Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak byłam młodsza i chodziłam jeszcze do szkoły, bardzo popularne było stwierdzenie „masz ADHD” w stosunku do dziecka, ale tez dorosłych, którzy mieli sporo energii. Generalnie jak ktoś się ćpał* bardziej niż inni, no to cyk, diagnoza. Wydaje mi się, że takie stwierdzenie miało jednak częściej pozytywny wydźwięk, mało kto się obrażał, większość się raczej śmiała. Tylko tu bardzo nie ma się z czego śmiać. Była nawet taka moda na koszulki, szczególnie w nadmorskich budach, taka śmieszna pamiąteczka z wakacji, koszulka z napisem ADHD, jeszcze na kształt AC/DC. To było podwójnie bezczelne. Bardzo nietaktowne, wręcz niegrzeczne. Osobiście nie spotykam się z takim stwierdzeniem od dłuższego czasu, dlatego używam formy przeszłej, ale pewnie można to jeszcze gdzieś usłyszeć. W każdym razie trochę lat wstecz, określenie osób z adhd faktycznie ograniczało się czysto do oceny nadpobudliwości, a w tym wszystkim, chyba najbardziej ignorowało się dzieci, które wystarczająco cierpiały z powodu zaburzeń, a dokładano im jeszcze pretensje społeczeństwa. „Niegrzeczne” autorstwa Jacka Hołuba pokazuje, że na przestrzeni lat bardzo niewiele się zmieniło, dalej mało w nas zrozumienia, a czasem brakuje nawet próby. Podobnie jest z autyzmem i zespołem Aspergera, o których też jest mowa w tym reportażu. Bardzo ważny temat, dla wszystkich. Dla dzieci, dla ich dobra. Dla rodziców, dorosłych. Jest kilka braków, kilka błędów, a historię są jednak bardziej rodziców niż dzieci, ale to dobry początek. Sami rodzice wspominają w tekstach, jak ciężko dzieciom rozmawiać z obcymi, więc zakładam, że oddanie im głosu w reportażu nie było takie proste. Doceniam, że mogliśmy spotkać się z przedstawieniem problemu z różnych perspektyw, nie tylko matki. Mimo wszystko, reportaż wart uwagi. Pokazuje jaki ogromny to problem. I nie mam na myśli tutaj tytułowych zaburzeń, a braku zrozumienia i akceptacji społeczeństwa.

Zabrakło mi natomiast punktu widzenia osób, które korzystają ze szkół specjalnych, gdzie te zaburzenia są silniejsze, niż w poruszanych tutaj historiach. Ostatnimi laty świadomość i diagnozowanie autyzmu i zespołu Aspergera wzrosła, a ośrodki zajmujące się dziećmi są coraz lepiej wyspecjalizowane. Są placówki, które robią bardzo dobrą robotę i dziećmi zajmują się osoby wykształcone, przeszkolone i o odpowiedniej empatii. Osoby, które chcą pomóc. Może warto pokazać, że takie miejsca nie są już uwłaczające i nie „zamyka się tam dzieci dla spokoju”. W reportażu są dzieci, które chodzą do normalnej szkoły, ewentualnie mają nauczanie indywidualne. Bardzo dobrze, absolutnie tego nie neguje. Niech społeczeństwo uczy się funkcjonować razem, ale są przypadki, gdzie zaburzenie jest tak silne, że to nie działa, po prostu. Brakuje mi pokazania tutaj, że nie ma w tym nic złego, że dziecko nie chodzi do zwykłej szkoły, że nie jest z tego powodu gorsze. To też ważne, takie dzieci również mierzą się z oceną społeczeństwa, do której nie powinno dochodzić. Nie tylko w szkole jest strasznie, na świecie jest strasznie.

*w poznańskiej gwarze jest stwierdzenie, że ktoś sie ćpa, to sie tak rzuca, pasuje tutaj

Jak byłam młodsza i chodziłam jeszcze do szkoły, bardzo popularne było stwierdzenie „masz ADHD” w stosunku do dziecka, ale tez dorosłych, którzy mieli sporo energii. Generalnie jak ktoś się ćpał* bardziej niż inni, no to cyk, diagnoza. Wydaje mi się, że takie stwierdzenie miało jednak częściej pozytywny wydźwięk, mało kto się obrażał, większość się raczej śmiała. Tylko tu...