Kwiaty w pudełku. Japonia oczami kobiet

Lekturą września 2024 w Dyskusyjnym Klubie Książki w Rawie Mazowieckiej była książka Karoliny Bednarz „Kawiaty w pudełku. Japonia oczami kobiet”. Pierwsze strony mnie zachwyciły - opracowanie podnosi nieznany większości Polaków, a pewnie również Europejczyków i nie tylko, temat trudnej sytuacji kobiet w Japonii, zarówno dawnej, jak i dzisiejszej. O ile pierwsze nie dziwi, bo i u nas do niedawna nie było lepiej, o tyle drugie jest odkrywcze. Przynajmniej w pierwszej chwili, bo w trakcie dalszej lektury „dzieło” okazuje się nie literaturą faktu, a jej karykaturą patrzącą bardziej na propagandę wzorowaną na sowieckiej, niż na drodze wskazanej przez Małgorzatę Szejnert czy Swietłanę Aleksijewicz.

Zadaje się, że gdyby Karolina Bednarz ograniczyła się do artykułu prasowego czy w sieci, byłoby to bardzo interesujące. Jednak książka wyszła tragicznie. Autorka rzuciła hasło, które ma przyciągnąć czytelnika poprzez zaszokowanie go tezą „Japonia jest zła i żałosna!” a potem całe „dzieło” oparła na powtarzaniu w koło tych samych argumentów. Na dobrą sprawę po przeczytaniu pierwszych kilku rozdziałów wiemy tyle samo, co po poznaniu całej książki.

Mamy do czynienia z tak czarno-białą narracją, iż jest to aż niesmaczne. Nie dość, że autorka wybiera tylko przykłady potwierdzające wyznaczoną tezę (taką książkę można napisać choćby o Polsce, gdyż i u nas podobnych przykładów jest do wyboru do koloru),nie dość, że przejaskrawia wiele sytuacji i z reguły opisuje poszczególne przypadki nie słowami osób, o których mowa, ale przedstawia je ze swojej perspektywy, która jest delikatnie mówiąc wypaczona, to w swym zacietrzewieniu dopuszcza się nieakceptowalnych w literaturze faktu przekłamań, mam nadzieję że nieświadomych.

Można znęcaś się nad tym „dziełem” chyba w nieskończoność rozbierając je kawałek po kawałku, ale wystarczy przytoczyć statystyki, z których korzysta pisarka, a które nie tylko nie wiadomo czego dokładnie dotyczą i skąd pochodzą, to w dodatku nawet, jak w rozdziale 11, same sobie przeczą. Żenują wręcz ewidentne przekłamania, jak na przykład wmawianie czytelnikowi, że dopiero pod koniec XX wieku (sic!) Japonki zapragnęły wybielać swą karnację czy jednostronna, wypaczona interpretacja zjawiska kawaii.

Po lekturze „Kwiatów w pudełku” można by dojść do wniosku, że prostytucja i przemoc domowa jest wynalazkiem Japonii i w niej osiąga największe rozmiary na świecie, a w dodatku dotyczy tylko i wyłącznie kobiet.

Wręcz niesmak budzi przedstawianie Japonii jako piekła dzieci przez, bądź co bądź, przedstawicielkę Zachodu, którego coraz większym problemem są takie patologie jak pedofilia i handel ludźmi, w tym właśnie kobietami i nieletnimi.

Reasumując - jestem na nie!

W Klubie głosy rozłożyły się następująco: Nie podobała się - 1, Była OK - 2, Podobała się - 3, Bardzo się podobała - 2. Zachwyciła - 0. Dodam tylko, że wśród głosujących było jedynie 2 meżczyzn.

Lekturą września 2024 w Dyskusyjnym Klubie Książki w Rawie Mazowieckiej była książka Karoliny Bednarz „Kawiaty w pudełku. Japonia oczami kobiet”. Pierwsze strony mnie zachwyciły - opracowanie podnosi nieznany większości Polaków, a pewnie również Europejczyków i nie tylko, temat trudnej sytuacji kobiet w Japonii, zarówno dawnej, jak i dzisiejszej. O ile pierwsze nie dziwi,...

Książka na zasadzie krótkich reportaży opowiadających losy kobiet żyjących w Japonii. Zarówno kobiet żyjących przed wojną jak i współcześnie. Los tych kobiet poruszył mnie dogłębi. Wszystko we mnie krzyczało że nie zgadzam sie na takie traktowanie kobiet!!

Książka na zasadzie krótkich reportaży opowiadających losy kobiet żyjących w Japonii. Zarówno kobiet żyjących przed wojną jak i współcześnie. Los tych kobiet poruszył mnie dogłębi. Wszystko we mnie krzyczało że nie zgadzam sie na takie traktowanie kobiet!!

Wyjątkowy reportaż. Częściej natrafimy na zachwyty nad Japonią, a nie jest to kraj idealny i mierzy się dalej z wieloma problemami. O wielu kwestiach nie miałam pojęcia, o paru dowiedziałam się trochę więcej. Bardzo wyjątkowa pozycja, pozytywne zaskoczenie. Myślałam, że będzie oklepana, a tutaj świetna książka. Gratuluję autorce za świetny reaserch, tłumaczenie wielu zagadnień, które bez znajomości języka są lekko zawiłe.

Wyjątkowy reportaż. Częściej natrafimy na zachwyty nad Japonią, a nie jest to kraj idealny i mierzy się dalej z wieloma problemami. O wielu kwestiach nie miałam pojęcia, o paru dowiedziałam się trochę więcej. Bardzo wyjątkowa pozycja, pozytywne zaskoczenie. Myślałam, że będzie oklepana, a tutaj świetna książka. Gratuluję autorce za świetny reaserch, tłumaczenie wielu...

Świetna książka, choć trochę czuć rozgoryczenie autorki. Mam wrażenie, że idealizowała Japonię, a gdy poznała jej wady rozczarowanie wzięło górę i dlatego w książce skupia się wyłącznie na szokujących, przykrych i trudnych aspektach.

Świetna książka, choć trochę czuć rozgoryczenie autorki. Mam wrażenie, że idealizowała Japonię, a gdy poznała jej wady rozczarowanie wzięło górę i dlatego w książce skupia się wyłącznie na szokujących, przykrych i trudnych aspektach.

Mam taki zły nawyk, że jak czytam o czymś co mnie interesuje , postaram się dociągnąć do końca nawet jak wiem, że to co czytam nie jest warte mojego czasu. Niestety tak było z tą książką.
Nie to, że jest grafomańska czy strasznie zły warsztat. Czyta się to trochę jak pracę magisterską - temat jest to się do niego podciąga i to, i owo.
Temat ważny, ale trudny.

Mam taki zły nawyk, że jak czytam o czymś co mnie interesuje , postaram się dociągnąć do końca nawet jak wiem, że to co czytam nie jest warte mojego czasu. Niestety tak było z tą książką.
Nie to, że jest grafomańska czy strasznie zły warsztat. Czyta się to trochę jak pracę magisterską - temat jest to się do niego podciąga i to, i owo.
Temat ważny, ale trudny.

Lubie literaturę faktu, zwłaszcza, gdy dotyczy tematów feministycznych.. .książka mnie porwała!

Lubie literaturę faktu, zwłaszcza, gdy dotyczy tematów feministycznych.. .książka mnie porwała!

Treść ciekawa, akcentuje mniej znane oblicze Japonii, ale ciężko powiedzieć, że jest to raportaz obiektywny, bo nie znała się ani jedna historia z happy endem - ani jedna szczęśliwa kobieta spełniająca się w wybranej przez samą siebie roli.
Według mnie za dużo było w tym tekście autorki, irytował mnie też schemat kostruowania rozdziałów - co któryś kończył się zdaniem w stylu "Tylko (czy aż?) tyle", "Z męskiego punktu widzenia", "Tylko czy na pewno? Od niektórych rzeczy nie da się uciec", jakby autorka zakładała, że czytelnik może nie dojść do zakładanych wniosków, jeśli nie wyłoży kawy na ławę.

Treść ciekawa, akcentuje mniej znane oblicze Japonii, ale ciężko powiedzieć, że jest to raportaz obiektywny, bo nie znała się ani jedna historia z happy endem - ani jedna szczęśliwa kobieta spełniająca się w wybranej przez samą siebie roli.
Według mnie za dużo było w tym tekście autorki, irytował mnie też schemat kostruowania rozdziałów - co któryś kończył się zdaniem w...

Ten reportaż odczarowuje japońską kulturę. Ukazuje jej bezwzględność wobec kobiet, meandry zależności kulturowych i ucisk, jakiemu zostają poddane od najmłodszych lat. Każdy rozdział to kolejna, frustrująca czytelnika historia, obok której trudno przejść obojętnie.
Język jest prosty, sugestywny, co jest wielką siłą tej książki.

Ten reportaż odczarowuje japońską kulturę. Ukazuje jej bezwzględność wobec kobiet, meandry zależności kulturowych i ucisk, jakiemu zostają poddane od najmłodszych lat. Każdy rozdział to kolejna, frustrująca czytelnika historia, obok której trudno przejść obojętnie.
Język jest prosty, sugestywny, co jest wielką siłą tej książki.

Jako osobie która jest zafascynowana kultura Japońską i już dość dużo wiedziałam na tego jak żyje się w tym kraju, nadal ciężko czyta się o takich historiach. W każdym kraju w którym rządy sprawują mężczyźni można odnaleźć takie lub jeszcze gorsze zwierzenia kobiet. Pociesza mnie jednak fakt, że płeć piękna jest silna i potrafi zawalczyć o swoje prawa i godność. Wiem, że to wymaga czasu, ale mam nadzieję, że coraz więcej kobiet będzie potrafiło zawalczyć z szowinizmem jaki kreują mężczyźni w Japonii i nie tylko. Kobiety nareszcie zaczynają rozumieć, że to jest spowodowane strachem mężczyzn przed utrata władzy nad według ich mniemaniu słabą płcią jak postrzegają kobiety, na szczęście nic nie trwa wiecznie i one w końcu zburzą te swoje pudełka i zaczną żyć dla siebie.

Jako osobie która jest zafascynowana kultura Japońską i już dość dużo wiedziałam na tego jak żyje się w tym kraju, nadal ciężko czyta się o takich historiach. W każdym kraju w którym rządy sprawują mężczyźni można odnaleźć takie lub jeszcze gorsze zwierzenia kobiet. Pociesza mnie jednak fakt, że płeć piękna jest silna i potrafi zawalczyć o swoje prawa i godność. Wiem, że to...

Bardzo dobry reportaż, dobrze napisana książka, polecam)

Bardzo dobry reportaż, dobrze napisana książka, polecam)