Kubuś Puchatek

Wzięłam się za czytanie "Kubusia Puchatka" swojej córce na dobranoc. Dawno już nie byłam taka rozczarowana. Miałam jakieś mgliste wspomnienie z dzieciństwa, że to taka świetna książeczka dla dzieci i w ogóle. Nie do końca wiem, dla kogo właściwie jest ta książka - chyba tylko do Christophera Robina. Bo te "dialogi na cztery nogi" prowadzone przez bohaterów są zbyt zagmatwane dla dzieci, a całość, poza ciągłym puszczaniem oka do rodziców, jakie to te nasze pociechy nie są głupiutkie, nie za bardzo niesie ze sobą coś więcej. No nie zachwyca mnie zupełnie, a szczerze mówiąc nie mogłam się doczekać, aż wprowadzę swoją córeczkę do Stumilowego Lasu.

Wzięłam się za czytanie "Kubusia Puchatka" swojej córce na dobranoc. Dawno już nie byłam taka rozczarowana. Miałam jakieś mgliste wspomnienie z dzieciństwa, że to taka świetna książeczka dla dzieci i w ogóle. Nie do końca wiem, dla kogo właściwie jest ta książka - chyba tylko do Christophera Robina. Bo te "dialogi na cztery nogi" prowadzone przez bohaterów są zbyt...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kubuś Puchatek to urocza opowieść o Niedźwiadku i jego przyjaciołach. Bardzo ciepła, przytulna i idealna na poprawę nastroju.
W tej historii nie ma Tygryska, dla mnie szok!

Kubuś Puchatek to urocza opowieść o Niedźwiadku i jego przyjaciołach. Bardzo ciepła, przytulna i idealna na poprawę nastroju.
W tej historii nie ma Tygryska, dla mnie szok!

Pokaż mimo to

🍯 Pamiętam, że za pierwszym razem czytanie Puchatka było dla mnie idealnym usypiaczem 😴
Przeskakiwałam 2-3 zdania byle przebrnąć przez nakazany 1 rozdział dziennie.

🍯 Postanowiłam odświeżyć sobie treść tej lektury i przyznam szczerze, że po 12 latach ta pozycja nadal mnie nie porywa.
Masa prostych i ,,głupiutkich,, dialogów, które do niczego nie prowadzą, a dla dziecka mogą być wręcz niezrozumiale.
Z przygód Puchatka nie płynie żadna nauka co niesłychanie mnie zawiodło zważywszy na popularność tej postaci.

🍯 Pamiętam, że za pierwszym razem czytanie Puchatka było dla mnie idealnym usypiaczem 😴
Przeskakiwałam 2-3 zdania byle przebrnąć przez nakazany 1 rozdział dziennie.

🍯 Postanowiłam odświeżyć sobie treść tej lektury i przyznam szczerze, że po 12 latach ta pozycja nadal mnie nie porywa.
Masa prostych i ,,głupiutkich,, dialogów, które do niczego nie prowadzą, a dla dziecka...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W kategorii bajek Kubuś Puchatek jest pozycją klasyczną. W dzieciństwie nie czytałam tej książki, nie miałam jej w kanonie lektur i jakoś nigdy po nią sama z siebie nie sięgnęłam. Teraz żałuję, bo z pewnością wtedy spodobałaby mi się jeszcze bardziej. Zdecydowałam się przeczytać Kubusia Puchatka teraz, ponieważ znajduje się na mojej liście książek, które MUSZĘ przeczytać. Jako dziecko byłam ogromną fanką bajki, a moją ulubioną postacią był Kłapouchy. Zdziwiło mnie, że w książce nie pojawia się Tygrysek, ale może w następnej części dowiem się czegoś więcej. Wszystkie zwierzęce postacie stworzone są bardzo ciekawie, każda z nich ma swoje problemy, które jako dorosła osoba widzę zupełnie inaczej niż dziecko oglądające bajkę.

W kategorii bajek Kubuś Puchatek jest pozycją klasyczną. W dzieciństwie nie czytałam tej książki, nie miałam jej w kanonie lektur i jakoś nigdy po nią sama z siebie nie sięgnęłam. Teraz żałuję, bo z pewnością wtedy spodobałaby mi się jeszcze bardziej. Zdecydowałam się przeczytać Kubusia Puchatka teraz, ponieważ znajduje się na mojej liście książek, które MUSZĘ przeczytać. ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To był koszmar. Przeczytałam tę książkę w ramach wsparcia siostrzenicy i do tej pory zachodzę w głowę dlaczego nikt w MEN nie zajmie się listą lektur szkolnych. W empiku opis książki zaczyna się takim oto zdaniem: Wzruszające, pełne liryzmu przygody Krzysia i jego przyjaciół w Stumilowym Lesie.
Wzruszające? Raczej okrutne i pełne przemocy (Rozdział VII jest tego dobitnym przykładem: plan porwania Kangurzątka po to aby Mama Kangurzyca wyprowadziła się z Lasu), Krzyś i inni bohaterowie ciągle przypominający Kubusiowi jak głupim jest stworzonkiem o małym rozumku (doskonały przykład przemocy psychicznej).
Pełne liryzmu? No doprawdy szok w trampkach. Durne i bzdurne dialogi, straszna składnia nie pozwalająca swobodnie czytać pełnych zdań całkiem niegłupiej dziewięciolatce. Dziwne słowa, niektóre wyrazy pisane dużą literą ni stąd ni zowąd w środku zdania i trudno znaleźć logiczne uzasadnienie tego zabiegu. "Ciociu, a dlaczego >>Pomocy<< jest napisane z dużej litery?", a ciocia wywala oczy bo nie wie co odpowiedzieć dociekliwej siostrzenicy. No po prostu nie wie.
Nie pamiętam jak odebrałam tę książkę w czasach szkolnych ale nie sądzę żeby mnie powaliła. Na pewno, z perspektywy swojej czterdziestki, dziś oceniam ją jako książkę złą, pozbawioną głębszego sensu i niewiele mogącą nauczyć. Podobno to książka i przyjaźni. Podobno. Ale w przyjaźniach (przynajmniej w moich) nie ma miejsca na obrażanie przyjaciół i sprawianie im przykrości.
Mnie A.A. Milne nie przekonał.
Jest tyle fajnych, ciekawych i pouczających książek dla dzieci. Współczesnych, nowoczesnych, "z pazurem"... dlaczego te nasze biedne pociechy muszą czytać takie "cóś"? Błagam, Panie Ministrze, zamiast zamieniać gimnazja na ósmą klasę i odwrotnie, niech Pan zmieni kanon lektur. Z góry dziękuję w imieniu przyszłych pokoleń.

To był koszmar. Przeczytałam tę książkę w ramach wsparcia siostrzenicy i do tej pory zachodzę w głowę dlaczego nikt w MEN nie zajmie się listą lektur szkolnych. W empiku opis książki zaczyna się takim oto zdaniem: Wzruszające, pełne liryzmu przygody Krzysia i jego przyjaciół w Stumilowym Lesie.
Wzruszające? Raczej okrutne i pełne przemocy (Rozdział VII jest tego dobitnym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dzień przed Dniem Książki dla Dzieci rozmawiając z koleżanką o pewnej akcji przypomniałam sobie o moim niedawnym zakupie, a gdy wzięłam książkę do ręki i zaczęłam czytać, tak przepadłam i nie zasnęłam póki jej nie skończyłam 😅

Zastanawiam się ile jest w Polsce takich osób, które choć raz nie słyszały o Kubusiu Puchatku, niedźwiadku z małym rozumkiem i Stumilowym Lesie, w którym mieszka razem z Prosiaczkiem, Kłapouchym, Królikiem, Panią Sową i Kangurzycą z Maleństwem?
Jego największym przyjacielem jest oczywiście Krzyś, kilkuletni chłopiec, który jest dla Puchatka wzorem do naśladowania.
Każda z postaci charakteryzuje się jakąś określoną cechą, którą Autorka uwypukla, by młodzi czytelnicy uczyli się je odróżniać.
Puchatek jest głupiutki, ale bardzo kocha Krzysia i zawsze przejmuje się innymi wokół. Kłapouchy to wieczny maruda, którego trudno zadowolić, Prosiaczek wszystkiego się boi i wyolbrzymia swoje lęki, a Królik jest przedsiębiorczy, przezorny i pilnuje swojego interesu. Mamy też Panią Sowę, przemądrzałą damę, która stawia się ponad inne zwierzęta, w końcu Kangurzycę, zbyt troskliwą matkę wiecznie niespokojną o swoje Maleństwo.

Każda z postaci skonstruowana jest tak, by swoim zachowaniem przypominać dziecko, co ma za zadanie w lepszym dotarciu do młodych główek 🙂
Brak tu przemocy, jest za to dużo miłości, troski i ufności oraz sporo odwagi.
Szczególnie mocno kocha się rozmowy bohaterów, najbardziej te Krzysia z Puchatkiem ❤
Uwagę przyciągają również ilustracje i wcale nie przeszkadza to, że nie są kolorowe.

Piękna, klasyczna bajka, która bawi i uczy, dlatego kupiłam, by kiedyś móc czytać wnukom 😉

"Czasem lubi się kogoś za mocno i to się nazywa miłość..."
Więc ja przy tej okazji życzę wszystkim dużo miłości.
Miejcie dobry dzień 🌞🌞🌞

Dzień przed Dniem Książki dla Dzieci rozmawiając z koleżanką o pewnej akcji przypomniałam sobie o moim niedawnym zakupie, a gdy wzięłam książkę do ręki i zaczęłam czytać, tak przepadłam i nie zasnęłam póki jej nie skończyłam 😅

Zastanawiam się ile jest w Polsce takich osób, które choć raz nie słyszały o Kubusiu Puchatku, niedźwiadku z małym rozumkiem i Stumilowym Lesie, w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Są takie książki, które nie potrzebują żadnej reklamy, to strzały w dziesiątkę, bezbłędne opowieści. "Kubuś Puchatek", to właśnie taka książka i nieważne, co tu o niej napiszę, każdy wie i bez tego, że to skarb. Ten nasz poczciwy miś bez rozumku na stałe zagościł w sercach milionów... właściwie, to niemal każdy go chociaż kojarzy - sukces przyczepił się Puchatka i go nie puszcza, a kolejne pokolenia dzieci wychowują się na jego przygodach.
To, co sprawia, że kochamy tę książkę niezależnie od wieku, w którym się znajdujemy, to miłość, ciepło, które bije z każdej strony, z każdego słowa. Cóż... to bardzo puchata opowieść, a puchate opowieści, to opowieści do przytulania - a kto nie lubi się przytulać?
A.A. Milne napisał tę historię dla swojego synka Christophr'a Robina, znanego też jako - po prostu - Krzyś. Jakiś czas temu oglądałam film o tej rodzinie i jak zwykle okazało się, że życie, to nie bajka. Jednak samo źródło, początek, powód powstania "Kubusia Puchatka", jest tym, co w ludziach najpiękniejsze - jest prezentem ojca, dla syna, jest ponadczasową melodią miłości, która choć bywa trudna, czasem bolesna, to jest sensem, jest człowieczeństwem.
W "Kubusiu Puchatku" każde zdanie może być cytatem, bo każde jest treścią. Pisarz pokazał w tej, przecież niedługiej książeczce, wielki styl. Milne, to gawędziarz, którego dobrze się słucha o każdej porze dnia. Ja, za każdym razem, gdy wracam do tej historii, odnajduję w sobie dziecko. Gdzieś tam, w środku, porusza się coś, co najczęściej we mnie smacznie śpi, ale budzi się zawsze, gdy Puchatek zaczyna szukać Kłapouchemu ogona. Wyruszam do Stumilowego Lasu z wielką ekscytacją, chociaż wiem, co będzie na następnej stronie... bo niby wiem, ale jednak nieustannie mnie ta przyjaźń zaskakuje. To ogromna przyjaźń, to Przyjaźń - no wiecie, taka przez duże "P"... "P" jak Puchatek.
To, na co chcę zwrócić szczególną uwagę w tej recenzji, to na wydaniem, a nie jest to zwyczajne wydanie, tylko WYDANIE DWUJĘZYCZNE angielsko-polskie. Dla mnie to coś wspaniałego, to wielka wartość. Na jednej stronie mam tekst w oryginale, na na drugiej w ojczystym języku, w przekładzie Pani Ireny Tuwim. Co to jest ta tłumaczenie! Wybitne! Czasem lepsze od wersji oryginalnej - naprawdę. Miło jest dostrzec różnice, porównać, zobaczyć językowe niuanse, a jest to nie tylko miłe, ale i ma wielką wartość edukacyjną. Dla dziecka, ale nie tylko, bo dla mnie również, jest to idealny sposób na naukę np. nowych słówek, czy całych zwrotów. To też ćwiczenie na spostrzegawczość, na dociekliwość. Mówię wam, to jest GENIALNE. Dla mnie najwartościowsze wydanie "Kubusia Puchatka", właśnie ze względu na tę dwujęzyczność.
Lecz samo wydanie, WYGLĄD, także zachwyca. Piękna, twarda, minimalistyczna okładka z ilustracją mistrza E.H. Shepard'a nie pozwala przejść obok niej obojętnie. W środku cudowny, świetnej jakości papier i znów ilustracje, więcej ilustracji tego klasyka, który do historii przeszedł właśnie dzięki "Kubusiowi Puchatkowi". Wiem, że oryginalnie obrazy są czarno-białe, ale zupełnie mi nie przeszkadza kolor, nawet... powiedziałabym, że mi się podoba. Cóż, to niezwykle elegancja, ekskluzywnie wydana książka, z treścią, która nie mogła być piękniejsza.
Jestem ciekawa, który z bohaterów jest waszym ulubieńcem? Ja kocham Kłapouchego! Dla mnie to postać, która nadaje tej baśni inny wymiar, wymiar terapeutyczny. Tak! Bo "Kubuś Puchatek" jest książką filozoficzną, jest sposobem myślenia, obrazem człowieka i tragających nim emocji. Można oczywiście tę historię czytać jednowymiarowo, ale gdy zaczniemy się nad nią zastanawiać, gdy zaczniemy do nie wracać, do konkretnych zdań, zdarzeń - to dostrzeżmy głębię, ponadczasową mądrość. Ha! A mądrość Puchatka wcale nie jest bezrozumna.
Dostrzegam w tej opowieści (oczywiście) WARTOŚCI, takie jak przyjaźń, oddanie, poświęcenie, bezinteresowność, hojność, szczerość, cierpliwość, wytrwałość i prostą, chwytającą za serce dobroć. To bardzo czuła książka, lecz musiała taka być, bo napisano ją dla syna, dla dziecka. I tak, ona jest także wzruszająca. Co w niej niby takiego wzruszającego? Właśnie ta prostota, ta odpowiedzialność za siebie nawzajem, ta dobroć... tak, ta prosta dobroć wzrusza, bo w życiu o proste, dobre gesty wcale nie jest znów tak łatwo.
Jeszcze raz wrócę do tłumaczenia Pani Ireny Tuwim, bo ono zasługuję na uwagę. Jest to mistrzowski przekład, piękna polszczyzna, śpiewność, poetyckość. Uwielbiam momenty, gdy Pani Irena pisze dla nas wierszem. Wspaniale interpretuje oryginalny tekst! To wydanie naprawdę zasługuje na to, by znaleźć się w waszych domach.
Pamiętajcie, że jeśli macie zły dzień, jeśli jest wam ciężko, jeśli myśli krążą po waszej głowie i nie dają spokoju, sięgnijcie po "Kubusia Puchatka", bo on, chociaż bez rozumku, to zrobi co tylko się da, wy wam pomóc, by was pocieszyć. To bardzo dobry miś.
Hmmm... mam nadzieję, że was przekonałam, a jeśli jeszcze nie jesteście pewni, czy warto, to na zakończenie - a co mi tam - słowa samego Puchatka.
"- Kłapousiu - rzekł uroczyście - Przyrzekam ci, że ja, Kubuś Puchatek, odnajdę twój ogon."


arcydzieło i do tego dwujęzyczne
10/10
Wydawnictwo Prószyński i S-ka

Są takie książki, które nie potrzebują żadnej reklamy, to strzały w dziesiątkę, bezbłędne opowieści. "Kubuś Puchatek", to właśnie taka książka i nieważne, co tu o niej napiszę, każdy wie i bez tego, że to skarb. Ten nasz poczciwy miś bez rozumku na stałe zagościł w sercach milionów... właściwie, to niemal każdy go chociaż kojarzy - sukces przyczepił się Puchatka i go nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Kubuś puchatek"
To historia tytułowego Kubusia Puchatka i jego przygód. Książka mojego dzieciństwa. Bardzo krótka historia, ma zaledwie 160 stron. No i co mogę wam powiedzieć? Bardzo lubię niezmiennie. To powieść z literatury dziecięcej, ale starsi nie będą się nudzić! To piękna powieść o prawdziwej przyjaźni, jest w dodatku przezabawna. Dużym atutem są piękne ilustracje, które pomagają zobrazować sobie dane sceny. Klimat Stumlilowego Lasu i przepięknie napisana historia mają dla mnie bardzo duże znaczenie. Mam duży sentyment do tej książki. Jeśli chcecie przeczytać coś pięknie napisanego, z wątkiem przyjaźni i z dużą dawką humoru to "Kubuś puchatek" jest dobrym wyborem!

"Kubuś puchatek"
To historia tytułowego Kubusia Puchatka i jego przygód. Książka mojego dzieciństwa. Bardzo krótka historia, ma zaledwie 160 stron. No i co mogę wam powiedzieć? Bardzo lubię niezmiennie. To powieść z literatury dziecięcej, ale starsi nie będą się nudzić! To piękna powieść o prawdziwej przyjaźni, jest w dodatku przezabawna. Dużym atutem są piękne...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Stara książka ale pełna przygód ,,Kubusia Puchatka'' i jego przyjaciół z lasu. Dla dzieci w wieku 3/6 lat idealna.

Stara książka ale pełna przygód ,,Kubusia Puchatka'' i jego przyjaciół z lasu. Dla dzieci w wieku 3/6 lat idealna.

Pokaż mimo to

Puchatka czytałam teraz po raz pierwszy. Mam wrażenie, że gdybym znała go z dzieciństwa doceniłabym go bardziej, ale czasu nie cofnę. Miałam duże oczekiwania i może dlatego trochę się rozczarowałam. Książka jest z pewnością urocza, ale nie dała mi tego, co myślałam że mi da. Polecam ją natomiast wszystkim dzieciom, bo im się jest młodszym tym więcej się widzi <3.

Puchatka czytałam teraz po raz pierwszy. Mam wrażenie, że gdybym znała go z dzieciństwa doceniłabym go bardziej, ale czasu nie cofnę. Miałam duże oczekiwania i może dlatego trochę się rozczarowałam. Książka jest z pewnością urocza, ale nie dała mi tego, co myślałam że mi da. Polecam ją natomiast wszystkim dzieciom, bo im się jest młodszym tym więcej się widzi <3.

Pokaż mimo to