne i jak najbardziej właściwe; czas przeszły miesza się z teraźniejszym, a nic nie jest zagmatwane, przeciwnie, obraz staje się z chwili na chwilę coraz klarowniejszy).
"Ostatniej nocy października szalony wiatr wiejący od Atlantyku dręczył długo wierzchołki drzew i Teresa w półśnie przysłuchiwała się bacznie temu hukowi idącemu od oceanu. O świcie zbudziła ją inna skarga. Otworzyła okiennice, ale pokój pozostał w mroku; drobny, gęsty deszcz ściekał z dachówek zabudowań gospodarczych, z gęstych jeszcze liści dębów."
Powyższy cytat pokazuje, jakimi sposobami autor przedstawia nam osobowość bohaterki, bo przecież o niej tu mowa, mniej o pogodzie. Treścią książki jest literackie, lecz precyzyjne opisanie psychiki kobiety tak skomplikowanej, że nawet dla niej samej pojmowalnej tylko częściowo, za to bardzo silnie wpływającej na jej postępowanie. Kto wie, czy nie jest to próba zdiagnozowania stanu świadomości wszystkich współczesnych kobiet z naszej kultury? Kto wie?

Nie pamiętam, bym już przedtem stykał się z tym noblistą, a, jak teraz widzę, wielka szkoda. Powieść, czy raczej dłuższa nowela o Teresie D. (nazwisko świadczące dobitnie o dziwaczności ortografii francuskiej) napisana została brawurowo, także dziś wydaje się wręcz awangardowa (np. narracja prowadzona jest na przemian w pierwszej i trzeciej osobie, jedno przechodzi w drugie...