Harry Potter i Insygnia Śmierci

Moim zdaniem najlepsza ze wszystkich części. Zaraz trochę przykro było się rozstać z Harrym Potterem. Myślę, że ze względu na ciągłą akcję tak bardzo mi się podobała.

Moim zdaniem najlepsza ze wszystkich części. Zaraz trochę przykro było się rozstać z Harrym Potterem. Myślę, że ze względu na ciągłą akcję tak bardzo mi się podobała.

Pokaż mimo to

Każdy kto przeczytał poprzednie części nie zawiedzie się i na tej.

Każdy kto przeczytał poprzednie części nie zawiedzie się i na tej.

Pokaż mimo to

Bardzo udane zwieńczenie magicznego cyklu o Harrym Potterze.
Tomy 3, 5 oraz 6 zawiesily poprzeczkę moich oczekiwań bardzo wysoko, ale choć "Insygnia śmierci" są słabsze od wyżej wymienionych tomów, na pewno nie można mówić o rozczarowaniu. Do minusów na pewno zaliczę brak Hogwartu. Po raz pierwszy Harry, Ron i Hermiona przeżywają większość swoich przygód poza murami szkolnego zamku i książka pozostawiła mnie z uczuciem niezaspokojonej tęsknoty za znanymi miejscami. Oczywiście na pewnym etapie powieści historia prowadzi nas z powrotem do miejsca w którym nasi bohaterowie spędzili poprzednie 6 lat, ale mimo to spory niedosyt pozostał. Z minusów muszę wspomnieć jeszcze o jednym aspekcie. Na przestrzeni ostatnich tomów udało się J.K. Rowling wypromować kilka na prawdę ciekawych postaci, które aż prosiły się o większe wykorzystanie. Przede wszystkim mam tutaj na myśli Giny, (Pomy)Lunę oraz Nevilla, ale niestety pojawiają się oni tylko na chwilkę.
Coś co nie mogę zaliczyć ani na plus, ani na minus to konkluzja pojedynku Harrego z Voldemortem. Wszystko poszło zgodnie z konwencją i było dobre, ale też bardzo bezpieczne wykonaniu Autorki. Przyznam, że miałem apetyt na więcej.
Co innego wykańczanie pozostałych wątków różnych bohaterów. O ile pojedynek Harry vs. Voldemort był tylko dobry, tak wcześniejsza obrona Hogwartu była epicka. W tym wypadku nie można nikomu zarzucić zachowawczości, bo były emocje, wzruszenia, porażki, zwycięstwa i wszystko co konieczne aby godnie zamknąć 7-tomową historię. Tym co jednak najlepsze w "Insygniach śmierci", to jeden rozdział, który uzupełnia nam biografię najbardziej niejednoznacznej postaci jaką spotkaliśmy na przestrzeni całej historii. Nic więcej nie powiem, bo bez spoilerów się nie da, ale zaznaczę, że ta ostatnia wizyta w Myślodsiewni miała większą siłę rażenia niż cała wielka bitwa o Hogwart i pojedynek z Czarnym Panem razem wzięte.
Nieidealne, ale na pewno bardzo dobre zamknięcie jednego z najpopularniejszych cykli fantasy. Polecam zdecydowanie.

Bardzo udane zwieńczenie magicznego cyklu o Harrym Potterze.
Tomy 3, 5 oraz 6 zawiesily poprzeczkę moich oczekiwań bardzo wysoko, ale choć "Insygnia śmierci" są słabsze od wyżej wymienionych tomów, na pewno nie można mówić o rozczarowaniu. Do minusów na pewno zaliczę brak Hogwartu. Po raz pierwszy Harry, Ron i Hermiona przeżywają większość swoich przygód poza murami...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Każdy początek ma swój koniec, nadszedł i taki w przypadku sagi o Potterze w postaci ‘Insygniów Śmierci’. Fundamenty pod wielki finał wylewane były już w zasadzie od części czwartej, a szósta bezpośrednio przygotowywała czytelników do tego, czego możemy spodziewać się w części ostatniej i co będzie głównym celem naszych protagonistów. Pozostawało tylko jedno pytanie – czy im się uda… I czy ostatnia część spełni pokładane w niej nadzieje.

I zanim przejdę do zalet, wspomnę o tym, co się autorce nie do końca udało. Widać od samego początku, że bardzo się starała (w zasadzie już od ‘Księcia Półkrwi momentami) nadać przedstawionemu światu pewien mrok bądź niepokój; próbowała roztoczyć nad światem czarodziejów ogarniający go i mrożący krew w żyłach strach, oczywiście wywołany powrotem Voldemorta – i niespecjalnie to Rowling wyszło. Bo niby gdzieś się przewijają kolejne morderstwa antagonisty lub jego zwolenników, niby reżim coraz szerszymi kręgami szerzy dezinformację i polowanie na przeciwników, ale ukrywanie się Harry’ego wraz z ekipą bardziej przypomina niedzielny piknik niż faktyczną nieustanną ucieczkę przed śmiercią. Rowling miała naprawdę świetne pomysły na akcję, ale na przerwy pomiędzy kolejnymi zdarzeniami już nieszczególnie.

Na szczęście przestojów nie ma zbyt wiele, a akcja wartko płynie. W części siódmej Rowling wsadza czytelników na rollercoaster już od samego początku i, poza kilkoma wspomnianymi fragmentami, nie daje chwili oddechu. Nie ma tu obecnego w poprzednich częściach wprowadzania w rok szkolny (również dlatego, że poza finałem Hogwartu nie odwiedzamy) oraz budowaniu napięcia aż do finału – co jednak nie powinno dziwić, w końcu już od części piątej wiemy, jak to się musi zakończyć i pytaniem pozostaje jedynie ścieżka, którą do finału dojdą bohaterowie i efekt ostatniego spotkania.

A za ów finał należą się brawa. Może nie gromki aplauz na stojąco, ale oklaski pełne szacunku na pewno. Oczywiście całą tę część można traktować jako swego rodzaju przedłużony finisz całej sagi, ale w jej ramach również można wyróżnić ten finał właściwy. A ten jest zadowalająco długi, jak cała książka poprzeplatany chwilami odpoczynku (które w tym wypadku jednak wypadają znakomicie, a i to, co się w nich dzieje, również w pełni satysfakcjonuje) i poprowadzony w BARDZO filmowym stylu. W zasadzie przez cały czas odnosiłem wrażenie, że Rowling stara się tak prowadzić akcję i stosuje głównie takie sztuczki, które dobrze prezentowałyby się na dużym ekranie – a to niekoniecznie musi być dobrym zabiegiem; nie wszystko, co elegancko prezentuje się jako słowo pisane, dobrze wypada jako film i na odwrót, nie wszystko z ekranu dałoby się w odpowiedni sposób przenieść na papier. W ‘Insygniach’ wypada to może nie rewelacyjnie, ale przynajmniej poprawnie, a już na pewno zadowalająco i satysfakcjonująco. Co więcej samo zakończenie niczym w zasadzie nie zaskakuje (może wątek Snape’a, ale czy aby na pewno?), jest po prostu… Dokładnie takie, jakim miało być, jakiego prawdopodobnie w większości spodziewali się fani. I niezależnie od sprawnego pióra autorki i wysokiej jakości finału gdzieś tam pozostaje drobny niedosyt, że niczym nas nie zaskoczyła, że tego wszystkiego to się jednak spodziewałem… I że wraz z zakończeniem akcji właściwej praktycznie natychmiast kończy się książka. Aż chciałoby się dowiedzieć więcej o wszystkim, co się stało później; tych kilka stron ciężko uznać za satysfakcjonujące.

Całą siódmą i ostatnią część cyklu o Potterze trzeba jednak uznać za godne zakończenie. Podobnie jak cała seria nie była perfekcyjna i miała drobne niedociągnięcia, jednak w kategorii literatury młodzieżowej wypada znakomicie – i przede wszystkim jest bardzo ‘readable’ (szkoda, że brak w języku polskim podobnego słowa, bo ‘poczytność’ to jednak nie to samo). I to właśnie to zapewniło całej sadze nieosiągalną przez kogokolwiek innego popularność, a samej autorce kilka zer na koncie. Bo koniec końców chyba o to w literaturze chodzi, by sprawiała czytelnikom przyjemność, a tego Harry’emu Potterowi odmówić nie można.

Każdy początek ma swój koniec, nadszedł i taki w przypadku sagi o Potterze w postaci ‘Insygniów Śmierci’. Fundamenty pod wielki finał wylewane były już w zasadzie od części czwartej, a szósta bezpośrednio przygotowywała czytelników do tego, czego możemy spodziewać się w części ostatniej i co będzie głównym celem naszych protagonistów. Pozostawało tylko jedno pytanie – czy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Harry Potter 8/8

Harry Potter 8/8

Pokaż mimo to

Dość rozczarowujące i zostawiające wiele do życzenia zakończenie. Bitwa o Hogwart wrzucona jakby na siłę, by sprostać oczekiwaniom na epicką scenę batalistyczną kończącą się śmiercią głównego antagonisty. Sam pojedynek Harrego i Voldemorta również rozczarowujący. Zbyt wiele akcji przekazanej w formie dialogu, zbyt mało bardziej wyrafinowanych form narracyjnych. Zdaje się, że główne wątki rozwiązują się w ostatnim akcie, jednakże nic bardziej mylnego. Poza głównym wątkiem nic nie zostało wyjaśnione. Po lekturze wszystkich części dość krótkim czasie, czuję się jak po koncercie symfonicznym skończonym na subdominancie. Epickiej akcji z siedmiu ksiąg brakuje rozwiązania.

Dość rozczarowujące i zostawiające wiele do życzenia zakończenie. Bitwa o Hogwart wrzucona jakby na siłę, by sprostać oczekiwaniom na epicką scenę batalistyczną kończącą się śmiercią głównego antagonisty. Sam pojedynek Harrego i Voldemorta również rozczarowujący. Zbyt wiele akcji przekazanej w formie dialogu, zbyt mało bardziej wyrafinowanych form narracyjnych. Zdaje się,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Podsumowanie serii (poza "Przeklętym dzieckiem")? Myślałam, że to literatura dla dzieci: lekka, łatwa i przyjemna. Ale myliłam się- te książki najbardziej trzymały mnie w napięciu. Było warto!

Podsumowanie serii (poza "Przeklętym dzieckiem")? Myślałam, że to literatura dla dzieci: lekka, łatwa i przyjemna. Ale myliłam się- te książki najbardziej trzymały mnie w napięciu. Było warto!

Pokaż mimo to

Dobrze, że dobro zwyciężyło, ale straszna szkoda, że to już koniec niezwykłych przygód paczki czarodziejów...

Dobrze, że dobro zwyciężyło, ale straszna szkoda, że to już koniec niezwykłych przygód paczki czarodziejów...

Pokaż mimo to

Najnudniejsza książka z całej serii, dluuugo ją czytałam.

Najnudniejsza książka z całej serii, dluuugo ją czytałam.

Pokaż mimo to

Fajna książka, nawet czytana drugi raz.

Fajna książka, nawet czytana drugi raz.

Pokaż mimo to