"Czerń i purpura"
Damian Dutka

Milena Zinger to młoda i charakterna słowacka żydówka uwielbiająca śpiewać. W 1939 roku jej szanowana rodzina z dnia na dzień zostaje sprowadzona do poziomu zera. Dziewczyna wbrew zakazom matki podejmuje pracę śpiewaczki w jednym z klubów. Jednakże podczas łapanki zostaje przetransportowana bydlęcym pociągiem do Auschwitz.

Franz Weimert tracący swoją wiarę chrześcijańską, wraz z przyjacielem wstępuje do Hitlerjungen a po czasie zgłasza się do SS. Mężczyźnie szybko zaczyna zacierać się granica pomiędzy dobrem a złem. Gdy zostaje ranny na froncie, podejmuje decyzję na przeniesienie swojej służby do Auschwitz, gdzie zostaje magazynierem w Kanadzie.
Właśnie w tym okrutnym miejscu jego skamieniałe serce zaczyna się kruszyć, gdy poznaje Milenę.

Cóż to była za niesamowita, smutna historyczna opowieść.
Dawno literatura obozowa tak mnie nie wruszyła.
Zdawać by się mogło, że mamy tutaj obraz zakazanej miłości jednakże nic bardziej mylnego. Co prawda Franz zakochuje się w Milenie i nie raz ryzykuje dla niej swoją posadę, jednakże uczucia samej Mileny nie do końca zakrywają na miłość do żołnierza.
Książka jest okrutnym obrazem przedstawiającym rzeczywistość obozową.
Głód, upokorzenie i śmierć są opisywane w sposób szczegółowy i bardzo drastyczny, tym samym przedstawia autentyczne realia tamtych mrocznych czasów.
Podkreślę, że nie jest to książka dla wrażliwców i zdecydowanie trzeba ją później odchorować.
Jednakże jest dobrą lekturą do zagłębiania się w historię obozu w Auschwitz.

Moja ocena : 10/10

#recenzja #book #booklover #bookstagrammer #bookstagram #bookstagrampl #czytambolubie #czytamkryminaly #czytamthrillery #thriller #kryminał #rybnik #rybnikczyta #historiawtle #romansiwojna #lireraturaobozowa #atrament_mroku #parabookstagrama #myszaczyta

"Czerń i purpura"
Damian Dutka

Milena Zinger to młoda i charakterna słowacka żydówka uwielbiająca śpiewać. W 1939 roku jej szanowana rodzina z dnia na dzień zostaje sprowadzona do poziomu zera. Dziewczyna wbrew zakazom matki podejmuje pracę śpiewaczki w jednym z klubów. Jednakże podczas łapanki zostaje przetransportowana bydlęcym pociągiem do Auschwitz.

Franz Weimert...

"Czerń i purpura" zdecydowanie nie należy do łatwych i przyjemnych lektur. Zawiera bowiem ogrom cierpienia opisanego na tyle wyraźnie, że musiałam robić przerwy w czytaniu. Historia Franza i Mileny nie jest historią o miłości, ale o człowieczeństwie, jego utracie i powolnym jego odzyskiwaniu, a także o sile przetrwania i zadziwiającej wytrzymałości ludzkiego ciała i psychiki.
Pomimo silnych emocji jakie budziła we mnie książka, nie uważam jej za ideał (tu mogę delikatnie spoilerować). Początkowo postać Mileny była często spłycana. Kilkukrotnie narrator określał jej próżność jako cechę typową dla płci pięknej co było niepotrzebnym w moim odczuciu zabiegiem. Franz natomiast kilkukrotnie pokazywał swój brak kręgosłupa, ale jego negatywne cechy nie otrzymały krytyki. Nie mogę też przejść obojętnie wobec matki Mileny. Jej obecność wzbudzała we mnie silnie negatywne emocje, była to osoba której absolutnie nie dało się lubić. Żałuję, że większość żołnierzy SS nie była tak dobrze opisana, ponieważ to oni byli głównymi "czarnymi bohaterami" tej opowieści. Mimo wszystko pozytywnie oceniam Czerń i purpurę, jednak zostanie ona na liście moich książek do których nie wrócę.

"Czerń i purpura" zdecydowanie nie należy do łatwych i przyjemnych lektur. Zawiera bowiem ogrom cierpienia opisanego na tyle wyraźnie, że musiałam robić przerwy w czytaniu. Historia Franza i Mileny nie jest historią o miłości, ale o człowieczeństwie, jego utracie i powolnym jego odzyskiwaniu, a także o sile przetrwania i zadziwiającej wytrzymałości ludzkiego ciała i...

Zanim przetną się ich drogi zarówno Milena, jak i Franz, dojrzewają mentalnie do tego, co się ma w przyszłości wydarzyć. Ona, otwarta na świat, inteligentna, młoda dziewczyna obdarzona wyjątkowym głosem wymykająca się wszelkim konwenansom żydowskiej kultury i on, dojrzewający mężczyzna w duchu narodowego socjalizmu z piętnem cierpienia wyniesionym z rodziny bardzo wcześnie naznaczonej tragicznym w skutkach jarzmem wojny. Jedno dotkliwe zdarzenie z okresu młodzieńczego całkowicie zachwiało jego wiarę w Boga i ludzi, a jedynym „wybawieniem” z opresji miała okazać się zaszczytna służba w szeregach SS. W określonym miejscu i czasie pojawił się wybór, który nie dawał żadnego wyboru: front wschodni lub służba w obozie koncentracyjnym. Decyzja była prosta, jednak tylko pozornie.

Wojciech Dutka nie pozostawił w tej książce niczego przypadkowi, ale dobrze i rzetelnie odrobił swoje zadanie domowe zanim zaczął pisać „Czerń i purpurę“. W szczególny sposób tworzy ramy do swojej wyjątkowej opowieści, aby stopniowo wypełnić je tak pięknym, ale i bolesnym obrazem, który dotyka do żywego. Milena nie zdaje sobie sprawy, że w tym samym transporcie, pierwszym, kobiecym transporcie skierowanym do Oświęcimia jedzie też Luna, kobieta, z którą łączy ją uczucie. Kobieta, która po aresztowaniu Mileny nie ma nic do stracenia poza własnym życiem. Ale co to za życie, skoro nie ma już obok niej ukochanej. (...)

https://bit.ly/1001ksiazek

Zanim przetną się ich drogi zarówno Milena, jak i Franz, dojrzewają mentalnie do tego, co się ma w przyszłości wydarzyć. Ona, otwarta na świat, inteligentna, młoda dziewczyna obdarzona wyjątkowym głosem wymykająca się wszelkim konwenansom żydowskiej kultury i on, dojrzewający mężczyzna w duchu narodowego socjalizmu z piętnem cierpienia wyniesionym z rodziny bardzo wcześnie...

Do książek z popularnego nurtu literatury obozowej podchodzę z ogromnym dystansem. Granica pomiędzy ożywianiem pamięci i uwrażliwianiem czytelnika, a wykorzystaniem gotowego motywu, który wzbudza emocje już na starcie jest bardzo cienka. Dlatego też "Czerń i purpura" była tylko kolejną lekturą, którą przeczytałam w ramach #PodrzućKsiążkę

Piekło Auschwitz, młody esesman, żydowska więźniarka i zapowiedziany motyw romantyczny. Kolejne czytadło grające na emocjach, które mają sprzedać ckliwą historię? Na szczęście nie tym razem. Wojciech Dutka w swojej książce nawiązuje do prawdziwej historii Heleny Citronovej i Franza Wunscha. Za sprawą Mileny Zinger i Franza Weimerta przedstawia ich w subtelny sposób, skupiając się na uczuciach i dylematach, które mogły im towarzyszyć. Bez zbędnego koloryzowania i niepotrzebnej pikanterii- z klasą i ze smakiem.

Śledzenie przemian zachodzących w życiu jednego z głównych bohaterów- Franza- i towarzyszące mu dylematy pokazują, że piekło wojny pochłania ofiary po obu stronach, choć niszczy i zabija na różne sposoby. W kontraście do niego przedstawiona została Milena- silna, odważna, panująca nad emocjami i pewna siebie. Czytelnik poznaje ją jako dziewczynę, która w obliczu walki o życie łowionego przez nią pstrąga potokowego utwierdza się w przekonaniu, że to ona musi wygrać. Wraz z biegiem historii kilkukrotnie daje wyraz temu, że w jej pojęciu świata nie ma miejsca dla słabszych i bezbronnych, choć czasem pokazuje wrażliwe oblicze.

Opowiadając o Auschwitz trudno ukryć brutalność i bestialstwo, które towarzyszyły temu okresowi w historii. Autor również przywołuje obrazy, na które trudno się uodpornić. Ich obecność jest jednak konieczna do zobrazowania panującego w obozie horroru. Jedyne, co mnie razi to częste używanie zwrotów takich jak "zezwierzęcenie" w kontekście LUDZKIEGO zepsucia lub "skopać jak psa" itp., czy porównywanie haniebnych obozowych praktyk do traktowania zwierząt kierowanych na rzeź, które w dalszym ciągu normalizują przemoc wobec słabszych od siebie istot. Choć w przedstawionym świecie nie było miejsca na skrupuły, w naszych realiach powinniśmy przykładać większą wagę do języka.

Do książek z popularnego nurtu literatury obozowej podchodzę z ogromnym dystansem. Granica pomiędzy ożywianiem pamięci i uwrażliwianiem czytelnika, a wykorzystaniem gotowego motywu, który wzbudza emocje już na starcie jest bardzo cienka. Dlatego też "Czerń i purpura" była tylko kolejną lekturą, którą przeczytałam w ramach #PodrzućKsiążkę

Piekło Auschwitz, młody esesman,...

Kiedy czytałam pierwszą książkę o Auschwitz czułam się przytłoczona bezmiarem nieszczęścia więźniów i bestialstwem esesmanów. Czytając kolejne i łącząc ze sobą opowieści niedowierzanie i przerażenie doświadczanych emocji nie mogłam wręcz uwierzyć w tak bezkresną nienawiść, pogardę i upodlenie. Teraz- po kilkunastu lekturach dotyczących tego piekła na ziemii wyłania się dla mnie obraz nie historii a ludzi, którzy ją tworzyli. Zwyczajnych, miłych i gburowatych, z krwi i kości. To dla mnie bardzo bolesne, szczególnie, że mam wrażenie, że świat znowu trwa w napiętym oczekiwaniu.
Choć "Czerń i purpura" przejawia przecież odruchy "ludzkie", uczucia nie tylko z gamy wzgardy i nienawiści, mam przed oczami obraz bohaterów - zniszczonych, zniewolonych, niewyobrażalnie silnych, jednak wciąż ludzi zwykłych, których żyjąc 80 lat temu mogłabym spotkać na ulicy.
Ta książka daje mi do myślenia. Jest doskonałym przykładem, że jedna mała rzecz, decyzja, nieroztropność lub nawet słowo mogą poruszyć lawinę, której nie da się zatrzymać, od której nie będzie już odwrotu.
Choć jesteśmy tylko ludźmi pamiętajmy, że nimi jesteśmy.

Kiedy czytałam pierwszą książkę o Auschwitz czułam się przytłoczona bezmiarem nieszczęścia więźniów i bestialstwem esesmanów. Czytając kolejne i łącząc ze sobą opowieści niedowierzanie i przerażenie doświadczanych emocji nie mogłam wręcz uwierzyć w tak bezkresną nienawiść, pogardę i upodlenie. Teraz- po kilkunastu lekturach dotyczących tego piekła na ziemii wyłania się dla...

To historia, której nie uczą w szkole!
To historia, która podczas czytania, tak .bardzo boli. Za każdym razem, kiedy stykam się z taką historią, to mam tylko jedną myśl " dlaczego człowiek, czlowiekowi zgotował taki los?"
Polecam wszystkim!

To historia, której nie uczą w szkole!
To historia, która podczas czytania, tak .bardzo boli. Za każdym razem, kiedy stykam się z taką historią, to mam tylko jedną myśl " dlaczego człowiek, czlowiekowi zgotował taki los?"
Polecam wszystkim!

Przyznam, że są to bardzo ciężkie i wymagające pozycje. Głównie ze względu na to, że koszmar jaki musieli każdego dnia przeżywać więźniowie sprawia, że aż czuje ból w sercu.

Nie inaczej było z książką " czerń i purpura" Pana Wojciecha Dutki. Z tym, że prócz opisów przerażającej kaźni można było tam doświadczyć...miłości.

Nie byle jakiej, bo miłości SS-manna do młodej żydówki, więźniarki obozu Auschwitz.

Mamy tam dwie perspektywy, zderzenie dwóch różnych światów. Widzimy ogrom okrucieństwa ale i walkę o przetrwanie.

Książkę przeczytałam ekspresowo, podczas jednego wieczoru. Mimo, że jak wcześniej wspominałam, takie książki czyta się mi ciężko. Nie przeczytałam jej szybko dlatego, że była krótka, bo do takich nie należy a dlatego, że po prostu nie dało się jej odłożyć. Czytelnik z każdą kartka chciał poznać dalsze losy bohaterów.

Jestem pewna, że ta historia na długo zagości w mojej głowie.

Przyznam, że są to bardzo ciężkie i wymagające pozycje. Głównie ze względu na to, że koszmar jaki musieli każdego dnia przeżywać więźniowie sprawia, że aż czuje ból w sercu.

Nie inaczej było z książką " czerń i purpura" Pana Wojciecha Dutki. Z tym, że prócz opisów przerażającej kaźni można było tam doświadczyć...miłości.

Nie byle jakiej, bo miłości SS-manna do młodej...

Piękna, ale i smutna powieść. Musiałam słuchać jej na raty, ponieważ ogrom nieszczęścia i niesprawiedliwości nie pozwalał mi na słuchanie bez przerwy i chwili nostalgii. Głos Filipa Kosiora niezwykle buduje tę powieść. Zdecydowanie jest to książka do przeczytania i zadumy, co człowiek zrobił drugiemu człowiekowi i jaka ogromna moc ma miłość do drugiego człowieka.

Piękna, ale i smutna powieść. Musiałam słuchać jej na raty, ponieważ ogrom nieszczęścia i niesprawiedliwości nie pozwalał mi na słuchanie bez przerwy i chwili nostalgii. Głos Filipa Kosiora niezwykle buduje tę powieść. Zdecydowanie jest to książka do przeczytania i zadumy, co człowiek zrobił drugiemu człowiekowi i jaka ogromna moc ma miłość do drugiego człowieka.

Powieść troszke moze złagodziła pieklo Auschwitz pokazując przede wszystkim miłość kata do żydówki, ale pamietajmy ze to tylko powieść oparta na faktach, a nie dokument. Zresztą dobrze wiedzieć że nawet tam mogło się pojawic takie gorace uczucie i wpłynąć na zmianę esesmana w człowieka. Szczerze az chciałoby się żeby tych dwoje w końcu mogło być razem, ale jak wspomina autor kilkukrotnie... Auschwitz ich połączyło i Auschwitz ich rozdzieliło... na zawsze. Piekna książka.

Powieść troszke moze złagodziła pieklo Auschwitz pokazując przede wszystkim miłość kata do żydówki, ale pamietajmy ze to tylko powieść oparta na faktach, a nie dokument. Zresztą dobrze wiedzieć że nawet tam mogło się pojawic takie gorace uczucie i wpłynąć na zmianę esesmana w człowieka. Szczerze az chciałoby się żeby tych dwoje w końcu mogło być razem, ale jak wspomina...

Przepiękna historia miłości uwieczniona na zawsze w tej książce. Po przeczytaniu tej pozycji nie miałam już nadziei, że przeczytam jeszcze coś tak ciekawego i poruszającego, tym bardziej, że oparta jest na prawdziwych wydarzeniach. To pierwsza książka, która zachęciła mnie do sięgnięcia po kolejne i kolejne, które okazywały się o dziwo nawet lepsze... Pozycja ta jednak na zawsze będzie w czołówce moich ulubionych książek <3

Przepiękna historia miłości uwieczniona na zawsze w tej książce. Po przeczytaniu tej pozycji nie miałam już nadziei, że przeczytam jeszcze coś tak ciekawego i poruszającego, tym bardziej, że oparta jest na prawdziwych wydarzeniach. To pierwsza książka, która zachęciła mnie do sięgnięcia po kolejne i kolejne, które okazywały się o dziwo nawet lepsze... Pozycja ta jednak na...