Tato

“Kochać kogoś, to przede wszystkim pozwalać mu na to, żeby był, jaki jest.” To tylko jeden z wielu cytatów, które mnie urzekły w tej ksiażce. Wharton jest jednym z moich ulubionych autorów, kocham jego styl pisania. Powieść “Tato” czytałam sobie wieczorami, delektujac się każda strona i pochłaniajac historię trzech pokoleń rodziny Tremont.

“Kochać kogoś, to przede wszystkim pozwalać mu na to, żeby był, jaki jest.” To tylko jeden z wielu cytatów, które mnie urzekły w tej ksiażce. Wharton jest jednym z moich ulubionych autorów, kocham jego styl pisania. Powieść “Tato” czytałam sobie wieczorami, delektujac się każda strona i pochłaniajac historię trzech pokoleń rodziny Tremont.

Pokaż mimo to

Wspaniała. Otworzyła mi oczy na tak wiele kwestii... Polecam.

Wspaniała. Otworzyła mi oczy na tak wiele kwestii... Polecam.

Pokaż mimo to

Ludziom w sile wieku, czytajcie.
Jak bywa, jak będzie, jak rozumieć starych ludzi, jakim nie być!

Ludziom w sile wieku, czytajcie.
Jak bywa, jak będzie, jak rozumieć starych ludzi, jakim nie być!

Pokaż mimo to

Zmienia punkt widzenia do rodziców
Więcej zrozumienia nabrałam dla ich decyzji wobec mnie gdy byłam dzieckiem nastolatka

Zmienia punkt widzenia do rodziców
Więcej zrozumienia nabrałam dla ich decyzji wobec mnie gdy byłam dzieckiem nastolatka

Pokaż mimo to

Według mnie to najlepsza książką Whartona. Lepsza od "Ptaśka".

Według mnie to najlepsza książką Whartona. Lepsza od "Ptaśka".

Pokaż mimo to

Całkiem ciekawa powieść o starzeniu się i niełatwych relacjach rodzinnych. Książka nie unika stawiania trudnych pytań i szczerze ukazuje poruszaną tematykę. Jak to u Whartona, postacie są autentyczne, po części zapewne dlatego, że autor oparł historię na własnych przeżyciach. Książka nie jest wybitna, ale zapada w pamięć dzięki swej prawdziwości i barwnie odmalowanym emocjom.

Całkiem ciekawa powieść o starzeniu się i niełatwych relacjach rodzinnych. Książka nie unika stawiania trudnych pytań i szczerze ukazuje poruszaną tematykę. Jak to u Whartona, postacie są autentyczne, po części zapewne dlatego, że autor oparł historię na własnych przeżyciach. Książka nie jest wybitna, ale zapada w pamięć dzięki swej prawdziwości i barwnie odmalowanym emocjom.

Pokaż mimo to

Piękna, a zarazem przerażająca książka. Obserwujemy odbudowywanie relacji ojciec-syn. Poznawanie na nowo własnego ojca, jego smutków i powodów do radości (czyli czegoś, co w normalnych zdrowych relacjach nie powinniśmy musieć poznawać).
Widzimy związek dwójki uzależnionych od siebie ludzi. Kobiety tłamszącej męża i wiecznie wszystko za niego robiącej i decydującej. Równocześnie, osoby, która wydaje się ciągle niezadowolona ze wszystkiego: męża, dzieci, wnuków, a przede wszystkim z siebie samej - przez to ostatnie, całą frustrację przelewa na bliskich. Doprowadza to do paskudnej wymiany zdań (i to nie raz), do wymuszenia słów, które każdy człowiek powie po przekroczeniu pewnej granicy cierpliwości. Szczerze ich potem żałuję, pogrążając się w poczuciu winy, bo przecież zwraca się do bliskiej, schorowanej osoby. Przez całą książkę zastanawiałam się czy nie jest tak, że czasem tak właśnie trzeba: powiedziec co leży na sercu, prosto i dosadnie.
Przede wszystkim jednak, w czytelnika uderza motyw nieuchronnej starości; Czasu kiedy ciało i umysł odmawiają posłuszeństwa. Opieka nad pogrążonymi w chorobie ludźmi ukazana jest w książce bardzo dosadnie, a zarazem prawdziwie. To ciężka walka, czasem ponad siły psychiczne człowieka. Szczególnie, kiedy robi to z nieuchronną myślą: ,,mnie tez to kiedyś czeka. Ja też się starzeję". Do tego obserwuje co dzieje się z ukochanym rodzicem, kiedyś ostoją spokoju i pełnym dobrych rad oraz sił do zabawy czy pomocy. Moje kamienne serce rozpadło się na fragmentach z tym związanych.
To bardzo intrygująca lektura. Zmusza do refleksji i pozostawia z wieloma pytaniami. Ja wciąż zastanawiam się:co mamy zrobić kiedy żałujemy wybranego życia i uciekamy w idealny świat wyobraźni? Czy należy kochać kogoś bezwarunkowo czy może jednak czasem warto zastanowić się nad odejściem? Ile zyskałby ojciec głównego bohatera gdyby odszedł od żony i nie był tłamszony? A ile by stracił?
Piękna lektura. Czuję, ze pozostanie we mnie na długo.
Dałabym książce milion gwiazdek, ale miszę przyznać szczerze, że zdarzały się fragmenty, które były nużące i bardzo się dłużyły. Przede wszystkim, mam tu na myśli wszelkie podróże samochodowe i poszukiwania moteli. Rozumiem czemu tp miało służyć, ale nic nie poradzę na to, że w pewnym momencie pomijałam wiele opisów ,,przygód", a fabuła na tym absolutnie nie traciła, podobnie jak moje podejście do całej historii.

Piękna, a zarazem przerażająca książka. Obserwujemy odbudowywanie relacji ojciec-syn. Poznawanie na nowo własnego ojca, jego smutków i powodów do radości (czyli czegoś, co w normalnych zdrowych relacjach nie powinniśmy musieć poznawać).
Widzimy związek dwójki uzależnionych od siebie ludzi. Kobiety tłamszącej męża i wiecznie wszystko za niego robiącej i decydującej....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dla mnie książka wybitna. O nowych rodzących się w relacjach: dorośli dzieci i starzejący się rodzice i o kwestii opieki nad rodzicami. Okazuje się, że dopiero dorosłe dzieci są w stanie z dystansu ocenić rodziców, zrozumieć ich zachowania, niepokoje i radości, odnieść się do swoich uczuć względem rodziców. Wzruszające przeżycia syna opiekującego się chorymi rodzicami. Wiemy, że jest to część autobiografii autora pewnie dlatego tak trafia do czytelnika i na pewno nie można jej zapomnieć.

Dla mnie książka wybitna. O nowych rodzących się w relacjach: dorośli dzieci i starzejący się rodzice i o kwestii opieki nad rodzicami. Okazuje się, że dopiero dorosłe dzieci są w stanie z dystansu ocenić rodziców, zrozumieć ich zachowania, niepokoje i radości, odnieść się do swoich uczuć względem rodziców. Wzruszające przeżycia syna opiekującego się chorymi rodzicami. ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta książka z lat 80-tych, świetną książka, trafiła w moje ręce dzięki zdrapce @zdrap.to. Kolejny raz sięgnęłam po historię, która inaczej by mnie ominęła. Bo szczerze, to jednak wybieram też oczami, a seria z kameleonem wyjątkowo mnie obrzydza 😂
Tymczasem Wharton w "Tacie" niesamowicie mnie zauroczył. Stworzył intymny, zamknięty krąg bohaterów. Nie dzieje się tu wiele w sensie fabularnym, za to w sferze wzajemnych kontaktów i uczuć aż kipi. Uwielbiam takie powieści 😍 John mieszkający na stałe we Francji wraca do Stanów, do domu rodziców, na wieść o zawale Mamy. Musi zaopiekować się Tatą, dotychczas uzależnionym psychicznie od własnej żony. Autor w niezwykły sposób ukazuje poznawanie się na nowo obu panów, a także odkrywanie prawdziwego oblicza Taty. Równocześnie możemy obserwować Johna oczami jego własnego syna we wplecionym w główny nurt wątku podróży Billa z ojcem. "Tato" jest piękna opowieścią o relacjach z dojrzałymi rodzicami, o starości i odchodzeniu, o życiu z trudnym partnerem i jego wpływie na życie najbliższych. Bardzo spodobało mi się pióro Whartona, jego sposób opisywania świata, budowania bohaterów. Tytułowy Tato to fascynujący mężczyzna 😍

Ta książka z lat 80-tych, świetną książka, trafiła w moje ręce dzięki zdrapce @zdrap.to. Kolejny raz sięgnęłam po historię, która inaczej by mnie ominęła. Bo szczerze, to jednak wybieram też oczami, a seria z kameleonem wyjątkowo mnie obrzydza 😂
Tymczasem Wharton w "Tacie" niesamowicie mnie zauroczył. Stworzył intymny, zamknięty krąg bohaterów. Nie dzieje się tu wiele w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książkę polecił mi mój chłopak i jako jedyna z poleconych przez niego tak bardzo zapadła mi w pamięci i tak bardzo poruszyła. Wspaniała powieść o więzach rodzinnych, ojca z synem, problemach jakie spadają na najbliższych w obliczu ciężkiej choroby rodzica.

Książkę polecił mi mój chłopak i jako jedyna z poleconych przez niego tak bardzo zapadła mi w pamięci i tak bardzo poruszyła. Wspaniała powieść o więzach rodzinnych, ojca z synem, problemach jakie spadają na najbliższych w obliczu ciężkiej choroby rodzica.

Pokaż mimo to