Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niestety "Trzy razy Ty" nie dorównuje swoim poprzedniczkom. Widać, że autor wpadł spontanicznie na rozwiązania pewnych wątków. Motyw z listem od jednej postaci bardzo nie przypadł mi do gustu, był sztuczny, nielogiczny i nawet sami bohaterowie nie umieli go uzasadnić. Tak samo wątek siostry Babi był bardzo nierealistyczny i pisany na kolanie.
Jeśli chodzi o Stepa czuję się zawiedziona jego wyborami, cały postęp, który poczynił po rozstaniu z Babi, nagle wyparował. Co do Gin, jest kreowana z jednej strony na silną, zdecydowaną kobietę, a z drugiej jest bardzo zakompleksiona i nie wierzy w siebie, co jest dla mnie trochę niespójne.
Wątek pracy Stepa okropnie nudny, nigdy nie pomijam fragmentów książki, a tutaj po prostu nie dało się tego czytać, tym bardziej, że książka liczy 800 stron. Spokojnie mógłby być dwa razy krótsza. Naprawdę nikogo nie interesują szczegółowe opisy trywialnych czynności, które wykonuje Step np. grania w bilarda. Niczego to nie wnosi do fabuły.
Jestem w pewnym sensie usatysfakcjonowana zakończeniem tej historii, ale koniec to za mało, żeby uznać tę powieść za udaną.

Niestety "Trzy razy Ty" nie dorównuje swoim poprzedniczkom. Widać, że autor wpadł spontanicznie na rozwiązania pewnych wątków. Motyw z listem od jednej postaci bardzo nie przypadł mi do gustu, był sztuczny, nielogiczny i nawet sami bohaterowie nie umieli go uzasadnić. Tak samo wątek siostry Babi był bardzo nierealistyczny i pisany na kolanie.
Jeśli chodzi o Stepa czuję...

"Normalni ludzie" to historia wielopoziomowa, w której należy doszukiwać się drugiego dnia. Autorka porusza w niej wiele różnych problemów dotyczących przede wszystkim własnej tożsamości. O tym jak społeczeństwo nas kształtuje, jaki wpływ ma na nasze postrzeganie siebie, a także czym jest normalność. Co rzuca się w oczy podczas czytania, to przede wszystkim toksyczność relacji zawartych w tej książce. Marianne na każdym kroku wikła się w niezdrowe znajomości, ponieważ czuje, że na to właśnie zasługuje. Jej najzdrowszą relacją jest ta z Connellem, jednak i ona nie jest bez skazy. Marianne i Connell są dla siebie ratunkiem, lecz jednocześnie nie umieją sobie wzajemnie pomóc w należyty sposób. Należy sobie zadać pytanie, kim są Ci "Normalni ludzie". Marianne w szczególności poszukuje odpowiedzi na to pytanie, ponieważ przez krzywdę, jaką doznała, nie jest w stanie czuć się "normalna". Według rówieśników coś jest z nią nie tak, ona również czuje na sobie piętno, jakie odcisnęło na niej życie. Czuje, że nie pasuje do społeczeństwa. Tak samo Connell, który na studiach musi ułożyć sobie życie na nowo, nagle zaczyna czuć, że nie należy do świata zadufanych w sobie, bogatych dzieciaków. Jest wyobcowany. Relacja z Marianne powoduje, że z jednej strony czuje się sobą jak przy nikim innym, a z drugiej, zanurzając się w jej trudny świat, uważa, że sam traci swoją normalność. "Normalni ludzie" to książka, która angażuje czytelnika do ostatnich stron, ale nie jest to lektura przyjemna. Nie ma ona na celu nas pokrzepić, w zamian za to próbuje otworzyć nasze oczy.

"Normalni ludzie" to historia wielopoziomowa, w której należy doszukiwać się drugiego dnia. Autorka porusza w niej wiele różnych problemów dotyczących przede wszystkim własnej tożsamości. O tym jak społeczeństwo nas kształtuje, jaki wpływ ma na nasze postrzeganie siebie, a także czym jest normalność. Co rzuca się w oczy podczas czytania, to przede wszystkim toksyczność...

Sięgając po "Kiedy pada deszcz", zupełnie nie wiedziałam, czego mam się spodziewać. Dlatego, kiedy pewne wydarzenia wyszły na światło dzienne, moje serce zostało złamane. Przeżywałam piękne chwile, jak i te, podczas których nie mogłam przestać płakać, jakby dotyczyły one mnie. Trudno było mi pozbierać się po tej książce. Jeśli planujecie ją przeczytać, zdecydowanie pamiętajcie o chusteczkach.

Sięgając po "Kiedy pada deszcz", zupełnie nie wiedziałam, czego mam się spodziewać. Dlatego, kiedy pewne wydarzenia wyszły na światło dzienne, moje serce zostało złamane. Przeżywałam piękne chwile, jak i te, podczas których nie mogłam przestać płakać, jakby dotyczyły one mnie. Trudno było mi pozbierać się po tej książce. Jeśli planujecie ją przeczytać, zdecydowanie...