Wielka awantura ogrodnicza, w którą nasza ulubiona bohaterka/ autorka wplątuje się przez przypadek (jak zwykle 😂). A myślałby kto, że rośliny są niewinne i nie budzą w ludziach namiętności...

Wielka awantura ogrodnicza, w którą nasza ulubiona bohaterka/ autorka wplątuje się przez przypadek (jak zwykle 😂). A myślałby kto, że rośliny są niewinne i nie budzą w ludziach namiętności...

Złodzieje amatorzy, jeden wielki śmieszny rozgardiasz.

Złodzieje amatorzy, jeden wielki śmieszny rozgardiasz.

Ja... lubię, nie wszyscy muszą.

Ja... lubię, nie wszyscy muszą.

Mój tradycyjny ostatnio przerywnik między poważniejszymi lekturami. Nieco słabszy niż książki PRL-owskie, ale także dzięki łatwej dostępności przez Legimi, nadal wart lektury.

Mój tradycyjny ostatnio przerywnik między poważniejszymi lekturami. Nieco słabszy niż książki PRL-owskie, ale także dzięki łatwej dostępności przez Legimi, nadal wart lektury.

Czytałam tą książkę 30 lat temu... niewiele pamię, ale minimum 6 będzie zasłużona.
To Chmielwska.

Czytałam tą książkę 30 lat temu... niewiele pamię, ale minimum 6 będzie zasłużona.
To Chmielwska.

Joanna wraca do domu z podróży po Europie, gdzie czekają na nią znajomi oraz członkowie rodziny. Kobieta zdaje sobie sprawę, że ktoś ukradł jej ukochaną zapalniczkę. Podejrzenie pada na ogrodnika, pana Mirka, który zdaniem Joanny doprowadził do ruiny jej ogród.
Fakt, że Joaśka wraz z całym towarzystwem wplątuje się w aferę kryminalną, w której pierwsze skrzypce gra morderstwo, to już dalsza część historii...

Cudowna obyczajówka z wyraźnie zarysowanym i dobrze poprowadzonym wątkiem kryminalnym, doprawiona znakomitym poczuciem humoru autorki.
Kto kocha kryminały Chmielewskiej, ten z pewnością się nie rozczaruje.

Joanna wraca do domu z podróży po Europie, gdzie czekają na nią znajomi oraz członkowie rodziny. Kobieta zdaje sobie sprawę, że ktoś ukradł jej ukochaną zapalniczkę. Podejrzenie pada na ogrodnika, pana Mirka, który zdaniem Joanny doprowadził do ruiny jej ogród.
Fakt, że Joaśka wraz z całym towarzystwem wplątuje się w aferę kryminalną, w której pierwsze skrzypce gra...

Niewiele powieści z ostatniego okresu twórczości Joanny Chmielewskiej można uznać za udane. Większość z nich jest wtórna, nudna i nieciekawa. „Zapalniczka” jest jedną z tych, która się jednak autorce bardzo udała.

Przede wszystkim nie jest przekombinowana, Chmielewska postawiła na prostotę. Dostajemy przemyślaną intrygę, której autorka nie komplikuje po drodze nadmiarem zbędnych wątków, natłokiem postaci czy mało zrozumiałymi przemyśleniami. Można powiedzieć, że „Zapalniczka” jest powrotem do czasów świetności Chmielewskiej, bo powieść czyta się naprawdę przyjemnie, jest bowiem intrygująco, jest zabawnie i jest na swój sposób uroczo. Uroku bowiem autorce odmówić się nie da, aczkolwiek w ostatnich powieściach nie zawsze to widać. Sporo też w tej powieści nowych bohaterów, co również było bardzo ożywcze.

Bardzo polecam tę powieść. Rekompensuje wiele mniej udanych poprzednich i jest po prostu bardzo przyjemną i udaną rozrywką.

Niewiele powieści z ostatniego okresu twórczości Joanny Chmielewskiej można uznać za udane. Większość z nich jest wtórna, nudna i nieciekawa. „Zapalniczka” jest jedną z tych, która się jednak autorce bardzo udała.

Przede wszystkim nie jest przekombinowana, Chmielewska postawiła na prostotę. Dostajemy przemyślaną intrygę, której autorka nie komplikuje po drodze nadmiarem...

Typowy dla Chmielewskiej galimatias z trupem w tle.

Typowy dla Chmielewskiej galimatias z trupem w tle.

Chmielewska poprawia humor

Chmielewska poprawia humor

nie podobała mi się. Słabo rozwinięta akcja

nie podobała mi się. Słabo rozwinięta akcja