Karen Horney

Karen Horney, jest nie tylko psychoanalityczką ale i jak sama się ona określa "Freudystką", stąd też prawdopodobnie ta pozycja z jej rąk. Jest to pozycja jednak bez szału, rzekłbym nawet, że bezpłciowa. Horney próbuje ukazać nowe drogi w psychoanalizie ale nie bardzo jej to w tej pozycji wychodzi. Bardziej to wygląda na polemikę z Freudem, w której autorka przytacza jego cytaty albo z wczesnego etapu jego kariery, albo z których sam się dawno wycofał. Idealnym przykładem na potwierdzenie jest rozdział "psychologia kobiety". Sam Freud w latach 30 stwierdził, że nadal nie potrafi odgadnąć psychiki kobiet, mimo Horney cytuje coś, z czego wcześniej Freud sam się wycofał. Żeby było ciekawiej, autorka na końcu stwierdza, że mimo wszystko, Freud i tak jest geniuszem. Przypomina mi to polemikę nastolatki z jej własnymi rodzicami, gdzie nastolatka kłóci się z nimi, lecz w którymś momencie stwierdza, że Ci rodzice jednak w wielu aspektach mają rację. Na pewno są bardzo ciekawe elementy w tej książce, jak rozdział o przeniesieniu nad którym warto się pochylić. Reasumując, z dużej chmury mały deszcz. Książka ma momenty, lecz w większości jest ona przeciętna i niczym specjalnym się nie wyróżnia w klasyce psychoanalitycznej. "Może być" ale nic poza tym.