Biała Wilczyca

Bardzo dobrze napisana powieść. Wspaniały przekrój historii i losy bohaterów w to umiejętnie wpisane. Czyta się jednym tchem.

Bardzo dobrze napisana powieść. Wspaniały przekrój historii i losy bohaterów w to umiejętnie wpisane. Czyta się jednym tchem.

Rewelacyjna... Wciągająca, zaskakująca

Rewelacyjna... Wciągająca, zaskakująca

Najlepiej pisanie opinii wychodzi mi pod wpływem emocji z zewnątrz. Mnóstwo problemów, które piętrzą się w ostatnim czasie dają mi możliwość do analizowania cech bohaterów książek i dziękowania Losowi, za życie w takich czasach a nie wojennych.

Ksenia Fiodorowna już jako 15stolatka ma życie usłane pasmem bólu i cierpienia zadanego przez los. Była świadkiem rozstrzelania własnego ojca. Śmierci mamy na statku płynącym z Rosji do Europy. Została opuszczona, przez jednego dorosłego wuja. Po dotarciu do Paryża próbuje wychowywać nastoletnią, krnąbrną siostrę i małego brata. Pracuje jako szwaczka w wielkim domu domy. Na szczęcie los uśmiecha się do niej i zostaje wyłoniona przez projektanta na swoją muzę. Jako modelka odwiedza Berlin. Tam rozkwita jej miłość do fotografa Maksa von Pasou. Ich uczucie jest żarliwe i zachłanne. A jednak ich drogi się rozchodzą by po kilku latach znów się spotkać.

Wojna widziana oczami "Dobrego" Niemca ma w sobie coś z tego co działo się na ulicach Polski pod koniec października 2020 roku.

Czy pokochałam tę książkę jak "Jeźdźca miedzianego"? jak sugeruje napis na okładce. Odpowiedź brzmi nie. O ile postać Tatiany wywołuje we mnie sympatię i chęć niesienia pomocy, chociażby gestem czy słowem. To dumna i mało pokorna Ksenia, wiem, że takiej pomocy by nie przyjęła. Ona o wszystko zadba sama.
Podziwiam Theresę Revay za stworzenie tak wielu ciekawych i dogłębnie scharakteryzowanych postaci. Dla mnie ta powieść jest wybitna również ze względu na wysublimowany język. Pochłonęłam i cieszę, się na drugą część.

Tak czy inaczej gorąco polecam poznanie przed wojennego jak i w czasie wojny ukazanego Paryża i Berlina. Naprawdę Warto.

Najlepiej pisanie opinii wychodzi mi pod wpływem emocji z zewnątrz. Mnóstwo problemów, które piętrzą się w ostatnim czasie dają mi możliwość do analizowania cech bohaterów książek i dziękowania Losowi, za życie w takich czasach a nie wojennych.

Ksenia Fiodorowna już jako 15stolatka ma życie usłane pasmem bólu i cierpienia zadanego przez los. Była świadkiem rozstrzelania...

Niestety książka nie zachwyciła, chociaż sam początek historii zapowiadał się interesująco. W pewnym momencie nagromadzenie postaci i wątków spowodowało, że powieść straciła swoją wyrazistość. Czasem miało się wrażenie, że bohaterowie jedynie „prześlizgują się” pomiędzy wydarzeniami znanymi z historii powszechnej.

Niestety książka nie zachwyciła, chociaż sam początek historii zapowiadał się interesująco. W pewnym momencie nagromadzenie postaci i wątków spowodowało, że powieść straciła swoją wyrazistość. Czasem miało się wrażenie, że bohaterowie jedynie „prześlizgują się” pomiędzy wydarzeniami znanymi z historii powszechnej.

Piękna historia, której główna bohaterka z niezłomnym uporem walczy onie tylko o przetrwanie, ale życie w zgodzie z wpojonymi jej w dzieciństwie ideałami. Drugoplanowe postaci ukazują szerszą perspektywę niż tylko losy arystokratycznych rosyjskich emigrantów po rewolucji 1917 - są i piękne światła Paryża, jest i berlińska gorączka i wreszcie jest też zawierucha II wojny światowej. A swoista klamra kompozycyjna to wisienka na torcie, która przesadziła o tym, że sięgnę po drugą część.

Piękna historia, której główna bohaterka z niezłomnym uporem walczy onie tylko o przetrwanie, ale życie w zgodzie z wpojonymi jej w dzieciństwie ideałami. Drugoplanowe postaci ukazują szerszą perspektywę niż tylko losy arystokratycznych rosyjskich emigrantów po rewolucji 1917 - są i piękne światła Paryża, jest i berlińska gorączka i wreszcie jest też zawierucha II wojny...

jakoś nie wciągnęła mnie, nie jest zła, jest dobra ale jakoś mnie po prostu nie wciągnęła.
Choć jak czytałam to było ok, jak tylko odkładałam to bardzo trudno mi było do niej wrócić.
Może to jeszcze nie czas? może jeszcze wrócę do niej.

jakoś nie wciągnęła mnie, nie jest zła, jest dobra ale jakoś mnie po prostu nie wciągnęła.
Choć jak czytałam to było ok, jak tylko odkładałam to bardzo trudno mi było do niej wrócić.
Może to jeszcze nie czas? może jeszcze wrócę do niej.

Wspaniała opowieść z bardzo interesującym tłem historycznym i niebanalnymi postaciami. Porywająca, zaskakująca i wciągająca od pierwszych sów. Szczerze polecam.

Wspaniała opowieść z bardzo interesującym tłem historycznym i niebanalnymi postaciami. Porywająca, zaskakująca i wciągająca od pierwszych sów. Szczerze polecam.

Zabrana na wakacje jako retro romans - i na całe szczęście powieść okazała się być czymś więcej - a romans stanowi tylko przyjemne tło. Świetna książka.

Zabrana na wakacje jako retro romans - i na całe szczęście powieść okazała się być czymś więcej - a romans stanowi tylko przyjemne tło. Świetna książka.

Pierwsza część niezwykłej sagi , która zaczyna się w carskiej Rosji. Rewolucja 1907 roku zmienia życie 15letiej Kseni Fiodorownej. Traci bogatych rodziców i wraz z rodzeństwem wyrusza w szaloną podróż do Paryża... Odważna Ksenia szybko bierze byka za rogi i zaczyna karierę w świecie francuskiej mody.

Pierwsza część niezwykłej sagi , która zaczyna się w carskiej Rosji. Rewolucja 1907 roku zmienia życie 15letiej Kseni Fiodorownej. Traci bogatych rodziców i wraz z rodzeństwem wyrusza w szaloną podróż do Paryża... Odważna Ksenia szybko bierze byka za rogi i zaczyna karierę w świecie francuskiej mody.

Dobrze napisana książka, od której trudno mi było się oderwać.
Biorąc pod uwagę, że akcja "Białej wilczycy" toczy się na przestrzeni kilkudziesięciu lat, autorka bardzo zręcznie kreśli losy bohaterów (i tych pierwszo- i drugoplanowych) na tle burzliwej historii lat 1917-1945.
Wbrew niektórym opiniom, które tu zamieszczono, nie znajduję w niej nic typowego, banalnego czy nużącego. "Biała wilczyca" to opowieść o trudnych czasach, trudnych wyborach i meandrach ludzkich losów. Jednocześnie autorka nie zanudza czytelnika szczegółami. Umiejętnie opisuje te fragmenty życiorysów swoich postaci, które są najistotniejsze i najbardziej poruszające. Takie, by uzyskać spójny obraz, oddziałujący na uczucia i wyobraźnię, a nie stworzyć przytłaczającą dziejową epopeję.

Tak na marginesie:
- jakiekolwiek porównania do "Jeźdźca miedzianego” są ewidentną pomyłką (lub po prostu chwytem marketingowym),
- historia miłosna dwójki głównych bohaterów nie powinna być w żadnym wypadku powodem do zakwalifikowania tej powieści do kategorii romansu.

Dobrze napisana książka, od której trudno mi było się oderwać.
Biorąc pod uwagę, że akcja "Białej wilczycy" toczy się na przestrzeni kilkudziesięciu lat, autorka bardzo zręcznie kreśli losy bohaterów (i tych pierwszo- i drugoplanowych) na tle burzliwej historii lat 1917-1945.
Wbrew niektórym opiniom, które tu zamieszczono, nie znajduję w niej nic typowego, banalnego czy...