Szklany klosz

Książka napewno dobra.
Czy wybitna? Dla mnie osobiście nie.


-spojler-
Nad całą fabułą "Szklanego kloszu" wisi głęboko wyczuwalny lęk samej autorki - zajście w ciąże. Spoglądając na losy Sylwi i czasy, w jakich przyszło jej żyć - nie powinno nas to dziwić. Ten lęk nie opuszcza książki na sekundę (a przynajmniej ja tak to odczułam) i sprawia, że nie czytasz książki, którą na tik toku uznaje się za sad-girl-anthem, a coś, co dotyka problemy inne i dotyka ich inaczej. Po opiniach znajomych i huku, którym zostawiła ta książka na booktoku spodziewałam się czegoś całkiem innego.
Może po prostu nie była dla mnie.
W mojej opinii nie jest też tak głęboka i skomplikowana jak niektórzy twierdzą.
Podsumowując, napewno warto przeczytać i ukształtować własne opinie, chociaż subiektywnie dodam, że zaczynając "Szklany klosz" nie powinno oczekiwać się cudów.

Książka napewno dobra.
Czy wybitna? Dla mnie osobiście nie.


-spojler-
Nad całą fabułą "Szklanego kloszu" wisi głęboko wyczuwalny lęk samej autorki - zajście w ciąże. Spoglądając na losy Sylwi i czasy, w jakich przyszło jej żyć - nie powinno nas to dziwić. Ten lęk nie opuszcza książki na sekundę (a przynajmniej ja tak to odczułam) i sprawia, że nie czytasz książki,...

Świetny, plastyczny język. Opis zapadania w coraz głębszą depresję, przytłoczenia światem i jego/swoimi oczekiwaniami wobec "dobrze zapowiadającej się" dziewczyny.

Świetny, plastyczny język. Opis zapadania w coraz głębszą depresję, przytłoczenia światem i jego/swoimi oczekiwaniami wobec "dobrze zapowiadającej się" dziewczyny.

Tym razem przyszedł czas na jedyną powieść w dorobku Sylvii Plath, czyli "Szklany klosz". Jedyną gdyż miesiąc po ukazaniu się książki, jej autorka popełniła samobójstwo które było następstwem depresjii.
I właściwie w tym momencie płynnie mogę przejść do tego o czym jest "Szklany klosz", gdyż jest to poniekąd powieść autobiograficzna.

Esther Greenwood to dziewiętnastoletnia dziewczyna marząca o tym by zostać pisarką, poznajemy ją w momencie gdy udaje się ona do Nowego Yorku na staż do pewnej gazety. Wydaje się że życie stoi przed nią otworem, a jednak ciągle czuje że coś jest nie tak, w jej głowie zaczyna rodzić się mnóstwo  pomysłów które szybko porzuca. Drażnią ją relacje międzyludzkie, co jest powodem powolnego odcinania się od znajomych. Jednak prawdziwe pęknięcie u Esther obserwujemy gdy dowiaduje się że nie dostała się na wymarzony kurs literacki i wraca do domu rodzinnego, od tego momentu pogrąża się ona w stagnacji, oraz niechęci do wszystkich i wszystkiego.

"Szklany klosz" to historia upadku człowieka której my czytelnicy stajemy się świadkami, nie ma tu akcji, jesteśmy bardziej obserwatorami poszczególnych wycinków życia głównej bohaterki.

Jeżeli chodzi o moje odczucia przyznaję że z początku odczuwałem nudę szczególnie w segmencie usadowionym w Nowym Yorku, jednak z czasem dałem się ponieść i ostatecznie ta historia zagrała na moich emocjach mimo iż głównej bohaterki nie lubiłem od samego początku.

Tym razem przyszedł czas na jedyną powieść w dorobku Sylvii Plath, czyli "Szklany klosz". Jedyną gdyż miesiąc po ukazaniu się książki, jej autorka popełniła samobójstwo które było następstwem depresjii.
I właściwie w tym momencie płynnie mogę przejść do tego o czym jest "Szklany klosz", gdyż jest to poniekąd powieść autobiograficzna.

Esther Greenwood to dziewiętnastoletnia...

Książka, którą przeczytałam o 10 lat za późno. Z perspektywy czasu trochę inaczej spoglądam na niektóre rzeczy. Po wielkim rozczarowaniu W drodze, cieszę się, że tego klasyka nie spotkało to samo.

Książka, którą przeczytałam o 10 lat za późno. Z perspektywy czasu trochę inaczej spoglądam na niektóre rzeczy. Po wielkim rozczarowaniu W drodze, cieszę się, że tego klasyka nie spotkało to samo.

Dobra, aczkolwiek trochę zbyt chaotyczna, co w moim odczuciu utrudnia właściwy odbiór.

Dobra, aczkolwiek trochę zbyt chaotyczna, co w moim odczuciu utrudnia właściwy odbiór.

W swojej poprzedniej opinii o "Szklanym kloszu" napisałam, że należy dorosnąć do niektórych książek. I tak jest właśnie z tym tytułem. Poza tym totalnie inaczej odbieram "Szklany klosz", w porównaniu z moim pierwszym kontaktem.
Niby czytałam pierwszy raz, będąc w wieku docelowym (dwadzieścia parę lat),jednak wtedy, aż dziwnie mi się to pisze, książka nie zrobiła na mnie żadnego większego wrażenia. Ba, napisałam w opinii, że Esther była durna. Tak, taka byłam wtedy empatyczna. Teraz nie mogę tak określić głównej bohaterki - ona była chora. Jak można chorą osobę, która widzi świat inaczej niż my i odbiera wiele słów, gestów i zachowań odmiennie niż nam się wydaje, nazwać "durną "? Jest mi wstyd, że tak łatwo mi przyszło to słowo. Esther uświadamia nam, czytelnikom, że można mieć naprawdę ciekawe życie, talent, możliwości, które zazdrości społeczeństwo, a jednocześnie czuć się nieszczęśliwym, pustym, mało wartościowym, smutnym, i mieć nadzieję na szybki koniec. Myśli Esther są bardzo niewygodne, ale szczere. Myślę, że chociaż raz w życiu mogliśmy czuć się podobnie jak ona, i dzięki temu nie jesteśmy z tym sami. Esther była sama, my już nie. Obecnie o chorobach psychicznych, zaburzeniach, depresji i terapii jesteśmy bardzo otwarci, i, kto wie, może "Szklany klosz" też w tym pomógł? I Sylvia Plath dołożyła swoją cegiełkę, aby dziś normalizować to, co kiedyś było niedopuszczalne i napiętnowało ludzi na całe życie?
Może były osoby w wieku Esther, które od razu wszystko zrozumiały (w przeciwieństwie do mnie),ale ja obecnie nie mogę napisać, że "Szklany klosz" jest mi obojętny. Dostałam emocjonalną bombę, która wybuchła we mnie, kiedy skończyłam trzydzieści lat, i nabrałam doświadczenia. I ta bezpośredniość Sylvii Plath w innych kwestiach jak seks, małżeństwo, rodzina, społeczeństwo czy praca, jest często bardzo aktualna. A to powieść z lat 60. XX wieku! Smutne, że są rzeczy, gdzie mało co się zmieniło... I smutne, że Sylvia Plath zdecydowała się odejść z tego świata tak wcześnie...
Jeśli, jak ja, ktoś czytał "Szklany klosz" dość wcześnie i uważa, że nie ma co powracać, niech zmieni szybko zdanie. Czytanie drugi raz tej pozycji, już jako inna osoba, daje więcej zysku niż straty. Więc moją wcześniejszą opinię o "Szklanym kloszu" włóżcie między bajki. Bo dorosłam do tej książki.

W swojej poprzedniej opinii o "Szklanym kloszu" napisałam, że należy dorosnąć do niektórych książek. I tak jest właśnie z tym tytułem. Poza tym totalnie inaczej odbieram "Szklany klosz", w porównaniu z moim pierwszym kontaktem.
Niby czytałam pierwszy raz, będąc w wieku docelowym (dwadzieścia parę lat),jednak wtedy, aż dziwnie mi się to pisze, książka nie zrobiła na mnie...

można się było więcej spodziewać :/

można się było więcej spodziewać :/

Zazwyczaj lubię "nielubianych" bohaterów, ale tutaj po prostu nienawidzę głównej laski. I jak to zazwyczaj bywa w moim przypadku - to, co się wszystkim podoba, dla mnie jest okropnie przereklamowane

Zazwyczaj lubię "nielubianych" bohaterów, ale tutaj po prostu nienawidzę głównej laski. I jak to zazwyczaj bywa w moim przypadku - to, co się wszystkim podoba, dla mnie jest okropnie przereklamowane

To była ciężka lektura, ale trudno jest oceniać czyjeś przeżycia i uczucia. Było dużo emocji i jak dla mnie równie dużo niepotrzebnych opisów.

To była ciężka lektura, ale trudno jest oceniać czyjeś przeżycia i uczucia. Było dużo emocji i jak dla mnie równie dużo niepotrzebnych opisów.

TW: molestowanie seksualne, próba gwałtu, próby samobójcze, samobójstwo, samookaleczanie, choroby psychiczne (depresja),śmierć ojca, wymioty.

[2,5 gwiazdki]
To była bardzo ciężka przeprawa. Z góry zaznaczę że oceniam tutaj jedynie warsztat literacki, nie fabułę (wydarzenia w niej zawarte). Sylvia Plath opisała tutaj (można się domyślać) swoje doświadczenia, próby samobójcze, walkę z depresją. Nie czułabym się w porządku oceniając czyjeś przeżycia.
Książka na pewno wywołała we mnie dużo emocji, jednak poległa zdecydowanie w kwestii technicznej. Mnóstwo niepotrzebnych scen, rozmów, opisów. Bardzo wiele niedopowiedzianych wątków, w których musimy się domyślać o co konkretnie chodzi/jak dana scena się skończyła. Do połowy jest absolutnie tragiczna, ja kilka razy chciałam się poddać, ale cieszę się, że tego nie zrobiłam. Jakby nie było jest to jeden z klasyków literatury drugiej połowy XX wieku.

TW: molestowanie seksualne, próba gwałtu, próby samobójcze, samobójstwo, samookaleczanie, choroby psychiczne (depresja),śmierć ojca, wymioty.

[2,5 gwiazdki]
To była bardzo ciężka przeprawa. Z góry zaznaczę że oceniam tutaj jedynie warsztat literacki, nie fabułę (wydarzenia w niej zawarte). Sylvia Plath opisała tutaj (można się domyślać) swoje doświadczenia, próby...