Harry Potter i Insygnia Śmierci

No i dobra. HP nadrobiony, co prawda późno, ale lepiej późno niż wcale. Z perspektywy dorosłego widać dużo szwów w tej historii. HP zaczął jako książka dla dzieci ale ewoluował w kolejnych tomach w kierunku książek dla każdego - niestety ciągnąc za sobą bagaż światotwórstwa z literatury dziecięcej.

Napisano pewnie gigabajty czystego tekstu o fabularnych dziurach w historii o młodym czarodzieju, nie będę więc się powtarzać, bardziej mnie zastanawia, dlaczego Rowling - naprawdę sprawna autorka! - pozwoliła sobie na te błędy. Osobiście obstawiałbym właśnie ten bagaż, którego nie można porzucić, bo czytelnicy zjedliby autorkę razem z butami. A czy dałoby się to w ogóle zrobić? Jednym ze sposobów mogłaby być zmiana perspektywy - świat widziany oczami jedenastolatka jest z definicji inny niż ten widziany oczami siedmnastolatka, lub nauczyciela, lub aurora.

To byłaby zupełnie inna opowieść, gdyby świat w każdym tomie, oglądany byłby innymi oczyma; to pozwoliłoby odkłamać uproszczenia z wcześniejszych tomów - bo niestety jest to poważny feler tych opowieści: mimo twistów w tej historii, jej mroku, to świat czarodziejów jest dziecinny i naiwny. No nie da się tego nie widzieć.

No ale jest jak jest. Czasem sukces ogranicza wolność twórczą, choć może Rowling widziała to jeszcze inaczej.

W każdym razie siódmy tom czyta się dobrze, choć co prawda jest pewien nadmiar wątków i macguffinów za którymi bohaterowie muszą gonić (horkruksy, insygnia, wątek Dumbledora, Grindelwalda....) - no ale jakoś Rowling z tego wszystkie wybrnęła. Nie sądzę bym wrócił do tych książek :) Natomiast po lekturze odświeżyłem filmy - i nic dziwnego że ostatnie trzy (książę i obie części insygniów) wydały mi się chaotyczne i nie bardzo czułem te historie - książki także były chaotyczne, a filmy nie zrobiły nic by ułatwić odbiór tej historii, jeszcze bardziej je szatkując. Ale epickie magiczne pojedynki super się ogląda :D

No i dobra. HP nadrobiony, co prawda późno, ale lepiej późno niż wcale. Z perspektywy dorosłego widać dużo szwów w tej historii. HP zaczął jako książka dla dzieci ale ewoluował w kolejnych tomach w kierunku książek dla każdego - niestety ciągnąc za sobą bagaż światotwórstwa z literatury dziecięcej.

Napisano pewnie gigabajty czystego tekstu o fabularnych dziurach w historii...

I właśnie tak, po ponad dwóch latach, zakończyłam tą jakże wspaniałą serię. Dotarło to do mnie zaraz po przeczytaniu ostatniego zdania, czego, szczerze mówiąc, nie spodziewałam się. Myślałam, że ten moment nadejdzie później. Trochę mi smutno z powodu tego, że ten cykl już się kończy, ale jednocześnie się cieszę, myślę, że wiele osób ma podobnie.
A co by napisać o tej części? Ogólnie to jest super, inna niż wszystkie, ale to nie czyni jej gorszą. Jednak moją ulubioną nadal pozostanie "Więzień Azkabanu". Czasami miałam też wrażenie, że niektóre słowa zbyt często się powtarzały, ale to może być kwestia tłumaczenia.
I to chyba by było na tyle.

I właśnie tak, po ponad dwóch latach, zakończyłam tą jakże wspaniałą serię. Dotarło to do mnie zaraz po przeczytaniu ostatniego zdania, czego, szczerze mówiąc, nie spodziewałam się. Myślałam, że ten moment nadejdzie później. Trochę mi smutno z powodu tego, że ten cykl już się kończy, ale jednocześnie się cieszę, myślę, że wiele osób ma podobnie.
A co by napisać o tej...

Fajna i przyjemna seria. Lekko się czyta. Polecam.

Fajna i przyjemna seria. Lekko się czyta. Polecam.

- ewakuacja Harrego z dotychczasowego domu była genialna. Siedem różnych postaci wcieliło się w Harrego, ale tylko jedna z nich wiozła ze sobą klatkę z jego sową. Naśladowcy pomyśleli, aby mieć okulary na sobie jak Harry, ale klatkę z papugą miał tylko jeden debil. I taka jest cała ta książka, od początku do końca. Idiotyzmy i debilizmy co kilka zdań.

- warto pamiętać, że całość tej książki dzieje się w Anglii, wszystkie te tragedie i problemy dotyczą tylko i wyłącznie Anglii a nie całej ziemi. Ten Voldemort uwziął się na anglie i jej ministerstwo i tam cały czas przeszkadza i jątrzy.

- Harry ukrywa się w odziedziczonym domu, stałe obserwowanym przez sługi woldemorta. Jednocześnie palą w kominku ;-) na pewno dym ich nie zdradza... JPD.

- ministerstwo tylko zostało dobrze opisane, że pracują tam same gnidy i nieudacznicy. Ciekawe że autorka zawsze pokazywała je jako mateczniki dziadostwa, co jest widoczne także i w Polsce już od wielu dekad.

- ministerstwie Harry kiedy odzyskuje naszyjnik, rzuca zaklęcie aby wyczarować atraper naszyjnika. Ale dlaczego nie zrobił tego samego z okiem mundiego, które zdradziło po zabraniu ich tam obecność.

- po ucieczce z ministerstwa mówią, że nie mogą wrócić do swojego schronienia bo pewnie ktoś tam z ministerstwa już dotarł za hermioną. Ale dlaczego nie wezwą stworka, skoro może się pojawić na każde zawołanie swojego pana, i nie spytają go czy ktoś się pojawił w ich dotychczasowej kryjówce? Debile.

- wielokrotnie było mówione, że horkruksów nie można trzymać blisko siebie i wchodzić z nim kontakt emocjonalny. Harry kiedy zdobywa naszyjnik horkruks od razu zawiesza go na swoim głupim łbie, aby mieć problemy.

- okazuje się że posiadając w ręku dwie lub więcej różdżek, wzmacniają one siłę na tyle na ile jest to dużo różdżek w ręku. I co ja mam uwierzyć, że czarodzieje nie noszą podwójnych potrójnych czy pięć różnych złączonych razem ze sobą? Tego się dowiadujemy gdy Harry Potter pośrednio zabił stworka bo oczywiście ogłuszył nie najgroźniejszego przeciwnika tylko najmniej istotnego.

- w tej książce ewidentnie gobliny to są żydzi z naszego świata. Nie tylko zarządzają na całym świecie bankami a więc i finansami. Ale także wszelkimi innymi wartościowymi przedmiotami. A na konie jeszcze okazuje się że gobliny uważają że wszystko co wytworzyły należy do nich nawet jeżeli wytwarzały to na zamówienie i opłacone przez innych ludzi. Dosłowny opis Żydów.

- czemu jest to dziwne że haremu nigdy do głowy nie przyszło aby odwiedzić grób swoich rodziców. Dopiero w tej części kiedy poszukuje miecza, postanowił odwiedzić wróć rodziców po raz pierwszy w życiu. ROn tak jak zawsze jest debilem i żadnym przyjacielem, ale Harry także jest przecież skrajnym samolubem tak naprawdę. Jedyne co się broni w tej książce to Hermiona.

- najpierw dowiadujemy się że horkruksy mogą wejść z cząstką duszy jedynie przedmioty stałe. Następny dowiadujemy się że taki wszedł węża oraz samego Harrego Pottera. Mimo że nie mogą zajmować miejsca gdzie jest inna dusza o czym mówiła autorka tylko ciała stałe. Cała ta książka właśnie taka jest bzdurna.

- eliksir szczęścia, który był w rzeczywistości cały czas pity - nikt go nie wykorzystuje, ani razu w tej książce normalnie debile.

- 20 stóp to 6 metrów. To jak te olbrzymy rzekomo mają pięści jak taczki, brzuch jak pagórki, a zęby jak połowy cegieł? Autorka to chyba nie zna się na rozmiarach. Co za idiotyzmy względem tego wzrostu

- Longboton to w jednej z ostatnich scen zabija ścięciem łba węża woldemorta przez miecz gryffindora. Wyjął go tiary przydziału, ale zaraz zaraz przecież miecz został im ukradziony w skarbcu gringota przez goblina. Ale kto by się tam przejmował, przecież w tej książce bzdury są co dosłownie kilka zdań, zaprzeczające samej fabule.

- czarna różdżka jest z czarnego bzu?, mimo że czarne bzy sa brązowym drzewem, nawet bardzo jasno brązowym i pustym w środku.

Setki takich błędów logicznych, dosłownie co kilka zdań.

- ewakuacja Harrego z dotychczasowego domu była genialna. Siedem różnych postaci wcieliło się w Harrego, ale tylko jedna z nich wiozła ze sobą klatkę z jego sową. Naśladowcy pomyśleli, aby mieć okulary na sobie jak Harry, ale klatkę z papugą miał tylko jeden debil. I taka jest cała ta książka, od początku do końca. Idiotyzmy i debilizmy co kilka zdań.

- warto pamiętać, że...

Wróciłem do całej serii po wielu latach i nie zawiodłem się. Jedyne do czego mogę się przyczepić, a przynajmniej co najbardziej wpadło mi w oko, to skłonność do tworzenia "kluczowych artefaktów" z książki na książkę. Przykładowo, zmieniacze czasu w Więźniu, książka Księcia Półkrwi, którą do 6 części mogło wziąć wielu uczniów, ale i tak trafiło na Harrego, czy właśnie insygnia, potężne obiekty magiczne nawet raz niewspomniane w poprzednich 6 książkach.

Wróciłem do całej serii po wielu latach i nie zawiodłem się. Jedyne do czego mogę się przyczepić, a przynajmniej co najbardziej wpadło mi w oko, to skłonność do tworzenia "kluczowych artefaktów" z książki na książkę. Przykładowo, zmieniacze czasu w Więźniu, książka Księcia Półkrwi, którą do 6 części mogło wziąć wielu uczniów, ale i tak trafiło na Harrego, czy właśnie...

Bardzo lubię tę część. Wywołuje u mnie najwięcej emocji. Wybudowane pomniki są powalane, dowiadujemy się niewygodnej prawdy o wielu osobach. Harry dorasta i wybiera w co chce wierzyć. Wybiera co powinien zrobić. Harry jest prawdziwym odważnym Gryfonem. Jednakże nie tylko on się rozwija. Bardzo wzruszyło mnie to zakończenie. Cieszę się, że przeczytałam wszystkie tomy od początku i wiem, że niedługo znów wrócę do Hogwartu. Hogwart to mój dom, moje bezpieczne miejsce.

Bardzo lubię tę część. Wywołuje u mnie najwięcej emocji. Wybudowane pomniki są powalane, dowiadujemy się niewygodnej prawdy o wielu osobach. Harry dorasta i wybiera w co chce wierzyć. Wybiera co powinien zrobić. Harry jest prawdziwym odważnym Gryfonem. Jednakże nie tylko on się rozwija. Bardzo wzruszyło mnie to zakończenie. Cieszę się, że przeczytałam wszystkie tomy od...

Cudowne zakończenie, cudownej serii. Zdecydowanie jest to jedna w moich ulubionych serii i na zawsze pozostanie w moim serduszku <3

Cudowne zakończenie, cudownej serii. Zdecydowanie jest to jedna w moich ulubionych serii i na zawsze pozostanie w moim serduszku <3

Przez to, że obejrzałam najpierw film miałam dużo spoilerów ale obejrzenie filmu nie odzwierciedla nawet połowy tego co przeżywa się podczas czytania książki. Nie ma nudnych momentów a to, że czytanie szło mi opornie było tylko spowodowane tym, że wiedziałam, że moje ulubione postacie umrą. Ale mimo wszystko ta część to chyba jedna z moich ulubionych.

Przez to, że obejrzałam najpierw film miałam dużo spoilerów ale obejrzenie filmu nie odzwierciedla nawet połowy tego co przeżywa się podczas czytania książki. Nie ma nudnych momentów a to, że czytanie szło mi opornie było tylko spowodowane tym, że wiedziałam, że moje ulubione postacie umrą. Ale mimo wszystko ta część to chyba jedna z moich ulubionych.

Ostatnia część czarodziejskiej przygody. Bardzo miła książka

Ostatnia część czarodziejskiej przygody. Bardzo miła książka

Podobała mi się sama historia insygniów śmierci. Reszta ta sobie.

Podobała mi się sama historia insygniów śmierci. Reszta ta sobie.